«Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Στην ουσία πρόκειται για μια μελέτη για τον Μπέκετ, ένα παιχνίδι με το ύφος του, που ήταν για τον Μοσχόπουλο πολύ γνώριμο. Φωτ.: Mike Rafail
0

Τι συμβαίνει σε ένα έργο που λέγεται «Οι Δελφίνοι», όπου δυο πρόσωπα, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς; 

ΦΙΛΙΝΤΟΡ: Τι διαφορές έχουμε να λύσουμε;
ΚΑΖΙΜΙΡ: Δεν θέλουμε και οι δύο να γίνουμε ο βασιλιάς;
ΦΙΛΙΝΤΟΡ: Αυτό είναι ομοιότητα, δεν είναι διαφορά.

Όταν ζητώ από τον συγγραφέα του έργου και σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο να μου μιλήσει για την παράσταση «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» μια νέα παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που θα παίζεται στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών έως την Κυριακή 25 Μαΐου, μου απαντά ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα για τα οποία μπορεί να μιλήσει. «Είναι ένα έργο που πραγματικά κι εγώ δεν έχω ιδέα γιατί το έχω γράψει, μια περιπέτεια που ξεκίνησε στην καραντίνα, όταν είχα διαβάσει πάρα πολύ και ο χρόνος δεν περνούσε». 

«Αν πεις εσύ μαύρο, για να υπάρξω εγώ και να είμαι συστημικά σωστός, για να υπάρχει δράση ανάμεσά μας, πρέπει να πω άσπρο. Αν δεν συμβεί αυτό, βαλτώνουμε. Με τη διαφωνία δίνω χώρο, μια πάσα να πάει η συζήτηση παρακάτω, διαφωνούμε κάποιες φορές για να υπάρχουμε». 

Μόλις είχε ξαναδιαβάσει από την αρχή όλα τα έργα του Μπέκετ και όλα του Φεϊντό. Βρέθηκε να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και του ήρθαν δυο ονόματα, αυτά που έδωσε στους πρωταγωνιστές του έργου. Καζιμίρ είναι ένα πολωνικό, σλαβικό όνομα που σημαίνει «αυτός που καταπατά την ειρήνη». Φιλιντόρ είναι μια οικογένεια μουσικών που έχει βγάλει και έναν διάσημο σκακιστή. Ήθελε λοιπόν τα ονόματα αυτά, χωρίς πολλές εξηγήσεις, να σημαίνουν κάτι εκκεντρικό, κάτι παραμυθένιο, κάτι πολύ μακρινό, για να παίξει με τους φόβους του. 

«Αυτό που κατάλαβα εκ των υστέρων είναι ότι το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου απαντούσε σε αυτό που έπλαθε το άλλο. Δεν είχα σκοπό να γράψω ένα έργο, ήθελα να εκτονώσω κάτι που είχε να κάνει με τον φόβο και με αυτή την αίσθηση της ματαίωσης που ξαφνικά είχαμε εκείνη τη στιγμή της καραντίνας, την οποία εγώ εξομολογούμαι πως δεν την κατάλαβα ως πίεση∙ πέρασα καλά στην καραντίνα, προφανώς κατάπια τους φόβους μου γιατί εκ των υστέρων βγήκαν πολλά. Όταν το τέλειωσα, το έδωσα σε μερικούς φίλους μου, εκείνοι με ενθάρρυναν και είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να το εμπιστευτώ αυτό το γραπτό», λέει. 

Δεν είναι το πρώτο έργο που γράφει ο Θωμάς Μοσχόπουλος, έχει γράψει παιδικά πριν από αυτό, αλλά αυτό το έργο δημιουργήθηκε με μια διάθεση παιδική, στην οποία δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του πρώτα και τα γύρω του μετά. Όταν του είπε ο Αστέριος Πελτέκης τι θέλει να κάνει, το αποφάσισε. Ήδη το έργο είχε παιχτεί στο ραδιόφωνο, με τον Θάνο Λέκκα, τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Θανάση Δήμου, αλλά όπως στον Μπέκετ ήθελε νεότερους ηθοποιούς, εδώ ήθελε μεγαλύτερους σε ηλικία να παίξουν αυτό το σκηνικό παιχνίδι.

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Στο έργο είναι διάχυτη η αίσθηση της απώλειας του χρόνου. Φωτ.: Mike Rafail

Στην ουσία πρόκειται για μια μελέτη για τον Μπέκετ, ένα παιχνίδι με το ύφος του, που ήταν για τον Μοσχόπουλο πολύ γνώριμο. Ήταν μια ανάγκη να μελετήσει σε βάθος κάποια πράγματα, αφού ακόμα και η μίμηση είναι ένας τρόπος να μάθεις. Έδωσε στον εαυτό του το περιθώριο να παίξει. 

Στο έργο υπάρχουν δυο άνθρωποι, δυο δελφίνοι που περιμένουν την απόφαση για το ποιος θα γίνει βασιλιάς από μια άγνωστη δύναμη, τον Κανονισμό − ξεκάθαρη αναφορά στον Μπέκετ, στην αναμονή και στην έννοια του χρόνου. «Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο και ήρθε ως απότοκο της ματαίωσης του κορωνοϊού, είναι αυτό που λέει ο Καζιμίρ, “περιμένεις, περιμένεις, έχεις κάνει πράγματα για τη ζωή σου και μετά απογοήτευση”. Ο αέναος κύκλος του “επενδύω σε κάτι” που καταλήγει στο “επενδύω εγώ ή έχουν επενδύσει κάποιοι άλλοι σε εμένα;”» λέει.

Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ, πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ. Ή μήπως όχι; Ανάμεσά τους ένας υπηρέτης, υπεύθυνος για την ασφάλειά τους, φροντίζει ταυτόχρονα όλη τη διαδικασία της αναμονής. Πώς λειτουργεί όμως η αναμονή, όταν το μεγάλο ρολόι δίνει λάθος μηνύματα για τον χρόνο; Πότε θα φτάσει η μεγάλη απόφαση και ποιος από τους δύο δελφίνους είναι κατάλληλος για τον θρόνο; 

«Αυτοί οι χαρακτήρες περιμένουν και αντιτίθενται ο ένας στον άλλο. Ο ένας είναι σοβαρός, οργανωμένος και σωστός και ο άλλος είναι τρολ. Τελικά δεν καταλαβαίνουμε ποιος είναι ποιος, ποιος είναι πιο ευαίσθητος, πιο ευάλωτος. Η οποιαδήποτε βεβαιότητα καταλήγει σε απόλυτη αβεβαιότητα. Οτιδήποτε κι αν πω, ακόμα και εγώ, ότι είμαι, σε μισή ώρα θα είμαι κάτι άλλο. Είναι δυο χαρακτήρες παραβολικοί, που περιστοιχίζονται από άλλους ανθρώπους, φιγούρες που δεν ξέρουμε τι ρόλο παίζουν. Θα μπορούσαν να συμβολίζουν επτά φόβους ή επτά αμαρτίες, καθώς υπάρχει ένα συμβολικό επτά που διατρέχει όλο το έργο, με ανθρώπους που βρίσκονται σε διαρκή πίεση. Πιστεύω ότι τίποτα δεν αντέχει στη μεγάλη πίεση», λέει. «Σε αυτή την άχρονη αυλή όπου βρίσκονται, κρέμεται κάτι σαν μονόλιθος πάνω από το κεφάλι τους, που κανένας δεν ξέρει, ούτε μπορεί να προφέρει τι είναι. Συνειδητοποιούμε ότι η γλώσσα δεν φτάνει για να χαρακτηρίσει κανείς το μυστηριώδες σχήμα, το οποίο μπορεί να είναι ένας παντοδύναμος θεός που ο καθένας μπορεί να τον λέει όπως θέλει». 

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Για αυτό το έργο ο Θωμάς Μοσχόπουλος διάλεξε δυο ιστορικούς ηθοποιούς της Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Ναζίρη και την Έφη Σταμούλη. Φωτ.: Mike Rafail

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και σε επίπεδο περιεχομένου. Σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον όπου ενυπάρχει το στοιχείο της απειλής, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και… επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.

«Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για το κυνήγι του ελέγχου, όχι απαραίτητα της εξουσίας, του ελέγχου της ζωής. Η ζωή δεν ελέγχεται, είναι απλό. Αυτό που έχεις να αγγίξεις είναι κάποιες στιγμές. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις γιατί ζεις, αλλά μπορείς να ζεις και να καταλάβεις ποιο είναι το νόημα της ζωής, που υπάρχει για να τη ζήσεις, όχι για να την καταλάβεις. Γράφοντας αυτό το έργο, αυτό που κατάλαβα είναι ότι σήμερα έχω μια καλύτερη σχέση με το παρόν», λέει. «Σήμερα κάπως έχω απομακρυνθεί από κάποια “πρέπει” που τα έχω φροντίσει αρκετά και, όπως έλεγε ένας φίλος, “αν δεν έχω αυτό που θέλω, θέλω αυτό που έχω”». 

Ακούγοντας τους ηθοποιούς να μιλούν, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα έργο για τον αντίλογο. Αυτός ο αντίλογος δημιουργεί και τον διάλογο του έργου, το παιχνίδι της αναμονής. Βλέπουμε πόσο διαφορετική είναι η αντίδραση των ανθρώπων απέναντι στο αναμενόμενο. Πόσο διαφορετικές είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι στο οτιδήποτε και στον οποιονδήποτε. «Αν πεις εσύ μαύρο, για να υπάρξω εγώ και να είμαι συστημικά σωστός, για να υπάρχει δράση ανάμεσά μας, πρέπει να πω άσπρο. Αν δεν συμβεί αυτό, βαλτώνουμε. Με τη διαφωνία δίνω χώρο, μια πάσα να πάει η συζήτηση παρακάτω, διαφωνούμε κάποιες φορές για να υπάρχουμε», λέει.

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Φωτ.: Mike Rafail

Στο έργο είναι διάχυτη η αίσθηση της απώλειας του χρόνου. Οι ήρωες χάνουν μισή ώρα και πιστεύουν ότι εκεί βρίσκεται η λύση του προβλήματος, ότι σε αυτό το μισάωρο βρίσκονται οι απαντήσεις που ψάχνουν, πράγμα που συνδέεται με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον χρόνο σήμερα, ως κάτι συμπαγές και μαζί κάτι πολύ ρευστό. Αν και νομίζουμε ότι με την ταχύτητα θα προλάβουμε κάτι, δεν μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο.

Για αυτό το έργο ο Θωμάς Μοσχόπουλος διάλεξε δυο ιστορικούς ηθοποιούς της Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Ναζίρη και την Έφη Σταμούλη. «Και με τους δύο έχουμε μια τρομερά αβίαστη επικοινωνία και συνδέονται με το παρελθόν μου», λέει. «Αφορούν και την επιστροφή μου στην πόλη όπου μεγάλωσα, την αναφορά μου σε ανθρώπους και πράγματα. Ξαφνικά βλέπεις κοινούς τόπους και συνδέεσαι με κάτι παλαιότερο, με την καλή έννοια, που έχει διάρκεια στον χρόνο και το σέβεσαι για την πορεία του».  

Ως σκηνοθέτης και δημιουργός φαντάζεται τα πράγματα με διπλούς όρους και δεν δέχεται να υπάρχει μια θέση συνώνυμη της βεβαιότητας. Όταν έγραφε το έργο, έκανε μια άσκηση ύφους και μελετούσε τις εσωτερικές συνδέσεις της φάρσας με το έργο του Μπέκετ. Δουλεύοντας σκεφτόταν πολύ τους ζωγράφους που αντιγράφουν πίνακες στα μουσεία. «Η αντιγραφή σε βοηθάει να καταλάβεις την εσωτερική δυναμική που κουβαλάνε τα πράγματα. Έμαθα πολλά και από τις μεταφράσεις, μιας και μιλάμε για αντιγραφή. Όταν πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα ενός κειμένου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τις εσωτερικές δυναμικές του. Σε βοηθάει να παίξεις και να βγάλεις ό,τι καταπιεσμένο έχεις, αφού η κοινωνική παιδεία, όπως έχει γράψει και ο Ολλανδός θεωρητικός της τέχνης Johan Huizinga στο “Homo Ludens”, είναι η πιο σημαντική γνώση για το πώς συμπεριφερόμαστε στους άλλους ανθρώπους. Κάτι από αυτό θέλω να φέρω σε αυτή την παράσταση, την πολύ μεγάλη περιέργεια που είχα πάντα για τα πράγματα. Εξάλλου παίζουμε θέατρο, δεν ιερουργούμε∙ το θέατρο είναι το ιερό του ανίερου».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ


 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ