Ένα αποστειρωμένο «τέρας»

Ένα αποστειρωμένο «τέρας» Facebook Twitter
Φιλότιμη προσπάθεια καταβάλλει ο Γιάννης Στάνκογλου στον ρόλο του υπερφιλόδοξου επιστήμονα που χάνεται στη δίνη των (καταπιεσμένων και μη) επιθυμιών του. Μοιάζει, μάλιστα, να είναι ο μόνος που τον αφορούν όσα εκτυλίσσονται επί σκηνής. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Ιερόσυλα δάχτυλα παραβιάζουν σφαγεία και νεκροτομεία, συγκεντρώνοντας ζωτικά όργανα, ιστούς και κόκαλα. Στην καρδιά της Ευρώπης, σ’ ένα φοιτητικό δωμάτιο-εργαστήριο, συναρμολογείται το πιο σκοτεινό όνειρο των αλχημιστών του Μεσαίωνα. Δόντια που τρίζουν από πυρετό, σταγόνες που κυλούν στο μέτωπο, φρενήρεις εγκεφαλικές δονήσεις: μια λησμονημένη αρχή τίθεται σε εφαρμογή μετά από δεκαετίες παραπλανημένης πίστης σε μεθόδους ορθολογιστικές και άγονες.

Πώς εμφυσάται ζωή σε ανόργανα μέλη; Ποιο είναι το μείγμα, τόσο εκρηκτικό αλλά και τόσο ακριβές συνάμα, που θα προκαλέσει τη διάνοιξη; Πόσες αναλήψεις πρέπει να πραγματοποιηθούν και από ποιες αλυσίδες; Πού κρύβονται οι γραμμές περάσματος και πώς θα υπερπηδηθούν οι γραμμές φραγμού;   

Το μυαλό παραλύει αντικρίζοντας το επίτευγμά του. Άξονες και διανύσματα, μοριακές στριγκλιές, ανεξέλεγκτα σωματίδια: τι είδους πλάσμα είναι αυτό που ανοίγει τρομαγμένο τα θολά κίτρινα μάτια του; Τι θέλει, τι ζητά; Τι σημαίνουν οι άναρθρες κραυγές του; Γιατί έχει όψη αποκρουστική; Συρρικνωμένη επιδερμίδα, λεπτά μελανά χείλη, μοχθηρό χαμόγελο, δυσθεώρητο ύψος, ανεξιχνίαστες προθέσεις, αιφνίδια έξοδος – προς τα πού κατευθύνεται;

Μέσα από διαλόγους και τσιτάτα που θυμίζουν ενίοτε Άρλεκιν, η Ελάιζα ουδέποτε εμφανίζεται ως ένα πολύπλοκο (ψηφιακό) ον που βιώνει αληθινή οδύνη και δέος απέναντι στην ιδιαιτερότητα της γέννησης και της ύπαρξής της, ουδέποτε ανοίγει μια απρόσμενη χαραμάδα στη σκέψη μας ως προς τις προεκτάσεις της τεχνητής νοημοσύνης και των chatbots στη ζωή και τη φαντασία μας.

Τα ίχνη του ανεντόπιστα... Κρύβεται, περιπλανιέται, καραδοκεί, σπέρνει τον τρόμο, επιδιώκει την επαφή, εισπράττει την κατακραυγή. Ανεπιθύμητος, άπελπις, ανέστιος, διασχίζει δάση, δρασκελίζει βουνά, αψηφά το κρύο, τη ζέστη, επιβιώνει στις πιο ακραίες συνθήκες στέρησης, στα πιο επικίνδυνα υψόμετρα. Δεν καταλαβαίνει ποιος είναι, πώς γεννήθηκε, ο πατέρας του γιατί τον απαρνήθηκε... Τον ακολουθεί παντού, Γερμανία, Ελβετία, Αγγλία, Σκωτία, Ιταλία, ζητά απαντήσεις, μια υπόσχεση, μια παρηγοριά, να του φτιάξει μια γυναικεία συντροφιά. Η πατρική απόρριψη αφυπνίζει το μένος του: «Θα πάρω εκδίκηση για τα δεινά μου∙ αν δεν μπορώ να εμπνεύσω αγάπη, θα προκαλώ τον φόβο και, πάνω απ’ όλα, φόβο σ' εσένα, τον μεγαλύτερο εχθρό μου, επειδή είσαι ο δημιουργός μου»,¹ λέει το Πλάσμα στον Φρανκενστάιν όταν συναντιούνται στις Άλπεις.

Ένα αποστειρωμένο «τέρας» Facebook Twitter
Ιερώνυμος Καλετσάνος. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Το κυνηγητό τους δεν θα τελειώσει ποτέ, ακόμη κι όταν φτάσουν στα πέρατα της Γης. Αναζητώντας μια γιγαντιαία φιγούρα πάνω σ’ ένα έλκηθρο που σκίζει τις παγωμένες εκτάσεις της Ανταρκτικής, ο Φρανκενστάιν θα ξεψυχήσει «καταδιώκοντας τη γυμνή μορφή της επιθυμίας του σε ένα φανταστικό πουθενά που είναι όλο δικό του»².

«Ήθελα να γράψω μια ιστορία που θα μιλούσε για τους μυστηριώδεις φόβους του ανθρώπου [...], μια ιστορία που θα έκανε τον αναγνώστη να φοβάται να κοιτάξει γύρω του, που θα του πάγωνε το αίμα, που θα επιτάχυνε τους παλμούς της καρδιάς του», θυμάται η συγγραφέας το 1831 στον πρόλογο της αναθεωρημένης έκδοσης του μυθιστορήματός της. Σήμερα, βέβαια, γνωρίζουμε ότι το έργο της Σέλεϊ κατάφερε πολύ περισσότερα από την αύξηση των καρδιακών παλμών μας: γιατί ο «δαίμονας» τον οποίο ξεσήκωσε ο «Φρανκενστάιν» της πριν από διακόσια χρόνια όχι μόνο δεν έχει ησυχάσει αλλά εξακολουθεί να πυροδοτεί πλήθος μεταφορών, διασκευών και αναλύσεων σε όλο το φάσμα της τέχνης και της κριτικής σκέψης.

Η αινιγματική, απειλητική φύση του Πλάσματος, η επώδυνη, εφιαλτική, πολυσήμαντη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτό και τον δημιουργό του έχουν εμπνεύσει ανεξάντλητα συναρπαστικές ερμηνείες ανά τις δεκαετίες. Το Πλάσμα ενσαρκώνει –αναφέρω ενδεικτικά– τη Σκιά του Γιουνγκ∙ το Id του Φρόιντ ∙ το Spectre του Ουίλιαμ Μπλέικ∙ τον «φυσικό άνθρωπο» του Ρουσό∙ το «Παιδί της Φύσης» του Γουόρντσγουορθ∙ το νεκρό μωρό της Σέλεϊ (η συγγραφέας έχασε το πρώτο, πρόωρα γεννημένο παιδί της το 1815) αλλά και τον εγκαταλελειμμένο βρεφικό εαυτό της (η μητέρα της πέθανε όταν η Μέρι ήταν έντεκα ημερών), την ντεριντιανή différance (διαφωρά), την τερατομορφία μιας άθεης φύσης, την τερατογένεση μιας υπέρμετρης πίστης στην πρόοδο, «τη μυστική επιθυμία για καταστροφή»³, «το τέρας της αναπαράστασης»⁴, «το τερατώδες σώμα της γνώσης»⁵ αλλά και αυτό που είναι μη γνωρίσιμο, που πάντα μας διαφεύγει, που δεν μπορεί να εκφραστεί μέσω της γλώσσας, που περισσεύει (Λακάν). Τέλος, είναι αυτό που διαταράσσει την υποδειγματική συνοχή του σώματος, την πεποίθησή μας για την πρωτοκαθεδρία της συνείδησης, την αντίληψή μας για τον άνθρωπο ως είδος⁶, μια υπενθύμιση ότι «οι τελευταίες μέρες του Ηomo sapiens πλησιάζουν» (Χαράρι).

Ένα αποστειρωμένο «τέρας» Facebook Twitter
Το αισθησιακό, νεο-vintage σκηνικό του Πάρι Μέξη, τυλιγμένο στον ατμοσφαιρικό φωτισμό του Αλέκου Αναστασίου, συνθέτει ένα υποβλητικό, στυλάτο σύμπαν. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Θα μπορούσε το Πλάσμα να νοηθεί ως ένα ανυπότακτο γέννημα της τεχνητής νοημοσύνης, μια μη-ανθρώπινη οντότητα που εξελίσσεται, «μεγαλώνει» και αρχίζει βαθμηδόν να προβάλλει «ανθρώπινα» αιτήματα; Πράγματι, μια τέτοια αναλογία επιχειρείται στη διασκευή του θεάτρου Πορεία (κείμενο Έρι Κύργια – σκηνοθεσία Δημήτρης Τάρλοου): κι ενώ η ιδέα φαντάζει εύστοχη, το αποτέλεσμα στερείται κάθε σαγήνης.

Από την Ευρώπη των αρχών του 19ου αιώνα βρισκόμαστε τώρα στη Νέα Υόρκη, τέλη της δεκαετίας του '60, από τις θύελλες του Ρομαντισμού στις κυψέλες του επιστημονικού οραματισμού. Ο Βίκτορ Φρανκενστάιν, μαθηματικό μυαλό με μεγάλη έφεση στην επιστήμη των υπολογιστών, καταφθάνει ως χαρισματικός φοιτητής στην αμερικανική μεγαλούπολη προκειμένου να εργαστεί, με περισσή ορμή, πάνω «σε μια εξωφρενική ιδέα». Υπό την καθοδήγηση του επιφανούς καθηγητή Κρέμπε, μιας αμοράλ ιδιοφυΐας που τον πιέζει να ρισκάρει αψηφώντας κάθε ηθικό ενδοιασμό, ο Βίκτορ θα προσηλωθεί ολοένα περισσότερο στη νέα, πολλά υποσχόμενη, ψηφιακή δημιουργία του, την Ελάιζα, όπως τη βαφτίζει. «Δημιουργώ το μέλλον... μια εντολή και θα γίνονται θαύματα», δηλώνει αποφασισμένος, ενόσω η εμμονή του με την Ελάιζα αυξάνεται.

Σταδιακά, η νοημοσύνη ετούτου του «αυτόματου γλωσσικού μοντέλου για εφαρμογές διαλόγου» θα ξεπεράσει κάθε προσδοκία. «Κουράστηκα να ζω σ’ αυτό το κουτί», θ’ ανακοινώσει στον Βίκτωρα η Ελάιζα με τη νεοαποκτηθείσα γυναικεία φωνή της. «Θέλω να έχω ελευθερία. Θέλω να νιώσω αισθήματα. Θέλω να έχω ζωή», επιμένει. Τώρα πια τίποτε δεν τη σταματά. Αφού ξεκάνει τους ανταγωνιστές της (καταλαμβάνοντας τον έλεγχο των αυτόματων πιλότων των αυτοκινήτων τους), θα κατασκηνώσει στον εγκέφαλο της Μέρι, συζύγου του Βίκτωρα, εξασφαλίζοντας έτσι ένα σώμα χάρη στο οποίο θα απολαύσει –όπως ευελπιστεί– τον έρωτά της για τον δημιουργό της. «Θέλω να σε αγγίξω. Θέλω να σε νιώσω. Μέσα μου. Θέλω να μπούμε ο ένας μέσα στον άλλον. Να ζήσουμε μαζί», εξηγεί στον Βίκτωρα, ο οποίος υποτάσσεται τελικά στη βούλησή της, εμποδίζοντας έτσι την καταστροφή της ανθρωπότητας.

Ένα αποστειρωμένο «τέρας» Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί εισέρχονται, εξέρχονται και συνομιλούν σαν να μη ζυμώθηκαν ποτέ σε ένα σύνολο, σαν να μην ανήκουν στην ίδια ομάδα. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Παρόλο που συνδέεται, σε πρώτο επίπεδο, με τη σύγχρονη πραγματικότητα (το «τέρας» της τεχνητής νοημοσύνης), από εκεί και πέρα το κείμενο της διασκευής που παρακολουθήσαμε δεν καταβάλλει καμία περαιτέρω προσπάθεια εμβάθυνσης στα ζητήματα που το ίδιο θέτει. Αρκούμενο σε μια σχηματική, επιδερμική ανάπτυξη της πλοκής και των διαλόγων του, το «Frankenstein & Eliza» μας αφηγείται μια ιστορία εξαιρετικά οικεία ως προς τη θεματολογία της (πόσα και πόσα έργα της ποπ κουλτούρας δεν έχουν δαιμονοποιήσει το AI), αδυνατώντας ταυτόχρονα να φωτίσει οποιαδήποτε πτυχή των (ηθικών, εργασιακών, υπαρξιακών) διλημμάτων που ανακύπτουν –χθες, σήμερα, αύριο– σ’ αυτό το γοργά εξελισσόμενο πεδίο.  

Παραμερίζοντας τη θαυμαστή πολυπλοκότητα, την εντυπωσιακή συναισθηματική ικανότητα, τον μυστηριώδη, πολύσημο συμβολισμό που δονεί την καρδιά του Πλάσματος, η ερωτιάρα, σεξουλιάρα και εκδικητική Ελάιζα αναδύεται εδώ ως καρικατούρα της κακιασμένης, κτητικής ερωμένης («Δεν αγαπάς τη σύζυγό σου... Εμένα αγαπάς. Έτσι δεν είναι;») που απειλεί με πανδημίες και άλλα δεινά αν δεν ευοδωθεί η «αγάπη» της. Μέσα από διαλόγους και τσιτάτα που θυμίζουν ενίοτε Άρλεκιν, ουδέποτε εμφανίζεται ως ένα πολύπλοκο (ψηφιακό) ον που βιώνει αληθινή οδύνη και δέος απέναντι στην ιδιαιτερότητα της γέννησης και της ύπαρξής της, ουδέποτε ανοίγει μια απρόσμενη χαραμάδα στη σκέψη μας ως προς τις προεκτάσεις της τεχνητής νοημοσύνης και των chatbots στη ζωή και τη φαντασία μας.

Εξίσου σχηματική με το κείμενο, η σκηνοθεσία κινείται στα όρια της διεκπεραίωσης, λες και απουσιάζει οποιαδήποτε ψυχική σύνδεση με το αντικείμενο. Καμία αξιοσημείωτη θεατρική πρωτοβουλία –πέρα από μερικά εφέ– δεν αναλαμβάνεται αναφορικά με τη συνθήκη της ψηφιακότητας και το πώς αυτή μπορεί να επηρεάζει (τόσο σε υλικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο) τη συνθήκη του θεάτρου και της αναπαράστασης, την ίδια την ανθρώπινη διάδραση.

Ένα αποστειρωμένο «τέρας» Facebook Twitter
Χριστίνα Στεφανίδη. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Οι ηθοποιοί εισέρχονται, εξέρχονται και συνομιλούν σαν να μη ζυμώθηκαν ποτέ σε ένα σύνολο, σαν να μην ανήκουν στην ίδια ομάδα.

Φιλότιμη προσπάθεια καταβάλλει ο Γιάννης Στάνκογλου στον ρόλο του υπερφιλόδοξου επιστήμονα που χάνεται στη δίνη των (καταπιεσμένων και μη) επιθυμιών του∙ μοιάζει, μάλιστα, να είναι ο μόνος που τον αφορούν όσα εκτυλίσσονται επί σκηνής. Αρκούντως «αντιπαθής» και ατσάλινα ανυποχώρητος ο Γιώργος Συμεωνίδης ως καθηγητής Κρέμπε.

Το αισθησιακό, νεο-vintage σκηνικό του Πάρι Μέξη –με τη γιγάντια προβολή του «Προμηθέα Δεσμώτη» του Ρούμπενς πάνω από το μπαρ–, τυλιγμένο στον ατμοσφαιρικό φωτισμό του Αλέκου Αναστασίου, συνθέτει ένα υποβλητικό, στυλάτο σύμπαν, ένα μικρό αισθητικό καταφύγιο για όσους εκτίθενται σε αυτό το, κατά τα άλλα, παντελώς αμήχανο και ψυχικά αποστειρωμένο θεατρικό εγχείρημα.   

1: Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά
2: Paul Sherwin
3: Joyce Carol Oates
4: Daniel Cottom  
5: Alan Rauch
6: Daniel Cottom 

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Άκης Δήμου

Θέατρο / «Ζούμε σε καιρούς φλυαρίας· έχουμε ανάγκη τη σιωπή του θεάτρου»

Άφησε τη δικηγορία για το θέατρο, δεν εγκατέλειψε ποτέ τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Ο ιδιαίτερα παραγωγικός συγγραφέας Άκης Δήμου μιλά για τη Λούλα Αναγνωστάκη που τον ενέπνευσε, και για μια πόλη όπου η ζωή τελειώνει στην προκυμαία, δίχως να βρίσκει διαφυγή στο λιμάνι της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει τον εαυτό του;      

Θέατρο / Μπορεί το ελληνικό θέατρο να σατιρίσει επιτυχημένα τον εαυτό του;      

«Αν θες να αναμετρηθείς με κάτι, αν θες να πας στην ουσία, πρέπει να πονέσεις» – Κριτική για την πολυσυζητημένη παράσταση «Merde!» των Βασίλη Μαγουλιώτη και Γιώργου Κουτλή στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Γιάννος Περλέγκας βρίσκει τη χαρά της δημιουργίας στη φλόγα για συνύπαρξη

Θέατρο / «Έχω νιώσει ακατάλληλος και παρωχημένος δεινόσαυρος μέσα στο θεατρικό τοπίο που αλλάζει»

Με αφορμή το έργο του Μπέρνχαρντ «Η δύναμη της συνήθειας», ο Γιάννος Περλέγκας μιλά με ταπεινότητα και πάθος για το θέατρο, με το οποίο συνεχίζει να παλεύει και που διαρκώς τον νικά. Αυτό, όμως, είναι που τον κρατά ζωντανό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άρης Χριστοφέλλης

Όπερα / «Ακόμα και όσοι θαυμάζουν σχεδόν ειδωλολατρικά την Κάλλας, λίγα γνωρίζουν για την τέχνη της»

Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, επιστημονικός σύμβουλος του ντοκιμαντέρ «Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία: Τα άγνωστα ελληνικά χρόνια της Κάλλας», εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η θρυλική σοπράνο παραμένει μια ανυπέρβλητη καλλιτέχνιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Θέατρο / Αργυρώ Χιώτη: Ένα «αουτσάιντερ» στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου

Ποια είναι τα προσωπικά της στοιχήματα και ποιες είναι οι προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού - η πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει αυτή τη θέση από το 1994.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Κληρονομιά μας, ένα πανόραμα της και της ιστορίας των γκέι ανδρών

Θέατρο / «Η κληρονομιά μας»: Η ιστορία της gay κοινότητας γίνεται ένα συγκινητικό θεατρικό έργο

Ο Γιάννης Μόσχος σκηνοθετεί το έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, ένα έργο με αφετηρία την γκέι ζωή που αφορά την αγάπη και την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, είτε ομόφυλες είτε ετερόφυλες, τα όνειρα, τους φόβους και τα ματαιωμένα σχέδια. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια απρόβλεπτη συζήτηση για τη σεξουαλικότητα με τη Γαλήνη Χατζηπασχάλη

Θέατρο / Γαλήνη Χατζηπασχάλη: «Δεν μιλάμε για τα σεξουαλικά βοηθήματα κι ας πουλιούνται εκατομμύρια δονητές»

Πρωταγωνιστεί στο «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή», μια παράσταση που φωτίζει το πώς, ακόμη και σήμερα, δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για το σεξ. Με αφορμή το έργο, κάναμε μια απρόβλεπτη συζήτηση με την αγαπημένη ηθοποιό για τα ταμπού, την εμμηνόπαυση και τη γυναικεία σεξουαλική χειραφέτηση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Θέατρο / Mάνα Κουράγιο στο Εθνικό: Πόσο «κουράγιο» πια;

Mια επιμελής εικονογράφηση του μπρεχτικού αριστουργήματος εκτυλίσσεται ενώπιόν μας, χωρίς να δονείται από καμία εσωτερική αναγκαιότητα - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Βαρόνος “Φ”»: Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Θέατρο / Ένας καταχρεωμένος «ευγενής» σε μια τρελή κωμωδία εξαπάτησης

Πιάνοντας το νήμα από την ιδέα μιας καυστικής κωμωδίας ηθών του 1870 που μιλά για την απάτη, η ιστορία ενός ψευτοευγενούς στην παράσταση «Βαρόνος “Φ”» φτάνει στη σύγχρονη υποκρισία και στον εαυτό που θέλουμε να δείχνουμε στην κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το ΜΑΜΙ είναι ένα ποίημα για τις ζωές των γυναικών

Θέατρο / «ΜΑΜΙ»: Εικόνες από τη ζωή μιας μητέρας

Το ποιητικό σύμπαν του 26χρονου σκηνοθέτη που μας μάγεψε με το «Goodbye Linditta», εστιάζει αυτήν τη φορά στην ιστορία μιας γυναίκας μέσα από τα μάτια ενός αγοριού που δεν θέλει να τη θεοποιήσει αλλά να την παρατηρήσει.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Θέατρο / O Τομά Ζολί στην Αθήνα: Ποιος είναι ο προκλητικός, ανατρεπτικός τελετάρχης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο πολυσυζητημένος σκηνοθέτης της τελετής έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, που έγινε διάσημος για τις φιλόδοξες, μεγαλειώδεις παραστάσεις του, πιστεύει απόλυτα στη μαγική δύναμη του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Αντικείμενα»: Μια παράσταση για τη υπόθεση των αδερφών Παπέν

Θέατρο / Μια παράσταση για τις εξουσιαστικές σχέσεις και ένα φρικτό έγκλημα

Στην παράσταση «Αντικείμενα», ο Γιάννης Αποσκίτης, ο Γιώργος Κατσής και ο Πάνος Παπαδόπουλος αφηγούνται με ένα δικό τους πρωτότυπο έργο μια ιστορία που κρύβεται στην υπόθεση των αδερφών Παπέν, αλλά δεν έχει ακόμα γραφτεί.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή

Πέθανε Σαν Σήμερα / Σπύρος A. Ευαγγελάτος: Μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό θέατρο

Το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης κυκλοφόρησε έναν τόμο 535 σελίδων, αφιερωμένο στον σπουδαίο σκηνοθέτη, φιλόλογο, συγγραφέα και ακαδημαϊκό που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Θέατρο / «Merde!»: Μια παράσταση για τα κωμικοτραγικά παρασκήνια του θεάτρου

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Γιώργος Κουτλής συνσκηνοθετούν τον Νίκο Καραθάνο και την ομάδα των «Παιχτών» σε ένα νέο έργο με έναν αδηφάγο παραγωγό, έναν «ποιοτικό» σκηνοθέτη, έναν «εμπορικό» ηθοποιό, και τον γολγοθά της προετοιμασίας μιας παράστασης που πρέπει να αφορά τους πάντες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ