Ο Δημήτρης Λάλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO

Ο Δημήτρης Λάλος αφηγείται τη ζωή του στη LIFO Facebook Twitter
Την ευτυχία μπορείς να τη βρεις μέσα σου. Αν συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι, αν δεν αρνηθείς τους φόβους σου. Αν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μαλάκας, έχεις περάσει το στάδιο και δεν είσαι. Φωτο: Freddie F./LIFO
0

Γεννήθηκα στον Βόλο, πέρασα τα πρώτα 8 μου χρόνια στην Ελλάδα και μετά πήγα στη Γερμανία. Έζησα εκεί μέχρι τα 18. Δέκα χρόνια. Ο λόγος που επέστρεψα ήταν ο ήλιος.

• Απ' τη Γερμανία θυμάμαι το κρύο, το κάστρο της Νυρεμβέργης, τη σύσφιξη των σχέσεων με τους ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα, την ανάγκη που νιώθεις, όταν είσαι έξω, να επικοινωνήσεις στη γλώσσα σου.

• Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι στη Γερμανία ένιωθα Έλληνας. Εδώ δεν νιώθω τίποτα. Απλώς, άνθρωπος.

• Ποτέ δεν ήθελα να γίνω τίποτα. Όταν έφτασε η στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω, ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας, μου άρεσε πάρα πολύ το σχέδιο. Μέχρι που μια μέρα είδα στον Φούρνο το Suburbia του Ερίκ Μπογκοσιάν που είχε σκηνοθετήσει η Ελένη Σκότη και σκέφτηκα ότι αυτό θέλω να κάνω. Έδειχνε νέους που έψαχναν τι να κάνουν στη ζωή τους και με έπιασε ακριβώς στη φάση που ήμουνα. Από τότε ακολούθησα την Ελένη, έκανα μαθήματα μαζί της, βρήκαμε τον χώρο και φτιάξαμε το Επί Κολωνώ.

• Είμαι περήφανος που έχω χτίσει το Επί Κολωνώ. Βρήκαμε αυτό το διατηρητέο και το φτιάξαμε από την αρχή. Δούλευα επί ενάμιση χρόνο 15 ώρες τη μέρα και χαίρομαι που εδώ μέσα έχουν βρει πολλοί άνθρωποι ουσία, έχουν γνωριστεί μεταξύ τους, έχουν παντρευτεί κι έχουν κάνει παιδιά. Είναι ένας τόπος συνάντησης κοινού που διαπραγματεύεται την τέχνη. Είναι πολύ σημαντικό στην εποχή μας που όλα γυρίζουν γύρω απ' τα φράγκα και το πώς θα γίνουμε πιο πλούσιοι να υπάρχει κάτι που δεν προσανατολίζεται στα λεφτά, αλλά στην ουσία. Που δεν καταστρέφει τον κόσμο.

Είμαι περήφανος που έχω χτίσει το Επί Κολωνώ. Βρήκαμε αυτό το διατηρητέο και το φτιάξαμε από την αρχή. Είναι ένας τόπος συνάντησης κοινού που διαπραγματεύεται την τέχνη. Είναι πολύ σημαντικό στην εποχή μας που όλα γυρίζουν γύρω απ' τα φράγκα και το πώς θα γίνουμε πιο πλούσιοι να υπάρχει κάτι που δεν προσανατολίζεται στα λεφτά, αλλά στην ουσία. Που δεν καταστρέφει τον κόσμο.

• Ο Μετρ και η Μαργαρίτα του Μπουλγκάκοφ είναι ένα αριστούργημα που μπορώ να πω ότι άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι καλλιτεχνικά. Κυρίως όμως ο Κασσαβέτης. Έχω δει τις ταινίες του πέντε φορές την κάθε μία - τα Πρόσωπα μπορεί να τα έχω δει και τριάντα. Μου αρέσει το πώς πειραματίζεται με την ψυχολογία των ανθρώπων. Είναι από τους λίγους που ασχολήθηκαν με αυτόν που ακούει.

• Με έχει επηρεάσει πολύ ο Μπράντο στην υποκριτική μου. Ήταν καρκίνωμα στην εποχή του γιατί δεν ήξερε να παίζει. Το μόνο που ήξερε ήταν να είναι ο εαυτός του και να λέει την αλήθεια. Ούτε τσαλίμια ούτε τεχνικές, μόνο στυγνή αλήθεια. Δεν είχε τελειώσει σχολή.

• Ο τρόπος που προσεγγίζεις έναν ρόλο δεν έχει να κάνει με το πόσο ωραία λες τα πράγματα, ή το πόσο όμορφος είσαι. Σημασία έχει πόσο το εννοείς αυτό που κάνεις και πόσο σημαντικός είναι ο συμπαίκτης σου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πραγματικοί acting codes, ούτε πραγματικοί σκηνοθέτες υποκριτικής.

• Ο Επίκουρος, λίγο πριν πεθάνει, έλεγε ότι «το μόνο που με παρηγορεί είναι οι κουβέντες που έχω κάνει με τους φίλους μου». Έτσι, βάζω τους φίλους μου σε πολύ ψηλό βάθρο. Φίλοι είναι αυτοί που έχουν αντέξει στον χρόνο. Αυτοί που είναι συμπολεμιστές σου.

• Το θέατρο με έχει κάνει πιο «συγχωρετικό». Να καταλαβαίνω τον άλλον πιο εύκολα, να τον συμπονώ. Σου αυξάνει τη συναισθηματική νοημοσύνη. Όταν βλέπεις τον άλλο να υποφέρει, μπαίνεις πιο εύκολα στη θέση του. Παλιότερα θύμωνε κάποιος και θύμωνα κι εγώ, ενώ τώρα αρχίζω σιγά σιγά και τον καταλαβαίνω. Βλέποντας πίσω απ' όλον αυτό τον θυμό και τον σαματά, βλέπεις την ψυχή η οποία προσπαθεί να εκφραστεί αλλά δεν βρίσκει τρόπο.

• Δεν θα άλλαζα τίποτα, αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στον χρόνο. Προσπαθώ να ζω κάθε στιγμή έτσι όπως θέλω, τίποτα δεν γίνεται ερήμην μου. Ακόμα και τις κατραπακιές που έχω φάει τις έφαγα επειδή ήθελα. Προσπάθησα ν' αντέξω και είμαι ευγνώμων ακόμα και για τα λάθη μου.

Το θέατρο με έχει κάνει πιο «συγχωρετικό». Να καταλαβαίνω τον άλλον πιο εύκολα, να τον συμπονώ. Σου αυξάνει τη συναισθηματική νοημοσύνη. Όταν βλέπεις τον άλλο να υποφέρει, μπαίνεις πιο εύκολα στη θέση του. Παλιότερα θύμωνε κάποιος και θύμωνα κι εγώ, ενώ τώρα αρχίζω σιγά σιγά και τον καταλαβαίνω. Βλέποντας πίσω απ' όλον αυτό τον θυμό και τον σαματά, βλέπεις την ψυχή η οποία προσπαθεί να εκφραστεί αλλά δεν βρίσκει τρόπο.

• Ό,τι έχω θυσιάσει μέχρι τώρα άξιζε τον κόπο. Έχω θυσιάσει πολλή από αυτή που ονομάζεται «προσωπική ζωή», διασκέδαση, το να πάω να πιω έναν καφέ, ένα ποτό, επειδή από τα 19 μου βρήκα έναν συγκεκριμένο στόχο. Δεν το βλέπω σαν θυσία γιατί μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Έχει πιο πολύ πλάκα το να κάτσω να γράψω ένα σενάριο. Ζώντας έξω ένιωσα έντονα όλους γύρω μου να περιμένουν πότε θα έρθει ο Αύγουστος για να έρθουν στην Ελλάδα. Δεν το άντεξα, ήρθα στην Ελλάδα και ζω κάθε μέρα σαν να κάνω διακοπές.

• Ήμουν τις προάλλες στη Νίσυρο και περνώντας από ένα δρομάκι είδα μια γιαγιά μπροστά στην τηλεόραση. Απορροφημένη, να ακούει για τον «Πλανητάρχη». Ποιον Πλανητάρχη; Σου πιπιλίζουν το μυαλό. Νομίζεις ότι πράγματι υπάρχει και είναι ο Πρόεδρος της Αμερικής.

• Δεν βλέπω τηλεόραση, καθόλου. Αν σου πω «σκέψου οτιδήποτε εκτός από μια μαϊμού» είναι αδύνατο να μην τη σκεφτείς, γιατί έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος. Στην τηλεόραση υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σπουδάσει ακριβώς πώς να σου προγραμματίσουν το κεφάλι. Με εξοργίζει το ψεύτικο lifestyle. Τα πράγματα που πουλάνε και σε κάνουν να πιστέψεις ότι τα έχεις ανάγκη, ενώ δεν τα έχεις. Κι αυτό σε κάνει να νιώθεις φτωχός. Οι ανάγκες που έχεις είναι πολύ συγκεκριμένες, μπορείς να είσαι αυτάρκης με ελάχιστα.

• Ζω με λίγα. Με πολύ λίγα. Και προσπαθώ να ζω μόνο με τα ουσιαστικά. Πετάω ό,τι δεν χρειάζομαι, κι είναι πολλά αυτά. Κι όχι μόνο υλικά.

• Τη βρίσκω τέλεια την Αθήνα. Γουστάρω πολύ αυτό το χάος. Όλοι θέλουν να τα μαζέψουν και να φύγουν από εδώ, να πάνε κάπου αλλού. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν είναι μέσα τους καλά. Σκοπός δεν είναι να μαζέψεις τις βαλίτσες και να φύγεις, γιατί όπου κι αν πας θα είναι το ίδιο.

• Την ευτυχία μπορείς να τη βρεις μέσα σου. Αν συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι, αν δεν αρνηθείς τους φόβους σου. Αν συνειδητοποιήσεις ότι είσαι μαλάκας, έχεις περάσει το στάδιο και δεν είσαι.

• Το σχολείο είναι το μεγαλύτερο κακό που έχει γίνει στην ανθρωπότητα γιατί μετατρέπει τη γνώση σε κάτι εξαναγκαστικό και βαρετό. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ' τη γνώση.

• Δεν αντέχω την ξενολατρία. Πιστεύω ότι πρέπει να απαγορευτούν εκφράσεις όπως «εδώ στην Ελλάδα», «εμείς οι Έλληνες» και «στην Ελλάδα δεν γίνεται αυτό». Καθόμαστε και μιζεριάζουμε. Πώς δεν γίνεται, ρε φίλε; Όλα γίνονται, είναι όλα μέσα στο κεφάλι μας.

• Η ζωή με έμαθε να είμαι όσο πιο αληθινός γίνεται, να μη λέω ψέματα. Κάθε φορά που το έχω κάνει μου έχει γυρίσει πίσω δεκαπλάσιο.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Πατέρας» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη: Πρώτες εικόνες από τη σύγχρονη ελληνική διασκευή του έργου του Στρίνμπεργκ

Θέατρο / «Πατέρας» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη: Πρώτες εικόνες από τη σύγχρονη ελληνική διασκευή του έργου του Στρίνμπεργκ

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Βασίλης Μπισμπίκης ανεβάζει στο Θέατρο Αποθήκη μια προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα του έργου του Αύγουστου Στρίνμπεργκ «Ο πατέρας»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ