Ο Ulrich Rasche ανεβάζει «Αγαμέμνονα» στην Επίδαυρο

Ο Ulrich Rasche ανεβάζει «Αγαμέμνονα» στην Επίδαυρο Facebook Twitter
Ο Rasche δύναται να οδηγήσει τον θεατή σε ένα είδος έκστασης. Φωτ.: Tobias Kruse
0

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟΥΣ σύγχρονους Γερμανούς σκηνοθέτες, ο Ulrich Rasche διακρίνεται για τo ιδιότυπο, καταιγιστικό, χορωδιακό θεατρικό ιδίωμά του. H αυστηρή συναρμογή του λόγου με την κίνηση και τον ρυθμό συνθέτει μια χορογραφία υψηλής ακρίβειας και σθένους που εκτελείται από τους ακούραστους ηθοποιούς του επάνω σε μηχανοκίνητες περιστρεφόμενες σκηνές, με ζωντανή μουσική υπόκρουση.

Έχοντας σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης και Συγκριτική Λογοτεχνία, ο Rasche τράβηξε την προσοχή του θεατρικού κόσμου το 2004, όταν ανέβασε στο Palast der Republik στο Βερολίνο το χορωδιακό Singing! Immateriel Arbeiten (Τραγουδώντας! Άυλα Έργα), στο οποίο σώμα, μουσική και γλώσσα εναρμονίστηκαν σε τόσο έντονο βαθμό, ώστε αναδύθηκε μια συναρπαστική ροή, παρόμοια με την αφηγηματική τεχνική του «ρεύματος της συνείδησης» στη λογοτεχνία.

Κάποιοι τον κατατάσσουν στους καλλιτέχνες που έχουν κατακτήσει έναν ριζοσπαστικό τρόπο έκφρασης – με γνωρίσματα της δουλειάς του τη μνημειακότητα, τη χορικότητα, τον ρυθμικό καταιγισμό και το σκοτάδι.

Σταδιακά ανέπτυξε αυτή την τεχνική και την τελειοποίησε σε ένα μοναδικό στυλ σκηνοθεσίας που θεωρείται από τα πιο συναρπαστικά και υποσχόμενα στο θέατρο σήμερα. Ο Θάνατος του Δαντόν, που ανέβασε το 2015 στο Schauspiel Frankfurt, εξυμνήθηκε ως ένα «συγκλονιστικό ορατόριο για την επανάσταση». Το 2017, το περιβάλλον που δημιούργησε για τους Ληστές του Σίλερ στο Μόναχο ψηφίστηκε ως «η σκηνογραφία της χρονιάς» από τους κριτικούς του περιοδικού «Theater Ηeute». 

Στην παράσταση, ο Rasche τοποθετεί τους ηθοποιούς του σε τεράστιους κυλιόμενους διαδρόμους που περιστρέφονται, υψώνονται προς τον ουρανό και γέρνουν προς την άβυσσο. «Όλοι περπατούν σαν σκλάβοι στις γαλέρες, υπό τους αρχαϊκούς ήχους κρουστών. Σε αυτή την οπερατική, ζοφερή βραδιά, οι επαναστατικές φαντασιώσεις και η κριτική της εξουσίας που πυροδοτούν τους πρωταγωνιστές του Σίλερ συμπυκνώνονται σε ένα αποκαλυπτικό μνημείο», έγραψε η κριτική επιτροπή.

Υπάρχουν, βέβαια, και φωνές δυσαρέσκειας. Οι Βάκχες που ανέβασε το 2019 συνάντησαν αμφισβήτηση: «Ακόμα και ο πιο υπομονετικός κριτικός σύντομα δεν θα έχει τίποτα καινούργιο να πει για τον Ulrich Rasche, εφόσον ο Γερμανός σκηνοθέτης κάνει πάντα το ίδιο πράγμα. Η αμφιλεγόμενη ιδέα με τους περιστρεφόμενους δίσκους και τους ατελείωτους κυλιόμενους διαδρόμους, επάνω στους οποίους οι ηθοποιοί κομματιάζουν τη γλώσσα –και το νόημα–, ενώ εκτελούν ένα αδιάκοπο περπάτημα, έχει πλέον κυριολεκτικά εξαντληθεί», ήταν η άποψη που εξέφρασε ο κριτικός θεάτρου Bernd Noack.

Άλλοι πάλι τον κατατάσσουν στους καλλιτέχνες που έχουν κατακτήσει έναν ριζοσπαστικό τρόπο έκφρασης – με γνωρίσματα της δουλειάς του τη μνημειακότητα, τη χορικότητα, τον ρυθμικό καταιγισμό και το σκοτάδι. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι ο Rasche δύναται να οδηγήσει τον θεατή σε ένα είδος έκστασης, όπως αυτό που βιώνει –σε ιδανικές συνθήκες– ένας πιστός που συμμετέχει σε μια νυχτερινή λειτουργία μέσα σε έναν ναό.

Το 4.48 Ψύχωση της Σάρα Κέιν, που παρουσίασε το 2020 στο Deutsches Theater Berlin, χαρακτηρίστηκε «μια υποδειγματική παράσταση ενός κλασικού μετα-δραματικού έργου».

Όσον αφορά το αρχαίο δράμα, εκτός από τις Βάκχες, ο Rasche έχει ανεβάσει τους Πέρσες του Αισχύλου, το 2018 σε μια τετράωρη παράσταση στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, που τιμήθηκε με το βραβείο Nestroy ως η καλύτερη παράσταση γερμανόφωνης χώρας.

Residenztheater – Ulrich Rasche
Αγαμέμνων του Αισχύλου
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
22/7-23/7, 21:00

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Οσιέλ Γκουνεό: «Είμαι πρώτα χορευτής και μετά μαύρος»

Χορός / «Δεν βλέπω τον εαυτό μου ως έναν μαύρο χορευτή μπαλέτου αλλά ως έναν χορευτή καταρχάς»

Λίγο πριν εμφανιστεί ως Μπαζίλιο στον «Δον Κιχώτη» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ο κορυφαίος κουβανικής καταγωγής χορευτής Οσιέλ Γκουνεό –έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει επίσης εμφανιστεί στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στην Όπερα του Παρισιού, στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης και στο Ελίζιουμ του Λονδίνου– μιλά για την προσωπική του πορεία στον χορό και τις εμπειρίες που αποκόμισε, ενώ δηλώνει λάτρης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Οι Αθηναίοι / Σμαράγδα Καρύδη: «Ήθελα να είμαι η Βουγιουκλάκη και ο Ρέτσος μαζί»

Ηθοποιός, σκηνοθέτις, ακατάτακτη και αγαπημένη του κοινού, η Σμαράγδα Καρύδη θυμάται πως ανέκαθεν ήθελε το σύμπαν, χωρίς να περιορίζεται. Στον απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας της, ως η Αθηναία της εβδομάδας, καταλήγει πως, ούτως ή άλλως, «στο τέλος ανήκεις εκεί που μπορείς να φτάσεις», ενώ δηλώνει πως πάντα θα επιλέγει συνειδητά να συντάσσεται με τη χαρά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν

Θέατρο / Πού οφείλεται τόση δίψα για το θέατρο;

Το θέατρο εξακολουθεί να προκαλεί debates και ζωηρές συζητήσεις, παρά τις κρίσεις και τις οικονομικές περικοπές που έχει υποστεί, και φέτος ανεβαίνουν στην Αθήνα παραστάσεις για κάθε γούστο που θα συγκινήσουν, θα διασκεδάσουν και θα προβληματίσουν.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ανδρέας Κωνσταντίνου

Θέατρο / Ανδρέας Κωνσταντίνου: «Δεν μ' ενδιαφέρει τι υποστηρίζεις στο facebook, αλλά το πώς μιλάς σε έναν σερβιτόρο»

Ο ηθοποιός που έχει υποδυθεί τους πιο ετερόκλητους ήρωες και θα πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική μεταφορά της «Μεγάλης Χίμαιρας» αισθάνεται ότι επιλέγει την τηλεόραση για να ικανοποιήσει την επιθυμία του για κάτι πιο «χειροποίητο» στο θέατρο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Οι Αθηναίοι / «Η εποχή μας δεν ανέχεται το λάθος»

Η ηθοποιός Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου θυμάται τα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης, το πείραμα και τις επιτυχίες του Χυτηρίου, περιγράφει τι σημαίνει γι' αυτή το θεατρικό σανίδι και συλλογίζεται πάνω στο πέρασμα του χρόνου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Θέατρο / Τι είναι για σένα το «Οξυγόνο»;

Ένα συναρπαστικό υβρίδιο θεάτρου, συναυλίας, πολιτικοκοινωνικού μανιφέστου και rave party, βασισμένο στο έργο του επικηρυγμένου στη Ρωσία δραματουργού Ιβάν Βιριπάγιεφ, ανεβαίνει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και αποπειράται να δώσει απάντηση σε αυτό το υπαρξιακό ερώτημα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ