Ο Σίμος Κακάλας αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Είχα εγκαταλείψει την ιδέα του σκηνοθέτη, μέχρι που μου ήρθε στο μυαλό το concept για την Γκόλφω. Μια αναζήτηση πάνω στην ελληνικότητα, την ταυτότητα, στο ίδιο το θέατρο. Η Gολfω! ανέβηκε το 2004 στο φουαγέ του Κρατικού και ήταν μια παράσταση με αφετηρία όλες τις σχολικές γιορτές που είχα στη μνήμη μου, από τον Καναδά μέχρι τα γυμνασιακά μου χρόνια. Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης / LIFO

Ο Σίμος Κακάλας αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

0

Ήμουν δεν ήμουν ενός έτους όταν φύγαμε με τους γονείς μου για τον Καναδά, στο London του Oντάριο, μια ευημερούσα μικρή πόλη, δύο ώρες από το Τορόντο. Ανήκαμε στο τελευταίο κύμα μεταναστών που έφυγαν στα μέσα της δεκαετίας του '70.

Εκείνα που θυμάμαι έντονα ως παιδί είναι το πολύ χιόνι, τα δάση και τους Ινδιάνους. Υπήρχε έντονο το ελληνικό στοιχείο και θυμάμαι το ελληνικό σχολείο, όπου με ανάγκαζαν να πηγαίνω κάθε Σάββατο. Κάναμε γραφή, ανάγνωση, χορούς, και εθνικές επετείους με πολύ πλαστικό σημαιάκι. Πρόλαβα να πάω και σε καναδικό αγγλόφωνο σχολείο πριν επιστρέψουμε οριστικά στην Ελλάδα, λόγω νοσταλγίας και δυσκολίας προσαρμογής της μητέρας μου.

Μου αρέσει το φως της Αθήνας. Καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε γυρίσει όλη την Ελλάδα, οι περισσότερες πόλεις πια θυμίζουν συνοικίες της Αθήνας. Οπότε, έτσι κι αλλιώς έχει συμβεί μια τρομερή και ανυπολόγιστη καταστροφή. Αλλά αυτό που υπάρχει στην Αθήνα είναι η ζωή, η κίνηση και αυτό το φως που ακόμα βρίσκει τρόπους να τρυπώνει παντού, η ψυχή όλου του πράγματος.

• Αρχικά εγκατασταθήκαμε στην Κέρκυρα. Η διαφορά με τον Καναδά ήταν για μένα σοκαριστική. Πήγα δημοτικό στα Γουδιά, το οποίο ήταν ένα σχολείο σαν βγαλμένο από τον Λουντέμη. Δύο αίθουσες με τρεις τάξεις στην καθεμία κι ο δάσκαλος να τιμωρεί με βίτσα και ξύλο. Αλλά ως παιδί είχα μεγάλη ελευθερία μέσα σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούσε η φύση. Ελιές να φτάνουν μέχρι τη θάλασσα και να μην υπάρχει ψυχή σ' ένα γκρίζο χειμερινό τοπίο: αυτή η εικόνα μού έχει μείνει από την Κέρκυρα. Μετά από δύο χρόνια εγκατασταθήκαμε στη γενέτειρα Θεσσαλονίκη.

• Μεγάλωσα στη Σταυρούπολη, στις δυτικές συνοικίες, όπου υπήρχαν πολλές μονοκατοικίες, ο μπακάλης της γειτονιάς, ο φούρνος, οικεία πράγματα που με βοήθησαν να προσαρμοστώ και να περάσω μια απόλυτα φυσιολογική εφηβεία. Ήμουν ένας μέτριος μαθητής και επειδή μου ήταν αδύνατον να αποστηθίσω, σύντομα έχασα το ενδιαφέρον μου για πανεπιστημιακές σπουδές. Με το θέατρο δεν είχα πολλές σχέσεις, αν και έπαιξα σε μια μαθητική παράσταση.

Πέρασα μια περίοδο που ήθελα να γίνω μουσικός, αλλά τελικά αποφάσισα να σπουδάσω κινηματογράφο. Έγινα δεκτός σε ένα πανεπιστήμιο στον Καναδά κι ετοιμαζόμουν να φύγω, μέχρι που είδα στο Θέατρο Δάσους μια παράσταση των Βακχών. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αρχαία τραγωδία σε ανοιχτό θέατρο. Το δάσος, ο Θερμαϊκός που φαινόταν στο βάθος από κει ψηλά, το πώς σουρούπωνε, οι ηθοποιοί που βγήκαν μέσα από το κοινό, η εξαιρετική μουσική, έκαναν την παράσταση μαγική. Ξαφνικά ήθελα να κάνω αυτό. Έμεινα, και τον επόμενο χρόνο έδωσα και μπήκα στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ.

• Για τρία χρόνια απαρνήθηκα τα πάντα και ήμουν καθημερινά, όλη τη μέρα, εκεί, μαζί με άλλα 15 άτομα. Μεγάλη τομή. Ήταν μια σχολή που παρείχε πάρα πολύ σημαντικές βάσεις και εκτιμώ πολύ όλους τους δασκάλους μου από τότε. Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στο μάθημα του «θεατρικού χώρου» που έκανε ο πολιτικός μηχανικός Νίκος Μπάρκας. Ομολογώ ότι ήταν κάτι που μου κέντρισε πάρα πολύ το ενδιαφέρον και με παρακίνησε να διαβάσω αργότερα άλλα πράγματα.

Όταν αποφοίτησα, συμμετείχα στις «Νέες Μορφές», ένα σχήμα με σκηνοθέτη τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, που έφερε μια νέα αισθητική και εισήγαγε ένα άλλο πνεύμα τη δεκαετία του '90 στη Θεσσαλονίκη. Μια ομάδα με πίστη στο θέατρο, που ψαχνόταν και δεν εφησύχαζε. Έφυγα μόνο για να πάω φαντάρος.

• Στον στρατό συμμετείχα σε μια θεατρική ομάδα που οργάνωσε το ΓΕΣ με σκηνοθέτη τον Θοδωρή Ευστρατιάδη και περιοδεύαμε από στρατόπεδο σε στρατόπεδο με το Η μαριχουάνα της μαμάς είναι πιο γλυκιά του Ντάριο Φο. Όταν απολύθηκα, με κάλεσε το Κρατικό πίσω στη Θεσσαλονίκη για να παίξω στο Καλοκαίρι και Καταχνιά του Τένεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία του Ανδρέα Βουτσινά.

Έπαιζα στην τελευταία σκηνή με τη Λυδία Φωτοπούλου, που το θεώρησα μεγάλη τύχη. Ήταν μια ηθοποιός που έβλεπα και θαύμαζα από μικρός. Στο Κρατικό έμεινα τέσσερα χρόνια. Από το '96, που έγινε διευθυντής ο Βασίλης Παπαβασιλείου και το έβαλε στην Ένωση Θεάτρων της Ευρώπης, αρχίσαμε να βλέπουμε σπουδαίες διεθνείς παραγωγές και μυριστήκαμε τι θα μπορούσε να είναι το σύγχρονο θέατρο.

• Είχα εγκαταλείψει την ιδέα του σκηνοθέτη, μέχρι που μου ήρθε στο μυαλό το concept για την Γκόλφω. Μια αναζήτηση πάνω στην ελληνικότητα, την ταυτότητα, στο ίδιο το θέατρο. Η Gολfω! ανέβηκε το 2004 στο φουαγέ του Κρατικού και ήταν μια παράσταση με αφετηρία όλες τις σχολικές γιορτές που είχα στη μνήμη μου, από τον Καναδά μέχρι τα γυμνασιακά μου χρόνια. Με πλαστικά σημαιάκια, παταράκι, οθόνη με γαλάζιες σημαίες και σύννεφα: «Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, τα βουνά;».

Το καλοκαίρι κάναμε και μια περιοδεία με το Gολfω Summer Mix. Έγινε διευθυντής ο Τσακίρογλου και δεν ήθελε να το επαναλάβουμε κι έτσι, με μια ομάδα παιδιών, αποφασίσαμε να φύγουμε και να ιδρύσουμε την ομάδα «Χώρος». Το 2005 κατεβήκαμε στην Αθήνα στις Χοροροές με το Golfo Reloaded. Εκεί το είδαν και μας πρότειναν στον Γιώργο Λούκο. Την επόμενη χρονιά εμφανιστήκαμε στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Golfω 2.3 Beta.

• Την Αθήνα τη γνώρισα αρκετά μεγάλος, αλλά ήταν μια πολλή γοητευτική γνωριμία. Όλο αυτό που ξεδιπλώνεται γύρω από την Ομόνοια, τα τρόλεϊ, η βρομιά στους δρόμους, είναι η ελληνική πραγματικότητα. Μου έκαναν εντύπωση οι έντονοι ρυθμοί της, όλες αυτές οι διαδρομές που γίνονται με έναν έξαλλο τρόπο, αλλά δεν ξεπερνούν τα σύνορά της. Πιστεύω ότι είναι ένα ελληνικό φαινόμενο. Μας αρέσει να ζούμε αποκλεισμένοι με τον εαυτό μας, κάτι που τώρα τελευταία έχει αρχίσει να φεύγει.

• Μου αρέσει το φως της Αθήνας. Καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε γυρίσει όλη την Ελλάδα, οι περισσότερες πόλεις πια θυμίζουν συνοικίες της Αθήνας. Οπότε, έτσι κι αλλιώς έχει συμβεί μια τρομερή και ανυπολόγιστη καταστροφή. Αλλά αυτό που υπάρχει στην Αθήνα είναι η ζωή, η κίνηση και αυτό το φως που ακόμα βρίσκει τρόπους να τρυπώνει παντού, η ψυχή όλου του πράγματος.

• Η σύγχρονη Ελλάδα είναι ένας τόπος που δεν ξέρει τι είναι. Ή που θέλει να ξεχάσει τι είναι ή να το θάψει, και προτιμά να βλέπει μερικά μόνο από το σύνολο πραγμάτων που είμαστε. Έχουν περάσει πάρα πολλοί πολιτισμοί από αυτό τον τόπο και όλοι έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους. Πρέπει να δεχτείς το σύνολο, δεν γίνεται διαφορετικά. Ο Οιδίποδας παθαίνει ό,τι παθαίνει γιατί δεν ξέρει ποιος είναι. Η παράσταση που τώρα ετοιμάζω έχει μια σχέση με τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή.

• Βρίσκω μαγικό και υπέροχο ότι μιλιέται ακόμα η γλώσσα αυτή και πέρα από κάποιες παραδόσεις, αυτή είναι η γλώσσα που μοιραζόμαστε. Αυτό εμένα μου αρκεί, γιατί είναι ένα πολύ βαθύ πράγμα. Όλο το υπόλοιπο δεν με αφορά, οπότε δεν μπορώ να το πάρω και στα σοβαρά. Εκεί ξεκινά όλος ο προβληματισμός που άρχισε με την Gολfω!, με το πλαστικό σημαιάκι, το σουβλάκι, τη μουσική, την ευκολία μας.

Πρέπει να προβληματιστούμε ως προς το αν είμαστε κάτι μέσα σε μια Ευρώπη που είναι ό,τι είναι κι αν υπάρχει οτιδήποτε σύγχρονο να αρθρώσουμε πέρα από το ποιοι ήμασταν, πράγμα πάρα πολύ κουραστικό. Πάει αυτό, τέλειωσε. Πρέπει να σιωπήσουμε λιγάκι. Το Σύσσημον είναι μια άσκηση σιωπής.

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ