Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν Facebook Twitter
O Κωνσταντίνος Πλεμμένος o Πάνος Παπαδόπουλος και ο Γιώργος Κατσής υποδύονται τρεις κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, παγιδευμένους σε έναν εξωφρενικό, παραισθησιογόνο εφιάλτη. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Τον Φεβρουάριο του 1933 ένα έγκλημα συγκλονίζει τη Γαλλία. Δυο εσωτερικές υπηρέτριες της οικογένειας Λανσελέν, η Κριστίν και η Λεά Παπέν, δυο φαινομενικά ήσυχες και συνεσταλμένες νέες γυναίκες, δολοφονούν με άγριο τρόπο την κυρία τους και την κόρη της. Κακοποιημένες και παραμελημένες αρχικά από τον πατέρα και τη μητέρα τους, υφίσταντο κακοποίηση και από την κυρία τους, που τις χτυπούσε και τις κακομεταχειριζόταν συστηματικά, όταν «δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους». Η υπόθεσή τους έγινε αντικείμενο μελέτης από διανοούμενους και ψυχαναλυτές και ενέπνευσε σημαντικούς καλλιτέχνες του περασμένου αιώνα.

Αντλώντας έμπνευση από την αληθινή ιστορία των αδελφών Παπέν, ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος επιδιώκουν, με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο, να αφηγηθούν μια ιστορία που κρύβεται σε αυτή την υπόθεση, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.

Στη δική τους εκδοχή, δυο εξαντλημένες υπηρέτριες που φροντίζουν την άρρωστη κυρία τους φαντασιώνονται τη στιγμή της εκδίκησης αλλά και έναν κόσμο που δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από δύο ακόμα αντικείμενα του σπιτιού. Εξουσιαστικές σχέσεις, εξαρτητικές συμπεριφορές, σαδομαζοχιστικές εμμονές και η νοσταλγία ενός ομιχλώδους παρελθόντος πρωταγωνιστούν σε αυτήν τη νέα εκδοχή της ιστορίας. Με τη φράση του Γκράουτσο Μαρξ «οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν» στο επίκεντρο, οι Γιώργος Κατσής, Πάνος Παπαδόπουλος και Κωνσταντίνος Πλεμμένος υποδύονται τρεις κωμικοτραγικούς χαρακτήρες, παγιδευμένους σε έναν εξωφρενικό, παραισθησιογόνο εφιάλτη.

«Νομίζω ότι στον πυρήνα του αυτό το έργο θίγει έναν παραλογισμό: ότι ένας άνθρωπος είναι διατεθειμένος να εργαλειοποιηθεί, να γίνει αντικείμενο προς χρήση ενός άλλου ανθρώπου».

Όταν φοιτούσε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ο Πάνος Παπαδόπουλος έμαθε για το έγκλημα των αδελφών Παπέν και συγκλονίστηκε από την πράξη τους όσο και από τη δήλωσή τους όταν τις συνέλαβαν: «Κάντε μας ό,τι θέλετε, μόνο σας παρακαλούμε μη μας χωρίσετε».

«Πάντοτε με συγκινούσαν τα πρόσωπα που υπομένουν μια δυσβάστακτη κατάσταση, έχοντας ένα ισχυρό όνειρο, μια ακλόνητη πεποίθηση πως η ζωή τους πρόκειται να αλλάξει, ότι κάτι όμορφο τα περιμένει στην άλλη πλευρά, ενώ εμείς, ως θεατές, γνωρίζουμε πολύ καλά πως όλα όσα επιθυμούν δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Τέτοιοι χαρακτήρες είναι και ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν στο “Περιμένοντας τον Γκοντό”, η Μπλανς στο “Λεωφορείον ο Πόθος” και πολλοί άλλοι. Αυτό το στοιχείο το συνάντησα έντονα κι εδώ... Δεν ξέρω γιατί τα πρόσωπα αυτά μου δημιουργούν τόσο έντονα την επιθυμία να “περπατήσω με τα παπούτσια τους”. Ίσως γιατί έχουν μια σπάνια αξιοπρέπεια και μια ευθραυστότητα που στον καιρό μας φαντάζει ντεμοντέ», λέει.

Στην παράσταση βρίσκουμε τις δυο αδελφές, Κριστίν και Λεά, στο σκηνικό του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη. Όσο η κυρία τους είναι στο κρεβάτι, αυτές κάνουν όνειρα, οργανώνουν την εξόντωσή της, κατασπαράζουν η μία την άλλη. Θυμούνται αλλιώς η καθεμία τα παιδικά τους χρόνια και παίζουν ισότιμα το παιχνίδι της εξουσίας. Όταν όμως η κυρία ξυπνάει, τις κακοποιεί φριχτά, κι αυτό προκαλεί τη δολοφονία της. 

«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν Facebook Twitter
«Αυτό το οποίο διαδραματίζεται επί σκηνής είναι η συμβίωση τριών ανθρώπων για μεγάλο διάστημα στον ίδιο χώρο, και πολλές εκφάνσεις αυτής της συμβίωσης», εξηγεί ο Γιώργος Κατσής. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ξεκινάμε απλώς από μια ατμόσφαιρα, κάτι πολύ γενικό που μοιάζει να χτυπάει ένα κέντρο, κι έπειτα τυλίγουμε το νήμα ανάποδα, από μέσα προς τα έξω, ούτως ώστε να συναντήσουμε το αποτέλεσμα. Η κίνηση αυτών των δύο πλασμάτων μέσα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει Ντέιβιντ Λιντς, με μια εργοδότρια κατάκοιτη, που διατάζει και σχηματίζει γύρω τους έναν ασφυκτικό κλοιό, μέσα στον οποίο σιγά σιγά τα βλέπουμε να αλληλοεξοντώνονται, μου έδωσε το κίνητρο να γράψω αυτό το έργο· και το πώς το ανθρώπινο μυαλό εφευρίσκει συνέχεια τρόπους για να διαχειρίζεται τη ρουτίνα. Η ρουτίνα είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Πάντα επινοούμε ασύλληπτους τρόπους για να την αντέξουμε».

«Παρότι εγώ προσωπικά είμαι φαν των plot driven ιστοριών και της πλοκής με την κλασική έννοια του όρου, στη δραματουργία αυτής της παράστασης παρατηρούμε πιο πολύ μια ανατομία των χαρακτήρων που παρακολουθούμε παρά την εξέλιξη των σχέσεων – εκτός αν θεωρήσουμε εξέλιξη το μακελειό που συνέβη, το οποίο, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως είναι μια εξέλιξη», λέει ο Γιάννης Αποσκίτης. «Πάντως, βλέπουμε εξαρχής τη μέρα της δολοφονίας, τη συνθήκη που υπάρχει τώρα. Η οποιαδήποτε ομαλή σχέση μεταξύ των χαρακτήρων είναι παρελθόν. Άλλωστε, η βασική ιστορία υπήρχε ήδη: μια μέρα, δυο υπηρέτριες κατακρεούργησαν την κακοποιητική κυρία τους και την κόρη της με φοβερή οργή. Παρατηρούμε τις οριακές καταστάσεις που δημιουργεί ένας πολύ βαρύς εγκλωβισμός».

«Αυτό το οποίο διαδραματίζεται επί σκηνής είναι η συμβίωση τριών ανθρώπων για μεγάλο διάστημα στον ίδιο χώρο, και πολλές εκφάνσεις αυτής της συμβίωσης. Αναπόφευκτα, επειδή από τους τρεις χαρακτήρες οι δύο είναι εργαζόμενοι και ένας το αφεντικό, η κοινωνική θέση του καθενός προσδιορίζεται από το ποιος δίνει τις εντολές –που πολλές φορές είναι σκοτεινές και σαδομαζοχιστικές– και ποιος οφείλει να τις υπακούει, επειδή, αν δεν το κάνει, διακινδυνεύει την επιβίωσή του. Το αφεντικό (και όποιο αφεντικό), ως είθισται, δεν διακινδυνεύει απολύτως τίποτα, κι αυτή η σύγκρουση ακριβώς, το ότι ο ένας έχει να χάσει τα πάντα, αλλά ο άλλος τίποτα, αντιθέτως όλα τα θεωρεί αναλώσιμα, δημιουργεί το απόλυτο κακό, που το ανθρώπινο είδος μάχεται επί αιώνες», εξηγεί ο Γιώργος Κατσής.

«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν Facebook Twitter
Ξεκινάμε απλώς από μια ατμόσφαιρα, κάτι πολύ γενικό που μοιάζει να χτυπάει ένα κέντρο, κι έπειτα τυλίγουμε το νήμα ανάποδα, από μέσα προς τα έξω, ούτως ώστε να συναντήσουμε το αποτέλεσμα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Αυτό που αφορά περισσότερο τον Γιώργο Κατσή είναι η γλώσσα της παράστασης, η αισθητική που την περιβάλλει, το αν και κατά πόσο ένα δημιούργημα λογοδοτεί σε κάποιον ή είναι ελεύθερο και ανεξάρτητο ακόμα κι από αυτούς που έφτιαξαν. 

«Τρεις άνθρωποι προσπαθούν να συμβιώσουν, ο καθένας εξυπηρετεί έναν ρόλο και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί συνεχίζουν να τον αποδέχονται στο ξεχασμένο σύμπαν τους. Είναι μεγάλη η ηδονή που προκαλεί το να είσαι υπάκουος και υποτακτικός, είναι βολικό. Κι αυτό, για μένα, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο. Δηλαδή διακρίνω ότι νιώθεις μεγάλη ηδονή και ανακούφιση όταν σου υπαγορεύουν το πώς θα ζεις, διαφορετικά πρέπει να αναλάβεις αυτή την τεράστια ευθύνη μόνος. Κοινωνικοπολιτικά, αυτήν τη στιγμή, η συγκεκριμένη ευθύνη δεν αφορά κανέναν κάτοικο του δυτικού πολιτισμού. Αυτή η ανακούφιση, λοιπόν, η βολή, η άρνηση να διαμορφώσεις εαυτό και ταυτότητα είναι το έργο που βλέπουμε», λέει.

Ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος που υποδύεται την Κυρία εξομολογείται ότι ξεκίνησε να παίζει στο θέατρο για να αντέξει τη ζωή και την ύπαρξη του πατέρα του, για να αρχίσει την επανάστασή του απέναντι στην εξουσία και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος λάτρευε να τον εξουσιάζουν και να μην έχει ευθύνες.

«Όλος ο κόσμος λατρεύει να μην έχει ευθύνες», λέει. «Να ψηφίζει ατάλαντους γελωτοποιούς ως εκπροσώπους της εξουσίας, δηλαδή να μετατοπίζει την ευθύνη της ζωής του σε ηλίθιους. Αλλά η ουσία βρίσκεται σε αυτό το ερώτημα: αν πάντα νικάει ο δυνατότερος, εγώ, που είμαι αδύναμος, δεν θα νικήσω ποτέ; Πώς θα νικήσω κάποιον δυνατότερό μου; Μήπως, τελικά, έχει βαθύτερο νόημα η αγαπημένη μου φράση από τον Σεφέρη:

Πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμάλωτου
τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.

«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν Facebook Twitter
Ο Γιάννης Αποσκίτης εξηγεί ότι εξαρχής πρόθεση στη συγγραφή των «Αντικειμένων» ήταν να παρουσιαστούν η έντονη ταξικότητα, η νοσηρότητα του κοινωνικού στάτους και το παράδοξο που εγγενώς υπάρχει στις εξουσιαστικές σχέσεις. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε πως ο δυνατότερος πάντα θα νικάει. Παρακολουθούμε ανήμποροι τον πατέρα μας και τη μητέρα μας να μαλώνουν και όταν η λεκτική διαμάχη φτάσει σε τέλμα σηκώνει το χέρι ο πατέρας, ρίχνει μια σφαλιάρα στη μητέρα· τότε η διαμάχη έχει τελειώσει. Ο δυνατότερος νίκησε. Αυτό είναι η εξουσία, η δουλειά της είναι να μας θυμίζει μη μιλάμε, να μην εκφραζόμαστε. Σε μια διαμάχη πάντα θα κερδίζει ο δυνατότερος. Το παιδί είναι παιδί. Ο γονιός είναι γονιός. Οι δούλες πάντα θα είναι δούλες. Ξέρετε πώς ξορκίζουν τα παιδιά αυτόν τον νόμο της φύσης; Παίζουν θέατρο. Τα παιδιά γίνονται γονείς και οι γονείς παιδιά». 

Ο Γιάννης Αποσκίτης, εκ των συγγραφέων του έργου, συζητώντας για τις κοινωνικές και πολιτικές αναφορές του έργου και τον τρόπο που συνδέονται με τις διαχρονικές θεματικές της καταπίεσης και της εξουσίας, μου εξηγεί ότι εξαρχής πρόθεση στη συγγραφή των «Αντικειμένων» ήταν να παρουσιαστούν η έντονη ταξικότητα, η νοσηρότητα του κοινωνικού στάτους και το παράδοξο που εγγενώς υπάρχει στις εξουσιαστικές σχέσεις.

«Νομίζω ότι από τη μια πλευρά, από τότε που δημιουργήθηκαν οι σύγχρονες κοινωνίες, υπάρχει ο άνθρωπος που κάνει τη “σκληρή δουλειά” κι αυτός που την προστάζει, κάτι που προφανώς δεν είναι και τόσο δύσκολο», λέει. «Και αμείβεται γι’ αυτή του την ανάθεση και τη συγκέντρωση ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να μη ζήσουν, απλώς να επιβιώσουν, εξυπηρετώντας αυτό του το προνόμιο. Αυτό από μόνο του έχει κάτι παρανοϊκό, έτσι δεν είναι; Ειδικά όταν συμβαίνει σε κοινωνίες υποτιθέμενα “διαφωτισμένες”… Νομίζω ότι στον πυρήνα του αυτό το έργο θίγει ακριβώς αυτό τον παραλογισμό: ότι ένας άνθρωπος είναι διατεθειμένος να εργαλειοποιηθεί με αυτόν τον τρόπο, να γίνει αντικείμενο προς χρήση ενός άλλου ανθρώπου. Και για να ξεχαστεί και να παρηγορήσει τη συνείδησή του επιδίδεται στη φθηνή κατανάλωση προϊόντων που φτιάχτηκαν από ανθρώπους που δουλεύουν ακόμα σκληρότερα, πέρα από τη Δύση.

Χαρακτηριστική είναι μια φράση από τους “Simpsons”, όπου το αφεντικό λέει: “Of course I have gone mad with power, being mad without power is no fun at all” (φυσικά έχω τρελαθεί από την εξουσία, το να είσαι τρελός χωρίς να έχεις εξουσία δεν έχει καθόλου πλάκα). Κάτι τέτοιο βλέπουμε και στο έργο, ίσως».

«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν Facebook Twitter
“Of course I have gone mad with power, being mad without power is no fun at all” (φυσικά έχω τρελαθεί από την εξουσία, το να είσαι τρελός χωρίς να έχεις εξουσία δεν έχει καθόλου πλάκα)... Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο Γιάννης Αποσκίτης μου εξηγεί ότι μεταξύ των φανταστικών ή ψευδοπραγματικών χαρακτήρων που ερευνούμε γράφοντάς τους και των ηθοποιών που ερμηνεύουν αυτούς τους χαρακτήρες βρίσκεται αυτό που λέμε «ρόλος». Και ότι, ειδικά στην περίπτωση που ένα έργο γράφεται μαζί με τους ηθοποιούς που θα το ερμηνεύσουν, είναι αδύνατο να μη δημιουργηθούν απευθείας «ρόλοι» στο μυαλό του συγγραφέα. 

«Αυτό είναι μεγάλη τύχη, να σε εμπνέουν με αυτόν τον τρόπο οι ηθοποιοί», λέει. «Οπότε, χάρη σε αυτήν τη συνάντηση των ηθοποιών με τα πραγματικά πρόσωπα αυτής της ιστορίας, τα οποία, όπως φαίνεται τουλάχιστον, είχαν μια πολύ συγκεκριμένη ψυχοπαθολογία, γράφονται οι ρόλοι. Φυσικά, οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί είναι φοβεροί και στον αυτοσχεδιασμό, οπότε συνέχεια προκύπτουν νέα στοιχεία.

Τώρα, όσον αφορά τη σάτιρα, δεν θα έλεγα ότι υπάρχει τέτοια διάθεση, πιο πολύ ένα χιούμορ με μια βαθιά υπαρξιακή επιθετικότητα, η οποία γίνεται τόσο έντονη που καταλήγει να στρέφεται και εναντίον της ίδιας της θεατρικής συνθήκης, της κλασικής δραματουργίας και της πραγματικής ιστορίας. Θα τα διαβάσουν αυτά κάποιοι και θα με κοροϊδέψουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι μ’ αρέσει να θεωρητικολογώ για την κωμωδία».


 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ