Το «Πονηρό πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
0

Eίναι σαφώς έργο διαφυγής από τη δύσκολη πραγματικότητα το «Πονηρό Πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ (1899-1973). Γραμμένο στην αγγλική εξοχή τον καιρό που η Λουφτβάφε βομβάρδιζε το Λονδίνο (Σεπτέμβριος 1940 - Μάιος 1941), κατά πολλούς το καλύτερο έργο του πολυτάλαντου Κάουαρντ, αγνοεί τα συγκλονιστικά που συνέβαιναν στον κόσμο και δημιουργεί ένα παράλληλο, εξωπραγματικό σύμπαν. Στις σόου-μπιζ από τα δώδεκά του, ο Κάουαρντ γνώριζε καλά πόσο ευχαριστούσαν το αστικό κοινό οι κωμωδίες σαλονιού, είδος που μεσουράνησε στην Ευρώπη από τα μέσα του δέκατου ένατου έως και τα μέσα του εικοστού αιώνα.

Η drawing-room comedy συνδυάζει τη φόρμουλα του γαλλικού «καλογραμμένου έργου» του δέκατου ένατου αιώνα και της κωμωδίας ηθών που είχε μακρά παράδοση στην Αγγλία από τα χρόνια της Παλινόρθωσης. Ο δραματικός χώρος ήταν το γνωστό salon fermé (αγγλ. box-set): καλαίσθητα σαλόνια και καθιστικά σε σπίτια μέσα στην πόλη, εξοχικές επαύλεις ή δωμάτια ξενοδοχείων, κάποτε με μπαλκόνια, βεράντες και κήπους στην προέκτασή τους. Πρωταγωνιστούν αριστοκράτες ή, έστω, εύπορες κυρίες και κύριοι της καλής κοινωνίας ‒ μόνοι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης, οι υπηρέτες/-τριες, ρόλοι ιδανικοί για καρατερίστες.

Οι νεκροί του πολέμου ήταν ήδη χιλιάδες και όσο κι αν μοιάζει προκλητικό για μας σήμερα, ο Κάουαρντ δεν δίστασε να παρουσιάσει μια «μεταφυσική» σαπουνόφουσκα, όπου οι «προσφιλείς» νεκροί μπορούν να επιστρέψουν, διατηρώντας όχι μόνο τα χαρίσματα αλλά και όλα τα ενοχλητικά ελαττώματά τους!

Ως προς τη θεματολογία τους, στις κωμωδίες σαλονιού οι ερωτικές, συζυγικές και εξωσυζυγικές σχέσεις έχουν σαφή προτεραιότητα. Οι πνευματώδεις διάλογοι καλύπτουν έως έναν βαθμό την ελαφρότητα, αν όχι την ανοησία, των υποθέσεων. Η ευφορία του κοινού (και η εισπρακτική επιτυχία) ήταν το σαφές ζητούμενο των συγγραφέων – και όχι η οικεία στο κωμικό είδος κοινωνική κριτική, που εδώ περιορίζεται στον σχολιασμό ελαττωμάτων, παθών και αδυναμιών. Όσκαρ Ουάιλντ, Τζορτζ Μπέρναρ Σο και Τ.Σ. Έλιοτ διεύρυναν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της drawing-room comedy, η οποία σήμερα πια αντιμετωπίζεται από καλλιτέχνες, κοινό και κριτικούς ως είδος που ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο.

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

Το «Πονηρό Πνεύμα» εξελίσσεται στο άνετο σαλόνι του συγγραφέα Τσαρλς Κοντομάιν. Είναι παντρεμένος σε δεύτερο γάμο με τη Ρουθ και θέλει να γράψει ένα μυθιστόρημα για ένα μέντιουμ-δολοφόνο. Προς τούτο το ζευγάρι καλεί τη μαντάμ Αρκάτι, ένα μέντιουμ, για να τους μυήσει στην τελετουργία μιας σεάνς, με απροσδόκητη συνέπεια την επιστροφή στα εγκόσμια της Ελβίρας, πρώτης γυναίκας του συγγραφέα. Το φάντασμα της Ελβίρας ζηλεύει, θέλει να χαλάσει τον γάμο του Τσαρλς και επιδιώκοντας να τον έχει για πάντα δικό της (στον άλλο κόσμο), πειράζει το αυτοκίνητό του. Μόνο που προκαλεί τον θάνατο όχι του Τσαρλς αλλά της Ρουθ ‒ που καταφτάνει, φάντασμα πλέον κι αυτή, για να ζήσουν όμορφα και καλά όλοι μαζί…

Οι νεκροί του πολέμου ήταν ήδη χιλιάδες και όσο κι αν μοιάζει προκλητικό για μας σήμερα, ο Κάουαρντ δεν δίστασε να παρουσιάσει μια «μεταφυσική» σαπουνόφουσκα, όπου οι «προσφιλείς» νεκροί μπορούν να επιστρέψουν, διατηρώντας όχι μόνο τα χαρίσματα αλλά και όλα τα ενοχλητικά ελαττώματά τους! Η επιτυχία του έργου στο West End το 1941 επιβεβαιώνει (1.999 παραστάσεις στο West End, 657 στο Broadway) ότι ακόμα και στις πιο δύσκολες καταστάσεις οι άνθρωποι όχι μόνο δεν χάνουν το χιούμορ τους αλλά, αντιθέτως, εκτιμούν περισσότερο από ποτέ οτιδήποτε επιβεβαιώνει τη χαρά της ζωής.

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

Ο σκηνικά ευφυής Νόελ Κάουαρντ στο «Πονηρό Πνεύμα» εμπλουτίζει τη συνταγή της drawing-room comedy με συστατικά ιστορίας φαντασμάτων. Η επιλογή αυτή αυξάνει κάθετα τη θεατρικότητα της δραματουργίας. Πρώτα και κύρια γιατί η παρουσία επί σκηνής του «άυλου» απαιτεί κάποιου είδους σκηνική/ερμηνευτική λύση ‒ πόσο μάλλον που το φάντασμα της Ελβίρας έχει ακαταμάχητο σεξαπίλ! Κι έπειτα γιατί πολλαπλασιάζονται οι διαλογικές μορφές: έχουμε διάλογο «κανονικών» ανθρώπων, διάλογο μέντιουμ και πνευμάτων, διάλογο ανθρώπου και φαντάσματος, τρίο όπου ο ένας βλέπει και ακούει το φάντασμα και «μεταφράζει» στον άλλον που δεν το βλέπει/ακούει, τρίο όπου τα φαντάσματα των δύο συζύγων μιλούν μεταξύ τους και με τον (ζωντανό) άνδρα τους κ.λπ.

Αλλά για να μπορέσει να λειτουργήσει η σύμβαση των επί της σκηνής φαντασμάτων υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: να διατηρηθεί το ρεαλιστικό πλαίσιο της ιστορίας. Αν δεν μοιάζουν όλα όμορφα και τακτοποιημένα στο άνετο σαλόνι των Κοντομάιν, πώς θα κάνει αίσθηση η αναστάτωση που προκαλεί το μέντιουμ και το πνεύμα της ανόητης Ελβίρας και πώς θα αναδειχθεί το βασικό προσόν του έργου, οι πανέξυπνοι, βρετανικού φλέγματος διάλογοι;

Ο Γιάννης Χουβαρδάς το είδε αλλιώς. Παραμένοντας στη «λογική» της προηγούμενης παράστασής του στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, του μολιερικού «Μισάνθρωπου», που εξελισσόταν στην ντεκαντάνς ενός αενάως συνεχιζόμενου πάρτι, στήνει το «Πονηρό Πνεύμα» σε παρόμοια σκηνική συνθήκη. Η παράσταση ξεκινά με την υπηρέτρια (Ειρήνη Λαφαζάνη) να ξυπνά στο θεωρείο δίπλα στη σκηνή, να ανοίγει την πορτούλα στα δεξιά της σιδερένιας αυλαίας πυρασφάλειας και να χάνεται πίσω της. Αμέσως η αυλαία σηκώνεται, αποκαλύπτοντας το αχανές της άδειας σκηνής, ενώ από την είσοδο στο βάθος της εμφανίζεται ο Αργύρης Ξάφης να ερμηνεύει στίχους από το δημοφιλές στην εποχή του ποίημα/τραγούδι του Νόελ Κάουαρντ «I went to a marvelous party», γραμμένο το 1938 για τη μουσική επιθεώρηση «Set to music».

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

Η σκηνογραφία της Εύας Μανιδάκη περιορίζεται σε τέσσερα σκηνικά αντικείμενα (με ρόδες ή πάνω σε εξέδρες με ρόδες, ώστε να μετακινούνται κατά βούληση): ένας κηπάκος, ένα πικάπ-έπιπλο, ένα τρόλεϊ-μπαρ κι ένα σταντ για βιβλία – συν το ποδήλατο της μαντάμ Αρκάτι. Καρέκλες δεν υπάρχουν και οι καλοί ηθοποιοί της διανομής (Αργύρης Ξάφης, Άννα Μάσχα, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Αμαλία Μουτούση, Κατερίνα Λέχου και Γιώργος Γλάστρας) συχνά-πυκνά σωριάζονται στο σκαλί μεταξύ σκηνής και προσκηνίου. Αρκετές φορές κατεβαίνει η αυλαία πυρασφάλειας και η δράση μετατοπίζεται στο προσκήνιο, μειώνοντας κάθετα το οπτικό ενδιαφέρον της δράσης.

Με λίγη από αισθητική ασπρόμαυρης βωβής κωμωδίας (ωραία τα κοστούμια της Ιωάννας Τσιάμη), πολλά κοκτέιλ και χορούς τσάρλεστον (μουσική Θοδωρής Οικονόμου), με άσκοπη διακωμώδηση βασικών και δευτερευόντων προσώπων (λ.χ. του γιατρού και την κυρίας Μπράντμαν, που παρουσιάζονται ως καρτούν), ο αναγκαίος «ρεαλισμός» καταργείται, οι διαφορές των χαρακτήρων και η σύγκρουση ορατού και αόρατου κόσμου ακυρώνονται, ελλείψει πλαισίου κανείς δεν προσέχει τους απολαυστικούς διαλόγους και η κωμικότητα ηθών και καταστάσεων αλλοιώνεται ανεπανόρθωτα. Καλοί οι αυτοσχεδιασμοί, αλλά χωρίς τραπέζι, ημίφως και σχετική ατμόσφαιρα, πώς να πετύχουν οι σεάνς της κατά τα άλλα απολαυστικής Αμαλίας Μουτούση στον ρόλο της μαντάμ Αρκάτι; Και πώς να λειτουργήσουν σωστά οι σκηνές όπου το φάντασμα της Ελβίρας μετακινεί ή πετά αντικείμενα από τη μια άκρη στην άλλη, όταν όχι σαλόνι δεν υπάρχει αλλά ούτε καν κάδρο, βάζο ή μπιμπελό;

Το «Πονηρό Πνεύμα» του Γιάννη Χουβαρδά «μεταφράζει» το βασικό προτέρημα του έργου, τη θεατρικότητα της σύμβασής του, σε κάτι ξένο προς το ήθος και το ύφος του. Πρόκειται για μοιραία επιλογή, αφού η σαπουνόφουσκα χάνει τους ιριδισμούς της, μεγεθύνοντας κουραστικά τη διάρκεια ενός έργου που μοιάζει πια εντελώς ξεπερασμένο.

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

Πονηρό πνεύμα
Νόελ Κάουαρντ
ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Τετάρτη & Κυριακή: 19:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 20:30

Διάρκεια: 150΄, με διάλειμμα
Η παράσταση θα έχει υπέρτιτλους στα αγγλικά, σε συγκεκριμένες ημέρες

Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Κίνηση: Μαρκέλλα Μανωλιάδη
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Α'Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου
Β'βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Γ'Βοηθός σκηνοθέτη: Μάγια Κυριαζή
Α'Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Ζούλια
Β'Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Σταματοπούλου
Βοηθός φωτίστριας: Μαριέτα Παυλάκη

Διανομή (με αλφαβητική σειρά)
Θανάσης Δήμου - Γιώργος Γλάστρας*: Δρ Μπράντμαν
Ειρήνη Λαφαζάνη: Λούσι
Κατερίνα Λέχου: κα. Μπράντμαν
Αννα Μάσχα: Ελβίρα
Αμαλία Μουτούση: Μαντάμ Αρκάτι
Αργύρης Ξάφης: Τσaρλς
Κωνσταντίνα Τάκαλου: Ρουθ

*Για το πρώτο διάστημα παραστάσεων, τον ρόλο του Δρ Μπράντμαν θα ερμηνεύσει ο Γιώργος Γλάστρας.

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το πονηρό πνεύμα του Νόελ Κάουαρντ στην εξωφρενική εποχή μας

Θέατρο / Το «Πονηρό Πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ στην εξωφρενική εποχή μας

Πανέξυπνη, σχεδόν μεταφυσική, η κωμωδία του Βρετανού δραματουργού που ανεβάζει ο Γιάννης Χουβαρδάς στο Εθνικό Θέατρο μιλά για τα βάσανα του έγγαμου βίου, βγάζοντάς τα από κάθε ρεαλιστικό πλαίσιο και μεταφέροντάς τα στη μετά θάνατον πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μανώλης Μαυροματάκης Όσο περνούν τα χρόνια, αναρωτιέσαι, «γιατί έζησα;», «τι είμαι;»

Θέατρο / Μανώλης Μαυροματάκης: Όσο περνούν τα χρόνια, αναρωτιέσαι, «γιατί έζησα;», «τι είμαι;»

Ο εξαιρετικός Έλληνας ηθοποιός μιλά λίγο πριν ενσαρκώσει στη σκηνή τον «Αυτόχειρα» του Νικολάι Έρντμαν, έναν μπερδεμένο, απεγνωσμένο ήρωα που δεν ξέρει τι θα τον βγάλει από την αφάνεια και τη μίζερη καθημερινότητά του, η ζωή ή ο θάνατος.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΠΕΜΠΤΗ 09/03- ΕΧΕΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤΕΙ-«Κόκκινα φανάρια»: Νομιμοποιείται ένας cis άνδρας, σκηνοθέτης να παρουσιάζει μια queer εκδοχή ενός παλιού έργου;

The Review / «Κόκκινα φανάρια»: Νομιμοποιείται ένας cis straight άνδρας ν' ανεβάζει queer παραστάσεις;

Ο Χρήστος Παρίδης και ο Γιάννης Κωνσταντινίδης συζητούν για τα «Κόκκινα Φανάρια», την παράσταση που ανέβασε ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης και η ομάδα Cartel.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ