Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα»

Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα» Facebook Twitter
Η παράσταση «The Thread» χαρακτηρίζεται από τις γρήγορες, στακάτες αλλαγές του φωτός που δημιουργούν διαφορετικά σχήματα και μεγέθη
0

Ο πολυβραβευμένος light designer σημαντικών παραστάσεων χορού Μάικλ Χαλς έχει χαρακτηριστεί από τον βρετανικό Τύπο «χορογράφος του φωτός». Τα τελευταία 25 χρόνια είναι ο μόνιμος συνεργάτης του Ράσελ Μάλιφαντ, μαζί με τον οποίο υπογράφει το «Thread» (Το Νήμα) που είδαμε στην Επίδαυρο σε μουσική Βαγγέλη Παπαθανασίου, βασισμένο σε παραλλαγές ελληνικών παραδοσιακών χορών, και θα επαναληφθεί στο Μέγαρο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ένας σχεδιαστής φωτισμού επιλέγει να εργάζεται αποκλειστικά ή κυρίως για τον σύγχρονο χορό λόγω της απουσίας σκηνικού. Η παράσταση «The Thread» χαρακτηρίζεται από τις γρήγορες, στακάτες αλλαγές του φωτός που δημιουργούν διαφορετικά σχήματα και μεγέθη –σχεδόν θυμίζει γλυπτική–, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στη χορογραφία.


— Πρόκειται για μια τεχνική που αναπτύξατε μαζί με τον Ράσελ Μάλιφαντ μέσα από την πολύχρονη συνεργασία σας;

Ναι, όταν ξεκινήσαμε να συνεργαζόμαστε με τον Ράσελ, πριν από 25 χρόνια, ο στόχος ήταν να δημιουργήσουμε μια συνομιλία φωτός και χορού.


— Το «Thread» χαρακτηρίζουν η παραδοσιακή ελληνική μουσική (διασκευασμένη από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου), τα πολύχρωμα μοτίβα στα κοστούμια –αναφορά στον μινωικό πολιτισμό– και, φυσικά, οι παραδοσιακοί χοροί. Καθώς ο στόχος ήταν να υπογραμμιστούν όλα αυτά τα στοιχεία, εφαρμόσατε διαφορετικές τεχνικές από αυτές που συνηθίζετε;

Όχι, γιατί ως έναν βαθμό η συνεργασία μας με τον Ράσελ βασίστηκε στην ιδέα ότι, όσο εκείνος θα χορογραφούσε, το φως θα χρησιμοποιούνταν για να χορογραφηθεί ο χώρος και ο τρόπος που αυτό κινείται και μετασχηματίζεται.

Το πλήρες σκοτάδι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να δημιουργήσεις μια σεκάνς κινήσεων που θα υποδηλώνει το πέρασμα του χρόνου ή την αλλαγή του χώρου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί μια δομή, για να χωρίσουμε κάτι σε ξεχωριστά επεισόδια.


— Έχουμε δει δουλειά σας στην Αθήνα χάρη στον Άκραμ Καν που είχε φέρει το «Torobaka» με τις παθιασμένες εντάσεις του φλαμένκο και του κατάκ, κι αργότερα το «Xenos» στη Στέγη. Και στις δύο περιπτώσεις ο φωτισμός δημιουργούσε μια υποβλητική σκηνική ατμόσφαιρα. Ποιες είναι οι ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο χορογράφων, του Άκραμ Καν και του Ράσελ Μάλιφαντ;

Η δουλειά του Ράσελ είναι ένας αυθεντικά αφηρημένος χορός, ενώ του Άκραμ συνήθως αποτελείται από μια σειρά αφηγηματικών συνδέσεων και εξωγενών θεμάτων, είτε σαφών είτε ασαφών, που καθοδηγούν το περιεχόμενο και την εικόνα (π.χ. ο ρόλος των Ινδών φαντάρων από τις αποικίες κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο Xenos) κι έτσι στόχος του φωτισμού, εν μέρει, είναι να εκφράσει αυτά τα στοιχεία και τις αναφορές στον συγκεκριμένο χρόνο και τόπο. Εκτός αυτού, σε όλες τις δημιουργίες του Άκραμ υπάρχει σχεδόν πάντα σκηνογραφία που λειτουργεί ως σημείο εκκίνησης για τον φωτισμό, αφού υπάρχει ήδη κάτι και πρέπει να φανεί. Με τον Ράσελ το αντίστοιχο σημείο εκκίνησης είναι το απόλυτο σκοτάδι σε μια εντελώς άδεια σκηνή, ένα κενό το οποίο προσφέρεται ώστε ο φωτισμός να δημιουργήσει διαφορετικούς χώρους και ροή μέσα από μια σειρά μεταμορφώσεων του ίδιου του χώρου.

Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα» Facebook Twitter
Ο πολυβραβευμένος light designer σημαντικών παραστάσεων χορού Μάικλ Χαλς.


—Ποιες είναι οι θεατρικές συμβάσεις που επιστρατεύονται ώστε να υπογραμμιστούν οι κινήσεις των ερμηνευτών που εκτινάσσουν το συναίσθημα;

Αυτή η ερώτηση χρειάζεται χρόνια σκέψης. Να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα – δεν θέλω να γίνω μακάβριος, αλλά έχει να κάνει με απώλεια ή θάνατο. Όλα τα πράγματα φτάνουν σε ένα τέλος, οπότε, όταν το φως αρχίζει να σβήνει σιγά-σιγά και ξέρουμε ότι κάτι τελειώνει, υπάρχει ένα είδος συνειδητοποίησης της απώλειας, ότι κάτι έχει αφαιρεθεί από εμάς τέλος πάντων – προσωπικά, με έχει ανακουφίσει το αίσθημα της απώλειας στο τέλος κάποιων παραγωγών που έχω παρακολουθήσει.

»Δεδομένου ότι δίνουμε αξία σε αυτό που βλέπουμε, αν η κίνηση των χορευτών κατά τη διάρκεια αυτού του αργού σβησίματος του φωτισμού γίνει πιο γρήγορη, τότε, χάρη στον τρόπο που το μυαλό μας ερμηνεύει αυτό που βλέπουμε, η κίνηση γίνεται όλο και πιο θολή και μοιάζει να φεύγει, ακολουθώντας τις εικόνες στον αέρα, έτσι το σώμα δείχνει να διαλύεται μπροστά στα μάτια μας, ενώ η αυξανόμενη ενέργεια της κίνησης έρχεται σε αντίθεση με την ενέργεια του φωτός που υποχωρεί. Υπ' αυτές τις συνθήκες, μπορεί να εμπλακούμε συναισθηματικά, καθώς γινόμαστε μάρτυρες μιας μάχης επιβίωσης, της οργής που προκαλεί ο θάνατος του φωτός.


—Σε ποιες περιπτώσεις επιλέγετε το σκοτάδι αντί του φωτός;

 Το πλήρες σκοτάδι είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να δημιουργήσεις μια σεκάνς κινήσεων που θα υποδηλώνει το πέρασμα του χρόνου ή την αλλαγή του χώρου. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργηθεί μια δομή, για να χωρίσουμε κάτι σε ξεχωριστά επεισόδια. Το μερικό σκοτάδι μπορεί να οξύνει τις αισθήσεις μας, δηλαδή μπορεί να ανοίξει κυριολεκτικά ακόμα πιο πολύ την κόρη του ματιού ώστε να καταφέρουμε να δούμε ό,τι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ή να αναγνωρίσουμε όταν δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε.

»Θεωρώ ότι το πρωταρχικό μας ένστικτο στη μάχη ή στην πτήση ξεκλειδώνει όλες μας τις αισθήσεις, συγκεκριμένα της ακοής και της όρασης, προκειμένου να συλλέξουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με αυτό που βλέπουμε. Το κιαροσκούρο και η ισορροπία μεταξύ σκότους και φωτός υπογραμμίζει την ανάγλυφη τρισδιάστατη μορφή του σώματος στον μέγιστο βαθμό, ακριβώς όπως και η μετάβαση από το σκοτάδι στο φως, όταν το σώμα κινείται μεταξύ αυτών των δύο, ξεπερνώντας τα μεταξύ τους τα όρια.

Michael Hulls: Ο πολυβραβευμένος light designer που φώτισε το «Νήμα» Facebook Twitter
Ως έναν βαθμό η συνεργασία μας με τον Ράσελ βασίστηκε στην ιδέα ότι, όσο εκείνος θα χορογραφούσε, το φως θα χρησιμοποιούνταν για να χορογραφηθεί ο χώρος και ο τρόπος που αυτό κινείται και μετασχηματίζεται. Φωτο: Γιάννης Μπουρνιάς/LifO

Info:

The Thread

Σκηνοθεσία, χορογραφία: Ράσελ Μάλιφαντ

Πρωτότυπη μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου

Φωτισμοί: Mάικλ Χαλς

Κοστούμια: Μαίρη Κατράντζου

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη

20-24/11 & 3-4/12, 20:00

Εισ.: €20-75

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Χορός / «The Thread»: Μια σύγχρονη χορογραφία για την ελληνική παράδοση στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Ο χορογράφος Ράσελ Μάλιφαντ, ο συνθέτης Βαγγέλης Παπαθανασίου, ο σχεδιαστής θεατρικών φωτισμών Μάικλ Χαλς και η σχεδιάστρια μόδας Μαίρη Κατράντζου συνεργάζονται σε μια συνομιλία των ελληνικών παραδοσιακών χορών με τον σύγχρονο χορό.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βαγγέλης Παπαθανασίου, Russell Maliphant και Μ. Κατράντζου συμπράττουν στη διεθνή παραγωγή που έρχεται στην Επίδαυρο

Culture / Βαγγέλης Παπαθανασίου, Russell Maliphant και Μ. Κατράντζου συμπράττουν στη διεθνή παραγωγή που έρχεται στην Επίδαυρο

Η παράσταση «The Thread» που συνδέει τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς με τον σύγχρονο χορό θα ανέβει για ένα μόνο βράδι στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
THE LIFO TEAM
The Thread: H sold out παράσταση προβάλλεται διαδικτυακά

Θέατρο / The Thread: H sold out παράσταση προβάλλεται διαδικτυακά

Σημαντικοί συντελεστές (Βαγγέλης Παπαθανασίου, Russell Maliphant, Μαίρη Κατράντζου, Michael Hulls) συμμετέχουν σε μια παράσταση που βασίζεται σε ιδέα της Γεωργίας Ηλιοπούλου και συνδέει τους παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς με τον σύγχρονο χορό. Για τις επόμενες 7 ημέρες δωρεάν στο διαδύκτιο.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT