Ο Πατέρας: Ο Στρίντμπεργκ στο Περιστέρι

Ο Πατέρας: Ο Στρίντμπεργκ στο Περιστέρι Facebook Twitter
Είναι εξαιρετικά δύσκολο και σπάνιο να ξαναγράψεις ένα κορυφαίο έργο της παγκόσμιας δραματουργίας με όρους σημερινούς, αποδεικνύοντας εκ νέου τη διαχρονικότητα, την αλήθεια, την ανυπέρβλητη ισχύ του. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή
1

Όσο κι αν έχει περιγραφεί ως νατουραλιστικό δράμα, ο Πατέρας του Στρίντμπεργκ δεν εντάσσεται άνετα σε μια κατηγορία. Είναι ένα κείμενο τόσο παραληρηματικό, τόσο πυρετώδες, τόσο εμμονικό. Σπάει αυτομάτως τα δεσμά του, σαν τρομαγμένο ζώο που εκτινάσσεται από τα βάθη του ασυνειδήτου, ορμάει για να δαγκώσει, γρυλίζει πληγωμένο και χάνεται κραυγάζοντας στο σκοτάδι.


Ένας άνδρας στο έλεος μιας γυναίκας, της συζύγου του. Ένας άνδρας ανίκανος να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε αυτή την ανεξιχνίαστη δύναμη που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της.


Ο μισογυνισμός του Στρίντμπεργκ είναι ίσως το πιο διαβόητο χαρακτηριστικό του στην ποπ κουλτούρα. Στον Πατέρα εύκολα μπορεί να επιβεβαιώσει κανείς την εντύπωση αυτή. Η κεντρική ηρωίδα, η Λάουρα, σύζυγος του Ίλαρχου (του Πατέρα), παρουσιάζεται ως αδίστακτη, αδυσώπητη φιγούρα, μια δαιμονική και δόλια μορφή που μηχανεύεται πάσης φύσεως τεχνάσματα προκειμένου να οδηγήσει τον άνδρα της στην παράνοια και να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της επάνω στο παιδί τους.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Στρίντμπεργκ είναι ότι ανάγει τον πόλεμο των φύλων σε μια πνευματική και ψυχική σύρραξη κολοσσιαίων διαστάσεων. Ο άνδρας μάχεται τη γυναίκα, ναι. Αλλά αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Ταυτόχρονα, μάχεται τον φόβο του θανάτου, ενός υπαρξιακού κενού που απειλεί να τον καταπιεί.


Η ηρωίδα ενσαρκώνει εδώ το παράλογο, το ανεξέλεγκτο, το χάος. Ο άνδρας μπροστά της συρρικνώνεται σταδιακά σε νήπιο: «Δεν βλέπεις πως είμαι ανήμπορος σαν μωρό; Δεν μ' ακούς που σε παρακαλάω, όπως το παιδί τη μάνα του; Σε ικετεύω εγώ, ένας άνδρας, ένας στρατιωτικός [...] Το μόνο που σου ζητάω είναι να με λυπηθείς, όπως θα λυπόσουν έναν άρρωστο» λέει ο Ίλαρχος στη σύζυγό του.


Ως γνωστόν, ο Στρίντμπεργκ, υποφέροντας από πρώιμη στέρηση –αληθινή ή φανταστική– της μητρικής αγάπης, πέρασε την ενήλικη ζωή του αναζητώντας μητρικό υποκατάστατο και θεωρούσε τη μητρότητα και την οικιακή φροντίδα το ιδανικό της θηλυκής ύπαρξης. Ο μισογυνισμός του δεν απορρίπτει τη γυναίκα ως οντότητα αλλά περισσότερο εκφράζει τον φόβο του απέναντι σε κάποιες «ανυπότακτες» πτυχές της.

Ο Πατέρας: Ο Στρίντμπεργκ στο Περιστέρι Facebook Twitter
Σπαρακτική η Μαρίνα Ασλάνογλου στον ρόλο της συζύγου που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αναιρέσει τον ακυρωμένο εαυτό της, σαρώνοντας τους πάντες και πληρώνοντας το πιο ακριβό τίμημα. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Η Λάουρα διαθέτει διττή υπόσταση: μάνα και σύζυγος ταυτόχρονα. «Η μάνα ήταν φίλη σου, βλέπεις, αλλά η γυναίκα ήταν εχθρός σου». Η πρώτη τον έθρεψε, η δεύτερη τον κατέστρεψε. Οι δύο πλευρές συνυπάρχουν, εκλύοντας τα πλέον αμφιλεγόμενα συναισθήματα εκ μέρους του άνδρα-θύματος και εντείνοντας ακόμα περισσότερο τη σύγχυση και το μαρτύριό του.


Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Στρίντμπεργκ, όμως, είναι ότι ανάγει τον πόλεμο των φύλων σε μια πνευματική και ψυχική σύρραξη κολοσσιαίων διαστάσεων. Ο άνδρας μάχεται τη γυναίκα, ναι. Αλλά αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Ταυτόχρονα, μάχεται τον φόβο του θανάτου, ενός υπαρξιακού κενού που απειλεί να τον καταπιεί. Σε έναν κόσμο στερημένο από νόημα, αναζητά μια βεβαιότητα: ότι είναι ο πατέρας του παιδιού του. Αν μη τι άλλο, αυτό. Αν έχει χάσει την πίστη του στον Θεό και στη μετά θάνατον ζωή, τότε η μόνη αθανασία που του αναλογεί είναι η πεποίθηση ότι θα αφήσει ένα κομμάτι του επάνω στη γη, έναν συνεχιστή του. Κι όταν η τελευταία αυτή βεβαιότητα δολοφονείται, τότε εκείνος δεν έχει πλέον πουθενά να στραφεί, τίποτα να περιμένει. Είναι χαμένος, είναι νεκρός.


Επιδιώκοντας να βρει τη «φόρμα με την οποία θα περάσει το έργο στον σύγχρονο θεατή», όπως δηλώνει ο ίδιος, ο Βασίλης Μπισμπίκης διασκεύασε ριζικά το πρωτότυπο κείμενο, κατορθώνοντας έναν άθλο: να το κάνει «δικό του» και «δικό μας», μένοντας ταυτόχρονα πιστός στο πνεύμα του συγγραφέα. Ας μου επιτραπεί να το επαναλάβω αυτό: είναι εξαιρετικά δύσκολο και σπάνιο να ξαναγράψεις ένα κορυφαίο έργο της παγκόσμιας δραματουργίας με όρους σημερινούς, αποδεικνύοντας εκ νέου τη διαχρονικότητα, την αλήθεια, την ανυπέρβλητη ισχύ του. Και μάλιστα να το κάνεις με τόσο δυναμισμό, τόση ζωντάνια αλλά και τόσο χιούμορ, μέσα από μια συλλογική διαδικασία, με τη συνεργασία των ηθοποιών, σε κλίμα εξόχως ομαδικό. Να αλλάξεις εντελώς τα εξωτερικά γνωρίσματά του, αλλά να κρατήσεις την ουσία των προσώπων, των σχέσεων, των συγκρούσεων, των αδιεξόδων που συνθλίβουν το άτομο, τότε και τώρα, παντού και πάντοτε.

Ο Πατέρας: Ο Στρίντμπεργκ στο Περιστέρι Facebook Twitter
Η Νικολέττα Χαρατζόγλου εκπέμπει όλη την αγαρμποσύνη και το πάθος της εφηβείας, του παιδιού που αγαπάει τους γονείς του, αλλά πασχίζει ταυτόχρονα να βρει τη δική του φωνή, κραδαίνοντας το κλαρίνο της με όλο τον παρορμητισμό και την αθωότητα που αρμόζουν στην ηλικία της. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Στην παράσταση, το σπίτι μιας μικροαστικής ελληνικής οικογένειας που έχει πληγεί θανάσιμα από την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών περιθάλπει μια κόλαση εξίσου ζοφερή με εκείνη του Ίλαρχου και του δικού του σπιτιού στη Σουηδία του 1886. Ο Πατέρας δεν είναι πλέον αξιωματικός του στρατού αλλά αυτοδημιούργητος μικροεπιχειρηματίας με δύο μαγαζιά, στον Πειραιά και στο Περιστέρι, ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα λύση για να ξαναπιάσει «την καλή». Η γυναίκα του, μια χαρακτηριστική Ελληνίδα που παράτησε την καριέρα της για να αφοσιωθεί στην οικογένεια και στην ανατροφή της κόρης τους. Η τελευταία είναι κι αυτή με τη σειρά της μια κλασική επαναστατημένη έφηβη που αναζητά την ταυτότητά της σε πείσμα των γονεϊκών προσδοκιών και πιέσεων.

Πατέρας και μητέρα βλέπουν τη νεαρή κόρη τους ως προέκτασή τους. Και οι δύο επιθυμούν να τη μετατρέψουν σε βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού τους, μετατρέποντας έτσι την ψυχή της σε πεδίο ολέθριων αντιπαραθέσεων.


Αυταπάτες και ψέματα που ενδύονται τον μανδύα της αυτοθυσίας. Πίκρα, απροσμέτρητη πίκρα για όλες τις ματαιώσεις της ζωής. Ο έρωτας που τέθηκε σε λάθος βάση και μούχλιασε, αναδίδοντας βρόμα φρικτή. Ο απολογισμός μιας ζωής που γίνεται όταν είναι πλέον πολύ αργά και η ελπίδα έχει χαθεί. Η αδυναμία αντιμετώπισης της αλήθειας από εμάς τους ανθρώπους, που επιλέγουμε πάντοτε την εύκολη λύση, την άρνηση, τις δικαιολογίες, τις φαντασιώσεις. Η ανικανότητα επικοινωνίας ακόμη και ανάμεσα στα πιο αγαπημένα πρόσωπα.


Είναι μεγάλη η οδύνη που εκλύεται από τη σκηνή και από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών. Παράλληλα, όμως –κι αυτό συγκαταλέγεται στα επιτεύγματα της παράστασης–, το αστείρευτο χιούμορ που εκπηγάζει από τον διάλογο είναι λυτρωτικό. Η αθυροστομία των ηρώων αποκτά νόημα ακριβώς επειδή εξυπηρετεί άψογα αυτόν τον διπλό σκοπό: όχι μόνο την ανάγκη της αληθοφάνειας (το λεξιλόγιο που αρμόζει ενδεχομένως στην κοινωνική-μορφωτική κατάστασή τους) αλλά και τη δική μας ανάγκη να διασχίσουμε το ναρκοπέδιο κάνοντας «στάσεις», παίρνοντας ανάσες και αφομοιώνοντας πλήρως ό,τι καλό και ό,τι κακό φέρουν μέσα τους. Επειδή προφανώς κανένας τους δεν είναι μονοδιάστατος αλλά όλοι κρύβουν έναν πλούτο αντιφατικών στοιχείων, γοητείας, τρυφερότητας, αγάπης, αλλά και εκκωφαντικής εγωπάθειας, μας δίνεται η δυνατότητα να τους συμπονέσουμε ακόμη περισσότερο τη στιγμή του ολέθρου τους.

Ο Πατέρας: Ο Στρίντμπεργκ στο Περιστέρι Facebook Twitter
Συγκινητικός στην απόγνωσή του ο Τάσος Ιορδανίδης ως πατέρας που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα, να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή


Ακόμα κι αν δεν ταυτιζόμαστε με τα εξωτερικά γνωρίσματα των ηρώων, βρίσκουμε στην αγωνία τους κάτι από τον εαυτό μας. Απ' όπου κι αν προερχόμαστε, όπως κι αν μιλάμε, αν είμαστε ειλικρινείς, θα συνδεθούμε μαζί τους. Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο επειδή το κείμενο της παράστασης είναι ουσιαστικό, πυκνό, ζουμερό, καίριο, βαθύ και απολαυστικό, αλλά και επειδή η αλήθεια που φέρουν τα πρόσωπα αποδεικνύεται πράγματι διαχρονική, διαταξική, διαγλωσσική. Η παθογένεια της ελληνικής οικογένειας υπερβαίνει τις τάξεις, απλώς έρχεται στην επιφάνεια πιο κραυγαλέα εκεί όπου εκλείπει το χρήμα.


Σπαρακτική η Μαρίνα Ασλάνογλου στον ρόλο της συζύγου που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αναιρέσει τον ακυρωμένο εαυτό της, σαρώνοντας τους πάντες και πληρώνοντας το πιο ακριβό τίμημα. Συγκινητικός στην απόγνωσή του ο Τάσος Ιορδανίδης ως πατέρας που αδυνατεί να τα βγάλει πέρα, να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Η ήττα του είναι προδιαγεγραμμένη, αλλά αυτός πορεύεται αιμορραγώντας μέχρι τελικής πτώσης. Εντυπωσιακά ευθύβολος και άμεσος ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως αντίποδας του πατέρα, ευθυνόφοβος και λάγνος Ελληναράς από τη μια, πιστός συνοδοιπόρος στα δύσκολα από την άλλη.


Η Νικολέττα Χαρατζόγλου εκπέμπει όλη την αγαρμποσύνη και το πάθος της εφηβείας, του παιδιού που αγαπάει τους γονείς του, αλλά πασχίζει ταυτόχρονα να βρει τη δική του φωνή, κραδαίνοντας το κλαρίνο της με όλο τον παρορμητισμό και την αθωότητα που αρμόζουν στην ηλικία της. Τέλος, η γριά μάνα (Γιάννα Σταυράκη) λειτουργεί ως υπόμνηση μιας άλλης εποχής, έτσι όπως φέρει στη μνήμη της τα τραύματα του Εμφυλίου. Αδυνατεί να κατανοήσει τα σημερινά ζητήματα, ενώ ταυτόχρονα διαιωνίζει συντηρητικές, μισογυνικές αντιλήψεις που μας οδήγησαν ως εδώ.


Μια υποδειγματική δουλειά, από κάθε άποψη.

Ο Πατέρας: Ο Στρίντμπεργκ στο Περιστέρι Facebook Twitter
Είναι μεγάλη η οδύνη που εκλύεται από τη σκηνή και από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών. Παράλληλα, όμως –κι αυτό συγκαταλέγεται στα επιτεύγματα της παράστασης–, το αστείρευτο χιούμορ που εκπηγάζει από τον διάλογο είναι λυτρωτικό. Φωτο: Ελίνα Γιουνανλή

Info:

Ο Πατέρας

Αύγουστος Στρίντμπεργκ

Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης

Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Ασλάνογλου, Τάσος Ιορδανίδης, Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Γιάννα Σταυράκη, Νικολέττα Χαρατζόγλου

Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου

ΑΠΟΘHΚΗ

Σαρρή 40, 210 3253153

Τεταρτη & Κυριακη 20:00, Πεμπτη, Παρασκευη, Σαββατο 21:00, Σαββατο απογευματινη: 18:00

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ