Να υποστηριχτεί το νέο αίμα

Να υποστηριχτεί το νέο αίμα Facebook Twitter
0
Είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτό το πάντρεμα μουσικής και θεατροποιημένων διαλέξεων. Από που προέρχονται τα typewriter tunes ;

Είναι από έναν κύκλο δεκαεπτά έργων, καθένα από τα οποία ασχολείται με διαφορετικό υλικό από την ελληνική παράδοση. Τα ονόμασα «typewriter tunes» γιατί είναι σαν γράμματα χτυπημένα στη γραφομηχανή με διάφορους παραλήπτες. Έτσι γράφτηκε ένα γράμμα για τον Ξενάκη, ένα άλλο για την Παπαγκίκα, κάποια άλλα προέρχονται από προσωπικές στιγμές που μεταπλάθονται σε μουσικές ιστορίες, όπως μια Πρωτοχρονιά με φίλους στο Μπουένος Άιρες. Στην παράσταση ενέταξα τα πέντε τελευταία. Αν για κάτι ένιωσα τυχερός, ήταν που συνεργάστηκα με τους dissonArt ensemble, αυτή την εκπληκτική ομάδα νέων μουσικών από τη Θεσσαλονίκη, με μια ποιότητα και στάση ζωής μοναδική. Η διαδικασία ήταν απολύτως δημοκρατική και όλοι όσοι συμμετείχαν στο Unknown Dialects -σκηνοθεσία, κείμενα, σκηνικά, κοστούμια- είχαν μια εξαιρετική ελευθερία να εργαστούν και να ερμηνεύσουν τη μουσική μου όπως ήθελαν. Κανείς δεν επιβλήθηκε στον άλλον, γιατί η νοοτροπία και η ιδεολογία αυτών των παιδιών δεν το επέτρεπε. Όλα ταίριαξαν μεταξύ τους και όλοι είχαν λόγο ύπαρξης. Είναι η πρώτη φορά που το ζω αυτό στον χώρο του θεάτρου και είμαι πενήντα χρόνων...

Ο ίδιος ζείτε τα τελευταία χρόνια αποτραβηγμένος και απομονωμένος σ' ένα νησί. Αυτή είναι η ιδανική συνθήκη για έναν μουσικό;

Αν θέλεις να παράγεις πραγματική μουσική, είναι ο μόνος τρόπος. Για να γράψεις ένα κομμάτι χρειάζονται μήνες ή και χρόνια, απίστευτα πολύς χρόνος. Αυτό απαιτεί μια διαδικασία απομόνωσης και έναν ασκητισμό που δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ένα περιβάλλον θορύβου. Αλλά αποτραβηγμένος δεν είμαι, τα έργα μου παίζονται συνεχώς σ' ολόκληρο τον κόσμο και είμαι αρκετά ενημερωμένος. Έρχομαι σε επαφή διαδικτυακά με πολλούς συνθέτες και ανταλλάσσουμε συνεχώς μουσικές. Αφιερώνω αρκετό χρόνο στο να ακούω μουσική.

Πώς βρίσκετε, λοιπόν, το μουσικό τοπίο στην Ελλάδα σήμερα;

Το τι γίνεται με τη μηχανή παραγωγής στην Ελλάδα, αν και το παρακολουθώ από απόσταση, είναι κάτι που με προβληματίζει πάρα πολύ. Τα πράγματα έχουν αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Κάποια πρόσωπα έχουν φύγει και κάποια καινούργια έχουν έρθει, ένα θολό τοπίο που δεν βαδίζει πάντα στον σωστό δρόμο. Ή, τουλάχιστον, αυτό που εγώ φαντασιώνομαι ότι θα 'πρεπε να είναι το επόμενο βήμα για την ελληνική μουσική, κι όχι μόνο της κλασικής.

Ποιο θα 'πρεπε να είναι το «επόμενο βήμα»;

Να υποστηριχτεί το καινούργιο αίμα. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτήν τη στιγμή είναι κανείς διατεθειμένος να υποστηρίξει πραγματικά τις νέες γενιές. Θα μου πεις, μπορεί να μην το έχουν καν ανάγκη, γιατί αλλάζει και ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα από δω και στο εξής. Κάποτε γινόταν με αρκετά χρήματα, μετά με λιγότερα και τώρα φτάσαμε να γίνεται no budget. Και οι νέοι προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι εγώ. Άλλες αντοχές, άλλη ιδεολογία, άλλο σύστημα, τελείως διαφορετικό. Παρ' ολα αυτά, το θεσμικό πλαίσιο διάφορων οργανισμών, που κάτι έδιναν στο παρελθόν στους νέους, αυτήν τη στιγμή έχω την εντύπωση ότι τους αγνοούν. Αλλά για να υπάρξει μουσική, πρέπει να υπάρξουν συνθέτες, δεν αρκούν μόνο οι ορχήστρες. Οι οποίες πρέπει κάτι να παίξουν, κι αν παίζουν μόνο παλιότερους συνθέτες, αυτό δεν είναι ζωντανή μουσική παραγωγή αλλά μέρος μιας μουσειακής απόδοσης.

Γίνονται στην Ελλάδα αναθέσεις από ιδιώτες για την παραγωγή μουσικών έργων;

Αυτού του είδους η μουσική, από τον 14ο αιώνα και μετά, γίνεται με ανάθεση. Κάποιος έχει την ανάγκη να ακούσει από έναν συνθέτη ένα έργο και το πληρώνει. Αν αυτή η διαδικασία, το να γίνονται αναθέσεις σε συνθέτες, σταματήσει, θα λήξει εντελώς και η μουσική παραγωγή. Γιατί, το να απομονωθείς και να γράψεις είναι ένας τρόπος ζωής, αλλά πρέπει και κάπως να ζήσεις. Δεν ξέρεις τι αντοχές έχεις και για πόσο διάστημα ώστε να μη χρειάζεται ν' ασχοληθείς με άλλες εργασίες. Αυτό που βλέπω τα τελευταία χρόνια είναι ότι ο θεσμός των αναθέσεων και ιδιαίτερα με τους νέους, έχει ουσιαστικά τελειώσει. Στην Κεντρική Ευρώπη αυτό το είδος ακόμα στηρίζεται από την ιδιωτική πρωτοβουλία, κάτι που δεν ισχύει στην Ελλάδα.

Ποια είναι η παράδοση της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα ;

Ήταν το πρώτο πράγμα που αναπτύχθηκε από τον 19ο αιώνα. Μια πολύ μεγάλη ιστορία που περιέβαλλε το αστικό τοπίο της εποχής. Η μεγάλη τομή έγινε με τη Μεταπολίτευση, που το κομμάτι της κλασικής και σύγχρονης κλασικής μουσικής απαξιώθηκε ως κάτι «ξενόφερτο». Προσπαθούσαμε πάλι μετά τη χούντα να βρούμε την εθνική μας ταυτότητα, οπότε το τραγούδι ήταν εκείνο που έδινε περισσότερο μια ασφαλή πληρότητα της καταγωγής μας. Τα πράγματα άλλαξαν με το Μέγαρο, γιατί η αλήθεια είναι ότι μέχρι τότε δεν είχαμε καν αίθουσες για να παρουσιαστεί σωστά η κλασική μουσική. Ήταν για πρώτη φορά, ουσιαστικά, που είχαμε σωστές προδιαγραφές. Τώρα πάλι, δεν ξέρω γιατί, επιστρέψαμε σε μια αμφισβήτηση. Πολλοί αναφέρουν ότι δεν υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον, όταν όλες οι συναυλίες του καλοκαιριού ήταν γεμάτες. Έχει γίνει μια πολύτιμη ρωγμή στο συναίσθημα των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια και έχει εμφανιστεί ένα πλήθος που ανταποκρίνεται πλήρως

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ