«Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Στην ουσία πρόκειται για μια μελέτη για τον Μπέκετ, ένα παιχνίδι με το ύφος του, που ήταν για τον Μοσχόπουλο πολύ γνώριμο. Φωτ.: Mike Rafail
0

Τι συμβαίνει σε ένα έργο που λέγεται «Οι Δελφίνοι», όπου δυο πρόσωπα, ο Καζιμίρ και ο Φιλιντόρ, αναμένουν την απόφαση για το ποιος από τους δύο θα γίνει ο μελλοντικός βασιλιάς; 

ΦΙΛΙΝΤΟΡ: Τι διαφορές έχουμε να λύσουμε;
ΚΑΖΙΜΙΡ: Δεν θέλουμε και οι δύο να γίνουμε ο βασιλιάς;
ΦΙΛΙΝΤΟΡ: Αυτό είναι ομοιότητα, δεν είναι διαφορά.

Όταν ζητώ από τον συγγραφέα του έργου και σκηνοθέτη Θωμά Μοσχόπουλο να μου μιλήσει για την παράσταση «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ» μια νέα παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που θα παίζεται στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών έως την Κυριακή 25 Μαΐου, μου απαντά ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα για τα οποία μπορεί να μιλήσει. «Είναι ένα έργο που πραγματικά κι εγώ δεν έχω ιδέα γιατί το έχω γράψει, μια περιπέτεια που ξεκίνησε στην καραντίνα, όταν είχα διαβάσει πάρα πολύ και ο χρόνος δεν περνούσε». 

«Αν πεις εσύ μαύρο, για να υπάρξω εγώ και να είμαι συστημικά σωστός, για να υπάρχει δράση ανάμεσά μας, πρέπει να πω άσπρο. Αν δεν συμβεί αυτό, βαλτώνουμε. Με τη διαφωνία δίνω χώρο, μια πάσα να πάει η συζήτηση παρακάτω, διαφωνούμε κάποιες φορές για να υπάρχουμε». 

Μόλις είχε ξαναδιαβάσει από την αρχή όλα τα έργα του Μπέκετ και όλα του Φεϊντό. Βρέθηκε να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή και του ήρθαν δυο ονόματα, αυτά που έδωσε στους πρωταγωνιστές του έργου. Καζιμίρ είναι ένα πολωνικό, σλαβικό όνομα που σημαίνει «αυτός που καταπατά την ειρήνη». Φιλιντόρ είναι μια οικογένεια μουσικών που έχει βγάλει και έναν διάσημο σκακιστή. Ήθελε λοιπόν τα ονόματα αυτά, χωρίς πολλές εξηγήσεις, να σημαίνουν κάτι εκκεντρικό, κάτι παραμυθένιο, κάτι πολύ μακρινό, για να παίξει με τους φόβους του. 

«Αυτό που κατάλαβα εκ των υστέρων είναι ότι το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου απαντούσε σε αυτό που έπλαθε το άλλο. Δεν είχα σκοπό να γράψω ένα έργο, ήθελα να εκτονώσω κάτι που είχε να κάνει με τον φόβο και με αυτή την αίσθηση της ματαίωσης που ξαφνικά είχαμε εκείνη τη στιγμή της καραντίνας, την οποία εγώ εξομολογούμαι πως δεν την κατάλαβα ως πίεση∙ πέρασα καλά στην καραντίνα, προφανώς κατάπια τους φόβους μου γιατί εκ των υστέρων βγήκαν πολλά. Όταν το τέλειωσα, το έδωσα σε μερικούς φίλους μου, εκείνοι με ενθάρρυναν και είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να το εμπιστευτώ αυτό το γραπτό», λέει. 

Δεν είναι το πρώτο έργο που γράφει ο Θωμάς Μοσχόπουλος, έχει γράψει παιδικά πριν από αυτό, αλλά αυτό το έργο δημιουργήθηκε με μια διάθεση παιδική, στην οποία δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του πρώτα και τα γύρω του μετά. Όταν του είπε ο Αστέριος Πελτέκης τι θέλει να κάνει, το αποφάσισε. Ήδη το έργο είχε παιχτεί στο ραδιόφωνο, με τον Θάνο Λέκκα, τον Γιώργο Χρυσοστόμου και τον Θανάση Δήμου, αλλά όπως στον Μπέκετ ήθελε νεότερους ηθοποιούς, εδώ ήθελε μεγαλύτερους σε ηλικία να παίξουν αυτό το σκηνικό παιχνίδι.

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Στο έργο είναι διάχυτη η αίσθηση της απώλειας του χρόνου. Φωτ.: Mike Rafail

Στην ουσία πρόκειται για μια μελέτη για τον Μπέκετ, ένα παιχνίδι με το ύφος του, που ήταν για τον Μοσχόπουλο πολύ γνώριμο. Ήταν μια ανάγκη να μελετήσει σε βάθος κάποια πράγματα, αφού ακόμα και η μίμηση είναι ένας τρόπος να μάθεις. Έδωσε στον εαυτό του το περιθώριο να παίξει. 

Στο έργο υπάρχουν δυο άνθρωποι, δυο δελφίνοι που περιμένουν την απόφαση για το ποιος θα γίνει βασιλιάς από μια άγνωστη δύναμη, τον Κανονισμό − ξεκάθαρη αναφορά στον Μπέκετ, στην αναμονή και στην έννοια του χρόνου. «Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο και ήρθε ως απότοκο της ματαίωσης του κορωνοϊού, είναι αυτό που λέει ο Καζιμίρ, “περιμένεις, περιμένεις, έχεις κάνει πράγματα για τη ζωή σου και μετά απογοήτευση”. Ο αέναος κύκλος του “επενδύω σε κάτι” που καταλήγει στο “επενδύω εγώ ή έχουν επενδύσει κάποιοι άλλοι σε εμένα;”» λέει.

Ανυπόμονος, ανασφαλής και αυταρχικός ο Καζιμίρ, πράος, ευγενικός και καλοσυνάτος ο Φιλιντόρ. Ή μήπως όχι; Ανάμεσά τους ένας υπηρέτης, υπεύθυνος για την ασφάλειά τους, φροντίζει ταυτόχρονα όλη τη διαδικασία της αναμονής. Πώς λειτουργεί όμως η αναμονή, όταν το μεγάλο ρολόι δίνει λάθος μηνύματα για τον χρόνο; Πότε θα φτάσει η μεγάλη απόφαση και ποιος από τους δύο δελφίνους είναι κατάλληλος για τον θρόνο; 

«Αυτοί οι χαρακτήρες περιμένουν και αντιτίθενται ο ένας στον άλλο. Ο ένας είναι σοβαρός, οργανωμένος και σωστός και ο άλλος είναι τρολ. Τελικά δεν καταλαβαίνουμε ποιος είναι ποιος, ποιος είναι πιο ευαίσθητος, πιο ευάλωτος. Η οποιαδήποτε βεβαιότητα καταλήγει σε απόλυτη αβεβαιότητα. Οτιδήποτε κι αν πω, ακόμα και εγώ, ότι είμαι, σε μισή ώρα θα είμαι κάτι άλλο. Είναι δυο χαρακτήρες παραβολικοί, που περιστοιχίζονται από άλλους ανθρώπους, φιγούρες που δεν ξέρουμε τι ρόλο παίζουν. Θα μπορούσαν να συμβολίζουν επτά φόβους ή επτά αμαρτίες, καθώς υπάρχει ένα συμβολικό επτά που διατρέχει όλο το έργο, με ανθρώπους που βρίσκονται σε διαρκή πίεση. Πιστεύω ότι τίποτα δεν αντέχει στη μεγάλη πίεση», λέει. «Σε αυτή την άχρονη αυλή όπου βρίσκονται, κρέμεται κάτι σαν μονόλιθος πάνω από το κεφάλι τους, που κανένας δεν ξέρει, ούτε μπορεί να προφέρει τι είναι. Συνειδητοποιούμε ότι η γλώσσα δεν φτάνει για να χαρακτηρίσει κανείς το μυστηριώδες σχήμα, το οποίο μπορεί να είναι ένας παντοδύναμος θεός που ο καθένας μπορεί να τον λέει όπως θέλει». 

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Για αυτό το έργο ο Θωμάς Μοσχόπουλος διάλεξε δυο ιστορικούς ηθοποιούς της Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Ναζίρη και την Έφη Σταμούλη. Φωτ.: Mike Rafail

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και σε επίπεδο περιεχομένου. Σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον όπου ενυπάρχει το στοιχείο της απειλής, περιμένουμε συνεχώς κάτι να συμβεί, ενώ οι χαρακτήρες συνομιλούν πασχίζοντας να επικοινωνήσουν. Μια επικοινωνία που σαμποτάρεται από λεκτικά παιχνίδια και κωμικές στιχομυθίες μέσα σε έναν διαρκή αγώνα επιβολής και… επιβίωσης. Η πάλη για εξουσία σταδιακά μετατρέπεται σε υπαρξιακή αγωνία, την ώρα που οι δύο δελφίνοι διανύουν μια διαδρομή πτώσης και έκπτωσης.

«Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για το κυνήγι του ελέγχου, όχι απαραίτητα της εξουσίας, του ελέγχου της ζωής. Η ζωή δεν ελέγχεται, είναι απλό. Αυτό που έχεις να αγγίξεις είναι κάποιες στιγμές. Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβεις γιατί ζεις, αλλά μπορείς να ζεις και να καταλάβεις ποιο είναι το νόημα της ζωής, που υπάρχει για να τη ζήσεις, όχι για να την καταλάβεις. Γράφοντας αυτό το έργο, αυτό που κατάλαβα είναι ότι σήμερα έχω μια καλύτερη σχέση με το παρόν», λέει. «Σήμερα κάπως έχω απομακρυνθεί από κάποια “πρέπει” που τα έχω φροντίσει αρκετά και, όπως έλεγε ένας φίλος, “αν δεν έχω αυτό που θέλω, θέλω αυτό που έχω”». 

Ακούγοντας τους ηθοποιούς να μιλούν, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένα έργο για τον αντίλογο. Αυτός ο αντίλογος δημιουργεί και τον διάλογο του έργου, το παιχνίδι της αναμονής. Βλέπουμε πόσο διαφορετική είναι η αντίδραση των ανθρώπων απέναντι στο αναμενόμενο. Πόσο διαφορετικές είναι οι αντιδράσεις των ανθρώπων απέναντι στο οτιδήποτε και στον οποιονδήποτε. «Αν πεις εσύ μαύρο, για να υπάρξω εγώ και να είμαι συστημικά σωστός, για να υπάρχει δράση ανάμεσά μας, πρέπει να πω άσπρο. Αν δεν συμβεί αυτό, βαλτώνουμε. Με τη διαφωνία δίνω χώρο, μια πάσα να πάει η συζήτηση παρακάτω, διαφωνούμε κάποιες φορές για να υπάρχουμε», λέει.

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία Facebook Twitter
Φωτ.: Mike Rafail

Στο έργο είναι διάχυτη η αίσθηση της απώλειας του χρόνου. Οι ήρωες χάνουν μισή ώρα και πιστεύουν ότι εκεί βρίσκεται η λύση του προβλήματος, ότι σε αυτό το μισάωρο βρίσκονται οι απαντήσεις που ψάχνουν, πράγμα που συνδέεται με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον χρόνο σήμερα, ως κάτι συμπαγές και μαζί κάτι πολύ ρευστό. Αν και νομίζουμε ότι με την ταχύτητα θα προλάβουμε κάτι, δεν μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο.

Για αυτό το έργο ο Θωμάς Μοσχόπουλος διάλεξε δυο ιστορικούς ηθοποιούς της Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Ναζίρη και την Έφη Σταμούλη. «Και με τους δύο έχουμε μια τρομερά αβίαστη επικοινωνία και συνδέονται με το παρελθόν μου», λέει. «Αφορούν και την επιστροφή μου στην πόλη όπου μεγάλωσα, την αναφορά μου σε ανθρώπους και πράγματα. Ξαφνικά βλέπεις κοινούς τόπους και συνδέεσαι με κάτι παλαιότερο, με την καλή έννοια, που έχει διάρκεια στον χρόνο και το σέβεσαι για την πορεία του».  

Ως σκηνοθέτης και δημιουργός φαντάζεται τα πράγματα με διπλούς όρους και δεν δέχεται να υπάρχει μια θέση συνώνυμη της βεβαιότητας. Όταν έγραφε το έργο, έκανε μια άσκηση ύφους και μελετούσε τις εσωτερικές συνδέσεις της φάρσας με το έργο του Μπέκετ. Δουλεύοντας σκεφτόταν πολύ τους ζωγράφους που αντιγράφουν πίνακες στα μουσεία. «Η αντιγραφή σε βοηθάει να καταλάβεις την εσωτερική δυναμική που κουβαλάνε τα πράγματα. Έμαθα πολλά και από τις μεταφράσεις, μιας και μιλάμε για αντιγραφή. Όταν πρέπει να μιλήσεις τη γλώσσα ενός κειμένου, αρχίζεις να καταλαβαίνεις τις εσωτερικές δυναμικές του. Σε βοηθάει να παίξεις και να βγάλεις ό,τι καταπιεσμένο έχεις, αφού η κοινωνική παιδεία, όπως έχει γράψει και ο Ολλανδός θεωρητικός της τέχνης Johan Huizinga στο “Homo Ludens”, είναι η πιο σημαντική γνώση για το πώς συμπεριφερόμαστε στους άλλους ανθρώπους. Κάτι από αυτό θέλω να φέρω σε αυτή την παράσταση, την πολύ μεγάλη περιέργεια που είχα πάντα για τα πράγματα. Εξάλλου παίζουμε θέατρο, δεν ιερουργούμε∙ το θέατρο είναι το ιερό του ανίερου».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ


 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θωμάς Μοσχόπουλος

Θέατρο / «Άρχισα να βρίσκω αληθινή χαρά σε πράγματα για τα οποία πριν γκρίνιαζα»

Έπειτα από μια δύσκολη περίοδο, ο Θωμάς Μοσχόπουλος ανεβάζει τον δικό του «Γκοντό». Έχει επιλέξει μόνο νέους ηθοποιούς για το έργο, θέλει να διερευνήσει την επίδρασή του στους εφήβους, πραγματοποιώντας ανοιχτές πρόβες. Στο μεταξύ, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με την Αργυρώ Μποζώνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ