Η βία και η μοναξιά της Θεσσαλονίκης σε μια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη

Η βία και η μοναξιά της Θεσσαλονίκης σε μια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη Facebook Twitter
«Παράξενο το πεπρωμένο μιας πόλης που δημιουργήθηκε για να γίνει πρωτεύουσα και που καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της δεν κατείχε παρά τη δεύτερη θέση».... Η Ρούλα Πατεράκη. Φωτο: Ράνια Παπαδοπούλου
0

ΣΑΛΟΣ Α: Πρόσωπο αμφιβόλου ηθικής αλλά βαθιάς θρησκευτικότητας μιλάει: Μενεξεδί το δειλινό... Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ο πονηρός Μουράτ έστελνε ραβασάκια με βέλη και ταξίματα, εάν του δίναμε στο πιάτο τη Θεσσαλονίκη. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες άνθρωποι Θεσσαλονικείς, κάθε ηλικίας, απηύθυναν πολύωρες δεήσεις στον Μυροβλήτη μάρτυρα. «Έλα Δημήτριε Άγιε, που τόσες φορές σκόρπισες τη λαίλαπα των εναντίων» και λύτρωσε τη μάνα του Ιωάννη Γαβριήλ. «Έλα αυτοπροσώπως, ντυμένος στα λευκά, μπες στο αντίσκηνο του βάρβαρου Μουράτ και με το δόρυ σου αφάνισέ τον». (Παράθεμα από τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη).

«Eάλω Θεσσαλονίκη» είναι ο τίτλος της παράστασης/performance  που σκηνοθετεί η Ρούλα Πατεράκη και θα παρουσιαστεί στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (1 & 2 Σεπτεμβρίου 2021) και στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στην Αθήνα (6 & 8 Σεπτεμβρίου)

Αντλώντας ελεύθερα υλικό από τα «Χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης» (εκδ. Άγρα, Αθήνα 2010), η παράσταση δραματοποιεί επιλεγμένα αποσπάσματα από τις προσωπικές αυτοβιογραφικές ιστορικές αφηγήσεις του ιερέα Ιωάννη Καμινιάτη και του ιερέα Ιωάννη Αναγνώστη. Αυτόπτες μάρτυρες στις δύο από τις τρεις ιστορικές αλώσεις της μητέρας πόλης, αναζήτησαν καταφύγιο στη βάσανο της γραφής.

Το 904 μ.Χ. Σαρακηνοί πειρατές της Κρήτης εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά στα τείχη, λεηλατούν την πόλη και αιχμαλωτίζουν τους κατοίκους της. Το 1430 μ.Χ. οι Τούρκοι του Μουράτ θα αλώσουν την πόλη. Έκτοτε η Θεσσαλονίκη θα παραμείνει υποδουλωμένη μέχρι το 1912, όταν, μετά από 782 χρόνια, απελευθερώνεται από τον ελληνικό στρατό.

Προτάσσω μια αφηρημένη σκηνογραφία, ας πούμε μινιμαλιστική. Ο σχηματισμός ενός χάρτη της πόλης. Τενεκέδες και τριαντάφυλλα.Τα τριαντάφυλλα άλλοτε είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, άλλοτε η Αχειροποίητος, τα Κάστρα, η Ροτόντα. Σημαδιακά μνημεία της πόλης, ναοί και πύλες, όπου μπροστά τους σφαγιάστηκαν οι Θεσσαλονικείς. Μνημεία βίας, ωμότητας και πένθους. Άρα: τριαντάφυλλα.

Οι συγκινητικές αφηγήσεις τους για τον παραλογισμό της καταστροφής και την ερήμωση του πολέμου, οι οποίες επαναλαμβάνουν, παρά τις διαφορές τους στον χρόνο, την ίδια εικόνα, χαρακτηρίζονται για την αμεσότητα της δράσης και τον ζωντανό στοχασμό τους, θεμελιώδεις προϋποθέσεις του θεατρικού είδους.

Για τα δυο βυζαντινά χρονογραφήματα, υψηλής λογοτεχνικής αξίας, αφηγηματικής παραστατικότητας και εσωτερικής έντασης, μιλήσαμε με τη Ρούλα Πατεράκη λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα.

— Θα ήθελα να μας μιλήσετε για τις πηγές από τις οποίες αντλήσατε το υλικό της παράστασης, τα «Χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης» και τους συγγραφείς τους.

Η δραματουργία της performance «Εάλω Θεσσαλονίκη» έχει ως αφετηρία τα «Χρονικά των αλώσεων της Θεσσαλονίκης», βιβλίο που έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Άγρα και το οποίο πραγματεύεται τα γεγονότα που έζησαν τρεις κληρικοί-αυτόπτες μάρτυρες των αλώσεων της Θεσσαλονίκης. Ο πρώτος κληρικός είναι ο Ιωάννης Καμινιάτης, ο οποίος, ως δραματικός αφηγητής, διηγείται την άλωση από τους Σαρακηνούς πειρατές (τον 10ο αι. μ.Χ.) και ο δεύτερος είναι ο Ιωάννης Αναγνώστης, ο οποίος διηγείται την άλωση του 1430 (15ος αι.) από τους Τούρκους του Μουράτ. Αυτή είναι και η τελευταία άλωση της πόλης. Η Θεσσαλονίκη ελευθερώθηκε το 1912 από τον ελληνικό στρατό. Η τρίτη άλωση που αναφέρεται στα χρονικά αφορά τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ευστάθιο και η δραματουργία δεν ασχολείται με αυτήν. Η μετάφραση των χρονικών είναι του Χάρη Μέσση, τα σχόλια και η εισαγωγή του Paolo Odorico.

— Τι είναι αυτό που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτές στις αφηγήσεις, που χρησιμοποιείτε στη δική σας θεατρική αφήγηση;

Ένας περίεργος συνδυασμός βίας και μοναξιάς στη γενικότερη μοίρα της Θεσσαλονίκης και των ανθρώπων της με εντυπωσίασε –αν και δεν ήταν η πρώτη φορά– διότι, κλέβοντας κι εγώ από την πολύ εύστοχη παρατήρηση του Paolo Odorico, θα έλεγα γι’ αυτήν την πόλη: «Παράξενο το πεπρωμένο μιας πόλης που δημιουργήθηκε για να γίνει πρωτεύουσα και που καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής της δεν κατείχε παρά τη δεύτερη θέση».

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Οι Ν.Μουρούζη, Δ.Χατούπη, Θ.Δόβρης, Μπ.Δραμισιώτη, Ευαν.Κουρμούλη. Φωτο: Ράνια Παπαδοπούλου

— Θα ήθελα να μας μιλήσετε για το ανθρωπολογικό ενδιαφέρον της παράστασης, για τον άνθρωπο μέσα στον χρόνο και απέναντι στην επαναλαμβανόμενη βία που συνδέει τον Βυζαντινό Μεσαίωνα ή την πρώιμη Βυζαντινή Αναγέννηση με το σήμερα.

Δεν ξέρω εάν είμαι ειδική να απαντήσω σε αυτό. Ο ανθρωπολογικός παράγοντας θεωρώ ότι δεν έχει κάποιου είδους διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα, δεδομένου ότι εξακολουθούμε να είμαστε –παρά τις τεχνολογικές επαναστάσεις– homo sapiens όλοι μας, και εξαρτώμαστε –θέλουμε δεν θέλουμε– σε μεγάλο βαθμό από την υλικότητα του σώματός μας. Μιλώντας γενικότερα, θα έλεγα ότι η υλικότητα του σώματός μας, και πιο συγκεκριμένα η θνητότητά μας, είναι το κύριο ανθρωπολογικό στοιχείο που μας οδήγησε να αναλάβουμε την τέχνη του θεάτρου, μια τέχνη η οποία είναι πρωτίστως σαρκική, βίαιη, θνητή, άρα ανθρώπινη. Ο νόμος του θεάτρου πηγάζει από την ύλη του ανθρώπου, περνάει από το σώμα του και ολοκληρώνεται με τον θάνατό του. Οι αφηγήσεις του Ιωάννη Καμινιάτη και του Ιωάννη Αναγνώστη, πάνω στις οποίες στηρίζεται η performance «Εάλω Θεσσαλονίκη», έχουν μεγάλη σχέση με αυτήν τη βία, που αφανίζει σώματα, δημιουργεί εκρήξεις, κραδασμούς και αντιδράσεις, που ορίζουν το σωματικό θέατρο. Το σώμα βάλλεται από τον πόλεμο και μέσα από τον σπαραγμό του –με έναν πολύ περίεργο τρόπο– γίνεται σκληρό, απόκρυφο, καθόλου αναγνωρίσιμο. Θαρρείς και καθηλώνεται σε εποχές που μόνο πίνακες αναπαραστατικής ζωγραφικής μπορούν να αποδώσουν. Στην εποχή μας και κυρίως εδώ στη Δύση, αυτό το είδος σωματικής μεσαιωνικής και πρώιμης ή ύστερης αναγεννησιακής βίας, υπό μία έννοια, είναι τόσο απόμακρο όσο σε κάποιους δυστυχώς είναι η αφηρημένη τέχνη.

— Σήμερα, μέσα στον σύγχρονο κόσμο, τι εννοούμε όταν μιλάμε για άλωση; Πώς μεταφέρουμε την έννοια και τι τελικά μας έχει διδάξει η ιστορία, αν αυτό έχει συμβεί;

Κατά τη γνώμη μου, δεν μπορούμε να μιλάμε για άλωση με τον ίδιο τρόπο που την έζησαν τόσο ο Καμινιάτης όσο και ο Αναγνώστης, έστω και με την απόσταση 500 χρόνων ο πρώτος από τον δεύτερο. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και οι αλώσεις σήμερα περνούν από το τηλεσκόπιο και το μικροσκόπιο της διεθνούς κοινής γνώμης. Δεν είναι απλή ψευδαίσθηση ότι οπωσδήποτε ασκείται κάποιος έλεγχος στη βία. Ωστόσο, η συλλογική συνείδηση μοιάζει απρόθυμη να αντιδράσει. Σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζει την πραγματική βία –ιδιαιτέρως όταν μεσολαβούν μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις– ως εικονική βία. Και μάλιστα έχω παρατηρήσει ότι ευχαρίστως την απολαμβάνει, όπως καταναλώνει μια περιπέτεια στο Netflix.

— Με ποιον τρόπο μεταφέρετε τη θεατρικότητα της ιστορικής αφήγησης στη σκηνή; Τι προτάσσετε;

Προτάσσω μια αφηρημένη σκηνογραφία, ας πούμε μινιμαλιστική. Ο σχηματισμός ενός χάρτη της πόλης. Τενεκέδες και τριαντάφυλλα. Πέντε ηθοποιοί-performers, ένας άντρας, ο Θανάσης Δόβρης, και τέσσερις γυναίκες, η Δήμητρα Χατούπη, η Nάντια Μουρούζη, η Ευανθία Κουρμούλη και η χορεύτρια Μπέττυ Δραμισιώτη. Και οι πέντε περιστρέφονται γύρω από τις «μικροτοπογραφίες τριαντάφυλλου που είναι η Θεσσαλονίκη». Τα τριαντάφυλλα άλλοτε είναι η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, άλλοτε η Αχειροποίητος, τα Κάστρα, η Ροτόντα. Σημαδιακά μνημεία της πόλης, ναοί και πύλες, όπου μπροστά τους σφαγιάστηκαν οι Θεσσαλονικείς. Μνημεία βίας, ωμότητας και πένθους. Άρα: τριαντάφυλλα.

Ρούλα Πατεράκη Facebook Twitter
Φωτο: Ράνια Παπαδοπούλου

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Eάλω Θεσσαλονίκη»

Δραματουργική διασκευή-σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη

Σκηνογραφική επιμέλεια αρχαιολογικού χώρου: Ρούλα Πατεράκη - Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη

Κοστούμια: Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη

Φωτισμοί: Ρούλα Πατεράκη

Βοηθός σκηνοθέτη: Ευανθία Κουρμούλη

Ηθοποιοί: Θανάσης Δόβρης, Δήμητρα Χατούπη, Nάντια Μουρούζη, Ευανθία Κουρμούλη

Χορεύει η Μπέττυ Δραμισιώτη

Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

1 & 2 Σεπτεμβρίου  ||  Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης

Λεωφόρος Στρατού 2, ΤΚ 54640 Θεσσαλονίκη

Ώρα έναρξης: 20:00

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ προκράτηση θέσεων στο digitalculture.gov.gr

ΑΘΗΝΑ

6 & 8 Σεπτεμβρίου  ||  Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο

Βασ. Σοφίας 22, 106 75 Αθήνα

Ώρα έναρξης: 20:00

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Χρήσιμες πληροφορίες:

Η παράσταση στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης (1 & 2 Σεπτεμβρίου) προσφέρεται δωρεάν από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και εντάσσεται στο πρόγραμμα 2021 του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός». Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο στον χώρο (αν υπάρχει). Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης στο digitalculture.gov.gr

Οι θεατές θα πρέπει να τηρούν τις οδηγίες και συστάσεις της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων COVID-19 του υπουργείου Υγείας για την ασφαλή προσέλευση στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία, σύμφωνα με τις ισχύουσες ΚΥΑ.

Για λόγους ασφαλείας και για την αποφυγή καθυστερήσεων και συνωστισμού, συνιστάται η έγκαιρη προσέλευση, 1-1,5 ώρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης. Μετά την έναρξη, η είσοδος δεν θα επιτρέπεται. Η χρήση μάσκας είναι απαραίτητη καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ρούλα Πατεράκη: Προς μία «δραματουργία της δυστοπίας»

Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; / Ρούλα Πατεράκη: Προς μία «δραματουργία της δυστοπίας»

Πού οδεύει το θέατρο, ως επάγγελμα, ως θέαμα, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ως περιεχόμενο; Επιχειρούμε να ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση ζητώντας μια πρώτη προσέγγιση από σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες. Σήμερα μας μιλά η Ρούλα Πατεράκη.
ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑ
Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; 6 σημαντικοί σκηνοθέτες απαντούν από την καραντίνα τους

Θέατρο / Ποιο είναι το μέλλον του θεάτρου; 6 σημαντικοί σκηνοθέτες απαντούν από την καραντίνα τους

Πού οδεύει το θέατρο, ως επάγγελμα, ως θέαμα, ως μέσο κοινωνικοποίησης και ως περιεχόμενο; Επιχειρούμε να ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση ζητώντας μια πρώτη προσέγγιση από τους Θόδωρο Τερζόπουλο, Ρούλα Πατεράκη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Λένα Κιτσοπούλου, Νίκο Καραθάνο και Άντζελα Μπρούσκου.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
 Ο Σοφοκλής έγραψε με τον «Οιδίποδα» το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας/Ο «Οιδίποδας» είναι το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας

Θέατρο / Τόμας Οστερμάγερ: «Ο Οιδίποδας είναι το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας»

Ο κορυφαίος Ευρωπαίος σκηνοθέτης μετρά αντίστροφα τις μέρες για την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Επίδαυρο και μας εξηγεί αποκλειστικά το πώς μια σύγχρονη γερμανική οικογένεια σπαράσσεται από την τραγωδία του κύκλου των Λαβδακιδών. 
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ