Η Πειραιώς 260, ο χώρος στον οποίο έχει μεγαλουργήσει, έχει αναμετρηθεί και «ηλεκτρίσει» κλασικά κείμενα και έχει συνάψει μέσα στα χρόνια μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό είναι άδεια, χωρίς σκηνή και καθίσματα, γεμάτη όμως από την ενέργεια του βιομηχανικού τοπίου. Τα θερμόμετρα δοκιμάζουν τις αντοχές τους, καθώς η Αθήνα ζει μέρες πρωτοφανούς καύσωνα, κι εκείνος, με την αυτοπεποίθηση που του δίνει ένας στίβος μεγάλων προσωπικών στοιχημάτων, κουβεντιάζει με τους ανθρώπους του Φεστιβάλ τις λεπτομέρειες για μια ακόμα παγκόσμια πρεμιέρα.
Ντυμένος στα μαύρα, με ένα jockey καπέλο, ο Τόμας Οστερμάγερ κάνει μια στάση στα γραφεία του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου πριν εξαφανιστεί στο ησυχαστήριό του των τελευταίων ετών, τη Μάνη. Μαζί του έχει, όπως κάθε καλοκαίρι, τον Όμηρο, βιβλία και μελέτες για την ελληνική μυθολογία, με την οποία έχει ασίγαστο πάθος. Μόνο που φέτος στις αποσκευές του έχουν προστεθεί σχέδια του θεάτρου της Επιδαύρου, σκηνοθετικά μυστικά, σκηνικές λεπτομέρειες κι ατελείωτες σημειώσεις για έναν ήρωα που τον «ταλαιπωρεί» δημιουργικά εδώ και μήνες.
Ο ιδιοσυγκρασιακός, πανκ σκηνοθέτης σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου (3, 4 και 5 Σεπτεμβρίου) με τη βερολινέζικη Σάουμπινε τον «Οιδίποδα Τύραννο», με όχημα, όμως, όχι το έργο του Σοφοκλή, αλλά ένα πρωτότυπο κείμενο με την υπογραφή της Γερμανίδας δραματουργού Μάγια Τσάντε, που μεταφέρει τον αρχαίο μύθο στην εποχή μας.
Με μια εξαιρετικά σύγχρονη, ελλειπτική γραφή και μέσα από πλοκή που διατηρεί αμείωτο το σασπένς, η ιστορία ξεδιπλώνεται στην Ελλάδα σήμερα, όπου μια οικογένεια Γερμανών βιομηχάνων κάνει τις διακοπές της. Συμφέροντα και οικογενειακές έριδες. Περιβαλλοντικές ανησυχίες και γυναικεία ενδυνάμωση. Κρυφές αμαρτίες που στοιχειώνουν το παρόν, ανεξιχνίαστες δολοφονίες, ανηλεείς κόντρες ανάμεσα στην παλαιά φρουρά και τη νέα που μάχεται για τις ιδέες της.
Για μένα, ο Σοφοκλής έγραψε το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας. Αναζητά αλήθειες, αποκαλύπτει μυστικά, θέτει ερωτήματα, έχει ανθρώπους που θυσιάζονται. Είναι πολύ σπουδαίος ήρωας ο Οιδίποδας. Θέλει να σώσει τον κόσμο, κάνει ένα αδιανόητο προσωπικό ταξίδι, στο τέλος του οποίου ανακαλύπτει ότι εκείνος είναι η πηγή του κακού.
Ένα σύγχρονο έργο δωματίου που αφορμάται από την αρχαία ελληνική τραγωδία και την ελληνική μυθολογία, αξιοποιώντας μοτίβα και θεματικές από το έργο του Σοφοκλή αλλά όχι με την έννοια του αυστηρού πλαισίου αναφοράς. Πηγή έμπνευσης και καθοδήγησης ο Οιδίποδας.
«Για μένα, ο Σοφοκλής έγραψε το πρώτο αστυνομικό θρίλερ της ανθρωπότητας. Αναζητά αλήθειες, αποκαλύπτει μυστικά, θέτει ερωτήματα, έχει ανθρώπους που θυσιάζονται. Είναι πολύ σπουδαίος ήρωας ο Οιδίποδας. Θέλει να σώσει τον κόσμο, κάνει ένα αδιανόητο προσωπικό ταξίδι, στο τέλος του οποίου ανακαλύπτει ότι εκείνος είναι η πηγή του κακού. Και αυτός είναι ο λόγος που παραμένει τόσο δημοφιλής και γοητευτικός όχι μόνο στους καλλιτέχνες του θεάτρου αλλά και στους φιλοσόφους και σε εκείνους που έχουν επωμιστεί να αναλύσουν τα πράγματα από τη δική τους σκοπιά», μας λέει για τον ήρωά του ο κορυφαίος Γερμανός σκηνοθέτης.
— Αρχαίος μύθος τοποθετημένος στο σήμερα.
Θα έλεγα ότι κρατάμε την καρδιά της ιστορίας, αλλά δεν έχουμε θεούς και χορό. Ένας νεαρός άντρας (Μίχαελ), ιδεαλιστής και αποφασισμένος να αμφισβητήσει τις παλιές ιεραρχίες, πρόκειται να παντρευτεί μια πανίσχυρη γυναίκα (Κριστίνα) που ηγείται της οικογενειακής επιχείρησης. Ο αδελφός της (Ρόμπερτ), φιλόδοξος και ζηλόφθονος ως σύγχρονος Kρέοντας, πιστεύει στην παλαιά τάξη πραγμάτων και στην τήρηση των προσχημάτων και παραμένει καχύποπτος, αφενός γιατί ο γαμπρός δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του, αφετέρου γιατί η εταιρεία τους είναι υπόλογη –ή τελοσπάντων σχετίζεται– με μια οικολογική καταστροφή στην περιοχή. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι ο Μίχαελ είναι εκείνος που υποδαυλίζει την έρευνα, ανασύρει στοιχεία και εξετάζει κατά πόσο η μόλυνση είναι μεταδοτική και φυσικά αν η επιχείρηση της μέλλουσας γυναίκας του ευθύνεται για την περιβαλλοντική συμφορά.
— Και όταν το κουβάρι ξετυλίγεται πώς η υπόθεση συνδέεται με τον Οιδίποδα;
Πολύ καθαρά: ο Μίχαελ ανακαλύπτει βήμα βήμα την εμπλοκή της οικογενειακής επιχείρησης στον περιβαλλοντικό όλεθρο και εκείνη, που είναι έγκυος, μαθαίνει πως ο άντρας του οποίου το παιδί περιμένει κι ετοιμάζεται να παντρευτεί είναι ο γιος που κάποτε είχε δώσει για υιοθεσία.
Αυτό είναι ένα από τα μυστικά της υπόθεσης: Η Κριστίνα υπήρξε παντρεμένη με έναν άντρα που της είχε γνωρίσει ο αδελφός της και ο οποίος μέχρι να πεθάνει ήταν το αφεντικό της επιχείρησης. Διοικούσε, δε, με τις γνώριμες, παλιές μεθόδους: νεποτισμό, ρουσφέτια και απαξίωξη του γυναικείου φύλου, το οποίο φυσικά παρέμενε μακριά από τον μηχανισμό εξουσίας. Ο νεκρός πια σύζυγός της την είχε κάποτε βιάσει και έτσι εκείνη αποφάσισε να ξεφορτωθεί το μωρό που ήταν αποτέλεσμα μιας τόσο βίαιης πράξης. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι τα επίπεδα του έργου είναι πολλαπλά, καθώς το κείμενο αναδεικνύει ζητήματα άσκησης εξουσίας σε διαφορετικές σχέσεις, συνθήκες και κοινωνικά στρώματα.
— Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, πως η Κριστίνα, πέρα από το προσωπικό της δράμα, είναι εκείνη που εκφράζει στο έργο όλες εκείνες τις γυναίκες που προσπερνούν τους σκοπέλους κι αποτινάσσουν παρωχημένα στερεότυπα.
Ακριβώς. Όμως, ξέρετε, έχει πάντα ενδιαφέρον για τις γυναίκες αν η ενδυνάμωση και η εκπλήρωση των φιλοδοξιών τους είναι αποτέλεσμα μίμησης του ανδρικού τρόπου διαχείρισης ή αν τελικά καταφέρνουν να βρουν και να δημιουργήσουν ένα νέο τοπίο πρακτικών και μια δική τους γλώσσα άσκησης εξουσίας.
— Ας μιλήσουμε, όμως, και για αυτούς που λείπουν από το σύγχρονο έργο και οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία της τραγωδίας: ο μάντης Τειρεσίας, ο χορός και φυσικά οι χρησμοί του Μαντείου των Δελφών.
Θα διαπιστώσετε στην παράσταση ότι παίζω πολύ με τους μεγάλους απόντες. Θα υπάρχει, για παράδειγμα, μια ψευδαίσθηση χορού αλλά και ένα κλείσιμο ματιού σχετικό με το αίνιγμα της Σφίγγας για εκείνους που κοιτούν πολύ παρατηρητικά και ξέρουν τι βλέπουν. Στην πραγματικότητα, όμως, για μένα όλος αυτός ο κόσμος των θεών και των μηνυμάτων που στέλνουν στους θνητούς δεν είναι πια εφικτός από τη στιγμή που ο Νίτσε μας έχει ξεκαθαρίσει ότι «ο Θεός είναι νεκρός».
— Συγχρόνως, ο πατέρας της ψυχανάλυσης έχει στηρίξει μια ολόκληρη θεωρία περί οιδιπόδειου σε αυτόν τον ήρωα.
Ναι, πράγματι, και είναι τρομερό ότι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, που στην πραγματικότητα αποτυπώνει και εξηγεί την έλξη παιδιού και γονιού, δεν το συναντάς πουθενά στη συγκεκριμένη αρχαία τραγωδία. Στο έργο του Σοφοκλή τη στιγμή που ο Οιδίποδας ανακαλύπτει την αλήθεια τελειώνουν όλα. Ποτέ δεν ένιωσε καμιά έλξη για την εν γνώσει μητέρα του. Καταλαβαίνω προφανώς τον τρόπο που όλη αυτή η ιστορία ενέπνευσε τον Φρόιντ να χτίσει το αφήγημά του γύρω από το σύνδρομο, αλλά σε ό,τι αφορά στο θέατρο ποτέ κανείς δεν είδε σε αυτό το έργο το παιδί να ερωτεύεται τον γονιό.
— Το έργο επίσης πραγματεύεται το πώς οι μεγάλες αποκαλύψεις αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη τον ρου της ιστορίας. Αναρωτιέμαι γιατί χρησιμοποιήσατε, όμως, τον Οιδίποδα για να πείτε κάτι στο οποίο εστιάζουν πάρα πολλά σύγχρονα έργα.
Όχι, όχι, όχι. Είχα ακριβώς την ίδια διαφωνία με τη συγγραφέα του έργου. Εγώ πιστεύω ότι αν δεν «πατούσε» κάποιος στον Οιδίποδα δεν θα τολμούσε ποτέ να γράψει κάτι τόσο εξωφρενικό. Μιλάμε για έναν άνθρωπο-τέρας που κάνει σεξ με τη μητέρα του, σκοτώνει τον πατέρα του, έχει τέσσερα παιδιά, είναι υπεύθυνος για μια αδιανόητη περιβαλλοντική καταστροφή. Δεν μπορώ να το βρω όλο αυτό σε κανένα σύγχρονο έργο και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο γραμμένο. Αυτή είναι η ομορφιά του: αν δεν επρόκειτο για μύθο, δεν θα είχαμε το δικαίωμα να διηγηθούμε μια τόσο τερατώδη ιστορία. Είναι εντυπωσιακό να σκεφτεί κανείς ότι πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια το καλλιτεχνικό DNA επινόησε μια τέτοια ιστορία που ούτε σήμερα διανοείται κανείς να συνθέσει.
— Η συγγραφέας επίσης χρησιμοποιεί τον μύθο του Οιδίποδα για να δείξει πως η ζωή αλλάζει στη στιγμή και μάλιστα με μας υπεύθυνους για αυτήν την αλλαγή. Το ίδιο δεν συνέβη με τον κορονοϊό;
Ναι, όντως, και μάλιστα υποσυνείδητα, σίγουρα όχι συνειδητά, η κατάσταση που βιώνει ο πλανήτης επηρέασε πολύ την απόφασή μας για αυτό το έργο. Αν κάτι δημιούργησε η πανδημία στην ανθρωπότητα είναι την αβεβαιότητα της επόμενης ώρας και τη διαπίστωση ότι πάντα κάποιος θα μπορεί να σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, ακόμα κι αν εσύ το θεωρούσες αδύνατο.
— Βέβαια, στην αρχαιότητα οι άνθρωποι απέδιδαν λάθη και αποτυχίες στις εντολές των θεών.
Ναι, με τον τρόπο αυτό γραφόταν η ιστορία κατά την ελληνιστική περίοδο. Πριν από αυτή, το αφήγημα ήταν εντελώς διαφορετικό. Μελετώντας, λοιπόν, την προπαγάνδα αυτών των κειμένων, διαπιστώνει κανείς ότι στην πραγματικότητα αυτό που επιβάλλει εκείνη η περίοδος είναι τη μη αμφισβήτηση της ιεραρχίας και την περιορισμένη ανθρώπινη δύναμη απέναντι στη θεϊκή. Οι θεοί ζητούσαν να μη μετακινηθεί κάνεις από τον χώρο που του έχει δοθεί στην κοινωνία, καθώς ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Πιστεύω, λοιπόν, ότι δεν μιλάμε μόνο για θεϊκές εντολές αλλά κυρίως για πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό δυνάμεων, ο οποίος σου λέει ξεκάθαρα: αν γεννηθείς σκλάβος ή γυναίκα, αποδέξου τη μοίρα σου. Πουθενά αλλού η έννοια της μοίρας και η αποδοχή της δεν έχει την αξία που έχει σε αυτά τα έργα.
— Αφού λοιπόν το μέλλον του Οιδίποδα προβλέπεται από τους θεούς, στη δική σας οικογένεια ποια είναι η κρυφή δύναμη;
Στην ιστορία μας δεν υπάρχει εκείνος που προβλέπει το μέλλον, άρα το θέμα που μας απασχολεί είναι περισσότερο η απουσία υπερβατικών δυνάμεων και πίστης. Όπως σας είπα, θέλω να δείξω ότι πίσω από όλα βρίσκεται μια μηχανή προπαγάνδας που λειτουργεί ανεξάρτητα από θεούς και μαντεία.
— Η Κριστίνα, σε αντίθεση με την Ιοκάστη του Σοφοκλή, στο τέλος δεν πεθαίνει. Επίσης το γεγονός ότι είναι έγκυος αυτομάτως δίνει μελλοντική προοπτική στην ιστορία σας. Θα σας ενδιέφερε να μας δείξετε τι συνέβη μετά;
Καταρχάς έχω μεγάλο ενδιαφέρον να δω ο ίδιος τι θα συνέβαινε μετά, αλλά προς το παρόν δεν έχω ιδέα αν αυτός ο Οιδίποδας μπορεί να έχει συνέχεια.
— Στον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του έργου (μετάφραση Γιάννη Καλιφατίδη) η συγγραφέας αναφέρει πως, ως Γερμανίδα και εγγονή μιας γενιάς που ενηλικιώθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το ζήτημα της ενοχής αποτελεί ένα συνεχές νήμα που διατρέχει τη ζωή της. Συμβαίνει το ίδιο και σε σας;
Ναι, φυσικά. Κακά τα ψέματα, η ευημερία της γερμανικής κοινωνίας έχει ρίζες σε ό,τι συνέβη κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το να ζει κανείς σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, διωκόμενος από τους ναζί, και να δουλεύει για εταιρείες γερμανικών συμφερόντων επί χρόνια δημιούργησε ένα είδος προφητείας. Και αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν μπορεί να αποτινάξει η σύγχρονη γερμανική κοινωνία. Κι εγώ, για παράδειγμα, είμαι στην πατρίδα μου μέλος μιας οργάνωσης που διεκδικεί αποζημιώσεις και για τη χώρα σας.
— Για πόσο όμως ακόμα μπορεί αυτή η ενοχή να πληγώνει τις επόμενες γενιές και να επηρεάζει το καλλιτεχνικό έργο των συμπατριωτών σας;
Ελπίζω να συμβαίνει αυτό. Είμαι γεννημένος το 1968 και η γενιά μου ακόμη αισθάνεται τη σύνδεση με όσα άφησε πίσω της η γερμανική κυριαρχία. Καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι από τη μια πρέπει να αποσυνδέονται από τα τραύματα για να συνεχίσουν τη ζωή τους. Από την άλλη, ωστόσο, όσο υπάρχει το τραύμα στις οικογένειες των Εβραίων επιζησάντων του Άουσβιτς, αυτό θα καθορίζει και τις επόμενες γενεές. Όσο είναι ανοικτή η πληγή, άλλο τόσο παραμένει και η ενοχή. Είναι πολύ δύσκολο να αισθανθείς ησυχία μέσα σου όταν έχουν υπάρξει έξι εκατομμύρια νεκροί. H πρόκληση είναι να παραμένουμε σε επιφυλακή, χωρίς όμως η ενοχή να ξυπνά μνησικακίες. Δεν είναι, για παράδειγμα, δυνατόν τα παιδιά στη Γερμανία να διδάσκονται ότι δεν έφταιξαν σε τίποτα. Αντιθετώς δικαιολογώ τα ελληνικά σχολεία να αποδίδουν τα πάντα στους Γερμανούς.
— Το έργο επίσης αναφέρεται πολύ στη γυναικεία ενδυνάμωση. Είναι μήπως και αυτή μια σύγχρονη «πίεση» προς τους καλλιτέχνες να στρέφουν τα έργα τους σε τέτοια αφηγήματα;
Η Μάγια προσπαθεί πάντα στα έργα της να αναπληρώσει τη διαχρονική απουσία γυναικείων προσώπων στο θέατρο. Όχι στο πλαίσιο μιας προπαγάνδας ή μιας ιδεολογίας, αλλά μιας ανάγκης να αποτυπώσουμε την πραγματικότητα. Οι διάλογοι δεν θέλουν να κατευθύνουν τη σκέψη του κοινού που θα βρεθεί στην Επίδαυρο. Είναι απολύτως ρεαλιστικοί, σαν να ακούς αυτά που συμβαίνουν στο διπλανό σου διαμέρισμα.
— Το μεγάλο μέγεθος της Επιδαύρου πώς σας κάνει να αισθάνεστε;
Θα πω κάτι που φαντάζομαι έχετε ξανακούσει: πρόκειται για το ωραιότερο θέατρο του κόσμου. Όχι μόνο λόγω αρχιτεκτονικής, τοποθεσίας και ομορφιάς αλλά κυρίως λόγω της μαγείας που μεταδίδει. Είναι μοναδική η αίσθηση και η δόνηση που εισπράττεις. Είμαι πανευτυχής και θεωρώ μεγάλο δώρο να δουλεύω σε αυτό το θέατρο. Οπότε, όχι, δεν το φοβάμαι.
— Σας απασχολεί το πώς θα εισπράξει το ελληνικό κοινό το σύγχρονο οιδιπόδειο αφήγημά σας;
Δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν θα μπορούσα να δω τον Σοφοκλή σαν να μην έχουν μεσολαβήσει όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια από τη μέρα που έγραψε το έργο μέχρι σήμερα. Χρειαζόμουν μία διαφορετική προσέγγιση. Εκτιμώ πολύ τους ανθρώπους που ανεβάζουν αρχαία κείμενα με τον δικό τους τρόπο, αλλά η πρότασή μου είναι πολύ συγκεκριμένη. Χωρίς να σημαίνει ότι είναι η μόνη σωστή.
— Ο Σοφοκλής, πάντως, καταλήγει στο έργο του διατρανώνοντας ότι κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να θεωρείται τυχερός μέχρι να πεθάνει («Ποτέ μη μακαρίζεις τους ανθρώπους, πριν αντικρίσεις τη στερνή τους μέρα», μετάφραση Κ.Χ. Μύρης). Εσείς;
Εγώ πιστεύω ότι αν στη ζωή δεν υπήρξες αρκετά τυχερός, οφείλεις να επιστρέψεις (γέλια). Άλλωστε στην εποχή μας η ευτυχία είναι κατασκεύασμα ενός καπιταλιστικού κόσμου, οπότε εκείνος που θα αισθανθεί ευτυχής μπορεί να αποχωρήσει. Αν αγγίξεις την ευτυχία, δεν έχεις λόγο πια να επιμένεις να ζεις σε αυτόν τον ανταγωνισμό που μας έχει επιβάλει η σύγχρονη ζωή.
— Φοβηθήκατε ότι ο κορονοϊός θα απειλήσει τη ζωή σας;
Δεν θα το έλεγα. Όχι γιατί είχα άγνοια του κινδύνου, καθώς ο αδελφός μου είναι γιατρός και για μεγάλο διάστημα εργάστηκε σε κλινική κόβιντ. Έχω, όμως, από χαρακτήρα, πάντα την αίσθηση ότι ένα μαγικό χέρι με προστατεύει. Κι επίσης θεωρώ την περιβαλλοντική καταστροφή σημαντικότερη απειλή από τον κορονοϊό.
— Επιστρέφετε άρα με το κατάλληλο έργο.
Όντως. Είναι πολύ ιδιαίτερο το συναίσθημα να επιστρέφεις μετά από αυτήν την πανδημία με μια ιστορία που αγγίζει ένστικτα και γεγονότα που θυμίζουν πολύ όσα βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Η πανδημία στην αρχή υπήρξε μια ευκαιρία ανασύνταξης και αναθεώρησης της ζωής. Σήμερα απορώ με τον εαυτό μου, τους ρυθμούς και το ότι ήμουν σε ένα αεροπλάνο κάθε δύο μέρες. Έπεσαν οι τόνοι και οι ρυθμοί, και αυτό είναι κάτι πολύτιμο που μας κληροδοτεί η πανδημία.
— Φοβάμαι, όμως, ότι ο πλανήτης πολύ γρήγορα θα ξεχάσει τα δεινά που προκάλεσε η πανδημία.
Εγώ πάλι το εύχομαι.
SCHAUBÜHNE - THOMAS OSTERMEIER
ödipus / Οιδίποδας της Maja Zade
Συμπαραγωγή Schaubϋhne Berlin - Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
3, 4, 5 Σεπτεμβρίου, 21:00
Σκηνοθεσία: Thomas Ostermeier
Σκηνικά: Jan Pappelbaum
Κοστούμια: Angelika Götz
Βίντεο: Matthias Schellenberg - Thilo Schmidt
Μουσική: Sylvain Jacques
Δραματουργία: Maja Zade
Φωτισμοί: Erich Schneider
Διανομή
Caroline Peters (Κριστίνα)
Christian Tschirner (Ρόμπερτ)
Renato Schuch (Μίχαελ)
Isabelle Redfern (Τερέζα)
Εισιτήρια:
ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΖΩΝΗ 75€ / ΖΩΝΗ Α΄ 55€ / ΖΩΝΗ Β΄ 30€ / ΑΜΕΑ 5€ / ΑΝΩ ΔΙΑΖΩΜΑ 20€, 15€, 10€, 8€ / ΦΟΙΤΗΤΙΚO / 65+ / ΚΑΛΛ. ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 12€ / ΑΝΕΡΓΩΝ / ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚO ΚΑΛΛ. ΣΧΟΛΩΝ5€
Πώληση εισιτηρίων στα:
aefestival.gr | tickets.aefestival.gr | www.ticketservices.gr
στο 210 7234 567 στα κεντρικά εκδοτήρια (Πανεπιστημίου 39) και στα καταστήματα Public.
