«Έντα Γκάμπλερ» από την Άντζελα Μπρούσκου στο Μπάγκειον

«Έντα Γκάμπλερ» από την Άντζελα Μπρούσκου στο Μπάγκειον Facebook Twitter
Η σκηνοθέτις Άντζελα Μπρούσκου επέλεξε καταρχάς ένα ιδανικο «σπίτι» για την Έντα Γκάμπλερ της: αναφέρομαι φυσικά στο υπέροχο Μπάγκειον, το κτίριο του Τσίλερ με την εκλεκτή αισθητική που ρήμαζε ως πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας, ένα θαυμαστό απομεινάρι του 19ου αιώνα, όταν το αίτημα της Έντα για «όμορφο θάνατο» είχε ακόμη νόημα.
0

Oταν πρωτοαντίκρισαν την Έντα Γκάμπλερ, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι σύγχρονοι του Ίψεν βίωσαν μεγάλη σύγχυση. Τους ήταν αδύνατο να ερμηνεύσουν αυτή την αινιγματική ηρωίδα, η οποία προκαλεί συνειδητά τον θάνατο ενός ανθρώπου και στη συνέχεια αυτοκτονεί, έχοντας στην πορεία εκφράσει ανελέητη περιφρόνηση για όλες τις κοινωνικές και οικογενειακές αξίες της εποχής της.

Παταγώδης αποτυχία θεωρήθηκε η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου το 1891 στο Μόναχο, με τον στόμφο της πρωταγωνίστριας να βυθίζει τον Ίψεν σε πελάγη απελπισίας, ενώ ακόμη και ο ίδιος ο Στανισλάφσκι, που ανέβασε το έργο την ίδια χρονιά, αναγκάστηκε να παραδεχτεί την ανεπάρκεια της συμβατικής ρεαλιστικής προσέγγισής του.


Ελπίδα διαφάνηκε στην παράσταση του Λονδίνου: για πρώτη φορά οι κριτικοί μίλησαν για μια «υπέροχη σπουδή επάνω στην απάτη και τη σκληρότητα»*. Η Ελίζαμπεθ Ρόμπινς προσέγγισε την κεντρική ηρωίδα ως μυθιστορηματικό πρόσωπο, «αξιολύπητη στην πεινασμένη μοναξιά της [...] τραγική», όπως έγραψε αργότερα, «ένα κουβάρι αναξιοποίητων δυνατοτήτων, εκπαιδευμένο να φοβάται τη ζωή».

Ταυτόχρονα, η ηθοποιός δεν δίστασε να αναδείξει τη δαιμονική πλευρά της Έντα, τον σνομπισμό, τον εγωισμό, την απαξίωση της γυναικείας της φύσης και προπαντός την «έντονη επιθυμία της να προσδώσει νόημα στη ζωή της, ακόμη κι αν έπρεπε να το δανειστεί ή να το κλέψει από τη ζωή ενός άλλου».

Ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης, μια προσωπικότητα που συνδύαζε την ιδανική αποστασιοποίηση των στωικών φιλοσόφων με την ταπεινότητα –αγαπημένη του λέξη– και τον αισθησιασμό, ένας αυτοκρατορικός Μάρκος Αυρήλιος με μοναχικό χιτώνα


Ακολουθώντας το παράδειγμα της Ρόμπινς, η μία μετά την άλλη οι ντίβες της εποχής επιχειρούσαν να ξεκλειδώσουν τον ψυχισμό της Έντα Γκάμπλερ, να ερμηνεύσουν τα κίνητρα, τη συμπεριφορά, τις συνειδητές και ασυνείδητες επιθυμίες της, το νόημα της αυτοκτονίας της.

Αν η Άλα Ναζίμοβα ήταν «μια γυναίκα-ορχιδέα», όπως τη χαρακτήρισε ένας κριτικός, η Ελεονόρα Ντούζε προτίμησε τον δρόμο της παραίτησης, παρουσιάζοντας «μια αποκαμωμένη ψυχή σε ένα εξαντλημένο σώμα» και η Τζιν Φορμπς-Ρόμπερτσον στάθηκε «πικρή όσο το απόσταγμα δηλητηριώδους κισσού».


Xρειάστηκε ένας πρωτοπόρος σκηνοθέτης του μεγέθους του Μέγιερχολντ για να σπάσει η τυραννία της χαρακτηρολογικής προσέγγισης και να επιτευχθεί το άλμα από τη φωτεινή «μονάδα» στο «σύνολο» του δραματικού πεδίου.

Στην παράσταση του 1906 ο Ρώσος πειραματιστής δημιούργησε έναν κόσμο αντι-ρεαλιστικό, ελαφρώς ονειρικό, που θα αποτύπωνε αυτό που υπάρχει «πίσω από το έργο του Ίψεν», όπως το έθεσε ο ίδιος.

Υιοθέτησε μια συμβολική παλέτα χρωμάτων για τα κοστούμια και έστησε ένα πολυτελές, αλλά παρακμιακό αρ-νουβό σκηνικό, όπου κυριαρχούσαν τα λευκά αντικείμενα. Πόρτες δεν υπήρχαν πουθενά. Οι ηθοποιοί πραγματοποιούσαν τις εισόδους και τις εξόδους τους περνώντας μέσα από τα δίχτυα που κρέμονταν στα πλαϊνά της σκηνής.

Το κοστούμι της Έντα την έκανε να μοιάζει με πλάσμα της θάλασσας. Η τεράστια λευκή πολυθρόνα στο κέντρο της σκηνής ήταν ο θρόνος της. Εκεί καθόταν την περισσότερη ώρα η ψυχρή «βασίλισσα». Το μπλε ζωγραφισμένο φόντο αντανακλούσε τις αισθητικές αναζητήσεις της.

Δεν ήταν εύκολο να ανατραπεί η συμβατική αντίληψη για την Έντα Γκάμπλερ, ότι επρόκειτο δηλαδή για ένα έργο ρεαλιστικό. Πέρασαν δεκαετίες μέχρις ότου να σημειωθεί η επόμενη πραγματική επανάσταση, διά χειρός Μπέργκμαν, ο οποίος αποκάλυψε την εσωτερική, αλληγορική διάσταση της Έντα Γκάμπλερ στην παράσταση-σταθμό του 1964.

Εκεί το σκηνικό θύμιζε μαυσωλείο, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και οι ηθοποιοί τριγυρνούσαν σαν φαντάσματα, «νεκρές ψυχές» εγκλωβισμένες στο καθαρτήριο της σύγχρονης αποξένωσης, φορείς μιας αμετάκλητης υπαρξιακής αγωνίας.

 
Χάρη στην εργασία και στην προσφορά σημαντικών καλλιτεχνών και μελετητών του Ίψεν είμαστε πλέον σε θέση να εντοπίζουμε τα πολλαπλά επίπεδα στα οποία λειτουργεί το έργο, από το οποίο έχουμε αναμφίβολα αφαιρέσει την ταμπέλα του ρεαλισμού.

Η σκηνοθέτις Άντζελα Μπρούσκου επέλεξε καταρχάς ένα ιδανικό «σπίτι» για την Έντα Γκάμπλερ της: αναφέρομαι φυσικά στο υπέροχο Μπάγκειον, το κτίριο του Τσίλερ με την εκλεκτή αισθητική που ρήμαζε ως πρόσφατα στο κέντρο της Αθήνας, ένα θαυμαστό απομεινάρι του 19ου αιώνα, όταν το αίτημα της Έντα για «όμορφο θάνατο» είχε ακόμη νόημα.

 
Στον πρώτο όροφο του ιστορικού κτιρίου, σε μια μεγαλοπρεπή ψηλοτάβανη αίθουσα με τοίχους μαραμένους από την υγρασία, φιλοξενείται ο κόσμος της παράστασης.

Όλα μοιάζουν να είναι εκεί: η αίσθηση ενός μεγαλείου που αντιστέκεται στη λαίλαπα του χρόνου –όπως η ηρωίδα που αρνείται τη φυσική τάξη πραγμάτων κι επιχειρεί να μείνει για πάντα κόρη του στρατηγού Γκάμπλερ–, ανθοδοχεία στο πάτωμα, μικρές εστίες φωτός, ένα ξεκοκαλισμένο πιάνο, ένας ξεφλουδισμένος, επιβλητικός καθρέφτης. Οι ηθοποιοί εισέρχονται, οι ήρωες αρχίζουν να σχηματίζονται, το νήμα σταδιακά ξετυλίγεται.

«Έντα Γκάμπλερ» από την Άντζελα Μπρούσκου στο Μπάγκειον Facebook Twitter
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σκηνοθέτις αφηγείται την «ιστορία» του έργου: η αφήγηση, όμως, αυτή δεν καταφέρνει να μεταπηδήσει από την αντικειμενική στην υποκειμενική ερμηνεία. Αρκείται σε μια γενικόλογη απόδοση, σε μια αξιοπρεπή σκιαγράφηση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σκηνοθέτις αφηγείται την «ιστορία» του έργου: η αφήγηση, όμως, αυτή δεν καταφέρνει να μεταπηδήσει από την αντικειμενική στην υποκειμενική ερμηνεία. Αρκείται σε μια γενικόλογη απόδοση, σε μια αξιοπρεπή σκιαγράφηση. Όλα καλά στην επιφάνεια, αλλά στα βαθιά δεν βουτάμε ποτέ.

Για κανέναν από τους εμπλεκόμενους δεν τίθεται ζήτημα ζωής ή θανάτου: δεν αντιλαμβανόμαστε ξεκάθαρα το νόημα και το ειδικό βάρος του διακυβεύματος, δεν αισθανόμαστε απολύτως τίποτα όταν η Έντα καίει το χειρόγραφο του Λέβμποργκ, μένουμε αδιάφοροι όταν αυτοκτονεί (ή δεν αυτοκτονεί, εφόσον σηκώνεται ξανά και ξανά, εύρημα που επίσης δεν επιφέρει καμία φόρτιση στον θεατή).

Ένας πλούτος παραμέτρων παραμένει ανεκμετάλλευτος. Ένα ολόκληρο σύμπαν «πίσω από το έργο του Ίψεν» δεν αναδύεται ποτέ.

Η Παρθενόπη Μπουζούρη, χλωμή, αγέρωχη, κερδίζει καταρχάς τις εντυπώσεις σε επίπεδο όψης. Είναι αρκούντως θυμωμένη με όλη τη γελοιότητα του μικροαστισμού που την περιβάλλει: ψυχρή και απόμακρη, δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να κρύψει την πλήξη και τη δυσφορία της.

Σημαντικά και εύστοχα όλα αυτά, διαπιστώνουμε όμως και εδώ το ίδιο πρόβλημα που χαρακτηρίζει το σύνολο της παράστασης: έλλειμμα ταυτότητας.

Η ηθοποιός υπηρετεί με επάρκεια την αποστολή της, δεν καταφέρνει όμως να προσδώσει στην ηρωίδα της τη σφραγίδα του μοναδικού. Αυτή την Έντα νιώθουμε πως την έχουμε ξαναδεί: όχι μόνο δεν μας αιφνιδιάζει αλλά επιβεβαιώνει τις προσδοκίες μας με τρόπο προβλέψιμο.


Το αντίθετο σχεδόν συμβαίνει στην περίπτωση του Θάνου Παπακωνσταντίνου: ένας Λέβμποργκ ορμητικός, διαφορετικός, «απ' αλλού φερμένος», φορέας μιας μυστηριώδους ενέργειας από άλλη εποχή που μας παραξενεύει και μας μαγνητίζει.

Πολύ καλός ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ένας Τέσμαν αδιάβροχος, μια μικροαστική χαριτωμένη ύπαρξη που τιτιβίζει ανώδυνα, κρατώντας τις παντόφλες του και όλα τα σύμβολα της πρακτικής ζωής του.


Δυναμικά εισβάλλει η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, η Τέα της όμως δεν εξελίσσεται και, τελικά, δεν αφήνει καμία γεύση. Συμπαθής ως παρουσία, αλλά ισχνός ως δικαστής Μπρακ, ο Φιντέλ Ταλαμπούκας ουδέποτε κατορθώνει νας μας πείσει ότι συνιστά ουσιαστική απειλή για την Έντα.


*Οι πληροφορίες για την παραστασιογραφία του έργου και όλα τα αποσπάσματα από κριτικές της εποχής προέρχονται από το «Ibsen's lively art: A performance study of the major plays» των Frederick & Lise-Lone Marker

Ιnfo:

Χένρικ Ίψεν, Έντα Γκάμπλερ

Σκηνοθεσία-εικαστική άποψη: Άντζελα Μπρούσκου

Μουσική: Nalyssa Green

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη: Στέβη Κουτσοθανάση

Εκτέλεση παραγωγής: Ευάγγελος Κώνστας – Constantly Productions

Παίζουν: Παρθενόπη Μπουζούρη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Θάνος Παπακωνσταντίνου, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Χριστίνα Παπαδοπούλου

 

Μπάγκειον ξενοδοχείο, Πλ. Ομονοίας 18, Αθήνα

Παραστάσεις: από 10 Φεβρουαρίου έως 25 Μαρτίου, Πέμπτη έως Κυριακή στις 21:00

Τιμές: 10-15 ευρώ

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ