Η βία και η μοναξιά της Θεσσαλονίκης σε μια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη

Η βία και η μοναξιά της Θεσσαλονίκης σε μια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη Facebook Twitter
«Παράξενο το πεπρωμένο μιας πόλης που δημιουργήθηκε για να γίνει πρωτεύουσα και που καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της δεν κατείχε παρά τη δεύτερη θέση».... Η Ρούλα Πατεράκη. Φωτο: Ράνια Παπαδοπούλου
0

ΣΑΛΟΣ Α: Πρόσωπο αμφιβόλου ηθικής αλλά βαθιάς θρησκευτικότητας μιλάει: Μενεξεδί το δειλινό... Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο πονηρός Μουράτ έστελνε ραβασάκια με βέλη και ταξίματα, εάν του δίναμε στο πιάτο τη Θεσσαλονίκη. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες άνθρωποι Θεσσαλονικείς, κάθε ηλικίας, απηύθυναν πολύωρες δεήσεις στον Μυροβλήτη μάρτυρα. «Έλα Δημήτριε Άγιε, που τόσες φορές σκόρπισες τη λαίλαπα των εναντίων» και λύτρωσε τη μάνα του Ιωάννη Γαβριήλ. «Έλα αυτοπροσώπως, ντυμένος στα λευκά, μπες στο αντίσκηνο του βάρβαρου Μουράτ και με το δόρυ σου αφάνισέ τον». (Παράθεμα από τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη).

«Eάλω Θεσσαλονίκη» είναι ο τίτλος της παράστασης/performance  που σκηνοθετεί η Ρούλα Πατεράκη και θα παρουσιαστεί στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (1 & 2 Σεπτεμβρίου 2021) και στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στην Αθήνα (6 & 8 Σεπτεμβρίου)

Αντλώντας ελεύθερα υλικό από τα «Χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης» (εκδ. Άγρα, Αθήνα 2010), η παράσταση δραματοποιεί επιλεγμένα αποσπάσματα από τις προσωπικές αυτοβιογραφικές ιστορικές αφηγήσεις του ιερέα Ιωάννη Καμινιάτη και του ιερέα Ιωάννη Αναγνώστη. Αυτόπτες μάρτυρες στις δύο από τις τρεις ιστορικές αλώσεις της μητέρας πόλης, αναζήτησαν καταφύγιο στη βάσανο της γραφής.

Το 904 μ.Χ. Σαρακηνοί πειρατές της Κρήτης εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά στα τείχη, λεηλατούν την πόλη και αιχμαλωτίζουν τους κατοίκους της. Το 1430 μ.Χ. οι Τούρκοι του Μουράτ θα αλώσουν την πόλη. Έκτοτε η Θεσσαλονίκη θα παραμείνει υποδουλωμένη μέχρι το 1912, όταν, μετά από 782 χρόνια, απελευθερώνεται από τον ελληνικό στρατό.

Προτάσσω μια αφηρημένη σκηνογραφία, ας πούμε μινιμαλιστική. Ο σχηματισμός ενός χάρτη της πόλης. Τενεκέδες και τριαντάφυλλα.Τα τριαντάφυλλα άλλοτε είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, άλλοτε η Αχειροποίητος, τα Κάστρα, η Ροτόντα. Σημαδιακά μνημεία της πόλης, ναοί και πύλες, όπου μπροστά τους σφαγιάστηκαν οι Θεσσαλονικείς. Μνημεία βίας, ωμότητας και πένθους. Άρα: τριαντάφυλλα.

Οι συγκινητικές αφηγήσεις τους για τον παραλογισμό της καταστροφής και την ερήμωση του πολέμου, οι οποίες επαναλαμβάνουν, παρά τις διαφορές τους στον χρόνο, την ίδια εικόνα, χαρακτηρίζονται για την αμεσότητα της δράσης και τον ζωντανό στοχασμό τους, θεμελιώδεις προϋποθέσεις του θεατρικού είδους.

Για τα δυο βυζαντινά χρονογραφήματα, υψηλής λογοτεχνικής αξίας, αφηγηματικής παραστατικότητας και εσωτερικής έντασης, μιλήσαμε με τη Ρούλα Πατεράκη λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα.

— Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τις πηγές από τις οποίες αντλήσατε το υλικό της παράστασης, τα «Χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης» και τους συγγραφείς τους.

Η δραματουργία της performance «Εάλω Θεσσαλονίκη» έχει ως αφετηρία τα «Χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης», βιβλίο που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Άγρα και το οποίο πραγματεύεται τα γεγονότα που έζησαν τρεις κληρικοί-αυτόπτες μάρτυρες των αλώσεων της Θεσσαλονίκης. Ο πρώτος κληρικός είναι ο Ιωάννης Καμινιάτης, ο οποίος, ως δραματικός αφηγητής, διηγείται την άλωση από τους Σαρακηνούς πειρατές (τον 10ο αι. μ.Χ.) και ο δεύτερος είναι ο Ιωάννης Αναγνώστης, ο οποίος διηγείται την άλωση του 1430 (15ος αι.) από τους Τούρκους του Μουράτ. Αυτή είναι και η τελευταία άλωση της πόλης. Η Θεσσαλονίκη ελευθερώθηκε το 1912 από τον ελληνικό στρατό. Η τρίτη άλωση που αναφέρεται στα χρονικά αφορά τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ευστάθιο και η δραματουργία δεν ασχολείται με αυτήν. Η μετάφραση των χρονικών είναι του Χάρη Μέσση, τα σχόλια και η εισαγωγή του Paolo Odorico.

— Τι είναι αυτό που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτές στις αφηγήσεις, που χρησιμοποιείτε στη δική σας θεατρική αφήγηση;

Ένας περίεργος συνδυασμός βίας και μοναξιάς στη γενικότερη μοίρα της Θεσσαλονίκης και των ανθρώπων της με εντυπωσίασε –αν και δεν ήταν η πρώτη φορά– διότι, κλέβοντας κι εγώ από την πολύ εύστοχη παρατήρηση του Paolo Odorico, θα έλεγα γι’ αυτήν την πόλη: «Παράξενο το πεπρωμένο μιας πόλης που δημιουργήθηκε για να γίνει πρωτεύουσα και που καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της δεν κατείχε παρά τη δεύτερη θέση».

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Οι Ν.Μουρούζη, Δ.Χατούπη, Θ.Δόβρης, Μπ.Δραμισιώτη, Ευαν.Κουρμούλη. Φωτο: Ράνια Παπαδοπούλου

— Θα ήθελα να μας μιλήσετε για το ανθρωπολογικό ενδιαφέρον της παράστασης, για τον άνθρωπο μέσα στον χρόνο και απέναντι στην επαναλαμβανόμενη βία που συνδέει τον Βυζαντινό Μεσαίωνα ή την πρώιμη Βυζαντινή Αναγέννηση με το σήμερα.

Δεν ξέρω εάν είμαι ειδική να απαντήσω σε αυτό. Ο ανθρωπολογικός παράγοντας θεωρώ ότι δεν έχει κάποιου είδους διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα, δεδομένου ότι εξακολουθούμε να είμαστε –παρά τις τεχνολογικές επαναστάσεις– homo sapiens όλοι μας, και εξαρτώμαστε –θέλουμε δεν θέλουμε– σε μεγάλο βαθμό από την υλικότητα του σώματός μας. Μιλώντας γενικότερα, θα έλεγα ότι η υλικότητα του σώματός μας, και πιο συγκεκριμένα η θνητότητά μας, είναι το κύριο ανθρωπολογικό στοιχείο που μας οδήγησε να αναλάβουμε την τέχνη του θεάτρου, μια τέχνη η οποία είναι πρωτίστως σαρκική, βίαιη, θνητή, άρα ανθρώπινη. Ο νόμος του θεάτρου πηγάζει από την ύλη του ανθρώπου, περνάει από το σώμα του και ολοκληρώνεται με τον θάνατό του. Οι αφηγήσεις του Ιωάννη Καμινιάτη και του Ιωάννη Αναγνώστη, πάνω στις οποίες στηρίζεται η performance «Εάλω Θεσσαλονίκη», έχουν μεγάλη σχέση με αυτήν τη βία, που αφανίζει σώματα, δημιουργεί εκρήξεις, κραδασμούς και αντιδράσεις, που ορίζουν το σωματικό θέατρο. Το σώμα βάλλεται από τον πόλεμο και μέσα από τον σπαραγμό του –με έναν πολύ περίεργο τρόπο– γίνεται σκληρό, απόκρυφο, καθόλου αναγνωρίσιμο. Θαρρείς και καθηλώνεται σε εποχές που μόνο πίνακες αναπαραστατικής ζωγραφικής μπορούν να αποδώσουν. Στην εποχή μας και κυρίως εδώ στη Δύση, αυτό το είδος σωματικής μεσαιωνικής και πρώιμης ή ύστερης αναγεννησιακής βίας, υπό μία έννοια, είναι τόσο απόμακρο όσο σε κάποιους δυστυχώς είναι η αφηρημένη τέχνη.

— Σήμερα, μέσα στον σύγχρονο κόσμο, τι εννοούμε όταν μιλάμε για άλωση; Πώς μεταφέρουμε την έννοια και τι τελικά μας έχει διδάξει η ιστορία, αν αυτό έχει συμβεί;

Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορούμε να μιλάμε για άλωση με τον ίδιο τρόπο που την έζησαν τόσο ο Καμινιάτης όσο και ο Αναγνώστης, έστω και με την απόσταση 500 χρόνων ο πρώτος από τον δεύτερο. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και οι αλώσεις σήμερα περνούν από το τηλεσκόπιο και το μικροσκόπιο της διεθνούς κοινής γνώμης. Δεν είναι απλή ψευδαίσθηση ότι οπωσδήποτε ασκείται κάποιος έλεγχος στη βία. Ωστόσο, η συλλογική συνείδηση μοιάζει απρόθυμη να αντιδράσει. Σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζει την πραγματική βία –ιδιαιτέρως όταν μεσολαβούν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις– ως εικονική βία. Και μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι ευχαρίστως την απολαμβάνει, όπως καταναλώνει μια περιπέτεια στο Netflix.

— Με ποιον τρόπο μεταφέρετε τη θεατρικότητα της ιστορικής αφήγησης στη σκηνή; Τι προτάσσετε;

Προτάσσω μια αφηρημένη σκηνογραφία, ας πούμε μινιμαλιστική. Ο σχηματισμός ενός χάρτη της πόλης. Τενεκέδες και τριαντάφυλλα. Πέντε ηθοποιοί-performers, ένας άντρας, ο Θανάσης Δόβρης, και τέσσερις γυναίκες, η Δήμητρα Χατούπη, η Nάντια Μουρούζη, η Ευανθία Κουρμούλη και η χορεύτρια Μπέττυ Δραμισιώτη. Και οι πέντε περιστρέφονται γύρω από τις «μικροτοπογραφίες τριαντάφυλλου που είναι η Θεσσαλονίκη». Τα τριαντάφυλλα άλλοτε είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, άλλοτε η Αχειροποίητος, τα Κάστρα, η Ροτόντα. Σημαδιακά μνημεία της πόλης, ναοί και πύλες, όπου μπροστά τους σφαγιάστηκαν οι Θεσσαλονικείς. Μνημεία βίας, ωμότητας και πένθους. Άρα: τριαντάφυλλα.

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Φωτο: Ράνια Παπαδοπούλου

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Eάλω Θεσσαλονίκη»

Δραματουργική διασκευή-σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη

Σκηνογραφική επιμέλεια αρχαιολογικού χώρου: Ρούλα Πατεράκη - Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη

Κοστούμια: Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη

Φωτισμοί: Ρούλα Πατεράκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Ευανθία Κουρμούλη

Ηθοποιοί: Θανάσης Δόβρης, Δήμητρα Χατούπη, Nάντια Μουρούζη, Ευανθία Κουρμούλη

Χορεύει η Μπέττυ Δραμισιώτη

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

1 & 2 Σεπτεμβρίου  ||  Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης

Λεωφόρος Στρατού 2, ΤΚ 54640 Θεσσαλονίκη

Ώρα έναρξης: 20:00

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προκράτηση θέσεων στο digitalculture.gov.gr

ΑΘΗΝΑ

6 & 8 Σεπτεμβρίου  ||  Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Βασ. Σοφίας 22, 106 75 Αθήνα

Ώρα έναρξης: 20:00

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Χρήσιμες πληροφορίες:

Η παράσταση στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (1 & 2 Σεπτεμβρίου) προσφέρεται δωρεάν από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και εντάσσεται στο πρόγραμμα 2021 του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός». Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο στον χώρο (αν υπάρχει). Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης στο digitalculture.gov.gr

Οι θεατές θα πρέπει να τηρούν τις οδηγίες και συστάσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων COVID-19 του υπουργείου Υγείας για την ασφαλή προσέλευση στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, σύμφωνα με τις ισχύουσες ΚΥΑ.

Για λόγους ασφαλείας και για την αποφυγή καθυστερήσεων και συνωστισμού, συνιστάται η έγκαιρη προσέλευση, 1-1,5 ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης. Μετά την έναρξη, η είσοδος δεν θα επιτρέπεται. Η χρήση μάσκας είναι απαραίτητη καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ρούλα Πατεράκη: Προς μία «δραματουργία της δυστοπίας»

Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; / Ρούλα Πατεράκη: Προς μία «δραματουργία της δυστοπίας»

Πού οδεύει το θέατρο, ως επάγγελμα, ως θέαμα, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ως περιεχόμενο; Επιχειρούμε να ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση ζητώντας μια πρώτη προσέγγιση από σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες. Σήμερα μας μιλά η Ρούλα Πατεράκη.
ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ
Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; 6 σημαντικοί σκηνοθέτες απαντούν από την καραντίνα τους

Θέατρο / Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; 6 σημαντικοί σκηνοθέτες απαντούν από την καραντίνα τους

Πού οδεύει το θέατρο, ως επάγγελμα, ως θέαμα, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ως περιεχόμενο; Επιχειρούμε να ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση ζητώντας μια πρώτη προσέγγιση από τους Θόδωρο Τερζόπουλο, Ρούλα Πατεράκη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Λένα Κιτσοπούλου, Νίκο Καραθάνο και Άντζελα Μπρούσκου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
 Ο Σοφοκλής έγραψε με τον «Οιδίποδα» το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας/Ο «Οιδίποδας» είναι το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας

Θέατρο / Τόμας Οστερμάγερ: «Ο Οιδίποδας είναι το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας»

Ο κορυφαίος Ευρωπαίος σκηνοθέτης μετρά αντίστροφα τις μέρες για την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Επίδαυρο και μας εξηγεί αποκλειστικά το πώς μια σύγχρονη γερμανική οικογένεια σπαράσσεται από την τραγωδία του κύκλου των Λαβδακιδών. 
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ