Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν...

Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Facebook Twitter
0
Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Facebook Twitter
Τον Οκτώβριο του 2004 ο Γιώργος Βαλαής, η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής έφτιαξαν την ομάδα blitz, αναζητώντας απαντήσεις στο ερώτημα τι μπορεί να σημαίνει θέατρο στον 21ο αιώνα... Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

Τον Οκτώβριο του 2004 ο Γιώργος Βαλαής, η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής έφτιαξαν την ομάδα blitz, αναζητώντας απαντήσεις στο ερώτημα τι μπορεί να σημαίνει θέατρο στον 21ο αιώνα. Υιοθετώντας ένα μοντέλο ισότιμης σχέσης των τριών όσον αφορά τη σύλληψη, τη συγγραφή του σκηνικού κειμένου και τη δραματουργία/σκηνοθεσία, παρουσίασαν δέκα παραστάσεις που κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή άλλοτε με το θέμα τους, άλλοτε με τη σκηνική προσέγγισή του. Παρότι διαφορετικές μεταξύ τους ως προς τη φόρμα, μετέφεραν όλες την αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση της αυθεντικότητας – όχι της άρνησης των επιρροών που έχουν δεχτεί αλλά της σταθερής βούλησης να ασχολούνται μόνο με ό,τι ενδιαφέρει πραγματικά τους ίδιους.

Οι blitz, μεγαλύτεροι κατά δέκα χρόνια, μοιάζει να θέλουν να μετρηθούν με τον χρόνο που πέρασε, να σκεφτούν το θέατρο που δημιούργησαν και να δουν πού βρίσκονται, πώς συνεχίζουν.


Άλλοτε εκκινώντας από ζητήματα που προκύπτουν από τη σύγχρονη ζωή και κουλτούρα, άλλοτε από τις προσωπικές τους ιστορίες, πότε κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα (της Ιστορίας, της εποχής), πότε εστιάζοντας στο «μικρό» δράμα που είναι πάντα υποκειμενικό («... the drama is wholly subjective», που έγραφε ο Έζρα Πάουντ σε κάποιο σημείο των χαοτικών Ασμάτων της Πίζας), απέφυγαν τις πεπατημένες διαδρομές και δοκιμάστηκαν σε αβέβαια πεδία. Πλέον χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Cinemascope, της παράστασης των blitz για το Φεστιβάλ Αθηνών 2010, ένα καινοτόμο μετα-θέατρο που αξιοποιούσε τις νέες τεχνολογίες ήχου και πρότεινε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα σχέση εσωτερικού και εξωτερικού χώρου: οι θεατές (εντός του Bios) παρακολουθούσαν τη «σκηνική» δράση στον δημόσιο χώρο, φορώντας ασύρματα ακουστικά μέσω των οποίων άκουγαν διαλόγους και σκέψεις (ηχογραφημένο και live λόγο) των ερμηνευτών. Το «ατύχημα» που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να συμβεί από την εισβολή του πραγματικού (π.χ. από περαστικούς που περνούσαν μπροστά από το Βios, την ώρα που η παράσταση ήταν σε εξέλιξη) προκαλούσε μια ανησυχία παραδειγματική, αν θέλουμε να μιλάμε για ζωντανό θέατρο.

Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Facebook Twitter
Προσπαθούμε απτόητοι – και είμαστε συγκινητικοί, αν μας δούμε από απόσταση, καθώς συνεχίζουμε μέρα την ημέρα να προσπαθούμε σαν να μην ξέρουμε ότι το παιχνίδι είναι ούτως ή άλλως χαμένο και ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Φωτό: Πάνος Μιχαήλ


Αναφέρθηκα στο Cinemascope όχι μόνο γιατί αποτελεί μια σκηνική πρόταση που θα ζήλευαν οι πιο «προχωρημένες» ομάδες στην Ευρώπη αλλά γιατί τη δημιουργία της είχε επηρεάσει η Έρημη Χώρα του Τ.Σ. Έλιοτ (1888-1960). Τώρα, στην παράστασή τους με τίτλο Vanya. Δέκα χρόνια μετά δεν εμπνέονται απλώς από την ποίηση του μεγάλου μοντερνιστή αλλά εντάσσουν στο σκηνικό κείμενο ολόκληρα μέρη από τα Τέσσερα Κουαρτέτα (κυρίως από το δεύτερο, το Εast Coker, 1940). Η επιλογή μόνο τυχαία δεν είναι, αφού οι εν λόγω ποιητικές συνθέσεις του Έλιοτ ανήκουν στην περίοδο της ωριμότητάς του, όταν ο ποιητής αφηνόταν σε φιλοσοφικούς στοχασμούς για την ύπαρξη αλλά και τη δυνατότητα της ποίησης να μιλήσει – να εκφράσει με επάρκεια το διαρκώς διαφεύγον Νόημα.


Οι blitz, μεγαλύτεροι κατά δέκα χρόνια, μοιάζει να θέλουν να μετρηθούν με τον χρόνο που πέρασε, να σκεφτούν το θέατρο που δημιούργησαν και να δουν πού βρίσκονται, πώς συνεχίζουν. Είναι ειλικρινείς: δεν ξέρουν ακριβώς. Γιατί για να πεις «ξέρω» σημαίνει ότι έχεις βρει απαντήσεις και το θέατρο είναι μια τέχνη καλή για να θέτει κανείς ερωτήματα, παρά για να δίνει απαντήσεις.

Έχει μια γλυκιά, τρυφερή μελαγχολία η νέα παράσταση των blitz, που εγώ τουλάχιστον συνδέω με τη συμφιλιωτική επενέργεια της ωριμότητας.


Στην καινούργια παράστασή τους (τη δραματουργία συνυπογράφει ο Νίκος Φλέσσας) για το Θέατρο Τέχνης εκκινούν από τον πρώτο μεγάλο συγγραφέα του μοντέρνου θεάτρου, τον Άντον Τσέχοφ, και στήνουν μια παράσταση αναστοχαστικής φύσης για τη ζωή και την τέχνη, και ποιητικών χαρακτηριστικών. Η ποιητικότητα έχει να κάνει με την ανοιχτή, αποσπασματική δομή της δράσης («a heap of broken images», ένα πλήθος σπασμένων εικόνων, για να χρησιμοποιήσω ένα στίχο από την Έρημη Χώρα του Έλιοτ) και την ελευθερία με την οποία διαφορετικά υλικά συνθέτουν τη δραματουργία: μέρη από τον Θείο Βάνια, προσωπικές σκέψεις που ίσως να μην ειπώθηκαν ποτέ και οι οποίες προβάλλονται σε κεντρικό σημείο του σκηνικού χώρου, παντομιμικές σκηνές χωρίς λόγο που αποτυπώνουν ενέργειες/ευαισθησίες στον ασήμαντο χρόνο της καθημερινότητας, εικόνες με ελάχιστο διάλογο (λ.χ. ο αποχαιρετισμός της Έλενας του γιατρού Αστρόφ, ενός έρωτα που τελείωσε πριν καλά-καλά αρχίσει), ένα ισπανικό τραγούδι, αποσπάσματα από το East Coker κ.ά.


Έχει μια γλυκιά, τρυφερή μελαγχολία η νέα παράσταση των blitz, που εγώ τουλάχιστον συνδέω με τη συμφιλιωτική επενέργεια της ωριμότητας. Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις πως μια έννοια καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερο χώρο σε ό,τι σκέφτεσαι και ζεις: η ήττα. Ό,τι έχει βάρος και σημασία (ο έρωτας, η δουλειά, η ομορφιά) εκπίπτει, γονατίζει στην οξειδωτική δύναμη του χρόνου. Προσπαθούμε απτόητοι – και είμαστε συγκινητικοί, αν μας δούμε από απόσταση, καθώς συνεχίζουμε μέρα την ημέρα να προσπαθούμε σαν να μην ξέρουμε ότι το παιχνίδι είναι ούτως ή άλλως χαμένο και ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν.

Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Facebook Twitter
Φωτό: Πάνος Μιχαήλ


Κάπως έτσι, ο μονόλογος του Βάνια που λέει «Είμαι 47 χρόνων – αν υποθέσουμε ότι ζω ως τα εξήντα, μου μένουν ακόμα δεκατρία. Πάρα πολλά! Τι θα κάνω; Με τι θα τα γεμίσω; Καταλαβαίνεις, αν γινόταν να ζήσει κανείς τη ζωή που του απομένει κάπως αλλιώς. Να ξυπνήσεις ένα καθαρό, ήσυχο πρωινό και να αισθανθείς πως άρχισες να ζεις από την αρχή, πως όλο το παρελθόν ξεχάστηκε, διαλύθηκε σαν καπνός. Ν' αρχίσεις μια καινούργια ζωή... Πες μου πώς... από τι ν' αρχίσω» έρχεται και δένει εκπληκτικά με τους στίχους του Έλιοτ:

Ιδού εγώ, λοιπόν, στα μισά του δρόμου,
έχοντας σπαταλήσει
Είκοσι χρόνια, τα χρόνια του
μεσοπολέμου
Πασχίζοντας να μάθω να
χρησιμοποιώ τις λέξεις, κι η κάθε απόπειρα
Μια εντελώς καινούργια αρχή και μια
διαφορετική αποτυχία
Γιατί το μόνο που τελικά μαθαίνεις
είναι να κυριαρχείς στις λέξεις
Για να πεις το πράγμα που δεν έχεις
πια να πεις ή με τον τρόπο
Που δεν είσαι πια διατεθειμένος να το πεις.
Κι έτσι το κάθε εγχείρημα
Είναι μια νέα αρχή, μια επιδρομή στο άναρθρο
Με σαθρό εξοπλισμό που όλο και φθείρεται
Στη γενική αταξία της αοριστίας του αισθήματος
Των απείθαρχων στοιχείων της
συγκίνησης *

Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Facebook Twitter
Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις πως μια έννοια καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερο χώρο σε ό,τι σκέφτεσαι και ζεις: η ήττα... Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

Η ποιητικότητα της παράστασης έχει να κάνει και με τον τρόπο που καλεί κατά μία έννοια τον θεατή να συνδέσει τα οπτικά και λεκτικά fragmenta, να αφεθεί στη ροή των σκηνικών εικόνων, να δώσει συνοχή και (τη δική του) ερμηνεία στη συνειρμική δομή με τον τρόπο που διαβάζει ένα βιβλίο ποιημάτων – καθένα εκ των οποίων είναι μέρος του όλου και την ίδια στιγμή το όλον καθαυτό.

Η Έφη Μπίρμπα (σκηνογραφία) ενοποίησε τη σκηνή με το φουαγέ του Θεάτρου Τέχνης στη Φρυνίχου. Το ορθογώνιο πλαίσιο που χωρίζει τους δύο χώρους χρησιμοποιήθηκε σαν κάδρο μιας σειράς από θαυμάσιες εικόνες, στο κέντρο των οποίων επιβάλλεται η ξύλινη σκάλα που οδηγεί στον επάνω όροφο, κόβοντάς τες σχεδόν διαγώνια – δίπλα της ο πίνακας του Ρέμπραντ «Μάθημα ανατομίας του Δρ. Τουλπ» (1632), ντραμς κι ένα ηχείο. Το άλλο ενδιαφέρον σκηνογραφικό εύρημα είναι η σταδιακή διαμόρφωση μιας σκηνούλας στα δεξιά, γύρω από το πιάνο, με πολλά πράσινα φυτά ολόγυρά του, ένα κλουβί με πορτοκαλί καναρίνι και ένα «αέτωμα» από λαμπιόνια μετέωρο από πάνω. Μια εικόνα μαγικού ρεαλισμού, σαν τη γωνιά με την πιανόλα στο σπίτι του Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία (από τα Εκατό Χρόνια Μοναξιάς). Εξαιρετική η δουλειά του Τάσου Παλαιορούτα στους φωτισμούς.

Η θεατρική ομάδα blitz επιμένει - σα να μη ξέρει ότι τα κεράκια ένα προς ένα σβήνουν... Facebook Twitter
Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

Blitz / Vanya
Δέκα χρόνια μετά
Σκηνοθεσία: ομάδα blitz
Δραματουργία: ομάδα blitz, Νίκος Φλέσσας
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Σκηνικά: Έφη Μπίρμπα
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Κωσταντινίδης
Βοηθός σκηνοθεσίας: Βάσια Ατταριάν
Ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής
27/11/14-25/1/15
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 20.00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21.15, Κυριακή 20.00


* Η μετάφραση των στίχων του Έλιοτ είναι του Άρη Μπερλή από κείμενό του στο «Athens Review of Books», τεύχος 39, Απρίλιος 2013.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ