Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται Facebook Twitter
Φωτο: Σπύρος Στάβερης

Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται

0

Όλια Λαζαρίδου

«Η πρώτη παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή που μου έρχεται στη μνήμη είναι ο "Θείος Βάνιας" του Τσέχοφ, όπου κλήθηκα από τον ίδιο, τη δεύτερη χρονιά, να αντικαταστήσω τη Σμαράγδα Σμυρναίου που έπαιζε την Ελένα.

Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή μαζί του. Πέρασα, θυμάμαι, ένα καλοκαίρι με ένα πιάνο, το οποίο μου είχε νοικιάσει και είχα βάλει στο σπίτι μου, προσπαθώντας να μάθω, σε τυφλό σύστημα και χωρίς να ξέρω πιάνο, με διδασκαλία της Ντόρας Μπακοπούλου, ένα κλασικό κομμάτι που θα έπαιζα στην παράσταση.

Εκείνο το "τυφλό μάθημα γραφομηχανής" με είχε πιέσει πολύ. Τώρα, συμβαίνει το παράδοξο αυτό να είναι εκείνο που θυμάμαι με τη μεγαλύτερη αγάπη κι ευγνωμοσύνη. Στην παράσταση αυτή είχα συναντηθεί επίσης με τη Λυδία Κονιόρδου που έπαιζε τη Σόνια και θυμάμαι χαρακτηριστικά, σε μια σκηνή, όπου η μία έπιανε τα χέρια της άλλης, τα δικά μου να είναι πάντα παγωμένα, καθώς ήταν ο τρόπος μου να αντιδρώ στο τρακ, και της Λυδίας πάρα πολύ ζεστά.

Προφανώς, αυτός ήταν ο δικός της. Από τον "Θείο Βάνια", λοιπόν, μου έχει μείνει αυτό το τόσο ανθρώπινο άγγιγμα, γιατί αυτά τα πράγματα είναι που μένουν. Τα υπόλοιπα σβήνουν και μένει μια αίσθηση. Για 'μένα αυτό το άγγιγμα σημάδεψε εκείνη την παράσταση, από την οποία έχω ξεχάσει πολλά πράγματα. Κάτι άλλο που επίσης θυμάμαι είναι η λάμψη στα μάτια του Λευτέρη κάτω από μια συγκεκριμένη γωνία.

Αυτές οι μνήμες θυμίζουν πολύ ανθρώπους που έχουν φύγει και μπορεί να τους αγαπούσαμε πάρα πολύ. Οπότε, αναρωτιέται κανείς, κάνοντας αυτές τις σκέψεις: τελικά, το θέατρο είναι ή δεν είναι εφήμερη τέχνη; Η απάντηση είναι ότι είναι τόσο εφήμερη, όσο είμαστε και οι ίδιοι οι άνθρωποι».


Ρούλα Πατεράκη

«Νομίζω πως έχω δει σχεδόν όλες του τις παραστάσεις. Αυτή όμως που εμένα με άγγιξε περισσότερο, και βρήκα ότι είχε το "βαθύ" ύφος του Λευτέρη Βογιατζή, ήταν η παράσταση του έργου του Μπέρνχαρντ "Ρίτερ, Ντένε, Φος". Εκεί ο Λευτέρης έπαιζε τον εμβληματικό ρόλο του Φος.

Γιατί θεωρώ ότι είναι η καλύτερή του παράσταση; Επειδή μέσα σε αυτήν είδα μια δραματική πύκνωση που διακατείχε τον ίδιο τον Λευτέρη και ήταν χαρακτηριστική γι' αυτόν. Ήταν μια παράσταση, θα έλεγα, σε βάθος και όχι τόσο επεισοδιακή όσον αφορά την εικόνα. Θεωρώ, δηλαδή, ότι ήταν πολύ πιο δυνατό θέατρο.

Επίσης, ο συνδυασμός των τριών ηθοποιών, με τον τρόπο που τους είχε οδηγήσει και τους είχε δασκαλέψει ο Λευτέρης, βρήκα ότι ήταν ιδεώδης για τον συγγραφέα Μπέρνχαντ. Θυμάμαι ότι οι στιγμές που ο ίδιος ο Λευτέρης έσυρε το τραπεζομάντιλο και γκρεμίστηκαν όλα ήταν αυτό που εγώ ονομάζω "μεγάλο θέατρο" – από μια κίνηση ενός ηθοποιού.

Μπορώ να θυμηθώ ακόμη τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε, ορισμένα κομμάτια του κειμένου, την έκφραση όχι μόνο του προσώπου αλλά γενικά και όλου του σώματος. Η παράσταση αυτή είχε μια σκοτεινιά, η οποία ξεδίπλωνε ένα τμήμα του πνεύματος του Λευτέρη Βογιατζή, απόκρυφο κατά τη γνώμη μου, και ενδεχομένως το πιο δυνατό του».

Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται Facebook Twitter
Ο Λευτέρης Βογιατζής στην παράσταση "Ρίτερ, Ντένε, Φος" στον εμβληματικό ρόλο του Φος, 1991. Φωτό: Σοφία Φραγκούλη


Δημήτρης Καραντζάς

«Είναι δύο οι παραστάσεις του Λευτέρη Βογιατζή που μελέτησα περισσότερο απ' όλες. Ήταν τη σεζόν 2005-06, το "Bella Venezia" και οι "Δούλες", στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο. Και στις δύο παραστάσεις έμεινα ενεός με το ίδιο πράγμα, την τόσο κυρίαρχη ύπαρξη του άυλου.

Οι λέξεις λέγονταν, οι πράξεις και οι δράσεις γίνονταν, αλλά υπήρχε κάτι που κυκλοφορούσε ανάμεσα σε όλα αυτά, και αυτό το κάτι ήταν η ίδια η παράσταση. Σαν μια πολύ λεπτή προσέγγιση του θανάτου, σαν μια ψηλάφηση της οδύνης της ύπαρξης, άλλοτε απαλά και άλλοτε με βία, αλλά με μια βία που σου αποκαλυπτόταν μόνο αν εσύ πραγματικά ήθελες να τη δεις.

Και τις δύο δουλειές τις είδα 3-4 φορές την καθεμία. Θυμάμαι ότι κάθε φορά ήταν απολύτως διαφορετική, και όχι πάντα επιτυχημένη. Ένιωθα ότι ο Βογιατζής πάλευε με κάτι τόσο λεπτό όσο η πυκνότητα του αέρα.

Δεν έστηνε ασφαλή μοντέλα παραστάσεων με το μάτι στο ταμείο ή στο χάιδεμα των συνειδήσεων. Οι συνειδήσεις αφυπνίζονταν μόνο εάν και εφόσον ήθελαν να παρακολουθήσουν. Έστηνε μια βουτιά στο κενό, την οποία ακολουθούσαν μόνο όσοι ήθελαν και άντεχαν. Αλλά αυτοί που συμμετείχαν, έφταναν λίγο πιο κοντά στο μυστήριο της ύπαρξης. Λείπει πολύ, ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον σήμερα».

Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος

«Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω μία παράσταση του Λευτέρη. Τις έχω δει σχεδόν όλες. Ο Λευτέρης άλλαξε το θεατρικό τοπίο στην Ελλάδα και μας επηρέασε όλους, άμα τη εμφανίσει.

Η επιλογή των συνεργατών, ο εξαντλητικός τρόπος με τον οποίο δούλευε τα κείμενα και οι εξαντλητικές πρόβες έφερναν στο φως κρυφές ποιότητες των έργων. Βασάνιζε τον εαυτό του, βασάνιζε και τους ηθοποιούς του για να δώσει μορφή στο όραμά του – κι όμως, οι ηθοποιοί το θεωρούσαν τιμή τους να παίζουν στις παραστάσεις του.

Γιατί όλα αυτά είχαν λόγο, και ο λόγος απέβλεπε στη θεατρική ουσία και όχι στην προσωπική εξουσία. Στα χέρια του Λευτέρη έλαμπαν τα κείμενα, κάθε παράστασή του ήταν μια εμπειρία. Έτσι, το να διαλέξω τώρα μία θα έχει τον χαρακτήρα του τυχαίου λίγο-πολύ.

Διαλέγω, λοιπόν, το "Bella Venezia" ή την πρώτη του "Αντιγόνη". Τον σκέφτομαι πολύ συχνά. Τον γνώριζα και τον ένιωθα φίλο από τα 20 μου χρόνια . Το θέατρο ήταν το κέντρο της ζωής του. Σήμερα, που όλα κινδυνεύουν, που η οικονομική καταστροφή αγγίζει και το θέατρο, αναρωτιέμαι συχνά πώς θα έκανε θέατρο ο Λευτέρης στην Οδό Κυκλάδων, με εξάμηνες και οκτάμηνες πρόβες. Θα τις έκανε, σκέφτομαι. Αλλά μπορεί και να ήταν τυχερός που έφυγε νωρίς».

 
Δημήτρης Δημητριάδης

DIMITRIADIS«Η πρώτη παράσταση που έρχεται στο μυαλό μου είναι η "Αντιγόνη", η πρώτη "Αντιγόνη" στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Πιστεύω ότι είναι η πιο αυθεντική εκδοχή ανεβάσματος αρχαίας τραγωδίας, διότι θίγει το ζήτημα της καταγωγής της. Και το θίγει με τον πιο αποτελεσματικό, τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο. Για μένα, η παράσταση αυτή είναι ένα σκηνικό αριστούργημα και δεν την έχει ξεπεράσει καμία απ' όσες ακολούθησαν».

Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται Facebook Twitter
Στο ρόλο του Κρέοντα στην Αντιγόνη που ανέβασε το 2006 στο θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Φωτο: Εύη Φυλαχτού

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 1.5.2018

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Λευτέρης Βογιατζής, από τον Σπύρο Στάβερη

Αλμανάκ / Λευτέρης Βογιατζής, από τον Σπύρο Στάβερη

"Ο Μολιέρος δυσκολεύτηκε πολύ να ολοκλήρωσει την παράσταση, και οι μισοί θεατές κατάλαβαν ότι τον έπιασαν σπασμοί τη στιγμή που πρόφερε τη λέξη Juro (ορκίζομαι σ.σ.) στο τελετουργικό του Κατα φαντασίαν Ασθενή. Επειδή το αντιλήφθηκε, πίεσε τον εαυτό του για να κρύψει με ένα βεβιασμένο γέλιο αύτο που του συνέβη". (J.-L. Gallois, sieur de Grimarest, βιογράφος του Μολιέρου).
ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ
Ο Λευτέρης Βογιατζής μιλάει στη LiFO

Θέατρο / Ο Λευτέρης Βογιατζής μιλάει στη LiFO

Mετά από έναν χρόνο απουσίας, ο Λευτέρης Βογιατζής επανέρχεται στη σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων μ’ ένα περίεργο, δύσκολο αλλά εξαιρετικού ενδιαφέροντος έργο του Χάουαρντ Μπάρκερ, που έχει τίτλο Το ύστατο σήμερα (όπως ευφυώς απέδωσε η Τζένη Μαστοράκη τον πρωτότυπο The dying of today). Ο ίδιος θα ερμηνεύσει τον έναν από τους δύο ανδρικούς ρόλους - ανέθεσε τον άλλον στον Δημήτρη Ήμελλο.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ