Ο Εξολοθρευτής Άγγελος της Άντζελας Μπρούσκου έρχεται... Facebook Twitter
Δεν μιλάω για την αριστοκρατία αλλά για την άρχουσα τάξη, η οποία συγκινείται με μια όπερα, κλαίει με ένα έργο τέχνης, αλλά αδυνατεί να συγκινηθεί με το δράμα των φτωχών. Είναι θέμα αισθητικής. Είναι ένα υπαρξιακό μανιφέστο. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Εξολοθρευτής Άγγελος της Άντζελας Μπρούσκου έρχεται...

0

«Μέχρι και σήμερα δεν έχω ιδέα τι αφορά αυτή η ταινία. Και ο ίδιος ο Δον Λούις δεν μου έδωσε ποτέ σαφείς εξηγήσεις για όσα τον ρωτούσα» λέει σε πρόσφατη συνέντευξή της η ογδονταεπτάχρονη Σίλβια Πιλάρ, ζωντανός θρύλος του μεξικανικού θεάτρου και κινηματογράφου, πρωταγωνίστρια στις ταινίες του Λουίς Μπουνιουέλ «Βιριδιάνα» (Χρυσός Φοίνικας, Κάννες 1961) και «Εξολοθρευτής Άγγελος» (1962).


Η τελευταία χάρη σ' εκείνη και στον τότε σύζυγό της παραγωγό Γκουστάβο Αλατρίστε γυρίστηκε στο Μεξικό και όχι στο Λονδίνο ή στο Παρίσι, όπως κατά βάθος ήλπιζε ο Λουίς Μπουνιουέλ.


Το Μεξικό, βέβαια, ήταν προ πολλού ο τόπος όπου διέμενε ο σπουδαίος Ισπανός σκηνοθέτης μετά τον ισπανικό εμφύλιο και γύρισε μερικές από τις σημαντικότερες ταινίες του, ακόμα και όταν επρόκειτο για χαμηλού κόστους, εμπορικών προδιαγραφών φιλμ.


Σουρεαλιστικού ύφους και ισάξιος των πρώτων και εμβληματικών του ταινιών, όπως ο «Ανδαλουσιανός Σκύλος» (Un chien andalou) και η «Χρυσή εποχή» (L' Âge d' Or), για τις οποίες συνεργάστηκε με τον Σαλβαδόρ Νταλί, ο «Εξολοθρευτής Άγγελος» («El ángel exterminador»), δανείζεται τον τίτλο του από ένα Τάγμα Καθολικών του 19ου αι. που σκοπό του είχε την εξόντωση των δημοκρατών, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά σε κάτι τέτοιο. Επίσης, ο όρος απαντά στην Αποκάλυψη.

Η Ευρώπη έχει αποτύχει σε πολλά πράγματα, ο μεγαλύτερος στατιστικά πληθυσμός της Γης υποφέρει και είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, σε κατάσταση φτώχειας, κι ας έχουν κατακτηθεί πράγματα. Η οικολογική καταστροφή είναι τεράστια και σε μερικά χρόνια θα βιώσουμε όλοι μας τις συνέπειές της άμεσα.


Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ, όσο ζούσε, διασκέδαζε με τις ενδελεχείς αναλύσεις των κριτικών που ήθελαν την ταινία να αποτελεί μια παραβολή για την Ισπανία του Φράνκο ή τον κατακερματισμό της ανώτερης τάξης.


Ο αρχικός τίτλος ήταν «Οι ναυαγοί της οδού Προνοίας» και το σενάριο, στη συγγραφή του οποίου συμμετείχε ο σεναριογράφος Luis Alcoriza, το υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.


Η υπόθεση αφορά μια ομάδα ανθρώπων της υψηλής κοινωνίας που μετά το τέλος μιας παράστασης όπερας στην Πόλη του Μεξικού πηγαίνουν για δείπνο στο αρχοντικό ενός εξέχοντος μέλους του κύκλου τους. Και ενώ οι υπηρέτες για κάποιον ανεξήγητο λόγο εγκαταλείπουν το σπίτι πριν καλά-καλά ξεκινήσει το γεύμα −μόνο ο μπάτλερ παραμένει στη θέση του−, στο τέλος της βραδιάς οι καλεσμένοι, για έναν εξίσου ανεξήγητο λόγο, αδυνατούν να φύγουν.


Η ταινία, η οποία σήμερα θεωρείται κλασική και από τις πλέον διάσημες του Μπουνιουέλ, μόλις πριν από δύο χρόνια ενέπνευσε τον Βρετανό συνθέτη Thomas Adès που την έκανε όπερα. Φέτος, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, θα δούμε τη θεατρική της διασκευή σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου και την εικαστική επέμβαση της Μαρίας Παπαδημητρίου ως σκηνογράφου.

Ο Εξολοθρευτής Άγγελος της Άντζελας Μπρούσκου έρχεται... Facebook Twitter
Σουρεαλιστικού ύφους και ισάξιος των πρώτων και εμβληματικών ταινιών του Μπουνιουέλ, ο «Εξολοθρευτής Άγγελος» δανείζεται τον τίτλο του από ένα Τάγμα Καθολικών του 19ου αι. που σκοπό του είχε την εξόντωση των δημοκρατών, αλλά δεν κάνει καμία αναφορά σε κάτι τέτοιο.

— Γιατί επέλεξες να επιστρέψεις σε μια ταινία του 1962 σήμερα;

Γιατί μιλάει για μια συγκεκριμένη τάξη, την αριστοκρατία, τους ανθρώπους που έχουν στα χέρια τους την εξουσία, που καθορίζουν το μέλλον του πλανήτη.


— Λένε συχνά ότι ο Μπουνιουέλ αναφερόταν στην Ισπανία του Φράνκο...

Έχουν γίνει πολλές αναλύσεις και πολλοί κριτικοί όντως αναφέρονται στο καθεστώς του Φράνκο. Ο ίδιος ο Μπουνιουέλ δεν ήθελε να τοποθετηθεί.


— Εσύ πού βασίζεις τη θεατρική σου μεταφορά;

Αναγκαστικά είναι λιγότερα τα πρόσωπα, καθώς δεν μπορούσα να έχω είκοσι ηθοποιούς επί σκηνής. Βασίστηκα στο σενάριο. Σαφώς, ο καθένας μπορεί να κάνει τις αναγωγές του και να βρει τις αναφορές του.


Δεν θέλω να ξανακάνω την ταινία, οπότε απ' αυτήν επιλέγω ό,τι με ενδιαφέρει περισσότερο, κυρίως τον εγκλεισμό αυτών των ανθρώπων, το ότι δεν μπορούν να φύγουν και τελικά επιδίδονται σε κανιβαλισμό, φτάνουν στο έσχατο σημείο της ανθρώπινης υπόστασης − καταρρέει ο πολιτισμός και γίνονται ζώα με τον τρόπο που μπορεί να γίνει ο άνθρωπος ζώο.


Πρόκειται για μεγαλοαστούς που βγάζοντας το σακάκι καταλήγουν να σφάζουν πρόβατα − θα μπορούσαν να φάνε ο ένας τον άλλον. Βγαίνει όλη τους η επιθετικότητα, το μίσος, κι αρχίζουν οι συγκρούσεις μεταξύ τους, ένα θρησκευτικό παραλήρημα κατά το οποίο επικαλούνται εξωγενείς δυνάμεις για να σωθούν, από τα μάγια μέχρι τη θρησκεία.


Αυτοί οι άνθρωποι, από την ώρα που τους εγκαταλείπουν οι υπηρέτες τους, που θα μπορούσαν να είναι ο λαός, δεν μπορούν να δράσουν, βρίσκονται σε μια παθητική κατάσταση. Δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, ενώ κανείς δεν τους εμποδίζει, φανερά, τουλάχιστον. Ίσως να είναι και ένα φαινόμενο της εποχής μας αυτό, το ότι θέλουμε να κάνουμε πράγματα, μιλάμε γι' αυτά, αλλά δεν τα κάνουμε και μοιραία γινόμαστε παθητικοί θεατές ενός παγκόσμιου δράματος.


— Με έναν τρόπο ξαναγράφεις την ταινία;

Όχι, εξάλλου είναι πάρα πολύ καλά φτιαγμένη. Απλώς δανείζομαι το υλικό της. Βλέπεις ένα πλάνο, αλλά δεν ξέρεις τι γίνεται γύρω-γύρω. Εγώ θα βάλω στο έργο κι αυτά που δεν βλέπουμε στο πλάνο, το τι μπορεί να συμβαίνει παράλληλα.

Ο Εξολοθρευτής Άγγελος της Άντζελας Μπρούσκου έρχεται... Facebook Twitter
Δεν θέλω να είναι καταγγελτικό αυτό που θα κάνω τελικά, θέλω να κρατήσω το χιούμορ. Φαίνονται τα πράγματα, δεν τα εξηγούμε γιατί δεν χρειάζεται να τα κάνουμε πολύ συγκεκριμένα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

— Θα προκύψουν πράγματα και μέσα από τις πρόβες;

Υπάρχει το βασικό κείμενο, αλλά μπορεί να προκύψουν κι άλλα κείμενα όπως και δράσεις που δεν υπάρχουν στην ταινία, όπου βλέπεις ένα συγκεκριμένο πλάνο, αυτά που επιλέγει να δείξει ο σκηνοθέτης. Εφόσον λειτουργώ με θεατρικούς όρους, πρέπει να χρησιμοποιήσω άλλη αφήγηση. Θα χρησιμοποιήσω όμως και κάμερα, η οποία θα ακολουθεί τα πρόσωπα σε αυτές τις δράσεις.


— Ποιες είναι οι δικές σου αναγωγές;

Σήμερα συναντιούνται άνθρωποι από διάφορες χώρες και αποφασίζουν για όλα, τι θα συμβεί στον πλανήτη, από το οικολογικό ως τους πολέμους. Θα μπορούσαν να υπάρχουν εκπρόσωποι απ' όλες τις τάξεις. Αν παρακολουθήσεις τα μέλη του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τι λένε, καταλαβαίνεις ότι θα μπορούσες να τα συναντήσεις π.χ. σε ένα πάρτι. Λένε ό,τι λένε, συχνά βλακείες, αλλά είναι αυτοί που καθορίζουν τη μοίρα των υπολοίπων. Είναι οι ίδιοι που, μετά από αυτήν την επίφαση πολιτισμού και καλών τρόπων, φτάνουν να γίνονται οι χειρότεροι.


Μια αναφορά θα μπορούσε να είναι το «Σαλό» ή το «Χοιροστάσιο» του Παζολίνι. Δεν θέλω να είναι καταγγελτικό αυτό που θα κάνω τελικά, θέλω να κρατήσω το χιούμορ. Φαίνονται τα πράγματα, δεν τα εξηγούμε γιατί δεν χρειάζεται να τα κάνουμε πολύ συγκεκριμένα.

— Αναφέρθηκες στον αλληλοσπαραγμό και στην παθητικότητα. Είναι βασικά στοιχεία στην εκδοχή σου;

Τα βασικά στοιχεία για μένα είναι η αδυναμία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν και πρωτίστως –τουλάχιστον αυτό εισπράττω εγώ από το έργο, καθώς επαναλαμβάνονται οι καταστάσεις− το ότι για να λύσουν το πρόβλημα και να μπορέσουν να φύγουν πρέπει να επαναλάβουν την είσοδό τους, το πώς μπήκαν και σε ποιες θέσεις καθόντουσαν. Αφού συμβεί αυτό, ξαφνικά καταφέρνουν να ξεφύγουν. Μετά εγκλωβίζονται πάλι σε μια εκκλησία.


Σημασία έχει ότι αυτό που συνέβη δεν τους έκανε καλύτερους, απλώς ξαναγυρίζουν σε αυτό που ήταν πριν, τα πράγματα δεν αλλάζουν. Απ' έξω γίνονται διαδηλώσεις, η αστυνομία χτυπάει το πλήθος, υπάρχει μια εξέγερση, αλλά αυτοί επιστρέφουν στην προηγούμενη κατάστασή τους. Δεν υπάρχει λύση κι αυτό επαναλαμβάνεται σαν λούπα, δεν έχει τέλος.


— Τι ρόλο παίζει ο καθολικισμός, η θρησκεία;

Το δείχνω μέσα από αυτούς τους ανθρώπους. Το κυριότερο είναι ο φόβος τους για τον θάνατο, μήπως χάσουν μια ζωή που δεν μπορείς εύκολα να εγκαταλείψεις όσο την απολαμβάνεις. Όλη αυτή η αγωνία μετατρέπεται σε έναν τρόμο που τους κάνει να συμπεριφέρονται σαν ζώα στο τέλος.


Γι' αυτό επικαλούνται τη θρησκεία, έχουν ψευδαισθήσεις, οράματα και παραληρούν, γιατί θέλουν να τους σώσει κάποιος. Ουσιαστικά, όμως, αυτή η τάξη έχει να κάνει με τον εαυτό της, με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τη ζωή. Και αυτό το εννοώ από την κοινωνική πλευρά, μιλάμε για κοινωνικά χαρακτηριστικά, όχι ατομικά. Δεν πρόκειται για χαρακτήρες, για ήρωες.

Ο Εξολοθρευτής Άγγελος της Άντζελας Μπρούσκου έρχεται... Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

 

— Θεωρείς ότι αυτό το έργο μπορεί να εκφράσει σήμερα την ίδια κατάσταση με αυτή που εξέφραζε όταν γυρίστηκε;

Νομίζω ότι είναι το ίδιο. Απευθύνεσαι σε αυτήν την τάξη που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με καμιά άλλη. Αν το έκανε, τα πράγματα θα άλλαζαν, θα γινόντουσαν καλύτερα. Αντιθέτως, χειροτερεύουν. Η Εκκλησία είναι ίδια, οι εκπρόσωποι της τάξης της οποίας τα συμφέροντα υπερασπίζεται είναι ίδιοι. Ο κόσμος είναι πάντα σε πόλεμο, εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα και δίψα.


Η Ευρώπη έχει αποτύχει σε πολλά πράγματα, ο μεγαλύτερος στατιστικά πληθυσμός της Γης υποφέρει και είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, σε κατάσταση φτώχειας, κι ας έχουν κατακτηθεί πράγματα. Η οικολογική καταστροφή είναι τεράστια και σε μερικά χρόνια θα βιώσουμε όλοι μας τις συνέπειές της άμεσα.


Μπορεί να έχουμε εξελιχθεί σε πολλούς τομείς, αλλά και η διαστροφή έχει εξελιχθεί. Για μια εγχείριση καρδιάς εξαφανίζονται παιδάκια και το ανθρώπινο σώμα δεν έχει καμία αξία. Μπορεί να υπάρχουν οργανισμοί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και άνθρωποι που αγωνίζονται γι' αυτά, από την άλλη όμως συμβαίνουν τα χειρότερα ώστε οι λίγοι να συνεχίσουν να έχουν στα χέρια τους τη μερίδα του λέοντος. Γινόμαστε θεατές και ουσιαστικά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

— Ο Μπουνιουέλ δεν έτρεφε αυταπάτες κι ελπίδες για τον άνθρωπο γενικότερα.

Και οι εργάτες και οι προλετάριοι έχουν τα ίδια αδιέξοδα. Ουσιαστικά, εκθέτει όλες αυτές τις ανάγκες που έχουμε, την ψυχανάλυση, τη θρησκεία, έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, τη σεξουαλικότητα, τον τρόπο που εκφράζουμε τον ερωτισμό μας. Τον πολιτισμό τον εκθέτει χωρίς να λέει ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός.


Γι' αυτό δεν μιλάω για την αριστοκρατία αλλά για την άρχουσα τάξη, η οποία συγκινείται με μια όπερα, κλαίει με ένα έργο τέχνης, αλλά αδυνατεί να συγκινηθεί με το δράμα των φτωχών. Είναι θέμα αισθητικής. Είναι ένα υπαρξιακό μανιφέστο.


— Ως παρατηρητής της ανθρώπινης συμπεριφοράς έδινε πάντα σημασία στη σεξουαλικότητα.

Υπάρχει ο ηλικιωμένος μαέστρος, ο οποίος την ώρα που κοιμούνται οι άλλοι επιτίθεται στις γυναίκες σαν σάτυρος, πάει να τις βιάσει. Ένας αδερφός ομοφυλόφιλος και μια αδερφή που έχουν κάτι σαν αιμομικτική σχέση, μια γυναίκα που απατάει τον άντρα της, μια άλλη που δεν θέλει να έχει καμιά επαφή με το σεξ. Θέλω να βγάλω την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Όλοι έχουν επιθυμίες, ο ένας θέλει τον άλλον, χωρίς να το ξέρουν.


Γενικά, όλοι έχουν πάρα πολλές νευρώσεις. Υπάρχει κι ένα ζευγάρι εραστών που είναι ερωτευμένοι, δεν αντέχουν και αυτοκτονούν. Μην ξεχνάμε ότι είναι μια φάρσα που σχολιάζει τα πάντα και ότι η ταινία έχει στοιχεία γκανγκ.


— Τις επιλογές των ηθοποιών τις έκανες βάσει χαρακτηριστικών τους που συγγενεύουν με τα πρόσωπα της ταινίας;

Ήθελα να έχουν χαρακτηριστικά που να συναντιούνται με την ταινία. Έχουν συμπτυχθεί οι ρόλοι και μοιραία κάποιοι έχουν αφαιρεθεί. Ενδεικτικά, ο Κωνσταντίνος Τζούμας είναι ο αριστοκράτης οικοδεσπότης, η Θέμις Μπαζάκα η οικοδέσποινα, ο Άγγελος Παπαδημητρίου ο μαέστρος, η Nalyssa Green η σύζυγός του, η Νόπη Μπουζούρη η Βαλκυρία, ο Τσιμάρας Τζανάτος ο μπάτλερ. Το ζευγάρι υποδύονται η Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου και ο Άρης Παπαδημητρίου, ο Αλέκος Συσσοβίτης έναν συνταγματάρχη, ο Χάρης Φραγκούλης έναν αριστοκράτη και ο Ανδρέας Κωνσταντίνου έχει έναν ρόλο-έκπληξη. Επίσης, η Γεωργιάννα Νταλάρα και ο Ανδρέας Κοντόπουλος παίζουν τα αδέλφια.

Info

Άγγελος εξολοθρευτής

Διασκευή της Άντζελας Μπρούσκου πάνω στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο του Λουίς Μπουνιουέλ

Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου

Μετάφραση - Απόδοση: Θέμελης Γλυνάτσης

Μουσική: Nalyssa Green

Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου

Σκηνικά - Εικαστική επιμέλεια: Μαρία Παπαδημητρίου

Κοστούμια: Άντζελα Μπρούσκου

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Βοηθός σκηνοθέτη: Στέβη Κουτσοθανάση

Παίζουν: Θέμις Μπαζάκα, Κωνσταντίνος Τζούμας, Παρθενόπη Μπουζούρη, Αλέκος Συσσοβίτης, Χάρης Φραγκούλης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Σταύρος Λίτινας, Γεωργιάννα Νταλάρα, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Γιώργος Κοψιδάς, Ανδρέας Κοντόπουλος, Άρης Παπαδημητρίου, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Βάλια Παπαχρήστου, Nalyssa Green

Πειραιώς 260, Χώρος Η

15-17 Ιουλίου 2018, 21:00

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το θέατρο και η ελευθερία του λόγου στην Τουρκία του Ερντογάν

Θέατρο / Το θέατρο και η ελευθερία του λόγου στην Τουρκία του Ερντογάν

Μια συζήτηση με τον Τούρκο σκηνοθέτη και χορογράφο Μουσταφά Καπλάν για την κατάσταση στο τουρκικό θέατρο, τη λογοκρισία, τις απολύσεις ηθοποιών, τις λίστες με τους ανεπιθύμητους συγγραφείς, την απαίτηση για περισσότερα έργα πατριωτικού χαρακτήρα και τη διάχυτη ένταση που θυμίζει καζάνι που βράζει
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Χάρης Φραγκούλης: «Ο Δον Ζουάν δεν παραχώρησε τίποτα, γι' αυτό έγινε σκόνη»

Θέατρο / Χάρης Φραγκούλης: «Ο Δον Ζουάν δεν παραχώρησε τίποτα, γι' αυτό έγινε σκόνη»

O ταλαντούχος ηθοποιός, που δίνει μια αξιοσημείωτη ερμηνεία στον «Δον Ζουαν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού, μιλά στη LIFO γι' αυτό τον ατίθασο χαρακτήρα, τον έρωτα, την υποκρισία και τη σημασία του να έχεις δικό σου ρυθμό στη ζωή
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται

Θέατρο / Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται

Σαν σήμερα, το 1944 γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες και ιδρυτής του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων: 5 καλλιτέχνες ανακαλούν στη μνήμη τους τον τρόπο που το έργο του τους σημάδεψε
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Ανεμοδαρμένα Ύψη»: Ένας παράδεισος για αγρίμια

Θέατρο / «Ανεμοδαρμένα Ύψη»: Ένας παράδεισος για αγρίμια

Η κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που βασίζεται στο πρώτο μέρος του εμβληματικού μυθιστορήματος της Έμιλι Μπροντέ και παρουσιάζεται από την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος, σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ