Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη Facebook Twitter
Το αστείο που ανατρέπεται απότομα και μας τρομάζει είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ και μια αφηγηματική σύμβαση που θυμάμαι κάπως θολά να αναγνωρίζω και να με γοητεύει ακόμα και ως παιδί. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη

0

Βγαίνοντας από το «πέρασμα» της νέας παράστασης του Ευριπίδη Λασκαρίδη, Lapis Lazuli, και μετά το συγκλονιστικό, ποιητικό τέλος, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είναι ένα ακόμα αριστούργημα. Διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές του, με κεντρικό χαρακτήρα έναν λυκάνθρωπο, φλερτάρει περισσότερο με τον τρόμο αλλά και με το γκροτέσκ και τον λόγο ως έναν συνδυασμός συγκίνησης, γέλιου και της μοναδικής αισθητικής του Ευριπίδη που μπορεί να τα χωρέσει όλα: το μιούζικαλ, τον Μουρνάου, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τις μεταμορφώσεις, που είναι πλέον βασικό χαρακτηριστικό στο έργο του. Η παράσταση ήταν ακόμα στη διαδικασία της διερεύνησης και το πιο πιθανό είναι η πρόβα που είδα να μην έχει και μεγάλη σχέση με το τελικό αποτέλεσμα (το συνηθίζει αυτό ο Ευριπίδης), οπότε δεν θα την περιγράψω, ελπίζω μόνο να μην την αλλάξει πολύ…

— Ποια ήταν η αφετηρία του Lapis Lazuli; Πώς προέκυψε ως ιδέα;
Η αφετηρία μου ήταν ένα όνειρο στη Λιέγη. Ήταν η πρώτη παρουσίαση του Εlenit μετά τη λήξη των περιορισμών της πανδημίας, οπότε το όνειρο αυτό ήρθε σε μια στιγμή που η ελπίδα για επιστροφή στη ζωή είχε αρχίσει να αναγεννιέται. Με πλησίασε ένας καινούργιος χαρακτήρας, γύρω από τον οποίο εξελίχθηκε, και θα συνεχίσει να εξελίσσεται, το σύμπαν της παράστασης. Το πλάσμα αυτό ήταν λουσμένο σε ένα έντονο μπλε φως, το οποίο μου θύμισε το ultramarine blue μιας πετρούλας που είχα ανακαλύψει μικρός σε ένα κουτάκι του πατέρα μου. Ήταν ένα κομμάτι λάπις λάζουλι, ένας μικρός ημιπολύτιμος λίθος. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο κεντρικός χαρακτήρας αλλά και ο τίτλος του έργου, ο οποίος διαφοροποιείται από τους μονολεκτικούς τίτλους των προηγούμενων έργων μου, υπογραμμίζοντας πιθανώς μια γενικότερη έννοια δυϊσμού που εξερευνώ τώρα.

Δεν υπάρχει ζωή χωρίς φόβο και για μένα δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς τον τρόμο της αποτυχίας. Αυτό είναι κάτι το οποίο με συντροφεύει πολλά χρόνια τώρα, όχι μόνο κάθε φορά που πάμε να φτιάξουμε ένα έργο αλλά και κάθε φορά που πάμε να το παρουσιάσουμε.

Κάτι που βρήκα πολύ χαριτωμένο είναι ότι το λάπις λάζουλι στη γεωλογία χαρακτηρίζεται ως μεταμορφωσιγενές πέτρωμα, καθώς λοιπόν η έννοια της μεταμόρφωσης με έχει απασχολήσει πολύ στη δουλειά μου, η σύμπτωση αυτή μου φάνηκε πολύ καίρια. Επίσης, η ετυμολογία της λέξης, η οποία σε ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται ως «πέτρα από τον ουρανό», έχει διττή σημασία, συνδυάζει το γήινο με το ουράνιο, το υλικό με το πνευματικό. Η διττότητα εν γένει είναι έντονα παρούσα στο Lapis Lazuli, όπου συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν πολλά αντιφατικά στοιχεία, τα οποία, ενώ μοιάζουν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα, με μια σχεδόν αλχημιστική διαδικασία, συζούν και μετασχηματίζονται διαρκώς. Γενικά, μου αρέσει πολύ να σκέφτομαι αυτή την παράσταση με όρους αλχημείας, όπου στόχος είναι η ανακάλυψη μιας μεθόδου ή ενός μυστικού συστατικού, μιας «φιλοσοφικής λίθου», για τη μετατροπή μη-πολύτιμων ή καθημερινών υλικών σε χρυσό ή, έστω, σε κάτι… που να λαμπυρίζει. 

Lapis Lazuli, μια αριστουργηματική παράσταση με όρους αλχημείας Facebook Twitter
Το Lapis Lazuli οφείλει το όνομά του σε μεγάλο βαθμό στο κουτάκι του πατέρα μου με τα δείγματα πετρωμάτων. Όταν έψαξα γι’ αυτό το ορυκτό και ανακάλυψα ότι παρουσιάζει απρόβλεπτη συμπεριφορά κάτω από υψηλή πίεση, μου φάνηκε πολύ ταιριαστή μεταφορά για το έργο μου. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου
Lapis Lazuli, μια αριστουργηματική παράσταση με όρους αλχημείας Facebook Twitter
Γενικά, μου αρέσει πολύ να σκέφτομαι αυτή την παράσταση με όρους αλχημείας, όπου στόχος είναι η ανακάλυψη μιας μεθόδου ή ενός μυστικού συστατικού, μιας «φιλοσοφικής λίθου», για τη μετατροπή μη-πολύτιμων ή καθημερινών υλικών σε χρυσό ή, έστω, σε κάτι… που να λαμπυρίζει. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

— Ποιες είναι οι αναφορές σου; Βλέπουμε επί σκηνής από το «Ταξίδι στη σελήνη» του Ζορζ Μελιές και τον «Nosferatu» του Μουρνάου μέχρι αμερικανικά μιούζικαλ, με έναν τρόπο που δεν το έχεις ξανακάνει.
Όπως και στο παρελθόν, εμπνέομαι κι εδώ από έργα που έχουν αφήσει το σημάδι τους στην Ιστορία της Τέχνης. Αυτήν τη φορά με απασχόλησε γενικότερα ο τρόμος στο θέατρο και τον κινηματογράφο, η περίοδος γύρω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μοιραία ο γερμανικός εξπρεσιονισμός. Για μία ακόμη φορά απολαμβάνω την απόπειρα συγχώνευσης διαχρονικών αναφορών από την παράδοση του θεάματος, τον κινηματογράφο, τις εικαστικές τέχνες κ.λπ.

Τα προηγούμενα έργα μου, Relic, Τιτάνες και Elenit, είχαν όλα μια φανερή σύνδεση και αφετηρία στον μεταμοντερνισμό και το λεγόμενο «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων». Εδώ μοιάζει να επιστρέφω σε κάποια μοντερνιστική στιγμή που τα μεγάλα αφηγήματα καταρρέουν μεν, αλλά είναι ακόμα σε ισχύ. Αυτό το αναχρονιστικό παιχνίδι ίσως να είναι ένα πάτημα για μένα προσωπικά και καλλιτεχνικά έτσι ώστε να μπορέσω να πάω πιο βαθιά σε κάποια ζητήματα που μου μοιάζουν σήμερα λίγο πιο δύσκολα ή δύσβατα από πριν. 

— Βλέπουμε έναν διαφορετικό Ευριπίδη στο Lapis Lazuli, παρότι υπάρχουν κι εδώ όλα τα αναγνωρίσιμα στοιχεία σου. Είναι εντελώς διαφορετική παράσταση από τις προηγούμενες, μίλησέ μου γι’ αυτή την αλλαγή.
Μου είναι δύσκολο να μπορέσω να δω ξεκάθαρα αυτές τις διαφοροποιήσεις όταν είμαι ακόμα μέσα στο έργο και ειδικά μέσα στις πρόβες. Το εκ των έσω βλέμμα μου μού δημιουργεί μεν μια διαύγεια σε ένα επίπεδο μη λεκτικό, αλλά κρατάει και πολλά σημεία τυφλά. Το αναμφισβήτητο είναι ότι σύντομα αλλάζω δεκαετία και βλέπω πλέον τον εαυτό μου με έναν τρόπο που δεν είχα τη δυνατότητα να τον δω πριν. Βλέπω τα έργα μου, βλέπω την πορεία μου, από το σχολικό/ερασιτεχνικό θέατρο, το Θέατρο Τέχνης και την ευτυχή θητεία μου κοντά στον Δημήτρη Παπαϊωάννου ως τα διεθνή φεστιβάλ και μοιραία αναστοχάζομαι με το βλέμμα στραμμένο στη ζωή που έχω μπροστά μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μετασχηματίζεται, καταλαβαίνω όμως ότι αναζητώ κάτι πιο δυσπρόσιτο, κρυμμένο πιο βαθιά, κάτι πιο «σκούρο». Σε αυτήν τη φάση της ζωής μου αναρωτιέμαι για τη σχέση ύλης και πνεύματος, τη σχέση της αρχής με το τέλος και για το σημείο όπου συναντιέται ο εαυτός που προσπαθεί να οργανώσει τη ζωή, την πρόβα, την τέχνη, την καριέρα, ακόμη και τον έρωτα με εκείνον που αρκείται στο να «μυρίζεται» τις κατευθύνσεις και θέλει να αφεθεί στην τύχη και στη διαίσθηση. Η σύγκρουση αυτή είναι πλέον απτή, καταλαμβάνει χώρο κι έχει σάρκα και οστά.

Lapis Lazuli, μια αριστουργηματική παράσταση με όρους αλχημείας Facebook Twitter
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που μετασχηματίζεται, καταλαβαίνω όμως ότι αναζητώ κάτι πιο δυσπρόσιτο, κρυμμένο πιο βαθιά, κάτι πιο «σκούρο». Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

— Δεν είχες ξανασχοληθεί με τον τρόμο, για παράδειγμα.
Μπορεί να μην είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί κανείς, έχοντας δει τη δουλειά μου, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι ο τρόμος αποτελεί συχνά συστατικό με το οποίο παίζω. Το αστείο που ανατρέπεται απότομα και μας τρομάζει είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ και μια αφηγηματική σύμβαση που θυμάμαι κάπως θολά να αναγνωρίζω και να με γοητεύει ακόμα και ως παιδί. Όπως φυσικά και το αντίθετο, το γέλιο ως ένας μηχανισμός που μπορεί να ξορκίσει έναν φόβο ή έναν εφιάλτη.

— Έχει ενδιαφέρον και η χρήση του λόγου, δεν υπήρχε τόσος λόγος σε άλλη παράστασή σου, τουλάχιστον λόγος που να είναι κατανοητός όπως στο Lapis Lazuli, και μάλιστα σε διάφορες γλώσσες.
Φλερτάρω πάντα με την εισχώρηση του λόγου στα έργα μου. Άλλες φορές είναι λίγος και εντελώς ακατάληπτος, άλλες πάλι αρκετά ξεκάθαρος. Ενώ στους Τιτάνες υπάρχουν κάποιες λέξεις που μπορεί κανείς να αναγνωρίσει μόνο από το ηχόχρωμά τους, στο Εlenit, ανάμεσα στις διάφορες επινοημένες λέξεις, ξεμύτιζε πεντακάθαρα η φράση: «Ποιο είναι το πρόβλημα σου; / What is your problem?». Εκεί που σε μεγάλο βαθμό ο λόγος έφτασε να καταλαμβάνει το έργο ήταν στην Τουρνέ, μια παράσταση που φτιάχτηκε για το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου και καταπιάνεται με τους περιοδεύοντες καλοκαιρινούς θιάσους και την ελληνική θεατρική παράδοση. Αυτό το εγχείρημα μοιάζει να μου «ξεκλείδωσε» κάτι σε ό,τι αφορά τη χρήση του λόγου στα έργα μου, οπότε τώρα νιώθω κι εγώ πιο τολμηρός. Στο Lapis Lazuli δεν έχει κλείσει ακόμα η διαδικασία διερεύνησης, οπότε, όσο συνεχίζουν οι πρόβες, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τίποτα.

— Πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις έναν κόσμο όπου συνυπάρχουν το τρομακτικό, το κωμικό και το γκροτέσκο;
Βρίσκω ακαταμάχητα γοητευτική την ανθρώπινη γελοιότητα που εκθέτει την ευαλωτότητά μας ως είδους, κάτι που είδα ακαριαία μικρός στα έργα του αγαπημένου μου Ιονέσκο. Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου να γελάει με πράγματα που έκαναν τους δικούς μου να αναρωτιούνται τι ήταν αυτό που έβρισκα αστείο! Μέσα από το γέλιο πάντα έβρισκα έναν τρόπο να αντιλαμβάνομαι  και να ερμηνεύω τον κόσμο. Επίσης, στο παιδικό θέατρο που κάναμε στο σχολείο με την καταπληκτική δασκάλα μας, τη Μαρία Χρυσομάλλη-Κατζουράκη, θυμάμαι να υπάρχει κάτι το γκροτέσκο και υπερβολικά θεατρικό που με γοήτευε και μου ταίριαζε πάρα πολύ. Υπήρχε μια εξωστρεφής πρόθεση στην απεύθυνση του λόγου, η οποία τελικά έχει ορίσει σε μεγάλο βαθμό και χωρίς να το καταλάβω τη δουλειά μου. Όσο για το τρομακτικό, δεν υπάρχει ζωή χωρίς φόβος και για μένα δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς τον τρόμο της αποτυχίας. Αυτό είναι κάτι το οποίο με συντροφεύει πολλά χρόνια τώρα, όχι μόνο κάθε φορά που πάμε να φτιάξουμε ένα έργο αλλά και κάθε φορά που πάμε να το παρουσιάσουμε. Τέλος, μπορεί να είναι καθαρά συγκυριακό, αλλά το γεγονός ότι πόλεμοι και συγκρούσεις βρίσκονται πιο κοντά από ποτέ στην πρόσφατη ιστορία μας, σίγουρα δεν με αφήνει αδιάφορο.

Lapis Lazuli, μια αριστουργηματική παράσταση με όρους αλχημείας Facebook Twitter
Βρίσκω ακαταμάχητα γοητευτική την ανθρώπινη γελοιότητα που εκθέτει την ευαλωτότητά μας ως είδους, κάτι που είδα ακαριαία μικρός στα έργα του αγαπημένου μου Ιονέσκο. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

— Γιατί σε ενδιαφέρει τόσο η έννοια της μεταμόρφωσης;
Νομίζω ότι η μεταμόρφωση είναι μέρος του DNA μας και ότι, ενώ στη φύση συμβαίνει με πολύ αργούς ρυθμούς, υπάρχει κάτι δυναμικό και γοητευτικό όταν τη συναντάμε συμπυκνωμένα και «απότομα» πάνω στη σκηνή. Έχω επιπλέον την αίσθηση ότι η τέχνη η ίδια δεν μπορεί να υπάρξει στο σύνολό της χωρίς την έννοια της μεταμόρφωσης. Μιλάμε και πάλι για μια αλχημιστική διαδικασία, μια προσπάθεια μετάλλαξης, έτσι ώστε να αποκαλυφθεί ένα νόημα: αυτό που βλέπουμε και ξαναβλέπουμε γύρω μας πώς μπορούμε να το δούμε διαφορετικά, να το λυγίσουμε, να το γυρίσουμε, να το δαμάσουμε ή όχι, έτσι ώστε να μας αποκαλυφθεί μια αλήθεια που ίσως, μ’ έναν μαγικό τρόπο, εν τέλει να μας ανανεώσει;

— Είναι το Lapis Lazuli το έργο σου με τις μεγαλύτερες αντιθέσεις ή τουλάχιστον που φαίνονται τόσο έντονα στον θεατή, ακόμα και σε επίπεδο συναισθημάτων, όχι μόνο εικόνων;
Και πάλι, όταν είμαστε στις πρόβες με την ομάδα μου, είναι δύσκολο να μπορέσουμε να το δούμε από απόσταση. Ο τίτλος κρύβει ένα σημαντικό δίπολο, το ουράνιο και το γήινο, το οποίο κατ’ επέκταση φέρνει στον νου κι άλλες αντιθετικές σχέσεις, πνεύμα και ύλη, ανθρώπινο και ζωώδες, τάξη και χάος κ.λπ. Αυτό όμως που με ενδιαφέρει, τόσο πάνω στη σκηνή όσο και στη ζωή, είναι ότι, παρόλο που αυτά εμφανίζονται ως αντιθέσεις, αν τα πλησιάσει κανείς πολύ αντιλαμβάνεται ότι αποτελούν ενότητες. Το ένα μέρος δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο και αλληλοσυμπληρώνονται, κάτι που οι μη-δυτικοκεντρικές κουλτούρες και φιλοσοφίες έχουν εντοπίσει και τονίσει διαχρονικά.

— Το lapis lazuli έδωσε το όνομα στην παράσταση. Είναι η δεύτερη φορά που υλικό βαφτίζει παράστασή σου, μετά το Εlenit. Είναι τυχαίο αυτό ή πηγάζει από κάπου;
Και τα δύο έργα οφείλουν τους τίτλους τους μ’ έναν τρόπο στον αρχιτέκτονα πατέρα μου. Μέσα στο σπίτι μας το θέμα του χώρου και των υλικών είχε πάντα ισχυρή παρουσία. Και μένα τον ίδιο με γοήτευε πολύ η αρχιτεκτονική, οι κατασκευές, τα υλικά. Το Lapis Lazuli, λοιπόν, οφείλει το όνομά του σε μεγάλο βαθμό στο κουτάκι του πατέρα μου με τα δείγματα πετρωμάτων. Όταν έψαξα γι’ αυτό το ορυκτό και ανακάλυψα ότι παρουσιάζει απρόβλεπτη συμπεριφορά κάτω από υψηλή πίεση, μου φάνηκε πολύ ταιριαστή μεταφορά για το έργο μου. Τέλος, να πούμε ότι, ενώ το ελενίτ έχει δημιουργηθεί τεχνητά από τον άνθρωπο για πρακτική χρήση, το λάπις λάζουλι είναι ένα φυσικό πέτρωμα που ο άνθρωπος έχει επιλέξει διαχρονικά να χρησιμοποιεί για να στολίζει τη ζωή του. Αυτή η διαφορά μού φαίνεται σημαντική.

Ένας λυκάνθρωπος πρωταγωνιστεί στη νέα, απίστευτη παράσταση του Ευριπίδη Λασκαρίδη Facebook Twitter
Η διττότητα εν γένει είναι έντονα παρούσα στο Lapis Lazuli, όπου συνυπάρχουν και αλληλεπιδρούν πολλά αντιφατικά στοιχεία. Φωτ.: Πηνελόπη Γερασίμου

— Πόσο μεγάλο όπλο είναι το γκροτέσκ και το χιούμορ για να μπορέσεις να θίξεις σοβαρά ζητήματα;
Το γκροτέσκο και το αστείο είναι πάντα πολύ κοντά στη γελοιότητα και κινδυνεύουν να παρεξηγηθούν ως κάτι εύκολο ή απλό. Για μένα σίγουρα είναι μονόδρομος. Με ελκύει περισσότερο κάτι το οποίο με αναγκάζει με έναν πιο περιφερειακό τρόπο, πιο ύπουλο, εκεί που δεν το περιμένω, να αναρωτηθώ με τι ακριβώς γελάω, ποιος φόβος ή ποια ανησυχία μου μπορεί να κρύβεται από κάτω. Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται πολύ κυνικός με θεάματα που μοιάζει να παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους και δεν έχουν χιούμορ, με αποτέλεσμα να αποστασιοποιούμαι και να μη με αγγίζουν.

807
To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

— Πες μου λίγα πράγματα για τους χαρακτήρες που σε πλαισιώνουν στη σκηνή και για τα πρόσωπα που σε βοήθησαν να στήσεις την παράσταση.
Όλα τα πλάσματα του έργου προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από την ίδια στόφα με εκείνου του πρώτου χαρακτήρα που ήρθε να με βρει στο όνειρο της Λιέγης. Είναι πλάσματα που προκύπτουν και παίρνουν μορφή μέσα από τις πρόβες και την έρευνά μας. Πιάνω συχνά τον εαυτό μου να αντλώ υλικό από τους ερμηνευτές και τους συνεργάτες μου, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες των έργων να είναι ένας συγκερασμός ειδικού ταλέντου, έρευνας και παιχνιδιού.

Επί σκηνής θα είμαστε πέντε, ο Δημήτρης Ματσούκας, σταθερός συνεργάτης μου ήδη από τους Τιτάνες, η Μαρία Μπρέγιαννη, ο Σπύρος Ντόγκας, ο Άγγελος Αλαφογιάννης κι εγώ. Όσο για τους υπόλοιπους συνεργάτες, η ομάδα OSMOSIS είχε πάντοτε έναν βασικό πυρήνα γύρω από τον οποίο αναπτύσσονταν περιφερειακοί κύκλοι. Υπάρχουν συνεργάτες με τους οποίους δουλεύουμε μαζί σχεδόν από την αρχή, καθώς και άλλοι που πορευόμαστε μαζί τα τελευταία χρόνια και το ταλέντο τους είναι καθοριστικό. Σε αυτό το έργο έχουμε επίσης και μια νεότερη φουρνιά που έχει έρθει με ωραίο κέφι και φρέσκες ιδέες. Τέλος, υπάρχει και ένας σημαντικός κύκλος στενών φίλων που έρχονται εδώ και χρόνια με ακούραστη διάθεση να μας δώσουν βοήθεια και γνώμη πολύτιμη. Χωρίς τη στήριξή τους δεν θα υπήρχε έργο και τους ευχαριστούμε κι εγώ και όλη η ομάδα για τον χρόνο και την αμέριστη αγάπη τους.

— Πού αλλού θα πάει το Lapis Lazuli μετά τη Στέγη;
Μετά την πρεμιέρα μας στη Στέγη ο επόμενος σταθμός είναι το Teatros del Canal στην Μαδρίτη και ακολουθούν τα θέατρα των συμπαραγωγών μας και όχι μόνο. Μέσα στο καλοκαίρι θα βρεθούμε στο Άμστερνταμ, τη Βαρκελώνη και το Πλόβντιβ, ενώ από φθινόπωρο έχουμε Παρίσι, Τορίνο, Ρετζιο Εμίλια, Λιέγη, Σαρλερουά, Ελσίνκι και Φλωρεντία. Όποιοι δεν μας προλάβουν στην Αθήνα, τους περιμένουμε σε έναν από τους σταθμούς της περιοδείας μας φέτος ή και του χρόνου!

Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Οι Αθηναίοι / Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Τα έργα μου είναι φτιαγμένα ώστε να έχουν ανοιχτό νόημα»

Ο σκηνοθέτης και ερμηνευτής Ευριπίδης Λασκαρίδης μιλά για τη ζωή του, την πορεία του στο θέατρο και τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ του, που πλέον χαίρει διεθνούς αναγνώρισης.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ευριπίδης Λασκαρίδης

PORTRAITS 2022 / Ευριπίδης Λασκαρίδης: «Η ρευστότητα του φύλου των χαρακτήρων μου συμβαίνει χωρίς να τη σκέφτομαι»

Το είδος της παράστασης που κάνει ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, κάτι μοναδικά δικό του μεταξύ θεάτρου και χορού, που κατηγοριοποιήθηκε διεθνώς με το όνομά του και έφερε το αβανγκάρντ σε μεγάλες σκηνές, γνωρίζει τεράστια επιτυχία, καλλιτεχνική και εμπορική, σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα άφυλα, αλλόκοτα πλάσματά του, που ορίζουν ξανά το queerness, είναι αστεία και σπαρακτικά μαζί, ένα μοντέρνο είδος θεάτρου με αλήθεια, χιούμορ και συγκίνηση.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ