Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Οι χαρακτήρες πάνω σε αυτά τα νησάκια υιοθετούν προσωπικούς τρόπους και άλλοτε δεσμεύονται και δεν μπορούν να μετακινηθούν, άλλοτε εξορίζονται, άλλοτε δημιουργούν σχέσεις και μπορούν άνετα να προχωρήσουν και να μετακινηθούν, άλλοτε θέλουν να τα ξεφορτωθούν με βία, άλλοτε θέλουν να δημιουργήσουν πύργους της Βαβέλ και να φτάσουν στον Θεό.
0

«Όλο το έργο διαδραματίζεται σε οκτώ τόπους πάνω στους οποίους μετακινούνται τα πρόσωπα. Οκτώ νησίδες μοναξιάς σε μια άβυσσο.

Αυτοί οι τόποι, καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, μετατοπίζονται από τους ηθοποιούς, παράγοντας ήχους και διαφορετικούς υποχώρους: σπίτια, αφηρημένους ποιητικούς χώρους, τόπους της Βαβέλ, τόπους εξορίας, παγκάκια, όνειρα.

Το έργο όλο είναι στημένο σε 10 νησιά και μία σταγόνα, τη σταγόνα του πόνου και των δακρύων της Ναστάζια Φιλίπποβνα και των ανθρώπων. Μια σταγόνα που κατά τη διάρκεια του έργου πέφτει, μαζεύεται, πλένονται με αυτήν, πίνουν από αυτήν».

Κάπως έτσι ξεκινάει την περιγραφή της παράστασης του «Ηλίθιου» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι που σκηνοθετεί ο Νίκος Διαμαντής, καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, σε νέα μετάφραση και διασκευή για το θέατρο από τους Αντώνη και Κωνσταντίνο Κούφαλη.


Στον «Ηλίθιο», το εμβληματικό μυθιστόρημα με το έντονο αυτοβιογραφικό στοιχείο, ο πρίγκιπας Μίσκιν επιστρέφει στη Ρωσία και στην Αγία Πετρούπολη μετά από πολυετή απουσία. Επιληπτικός και κάπως αθώος, πέφτει μονίμως θύμα περιφρόνησης και χλευασμού από το περιβάλλον του.

Παρ' όλα αυτά, αντιδρά με καλοσύνη. Αναπάντεχα κληρονομεί μια μεγάλη περιουσία κι έτσι βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Η αγαθή του φύση είναι ακατανόητη και προκαλεί αντικρουόμενα συναισθήματα.

Αυτός ο ιερός «Ηλίθιος», όποτε βρίσκεται στη δίνη των ανθρώπινων παθών, της απαξίωσης, της απληστίας, του έρωτα και της ζήλιας, απαντά με αυταπάρνηση, αγάπη και αυτοθυσία!

Ελπίζω οι θεατές που θα έρθουν να δουν την παράσταση να σκεφτούν. Να δουν τη ζωή τους με διαφορετικό τρόπο μέσα από αυτή την παραβολή. Να «καθαρίσουν» τη ζωή τους με τις σκέψεις που θα κάνουν, να την ξανακοιτάξουν.


Συνάντησα τον σκηνοθέτη σε χώρο του θεάτρου, καθώς ολοκλήρωνε την πρόβα με τη Λένα Παπαληγούρα και τη Μαρία Κίτσου. Κατά τη διάρκειά της παρακολούθησα τη σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα σε δύο γυναίκες που εκπροσωπούν δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, την Αγλαΐα Ιβάνοβνα και τη Ναστάζια Φιλίπποβνα.


Με το που αποχωρούν οι δύο ταλαντούχες ηθοποιοί, ο Διαμαντής μου λέει: «Είναι δύο διαφορετικές γυναίκες που θυσιάζονται και ταπεινώνονται. Με αυτές σχετίζονται ο Μίσκιν και ο Ραγκόζιν.

Η Μαρία Κίτσου κουβαλάει τη Ναστάζια Φιλίπποβνα, το στοιχείο του απρόβλεπτου, του ενστίκτου και του κακοποιημένου ζώου που προσπαθεί να βρει δρόμους για να ξεφύγει από τους διώκτες του. Ένα πρόσωπο που τιμωρεί και τιμωρείται σε μια θυσία του εαυτού της.

Είναι η Μαρία Μαγδαληνή του έργου. Βρομίστηκε με τέτοιο τρόπο που την κάνει τρομερά απρόβλεπτη. Είναι μια πληγωμένη τίγρη που θυσιάζεται εν γνώσει της.


Η Παπαληγούρα στον ρόλο της Αγλαΐας, που έχει μια αμφιλεγόμενη αθωότητα και ακόμα δεν έχει διαχειριστεί ερωτήματα σεξουαλικής υφής, αλλάζει ταυτότητα μέσα στο έργο, χάνεται, λέει ψέματα μέσα στην ανάγκη της να υπάρξει.

Πρόκειται για δύο εξαιρετικά πολύπλοκους χαρακτήρες, αλλά είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένος από τους συνεργάτες μου».

Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Ένας εκρηκτικός, βασανισμένος διάβολος είναι ο Γιάννης Στάνκογλου. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Η Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Αγλαΐας, που έχει μια αμφιλεγόμενη αθωότητα και ακόμα δεν έχει διαχειριστεί ερωτήματα σεξουαλικής υφής, αλλάζει ταυτότητα μέσα στο έργο, χάνεται, λέει ψέματα μέσα στην ανάγκη της να υπάρξει. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Καθώς μου δείχνει το σκηνικό σε μια ψηφιοποιημένη μακέτα στο λάπτοπ του αναρωτιέμαι γιατί κυριαρχεί το νερό, δηλαδή το εφέ που θα περιβάλει τις «νησίδες μοναξιάς», όπως τις χαρακτηρίζει.


Μου απαντάει: «Γιατί είναι τα δάκρυα των ανθρώπων. Φωτιστικά είναι μια άβυσσος ανάμεσα στα νησάκια. Ένας ου τόπος. Και μια "πραγματική" σταγόνα όπου γίνονται δράσεις άμεσα σχετιζόμενες με αυτήν.

Οι χαρακτήρες πάνω σε αυτά τα νησάκια υιοθετούν προσωπικούς τρόπους και άλλοτε δεσμεύονται και δεν μπορούν να μετακινηθούν, άλλοτε εξορίζονται, άλλοτε δημιουργούν σχέσεις και μπορούν άνετα να προχωρήσουν και να μετακινηθούν, άλλοτε θέλουν να τα ξεφορτωθούν με βία, άλλοτε θέλουν να δημιουργήσουν πύργους της Βαβέλ και να φτάσουν στον Θεό.

Αυτό είναι όλο το έργο, αυτή η διαρκής πραγματική σταγόνα δίνει το πυκνό κι ευαίσθητο εσωτερικό των ανθρώπινων υπάρξεων του έργου συνολικά.


Το έργο είναι μια κοινωνία, μια πινακοθήκη χαρακτήρων που έρχονται και περιστοιχίζουν ένα πρόσωπο άλλης πνευματικής τάξης, έναν "ηλίθιο".

Ένα πρόσωπο που έχει το άγγιγμα του Θεού, που επικοινωνεί με όλους και με όλα αγνοώντας τις συνέπειες προφανώς, τον κίνδυνο, τις κοινωνικές συνθήκες, τους καθωσπρέπει συμβιβασμούς, ένα πρόσωπο που μοιράζεται, διαλύεται και αναζητά κατά τη διάρκεια του έργου την τρυφερότητα και την καλοσύνη για να μπορέσει να υπάρξει. Ένας σύγχρονος Ιησούς».

Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Είναι αθώος πέραν των κοινωνικών συμβάσεων. Όλο αυτό, κατά την προσωπική μου άποψη, προέρχεται από τον απίστευτο τρόπο που τον αγγίζει ο κόσμος.


— Από πού προέρχεται αυτή του η απύθμενη αφέλεια;

Είναι αθώος πέραν των κοινωνικών συμβάσεων. Όλο αυτό, κατά την προσωπική μου άποψη, προέρχεται από τον απίστευτο τρόπο που τον αγγίζει ο κόσμος.

Ο Μίσκιν επικοινωνεί άμεσα με αυτό που τον περιβάλλει: τη φύση, τον Θεό, τα συναισθήματα. Με όλα αυτά που τον ακουμπάνε και του δημιουργούν τρομώδεις ήχους, τρομώδεις αισθήσεις εντός του και τον διαλύουν. Είναι ένα πρόσωπο που γίνεται δέκτης, αγνοώντας οποιαδήποτε σύμβαση.


Είναι μια παραβολή το έργο. Και ισχυροποιώντας αυτή την παραβολή, για να δώσω την ακριβή αίσθηση του ανθρώπου αυτού, λέω πως είναι σαν το πρόσωπο της «Νοσταλγίας» του Ταρκόφσκι. Είναι σαν τον γάιδαρο στο «Au Hasard Balthazar» του Μπρεσόν που, ανύποπτος, διασχίζει των ανθρώπων τα πάθη.

Γι' αυτό ο Μίσκιν στο έργο συνομιλεί και αποκαλύπτει την ψυχή του μόνο σε έναν γαϊδαράκο που επισκέπτεται τακτικά και είναι η παρηγοριά του.

— Παραπέμπει στη σχέση του Ιησού με τον γάιδαρο, που είναι και το πιο ταπεινό ον...

Ακριβώς. Το έργο έχει ένα δίπολο: από τη μια ο Μίσκιν, ο Χριστός, και από την άλλη ο Ραγκόζιν, που είναι ο βασανισμένος κακός, ο βασανισμένος διάβολος, αυτός που σκοτώνει τη Ναστάζια Φιλίπποβνα.

Ανάμεσά τους υπάρχει ένα πρόσωπο πολύ ενδιαφέρον, ο Ιππόλυτος, ένας θνητός που πεθαίνει μέσα σε λίγες μέρες και εμφανίζεται μετά τη μέση του έργου και μετά, μέσα σε αυτή την απίστευτη αγωνία του να ζήσει.

Έχει έναν μονόλογο όπου, φτύνοντας χολή σε όλους, μας κάνει να δούμε τον κόσμο με διαφορετικό μάτι. Και να ξαναζήσουμε. Είναι ένα θετικά αρνητικό πρόσωπο που δείχνει τον τρόμο που μας προκαλεί η προοπτική να ζήσουμε με τελείως διαφορετικό τρόπο.


— Ο Ντοστογιέφσκι επανέρχεται σε όλα του τα μυθιστορήματα στα πάθη των ανθρώπων. Στον «Ηλίθιο» σκαρφίζεται αυτό το εξιδανικευμένο, πέρα από κάθε ανθρώπινη υπόσταση, σχεδόν θεϊκό πρόσωπο. Γιατί λέτε να το κάνει;

Για να μιλήσει για τον πόνο των ανθρώπων. Δεν έχει τόση σημασία ο Μίσκιν όσο αυτό που βλέπει, οι αντιδράσεις του, η διαδρομή του, η διάλυσή του, η επιληψία του, ο τρόπος με τον οποίο θρυμματίζεται.

Ένα εύθραυστο ον είναι ο Μίσκιν που στην ουσία μάς αποκαλύπτει τον πόνο των ανθρώπων, τα δάκρυά τους, την ανθρώπινη κατάσταση. Τη γελοιότητα, την απελπισία, την αλλαγή, την αντίφαση, την κωμωδία, το εφήμερο, όλα τα στοιχεία του ανθρώπου. Για τον άνθρωπο θέλει να μιλήσει, όχι για τον Μίσκιν.


Ο Ντοστογιέφσκι χρησιμοποιεί και κατασκευάζει τον Μίσκιν ώστε πάρει πάνω του όλη την ανοησία, την ψευτιά, τον τρόμο, τη γελοιότητα των ανθρώπων. Να θυσιαστεί για τους ανθρώπους σαν αμνός.

Είναι ένα πνευματικό έργο, γι' αυτό το διαλέξαμε. Μπορεί να ακούγεται υπερφίαλο, αλλά έχουμε ανάγκη ένα όραμα. Στην πραγματικότητα η επιστροφή στα στοιχειώδη, στο όραμα του ανθρώπου, είναι μια επιταγή της εποχής.

Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Το έργο είναι μια κοινωνία, μια πινακοθήκη χαρακτήρων που έρχονται και περιστοιχίζουν ένα πρόσωπο άλλης πνευματικής τάξης, έναν "ηλίθιο".


— Ως μεγάλο κλασικό έργο λέει την ίδια ιστορία, διαπερνώντας τους αιώνες.

Την ιστορία του ανθρώπου. Είτε τη λέει ο Όμηρος, είτε ο Σαίξπηρ, είτε ο Αισχύλος, είτε ο Τσέχοφ, είτε ο Ντοστογιέφσκι, είτε ο Μπέκετ, είναι η ιστορία του ανθρώπου που υπομένει τη ζωή με διαφορετικούς τρόπους. Που αγγίζει τον άνθρωπο με διαφορετικούς τρόπους.


— Γιατί λέτε ότι είναι μια επιταγή της εποχής μας;

Γιατί το κακό δεν υπήρχε ποτέ με τέτοιον τρόπο. Από το Άουσβιτς και μετά δεν έχουμε δει τέτοιο κακό. Ίδια είναι τα προβλήματα παντού.


— Υπάρχει κάποια σκηνή που να σας υπενθυμίζει σε ανατριχιαστικό βαθμό αυτόν το ζόφο;

Η στιγμή που ο Μίσκιν και ο Ραγκόζιν βλέπουν τον Χριστό του Χόλμπαϊν στο σπίτι του Ραγκόζιν. Υπάρχει αυτή η σκηνή στο κέντρο του έργου που θυμίζει μια άλλη από το «Αποκάλυψη τώρα», όπου, μετά από μεγάλη διαδρομή, οι ήρωες φτάνουν στο νησί και συναντάνε τον απόλυτο άρχοντα, τον Θεό, που είναι ο Μάρλον Μπράντο, μέσα στη σπηλιά, στην καρδιά του ζόφου, μαζί με όλο το κακό που τον περιβάλλει.

Εκεί, λοιπόν, στο σπίτι του Ραγκόζιν, είμαστε στην καρδιά του ζόφου, του σκοταδιού. Εκεί ο Ντοστογιέφσκι έχει βάλει έναν Χριστό, αλλά όχι οποιονδήποτε ‒ τον Χριστό του Χόλμπαϊν.

Έναν ξαπλωμένο, τελείως ανθρώπινο, γυμνό, αποστεωμένο, χτυπημένο, διαλυμένο, εξανθρωπισμένο, καθόλου άγιο Χριστό. Μπροστά του τίθενται ζητήματα πίστης, ανάτασης και οντολογίας του ανθρώπου.


Ο συγκεκριμένος Χριστός του Χόλμπαϊν χρησιμοποιήθηκε με αυτό το σχήμα σε ένα συγκεκριμένο μουσείο για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στη Γαλλία, όπου βλέπεις τάφους στο πάτωμα με τις στολές των στρατιωτών που χάθηκαν ‒ ένα ανατριχιαστικό πράγμα.


Αυτή, λοιπόν, η στιγμή του έργου κατά την οποία ο Μίσκιν μπαίνει στην καρδιά του σκοταδιού και φωτίζει όλο αυτό το θεϊκό στοιχείο με τελείως διαφορετικό τρόπο, εξυψώνοντας τον άνθρωπο, κατά τη γνώμη μου είναι μοναδική στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Τότε ο Μίσκιν εξυψώνεται ακόμα πιο πολύ. Αυτό είναι το καταπληκτικό. Μιλάει για τον τρόπο που πιστεύουμε, για τον λόγο που πρέπει να πιστεύουμε, να έχουμε ελπίδα στη ζωή μας, να προχωράμε μπροστά.

Όλα αυτά που ο Μίσκιν λέει μπροστά σε έναν ξαπλωμένο Χριστό, μπροστά σε έναν τάφο, τίθενται σε τεράστια φιλοσοφική βάση. Ψιθυρίζει και τρέμει η καρδιά του ανθρώπου. Πρόκειται για τον άνθρωπο που βλέπει τη ζωή με εντελώς διαφορετική οπτική. Πού; Στην καρδιά του ζόφου, όπως λέει ο Κόνραντ.

Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Η επιλογή του Πέτρου Φιλιππίδη δεν έγινε για λόγους εμπορικότητας, αλλά χάρη σε αυτή την εσωτερική λάμψη, την αθωότητα, την πνευματικότητα και τη βιρτουοζιτέ που διακρίνω ότι διαθέτει ως μεγάλος ηθοποιός που είναι. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης


— Ο Ντοστογιέφσκι, όπως και ο Μπέργκμαν έναν αιώνα αργότερα, ταλανίζεται από το μεγάλο ερώτημα της ύπαρξης ή μη του Θεού.

Προσωπικά, δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να μην προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που δίνουν απαντήσεις.

Βέβαια, και η άρνηση ύπαρξης ενός υπέρτατου όντος είναι μια μορφή πίστης. Αυτήν τη στιγμή η φυσική είναι το επόμενο βήμα που θα αντικαταστήσει τη μεταφυσική και την πίστη του ανθρώπου.

Η ολιστική αντιμετώπιση του κόσμου προσπαθεί να βρει την πηγή της ζωής και να αντιμετωπίσει τον μικρόκοσμο, τον εφήμερο κόσμο, με μια συνολική απάντηση που θα αντικαταστήσει τη θρησκεία.

— Τι προσπαθείτε να πετύχετε με αυτή την παράσταση;

Να δημιουργήσω μια ποιητική παραβολή που θα ακουμπήσει ‒δεν θα συγκινήσει απλώς‒ βασικά ερωτήματα, διατυπωμένα με ουσιαστικό τρόπο.

Πώς ζω; Τι είναι ο άνθρωπος; Από τι αποτελούμαστε; Όλες οι ιστορίες που θα δούμε πάνω στη σκηνή πού μας οδηγούν; Ποιο είναι το συστατικό του ανθρώπου με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο Μίσκιν;

Δημιουργούμε μια ποιητική χειρονομία που αγγίζει την παραβολή. Δεν υπάρχει ρεαλισμός αλλά μια αναγωγή των συγκρούσεων και των διαδρομών των ανθρώπων, πλούσιων και φτωχών στην εποχή που γράφτηκε το έργο για να δείξουμε την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σύνθεσης. Δεν υπάρχει καλό και κακό.

Θεωρώ ότι είναι πολύ τολμηρή η διασκευή που έκαναν οι αδελφοί Κούφαλη. Συγκρότησαν μια δραματουργική πορεία επιλέγοντας μόλις 10 πρόσωπα από το σύνολο των χαρακτήρων του Ντοστογιέφσκι, έτσι ώστε να φωτιστεί το έργο με τον τρόπο του Μπέργκμαν, όπως είπατε κι εσείς.


— Με ποιο σκεπτικό επιλέξατε τους ηθοποιούς;

Η επιλογή του Πέτρου Φιλιππίδη δεν έγινε για λόγους εμπορικότητας, αλλά χάρη σε αυτή την εσωτερική λάμψη, την αθωότητα, την πνευματικότητα και τη βιρτουοζιτέ που διακρίνω ότι διαθέτει ως μεγάλος ηθοποιός που είναι.

Έχει την αθωότητα που χρειάζεται ο ρόλος, τη δυνατότητα να πετάξει και να δώσει τη διαρκή, πέραν των συμβάσεων έκπληξη, η οποία τον κάνει μερικές φορές διακριτά σκληρό και κυνικό.

Μόνο ένας τόσο μεγάλος ηθοποιός μπορεί να δώσει κάτι τέτοιο με αποχρώσεις και όχι να καταδείξει. Και ο Φιλιππίδης είναι αποφασισμένος να συγκλονίσει, να θρυμματιστεί, να διαλυθεί, χωρίς καμία περιγραφή.

Το δεύτερο πρόσωπο, ένας εκρηκτικός, βασανισμένος διάβολος, είναι ο Γιάννης Στάνκογλου. Δεν είναι μονοδιάστατος. Σέρνει τον Μίσκιν και η δυναμική του Στάνκογλου ως ηθοποιού το αναδεικνύει αυτό με εξαιρετικό τρόπο στην παράσταση.

Οι άλλοι χαρακτήρες είναι ο στρατηγός Επάντσιν, που τον υποδύεται ο μυθικός Γιώργος Κωνσταντίνου, η γυναίκα του Επάντσινα, που ερμηνεύει η Γιώτα Φέστα με αυτήν την αθωότητα και την καλοσύνη που κουβαλάει η ηρωίδα, ο Λέμπεντεβ, που έχει αναλάβει ο Γιώργος Δεπάστας, ένας εργάτης του θεάτρου, ο φλεγόμενος Ιππόλυτος του Γιάννη Παπαζήση, ο Γάνια, ένα πρόσωπο ιδιαίτερα ενδιαφέρον σε σχέση με τον Μίσκιν, η επιτομή της μετριότητας και του συμβιβασμού, που υποδύεται ο Στάθης Μαντζώρος, και ο αδελφός του Γάνια, ο Κόλια, αθώο παιδί, που ενσαρκώνει ο υπερταλαντούχος νέος ηθοποιός Χάρης Χιώτης.


— Τι ελπίζετε από τους θεατές που θα έρθουν να δουν την παράσταση αυτή;

Να σκεφτούν. Να δουν τη ζωή τους με διαφορετικό τρόπο μέσα από αυτή την παραβολή. Να «καθαρίσουν» τη ζωή τους με τις σκέψεις που θα κάνουν, να την ξανακοιτάξουν.

Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Ο μυθικός Γιώργος Κωνσταντίνου υποδύεται τον στρατηγό Επάντσιν. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
Ο Νίκος Διαμαντής ανεβάζει τον «Ηλίθιο» του Ντοστογιέφσκι στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά Facebook Twitter
Η Μαρία Κίτσου κουβαλάει τη Ναστάζια Φιλίπποβνα, το στοιχείο του απρόβλεπτου, του ενστίκτου και του κακοποιημένου ζώου που προσπαθεί να βρει δρόμους για να ξεφύγει από τους διώκτες του. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
 

Info:

Ο Ηλίθιος του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι

Από 13/04 έως 03/06/2018

Μετάφραση - Διασκευή: Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης

Σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής

Σκηνικά - Κοστούμια: Λίλη Πεζανού

Μουσική - Sound Design: Μίνως Μάτσας

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Παίζουν: Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Στάνκογλου, Μαρία Κίτσου, Λένα Παπαληγούρα, Γιώργος Κωνσταντίνου, Γιώτα Φέστα, Ιωάννης Παπαζήσης, Γιώργος Δεπάστας, Στάθης Μαντζώρος, Χάρης Χιώτης

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιώργος Κωνσταντίνου: Αν υπολόγιζα τους ανθρώπους που μου έκαναν κακό, τι θα ήμουν; Ένας χτικιάρης, θα είχα σαπίσει!

Θέατρο / Γιώργος Κωνσταντίνου: Αν υπολόγιζα τους ανθρώπους που μου έκαναν κακό, τι θα ήμουν; Ένας χτικιάρης, θα είχα σαπίσει!

Ο «Αντωνάκης» παραμένει, έπειτα από 60 χρόνια πορείας, ένας από τους πιο ευγενείς και διαχρονικά συμπαθείς ηθοποιούς του ελληνικού θεάματος
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΟΣΚΟΪ́ΤΗΣ
Γιατί επιστρέφουμε ξανά στο έργο του Στρατή Τσίρκα;

Βιβλίο / Γιατί επιστρέφουμε ξανά στο έργο του Στρατή Τσίρκα;

Μισό αιώνα περίπου από την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησαν οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες», τα γραπτά ενός από τους σημαντικότερους πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς που γεννήθηκε σαν σήμερα παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ
ΕΥΗ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ