«Elenit»: Προς ένα θέατρο του μέλλοντος

«Elenit»: Προς ένα θέατρο του μέλλοντος Facebook Twitter
Ο Λασκαρίδης προτείνει ένα σύστημα άκεντρο, μια διαρρύθμιση μονίμως ανοιχτή, μονίμως σε εξέλιξη, που δεν ξεκινά από κάποια «αρχή» ούτε καταλήγει σε κάποιο «τέλος». Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος
0

Με την υπερμεγέθη ξανθιά περούκα της ελαφρώς ξεμαλλιασμένη, τα στήθη της «πεσμένα» και την τεράστια γαμψή μύτη της να διαπερνά το σύννεφο του αποδομημένου κρινολίνου της, ετούτη η επιβλητική, γκροτέσκα, larger-than-life και εντελώς θεατρίνα Αντουανέτα εισέρχεται στη σκηνή, γλιστρώντας αέρινα προς το μέρος μας.

Εκτός από κοκέτα, φαίνεται και ιδιαίτερα μελετηρή: το βιβλιαράκι που κρατά δεν το αποχωρίζεται ποτέ. Φανερά μαγνητισμένη από την παρουσία μας, μας διαβάζει αποσπάσματα και ταυτόχρονα επιδίδεται σε ένα παιχνίδι σαγήνης γεμάτο τσαχπίνικα βλέμματα, ναζιάρικα νεύματα, πονηρά χαμόγελα που μας καλούν συνωμοτικά να την ακολουθήσουμε στο παράδοξο σύμπαν της. Τι κι αν δεν καταλαβαίνουμε τη γλώσσα που μιλάει, ο κελαρυστός ρυθμός των λέξεων που ρέει από το στόμα της είναι αρκετός για να μας πείσει ότι κάτι ενδιαφέρον έχει να μας πει.

Όσα συμβαίνουν από δω και πέρα ανθίστανται στην εύκολη καταγραφή. Μια γυναίκα-νάνος με μιλιτέρ φόρεμα βγαίνει από το κρινολίνο –όπου προφανώς κρυβόταν τόση ώρα– κι αρχίζει να κοπανάει το πολυβόλο της πάνω στον ψύκτη του νερού. Η Ντόροθι από τον Μάγο του Οζ καταφθάνει χοροπηδώντας με τα στραφταλιστά γοβάκια της, ώσπου μια κρίση ναρκοληψίας τη ρίχνει νοκ άουτ.

Ένας κλαψιάρης άνδρας με κοστούμι και «καραφλή» μάσκα ανακαλύπτει τον δίδυμό του και του πετά ένα ροζ μπαλόνι. Το τηλέφωνο χτυπάει πάνω στον ψύκτη του νερού, ο Φρέντι Μέρκιουρι(!), ντυμένος υπηρέτρια, εισβάλλει νευρωτικά στη σκηνή, αρπάζει το ακουστικό και σέρνεται ουρλιάζοντας στο πάτωμα.

Μια glamorous θηλυκιά Τυραννόσαυρος Rex με περούκα σαρώνει με την γιγάντια ουρά της την grande dame με το κρινολίνο και της ξεριζώνει το ένα πόδι. Αυτό προκαλεί την άμεση παρέμβαση μιας ποδολάγνας γκουβερνάντας με παραμορφωμένο πρόσωπο, η οποία συλλέγει κομμένα μέλη σε ένα καροτσάκι του σούπερ-μάρκετ.

Νιώθουμε μετέωροι, «ξεβολεμένοι», αποκομμένοι από τα γνώριμα σχήματα και ταυτόχρονα μαγεμένοι από τούτο το πολύχρωμο πανδαιμόνιο που μας παρασύρει σε νέες φόρμες, σε νέες πραγματικότητες, σε άπειρες πιθανότητες συνύπαρξης.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η παρέα των freaks έχει πλέον συγκεντρωθεί. Σε μας μπορεί να μοιάζουν ακατανόητες οι πράξεις τους, εκείνα όμως δείχνουν πλήρως παραδομένα στο εξωφρενικό παιχνίδι τους που διέπεται από τη δική του παράξενη, σουρεαλιστική λογική. Η αγάπη για το «αφύσικο», για την επιτήδευση, για την γκροτέσκα, χιουμοριστική υπερβολή διατρέχει το Elenit. Είναι «ένα είδος αισθητισμού, ένας τρόπος να βλέπεις τον κόσμο ως αισθητικό φαινόμενο» σημειώνει η Σούζαν Σόνταγκ μιλώντας για το camp, και ο κόσμος του Λασκαρίδη συνιστά ολόκληρος μια αισθητική, πρωτίστως, κατασκευή.

Τα πλάσματά του δεν έχουν σάρκα και οστά, αλλά αξεσουάρ θεάτρου, περούκες, μάσκες, γοβάκια. Δεν μιλούν την ανθρώπινη γλώσσα αλλά εκφράζονται με μια γλώσσα φτιαχτή, με φωνές μηχανικά μεταλλαγμένες, με ουρλιαχτά από ταινίες τρόμου, με την υστερία του μελοδράματος.

Είναι σαν να έχει επισυμβεί η απόλυτη αντιστροφή: η τέχνη δεν αντικατοπτρίζει πλέον την πραγματικότητα αλλά εγκαθιδρύει μια δική της πραγματικότητα, ανατρέποντας κάθε νόμο, κάθε προεγκατεστημένη αναπαράσταση, κάθε αναγνωρίσιμο και ευανάγνωστο σημαίνον της αδιασάλευτης, κανονικοποιημένης ζωής.

«Elenit»: Προς ένα θέατρο του μέλλοντος Facebook Twitter
Αυτό που βρίσκει εδώ έκφραση δεν είναι η σκοπιμότητα όσο η αποτυχία και η δοκιμή. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Εδώ όλα γκρεμίζονται και κατασκευάζονται διαρκώς. Μια ανεμογεννήτρια, ένα παραπέτασμα από κυματοειδείς λαμαρίνες, ένας ψύκτης, ένα ρολό Αεροπλάστ, όλο σχεδόν το σκηνικό παραπέμπει σε εργοτάξιο, ενώ ο ίδιος ο τίτλος του έργου αναφέρεται στο υλικό από αμίαντο που ήταν της μόδας όταν ο Λασκαρίδης, ως παιδί, συνόδευε τον αρχιτέκτονα πατέρα του στις οικοδομές και μάθαινε τα μυστικά του επαγγέλματος.

Τι πιο ταπεινό, τι πιο «πεζό» από τα μπετά και τα τσιμέντα, να, όμως, που από αυτές ακριβώς τις «άχαρες» πρώτες ύλες θα ζωντανέψουν σταδιακά όλες οι μορφές και οι εικόνες που γονιμοποίησαν την ευαισθησία του δημιουργού, που συνέθεσαν σταδιακά τον πλανήτη της ιδιοσυγκρασίας του, αιχμαλώτισαν το πάθος του, γαλούχησαν το βλέμμα του, καθόρισαν το φίλτρο μέσα από το οποίο αντίκριζε περιδεής και φλεγόμενος τα πάντα γύρω του: γυναίκες-ντίβες που παραβιάζουν κάθε προσδοκία περί «φυσικότητας», φιγούρες καταθλιπτικές, παρανοϊκές που επιβιώνουν στα άγρια δάση του φετιχισμού τους, σώματα φτιαγμένα από ύφασμα, από πλαστικό, από συνθετικά μέλη, από ψεύτικες τρίχες και μύτες, άυλες, κόκκινες και πράσινες κουκίδες φωτός, Σώματα Χωρίς Όργανα που θα έλεγε ο Αρτό, προϊόντα σύνθεσης και όχι βιολογίας, σώματα που δεν είναι ποτέ ολοκληρωμένα, περατωμένα, «κλειδωμένα» σε έναν οργανισμό, σε ένα φύλο, σε μια «νόρμα», αλλά διακαώς απορροφημένα σε μια «οικοδομική» διαδικασία, σε ένα πρότζεκτ μεταμορφώσεων, σε ένα διαρκές γίγνεσθαι, αενάως συναρμολογούμενα και αποσυναρμαλογούμενα, αφοσιωμένα στο να δημιουργούν κατά βούληση τον εαυτό τους, αλληλεπιδρώντας με άλλα σώματα, κλέβοντας το «πρόσωπο» ή το πόδι των διπλανών, ψηλώνοντας υπέρμετρα τη μια στιγμή και κονταίνοντας απρόσμενα την άλλη, επανεφευρίσκοντας φωνές, εικόνες, ρεφρέν και μοτίβα από cult ταινίες splatter, από trash μελοδράματα, από vintage μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, από γλυκερά νούμερα του μπουρλέσκ, από οτιδήποτε εξάπτει τον ερωτισμό τους και τροφοδοτεί την ακατάπαυστη υπαρξιακή ροή τους.

«Elenit»: Προς ένα θέατρο του μέλλοντος Facebook Twitter
Τα πλάσματα του Elenit καταλύουν τους δυϊσμούς «άνθρωπος-ζώο», «όμορφο-άσχημο», «είναι-φαίνεσθαι», «αληθινό-ψεύτικο», «άνδρας-γυναίκα». Φωτ.: Julian Mommert

Τα πλάσματα του Elenit καταλύουν τους δυϊσμούς «άνθρωπος-ζώο», «όμορφο-άσχημο», «είναι-φαίνεσθαι», «αληθινό-ψεύτικο», «άνδρας-γυναίκα». Προτάσσουν την αισθητική του «τέρατος» ως τη μοναδική διέξοδο από την παγιωμένη ταυτότητα, ως μοντέλο ενός γονιμοποιού, αταξινόμητου γίγνεσθαι που δεν ανήκει σε καμία καθαρή κατηγορία, σε καμία προαποφασισμένη –από ιδεολογικές ή άλλες επιταγές– θέση.

Το Τέρας είναι το παρόν, είναι το μέλλον, είναι η πτυχή που ξεδιπλώνεται και εκφράζει μια νέα συναρπαστική δυνατότητα και, προπαντός, τη νέα σωματική και νοητική ελευθερία που διανοίγεται, αν καταφέρουμε να δούμε αυτή την πρόσμειξη όχι ως απειλητική αλλά ως ευεργετική, ως πράξη επιλογής, ως μια θαυμαστή συνουσία φύσης και τέχνης, φύλων και μηχανών, οργανικού και ανόργανου, υλικού και άυλου, με την πιο αιθέρια, ευφρόσυνη (αυτο)ποιητική.

Παρακολουθώντας το Elenit, δυσκολευόμαστε να ταυτιστούμε με κάποια από τις φιγούρες που δρουν ενώπιόν μας. Είναι ταυτόχρονα οικείες και ανοίκειες. Δεν μας αφήνουν να εντοπίσουμε ένα κραταιό υποκείμενο μέσα από τα μάτια του οποίου να πιάσουμε το νήμα της δράσης και να βιώσουμε τις συγκρούσεις ή τις ανατροπές.

Νιώθουμε μετέωροι, «ξεβολεμένοι», αποκομμένοι από τα γνώριμα σχήματα και ταυτόχρονα μαγεμένοι από τούτο το πολύχρωμο πανδαιμόνιο που μας παρασύρει σε νέες φόρμες, σε νέες πραγματικότητες, σε άπειρες πιθανότητες συνύπαρξης.

«Elenit»: Προς ένα θέατρο του μέλλοντος Facebook Twitter
Φωτ.: Julian Mommert

Ο Λασκαρίδης προτείνει ένα σύστημα άκεντρο, μια διαρρύθμιση μονίμως ανοιχτή, μονίμως σε εξέλιξη, που δεν ξεκινά από κάποια «αρχή» ούτε καταλήγει σε κάποιο «τέλος». Δεν μπορεί να ταξινομηθεί (ανήκει στον χορό, στο θέατρο, στην περφόρμανς;) ούτε να υπαχθεί σε κάποιο σημαίνον. Δεν συμβολίζει ούτε αναπαριστά: μηχανεύεται.

Είναι ένα εργοστάσιο επιθυμιών, ροών, επιτελέσεων, που αποσταθεροποιούν τον θεατή και τον καλούν να εργαστεί με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που έχει συνηθίσει, να γίνει συμπαραγωγός νοήματος, ισότιμος συμπαίκτης· να συναντηθεί με το «καινούργιο» και όχι να αναγνωρίσει το «παλιό»· να φτιάξει τις δικές του ιστορίες, να αφεθεί στις αισθήσεις του, στη χαρά του συμμετέχειν· να ανακαλύψει τα πράγματα από την αρχή, να επινοήσει δικά του.

Δεν υπάρχει ιδανικός ομιλητής ή ακροατής ούτε μια ομοιογενής γλωσσική κοινότητα. Υπάρχουν μόνο ανοιχτά, φωτεινά δαχτυλίδια, ομόκεντροι κύκλοι που συνεχώς παράγουν συνειρμούς και ενώσεις. Και είναι από αυτή την άποψη που μια παράσταση, φαινομενικά ταγμένη στο πεδίο της αισθητικής, αποκτά συνάμα και διάσταση πολιτική: γιατί αντιστέκεται σε κάθε δεδομένο, σε κάθε κανονιστική δύναμη, σε κάθε αρχή επιβολής μιας απόλυτης, ολοκληρωμένης ερμηνείας, σε κάθε έξη αναπαραγωγής μιας προσυμφωνημένης (θεατρικής ή άλλης) σύμβασης.

Ο χάρτης που παράγει είναι πάντα αποσυναρμολογήσιμος, αντιστρέψιμος, τροποποιήσιμος, κατοικημένος από πολλαπλότητες που μας γοητεύουν, ακριβώς επειδή σχετίζονται με την πολλαπλότητα που κρύβεται εν αναμονή μέσα μας.

«Elenit»: Προς ένα θέατρο του μέλλοντος Facebook Twitter
Φωτ.: Julian Mommert

Αυτό που βρίσκει εδώ έκφραση δεν είναι η σκοπιμότητα όσο η αποτυχία και η δοκιμή. Δεν είναι το ολοκληρωμένο προϊόν αλλά η διαδικασία και η ενεργός παρόρμηση που καταβροχθίζει τον κόσμο και καταβροχθίζεται από αυτόν. Δεν είναι τα όρια μεταξύ των σωμάτων αλλά το σημείο όπου τα όρια ξεπερνιούνται και πραγματοποιείται η ανταλλαγή και ο προσανατολισμός του ενός προς τον άλλον.

Και αυτόν, τον τόσο δελεαστικό τρόπο «για να κάνουμε αγνώριστο και τον ίδιο τον εαυτό μας», όπως ονειρεύεται ο Ντελέζ, υλοποιεί επί σκηνής ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, χαράσσοντας οργιαστικά τον δρόμο προς ένα θέατρο του μέλλοντος – μονάχα που αυτός, με ασυγκράτητη τόλμη, το υλοποιεί στο παρόν...  

Μετά τον δεύτερο κύκλο παραστάσεων που ολοκληρώθηκε στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το «Ελενίτ» συνεχίζει την παγκόσμια περιοδεία του.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Κάμαρες»: Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μάς καλεί στο παραισθησιογόνο σύμπαν του

Θέατρο / «Κάμαρες»: Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μάς καλεί στο παραισθησιογόνο σύμπαν του

Η νέα δημιουργία του διεθνούς καλλιτέχνη, στο πλαίσιο της 2023 Ελευσίς Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, είναι ένα αναπάντεχο κοκτέιλ ιδεών και υλικών που ερεθίζει τη φαντασία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: Η ελευθερία είναι η μόνη αξία που έχει σημασία

Συνεντεύξεις / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Η ελευθερία είναι η μόνη αξία που έχει σημασία»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση αγαπά τις κουβέντες «εκτός θέματος». Με αυτό το σκεπτικό βρεθήκαμε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας για μια δίωρη απομόνωση σε συνθήκες ησυχίας και ιδιωτικότητας, χωρίς περισπασμούς, «σαν κάτι συνωμοτικό να συμβαίνει», όπως διαπιστώσαμε, για να ξεκινήσουμε μια συζήτηση που δεν ξέραμε καθόλου πού θα οδηγήσει. Πράγματι, η κουβέντα ξέφευγε με τρομερή ευκολία. Ένα μέρος αυτής της συζήτησης θα διαβάσετε παρακάτω.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
«Τουρνέ» του Ευριπίδη Λασκαρίδη: Αυτό το Παρασκευοσάββατο η Μικρή Επίδαυρος θα σειστεί από τα γέλια

Θέατρο / «Τουρνέ» του Ευριπίδη Λασκαρίδη: Ένας ξεκαρδιστικός φόρος τιμής στη θεατρική μας κληρονομιά

Στο νέο του έργο, που παρουσιάζεται σήμερα και αύριο στη Μικρή Επίδαυρο, ο ιδιοφυής καλλιτέχνης εντάσσει για πρώτη φορά τον λόγο στην καλλιτεχνική του γλώσσα, σχολιάζοντας μοναδικά τη θεατρική μας κληρονομιά – και τη θεατρική μας παράνοια.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ