Πέρσες Shelter: Ο όλεθρος του πολέμου παραμένει ίδιος μέσα στους αιώνες

Πέρσες Shelter: Ο όλεθρος του πολέμου παραμένει ίδιος μέσα στους αιώνες Facebook Twitter
Παρακολουθούμε μια κυβέρνηση να διεξάγει πόλεμο μέσα από ένα καταφύγιο. Το κοινό ακούει το κείμενο των Περσών και παρακολουθεί την υπόθεση που διαδραματίζεται, η οποία, χωρίς να λέγεται, υπονοείται.Φωτο: Παναγιώτης Μπιζούτης
0

Οι Πέρσες του Αισχύλου θεωρούνται η πρώτη τραγωδία που γράφτηκε. Πρόκειται για έναν ύμνο στην αρχαία Αθήνα, αν και συνήθως παρουσιάζεται ως καταγγελτικό αντιπολεμικό έπος.

Ο σκηνοθέτης, ηθοποιός και ψυχολόγος Μιχάλης Καλαμπόκης πήρε το σπουδαίο κείμενο του Αισχύλου και το μετέφερε στα έγκατα του υπουργείου Αμύνης μιας αυτοκρατορίας για να δείξει την πορεία της πνευματικής διαστρέβλωσης μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που οδηγούνται σε ολέθριες αποφάσεις, ότι ο όλεθρος του πολέμου παραμένει ίδιος από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα.

Έτσι, στην παράστασή του Πέρσες Shelter, καθώς οι ήρωές του παραμένουν κλεισμένοι για μεγάλο διάστημα μέσα σε ένα πυρηνικό καταφύγιο χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο, ο δανεισμένος από τον Αισχύλο ποιητικός λόγος σταδιακά εκφυλίζεται, γίνεται όλο και πιο ρεαλιστικός, μέχρι που αντικαθίσταται από άναρθρες φωνές. Η πλήρης κατάρρευση του πολιτισμού λίγο πριν από τη συντέλεια του κόσμου.

Οι Πέρσες ήταν ένα έργο που δεν είχα ποτέ προγραμματίσει να ανεβάσω, αλλά το είδα στον ύπνο μου με μορφή εφιάλτη. Θεώρησα μεγάλη πρόκληση να κάνω έναν εφιάλτη μου παράσταση.

— Τα τελευταία χρόνια έχετε παρουσιάσει μια σειρά από εμβληματικά έργα κλασικού ρεπερτορίου. Τι συνδέει αυτές τις επιλογές; 

Τελειώνοντας τις σπουδές μου στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ολοκλήρωνα και τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην ψυχοθεραπεία και ξεκινούσα διδακτορικό. Πάντα με ενδιέφερε να προτείνω τη σύνδεση της ψυχολογίας με τη σκηνοθεσία, κάτι που κάνω και μέσα από τη διδασκαλία όλα αυτά τα χρόνια ως καθηγητής υποκριτικής στην ανώτερη δραματική σχολή που έχω.

Πολλά στοιχεία του σουρεαλισμού, του συμβολισμού και των ψευδαισθήσεων αποτελούν κλειδιά στις σκηνοθεσίες μου μέσα από τη γνώση της επιστήμης της Ψυχολογίας και βάσει αυτών έχω δημιουργήσει μια μέθοδο υποκριτικής και σκηνοθεσίας που ονομάζω «μέθοδο των ενοτήτων». Με αυτό το κριτήριο ψάχνω έργα τα οποία έρχονται σε διάλογο μεταξύ τους και με κάποιον τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται.

Οι Πέρσες ήταν ένα έργο που δεν είχα ποτέ προγραμματίσει να ανεβάσω, αλλά το είδα στον ύπνο μου με μορφή εφιάλτη. Θεώρησα μεγάλη πρόκληση να κάνω έναν εφιάλτη μου παράσταση.

Πέρσες Shelter: Ο όλεθρος του πολέμου παραμένει ίδιος μέσα στους αιώνες Facebook Twitter
Φωτογραφία από τις πρόβες της παράστασης. Φωτο: Παναγιώτης Μπιζούτης


— Τα κριτήριά σας ως ψυχολόγου αντιβαίνουν αυτά του καλλιτέχνη;

Επειδή είμαι και ψυχολόγος δεν σημαίνει ότι το μόνο που με αφορά είναι μια ρεαλιστική ψυχολογική αναπαράσταση. Άλλωστε, όταν μιλάμε για ψυχολογία, μιλάμε και για διαστρέβλωση. Μου αρέσει ο θεατής να μη βλέπει τη δράση απ' έξω, αλλά αυτό που ο ήρωας βιώνει, όπως το βιώνει. Να γίνεται μέρος των παραισθήσεων, του συμβολισμού.

Κάπου εκεί έχω δομήσει και τη μέθοδό μου, που ισορροπεί μεταξύ ψυχολογικής γραμμής και φόρμας. Αυτό που προτείνω είναι το δικό μου μικροσκόπιο μέσα από το οποίο βλέπω τα έργα.


— Τα ποιητικά κλασικά έργα χαρακτηρίζονται από οικουμενικότητα και διαχρονικότητα. 

Σου δίνουν μεγαλύτερη ελευθερία. Η δομή των κειμένων των κλασικών συγγραφέων είναι τέτοια που δεν σε δεσμεύει πολύ ως προς το πώς θα τα παρουσιάσεις.

Υπάρχουν τέσσερις παράγοντες που έχουν επηρεάσει τις σκηνοθεσίες μου. Ο πρώτος είναι πως στα κλασικά έργα με γοητεύει το ότι ο λόγος των ηρώων προβάλλεται από τους ίδιους μπροστά στον λαό. Ξέρουν ότι αυτό που λένε απευθύνεται σε ένα κοινό (Χορός, πολίτες). Επομένως, υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα και ανάγκη επιρροής.

Ο δεύτερος είναι ότι με μαγεύει να μετατρέπω τους κλασικούς ήρωες σε ψυχολογικές υπάρξεις με συγκεκριμένες δομές προσωπικότητας και ψυχολογικής σημειολογίας.

Ο τρίτος είναι η ανάγκη μου να παρουσιάζω στο κοινό τη δράση όχι όπως είναι ή διογκωμένη αλλά όπως θα τη βλέπαμε στα όνειρά μας. Κάπως έτσι κάνεις το κοινό να σκέφτεται και να συμμετέχει.

Ο τέταρτος είναι η αποστασιοποίηση των ηθοποιών, ώστε να «συνομιλήσουν» με τους θεατές.


— Συχνά, στο ελληνικό θέατρο οι «Πέρσες» παρουσιάζονται ως αντιπολεμικό έπος, ενώ πρόκειται για έναν ύμνο στην Αθήνα. 

Ήταν πολύ έξυπνο αυτό που έκανε ο Αισχύλος. Θέλοντας να εκθειάσει τους Έλληνες, παρουσίασε την άλλη πλευρά. Προφανώς, δεν μπορούσε να φτιάξει μια τραγωδία χαρούμενη. Η δική μου ανάγνωση του έργου είναι όχι πώς επηρεάζει ο πόλεμος την ανθρωπότητα αλλά πώς επηρεάζει αυτούς που τον αποφάσισαν.

Αν και το κείμενο που ακούγεται είναι οι Πέρσες, η παράσταση είναι το Shelter. Παρακολουθούμε μια κυβέρνηση να διεξάγει πόλεμο μέσα από ένα καταφύγιο. Το κοινό ακούει το κείμενο των Περσών και παρακολουθεί την υπόθεση που διαδραματίζεται, η οποία, χωρίς να λέγεται, υπονοείται.

Στην αρχή μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά σιγά-σιγά ο θεατής συνδέει τις δύο υποθέσεις. Αυτό επιτυγχάνεται και με άλλα μέσα, με επιβλητική μουσική επένδυση, εναλλακτικούς φωτισμούς και περίεργη χρήση των επίπλων.

Πέρσες Shelter: Ο όλεθρος του πολέμου παραμένει ίδιος μέσα στους αιώνες Facebook Twitter
Το έργο γίνεται πια ψυχολογικό και όχι αρχετυπικό, όπως η αρχαία ελληνική τραγωδία. Ο αρχαίος λόγος συναντιέται με μια υπόθεση που θυμίζει σύγχρονη σειρά καταστροφής και μυστηρίου. Φωτο: Παναγιώτης Μπιζούτης


— Θέλετε να εξηγήσετε πού συναντιέται ο Αισχύλος με τον εφιάλτη σας; 

Το έργο γίνεται πια ψυχολογικό και όχι αρχετυπικό, όπως η αρχαία ελληνική τραγωδία. Ο αρχαίος λόγος συναντιέται με μια υπόθεση που θυμίζει σύγχρονη σειρά καταστροφής και μυστηρίου. Το κείμενο χωρίστηκε βάσει του στόχου του κάθε λόγου και έτσι προέκυψαν οι ρόλοι.

Δεν κάνω τους Πέρσες αποδομημένους, φέρνοντάς τους στο σήμερα. Έχω πάρει το κείμενό τους κι έχω φτιάξει ένα καινούργιο έργο, σχεδόν όπως ήταν ο εφιάλτης μου.


— Οι σκηνές που δεν ανήκουν στον Αισχύλο σε ποια κείμενα βασίζονται; 

Θέλοντας να δείξω τη διαχρονικότητα αλλά και να φωτίσω τις αιτιάσεις των ηρώων, πήρα κείμενα από τον Ίψεν, τον Σνίτσλερ και τον Μπίχνερ. Εντοπίσαμε μονολόγους και βάλαμε τον πιο σύγχρονο λόγο τους στο στόμα των ηρώων που, αποστασιοποιημένοι πλέον, μιλάνε στο κοινό και περιγράφουν το ψυχολογικό δίκιο τους.


— Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται μια κρυμμένη κυβέρνηση. Ακούγεται συνωμοσιολογικό.

Στην ουσία, πρόκειται για μια κυβέρνηση που ήταν στο υπουργείο Αμύνης και, αφού γίνεται βομβαρδισμός, κατεβαίνει στο καταφύγιο. Δεν είναι κρυμμένη, έχει φυγαδευτεί για να προστατευτεί.

Εδώ υπεισέρχεται κι άλλο ένα παιχνίδι της παράστασης. Το θέατρο έχει οθόνες, μέσα από τις οποίες βλέπουμε την προπαγάνδα που γίνεται από τα ΜΜΕ κάθε πλευράς. Έτσι, δείχνω πώς αυτά χρησιμοποιούνται ως σύγχρονα όπλα. Θα δούμε γνωστά ιστορικά και μυθολογικά πρόσωπα να λένε φημισμένα ρητά, μέσα από τα οποία προσπαθούν να ασκήσουν επιρροή.

Πέρσες Shelter: Ο όλεθρος του πολέμου παραμένει ίδιος μέσα στους αιώνες Facebook Twitter
Πολλά στοιχεία του σουρεαλισμού, του συμβολισμού και των ψευδαισθήσεων αποτελούν κλειδιά στις σκηνοθεσίες μου μέσα από τη γνώση της επιστήμης της Ψυχολογίας και βάσει αυτών έχω δημιουργήσει μια μέθοδο υποκριτικής και σκηνοθεσίας που ονομάζω «μέθοδο των ενοτήτων». Φωτο: Παναγιώτης Μπιζούτης


— Εφόσον λέτε ότι δεν είχατε στόχο να κάνετε τους «Πέρσες», τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε; 

Σήμερα βλέπω τα πράγματα να συντηρητικοποιούνται. Πάντα με προβλημάτιζε η προπαγάνδα, απ' όπου κι αν ερχόταν, η άβουλη αποδοχή της, καθώς και τα στερεότυπα μέσα από τα οποία ο κόσμος οδηγείται σε εύκολα συμπεράσματα και ταμπέλες. Αυτό μπορεί να ακούγεται ανούσιο, αλλά δημιουργεί τάσεις, στάσεις και συμπεριφορές.

Θα μιλήσω και για φοβίες που είχα ως παιδί λόγω της πυρηνικής απειλής, για την καταστροφή του κόσμου ή ακόμα και γι' αυτές που έχω ως ενήλικας, για το πώς η τρέλα ενός και οι αποφάσεις κάποιων μπορούν να επηρεάσουν την τύχη όλων. Για το παράλογο δίκιο που δίνουμε στον αμυνόμενο να έχει το δικαίωμα να λειτουργήσει πιο επιθετικά από τον δράστη. Γι' αυτό στην παράσταση υπάρχει και η έννοια της συντέλειας του κόσμου.


— Τι βρίσκετε απειλητικό στην καθημερινότητά μας, ώστε είναι επιτακτική η ανάγκη να το μεταδώσετε στο κοινό; 

Θεωρούσα πάντα θλιβερό να περιθωριοποιείται η νέα γενιά, έτσι πάντα έδινα βήμα σε σπουδαστές και αποφοίτους της ανώτερης δραματικής σχολής Αθηναϊκή Σκηνή. Γι' αυτό επιζητώ να προχωρώ, είτε με τη θεατρική εκπαίδευση είτε με την έρευνά μου στο θέατρο, σε ένα δύσκαμπτο κράτος.

Με προβληματίζει, επίσης, το ότι λέμε πως είμαστε όλοι ίσοι, αλλά, όταν δούμε κάποιον που κάνει κάτι που δεν μας αρέσει, επιθυμούμε τον αφανισμό του. Ο άνθρωπος δεν είναι τόσο πολιτισμένος. Διαθέτει ένστικτα άγρια που κρύβει όταν ευημερεί. Σε περιόδους κρίσης, όμως, μπορεί να μας φανεί έως και φυσικό να σκοτώσουμε χιλιάδες χωρίς τύψεις.

Μία από τις μεγαλύτερες φοβίες μου είναι η μισαλλοδοξία, μια έννοια που αξίζει να πολεμήσω με το έργο μου. 

Info:

Πέρσες Shelter

Μετάφραση: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη

Διασκευή: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη - Μιχάλης Καλαμπόκης

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Καλαμπόκης

Σκηνογραφία - Κοστούμια - Φωτισμοί: Fn'F team

Μουσική: Γιάννης Μαδούρος

Βίντεο - φωτογραφίες: Παναγιώτης Μπιζούτης

Παίζουν: Μιχάλης Καλαμπόκης, Αλεξάνδρα Βουτζουράκη, Θωμάς Πανδής, Κωνσταντίνος Φάμης, Γιάννης Τσουρουνάκης, Λυκούργος Μπάδρας, Λυδία Σγουράκη, Γιάννης Τριαντάκης

Θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου - Καλαμπόκη

Αθανασίου Διάκου & Τζιραίων 13, Μακρυγιάννη (έξω από το μετρό Ακρόπολη), 210 9222300, Σάβ. 21:00, Κυρ. 20:00, εισ.: €10-12 www.athstage.gr

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ