«Βρικόλακες» του Ίψεν: Στον σκοτεινό οίκο της οικογένειας Άλβινγκ

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Στον σκοτεινό οίκο της οικογένειας Άλβινγκ Facebook Twitter
Δυστυχώς ο παλμός των ιδεολογικών, κοινωνικών και ψυχολογικών συγκρούσεων δεν μεταδίδεται. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα
0

Ο λοχαγός Άλβινγκ. Ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια, ενθουσιασμό, αστείρευτη δύναμη. Ένα «χαρούμενο παιδί», όπως τον αποκαλεί δεκαετίες αργότερα η ίδια η γυναίκα του, αναγκασμένο από τις περιστάσεις να ζήσει σε μια μικρή πόλη με ανήλιαγα δωμάτια και ευσεβείς κατοίκους.

Ενέργεια ζωής, ερωτική ορμή, λάμψη νεότητας, καταδικασμένες να υποταχθούν στον κοινωνικό καθωσπρεπισμό, στις μικροαστικές αντιλήψεις, στη θρησκευτική υποκρισία.

Και τι χειρότερο για έναν τέτοιον άνθρωπο από το να στέκεται στο πλευρό του μια γυναίκα που ενσαρκώνει ό,τι εκείνος προσπαθεί να αποφύγει.

Η Έλεν Άλβινγκ παντρεύτηκε από καθήκον, στήριξε τον «άσωτο» άνδρα της από καθήκον, έζησε μια ζωή στεγνή, χωρίς αγάπη, μόνο και μόνο επειδή αυτό της επιβλήθηκε από την οικογένεια, τη θρησκεία, τις κοινωνικές επιταγές και τις αντιλήψεις περί συζυγικής αφοσίωσης.

Όταν για πρώτη και τελευταία φορά αποφάσισε να επαναστατήσει, όταν διέσχισε την καταιγίδα και χτύπησε με μανία την πόρτα του μοναδικού άνδρα που αγάπησε αληθινά, του πάστορα Μάντερς, αυτός της κούνησε σθεναρά το δάχτυλο και την έστειλε πίσω στο καθήκον της.


Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα. Πώς να γεννηθεί ένα υγιές πλάσμα από μιαν άρρωστη και βεβιασμένη ένωση αντιθέτων; Πώς να αναπνεύσει ο γιος των Άλβινγκ μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα υποκρισίας και στέρησης;

Όσο μακριά κι αν έστειλε τον Όσβαλντ η μητέρα του, ελπίζοντας να τον κρατήσει αμόλυντο από τη «διεφθαρμένη» πατρική επιρροή, όσο κι αν πάσχισε να σκεπάσει τις ακολασίες του συζύγου της, τόσο από τον γιο τους όσο και από την κοινωνία ολόκληρη, στάθηκε αδύνατο για την παγιδευμένη γυναίκα να ανατρέψει το βιολογικό και ψυχολογικό πεπρωμένο του παιδιού της.

Οι δυνάμεις που καθορίζουν τη μοίρα των ηρώων, ο αναπόδραστος κλοιός κοινωνικής ασφυξίας, όλη αυτή η σκοτεινιά που μας αποδεκατίζει δεν γίνεται αισθητή στον θεατή σε συγκινησιακό επίπεδο, παρά μόνον σε εγκεφαλικό.


Οι βρικόλακες είναι πανίσχυροι. Μόνο το φως του ήλιου μπορεί να τους νικήσει και στην εστία των Άλβινγκ δεν φτάνει ούτε μία αχτίδα του.

Ο Όσβαλντ κληρονομεί από τον πατέρα του την ορμή για ζωή αλλά και το αντίθετό της, τη θανατηφόρα αρρώστια, που θα βάλει τέλος σε κάθε σχέδιο του νεαρού ζωγράφου να γευτεί ως το μεδούλι την μποέμικη ελευθερία του Παρισιού, όπου ζούσε ως τώρα.


Από την Πόλη του Φωτός θα επιστρέψει ηττημένος στην πόλη του σκότους. Επάνω στο σώμα και στο μυαλό του άτυχου νέου διεξάγεται η πάλη όχι μόνον των μυστικών και των ψεμάτων που κατέστρεψαν την οικογένεια Άλβινγκ αλλά, παράλληλα, μια πολύ παλαιότερη: η πάλη των δύο ασυμβίβαστων κοσμοθεωριών που ενσαρκώνουν οι γονείς του. H πάλη, με άλλα λόγια, ανάμεσα στο φως της δημιουργικής χαράς και στο σκοτάδι της στείρας ευλάβειας.

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Στον σκοτεινό οίκο της οικογένειας Άλβινγκ Facebook Twitter
Ο ελαφρώς νευρωτικός πάστορας του Ακύλλα Καραζήση μοιάζει να ενσαρκώνει έναν διασκεδαστικό, συμπαθή αναχρονισμό. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα


Η αποκάλυψη της αλήθειας θα έρθει πολύ αργά. Όταν φτάνει στο πατρικό του, ο Όσβαλντ είναι ένας ζωντανός-νεκρός. Η χαρά της ζωής έχει ήδη σβήσει μέσα του. Μετά από ένα εξοντωτικό βράδυ, ο ήλιος ανατέλλει, εκείνος όμως δεν μπορεί να τον δει.


Προτού ακόμη αρχίσει η παράσταση της οδού Φρυνίχου, το ενδιαφέρον του θεατή έχει προκληθεί από το σκηνικό. Εδώ δεν έχουμε τα συνήθη παραφερνάλια του ιψενικού κόσμου, τα βαριά έπιπλα, τις βαριές κουρτίνες και τις λάμπες πετρελαίου που τρεμοσβήνουν ασθενικά.

Η σκηνή ορίζεται περιμετρικά από μεταλλικές κατασκευές που θυμίζουν έντονα προθήκες ενός μουσείου.

Αντικείμενα-σύμβολα καταλαμβάνουν περίοπτη θέση μέσα σε αυτές. Ένα παλιό βιβλίο με χειρόγραφες σημειώσεις, μια πίπα, ένα ξύλινο μουσικό κουτί, μια κρεμάστρα, μια αρχιτεκτονική κάτοψη κι ένας προβολέας ομίχλης συνθέτουν τα «εκθέματα» αυτού του βρικολακιασμένου σπιτιού, στοιχειωμένου από τα κληροδοτήματα του παρελθόντος.

Την εικόνα συμπληρώνουν μια πολυθρόνα αριστερά μας και δεξιά μας δύο μεταλλικά καθίσματα διαγωνίως κολλημένα σ' ένα γυάλινο «τραπέζι» –προθήκη και αυτό– γεμάτο ποτήρια και μπουκάλια, απομεινάρια του μεγάλου πάθους του λοχαγού Άλβινγκ.

Στη γεωμετρικότητα του χώρου υπακούν και οι στυλιζαρισμένες κινήσεις των ηθοποιών, οι οποίοι διαγράφουν πάντοτε ευθείες γραμμές ή γωνίες όταν διασχίζουν τους διαδρόμους ή όταν στρίβουν, αποφεύγοντας ωστόσο την αίσθηση της μηχανικότητας. Ποτέ δεν περιφέρονται άσκοπα και ποτέ δεν χαλαρώνουν. Όπως και η μοίρα τους, είναι όλα αυστηρά προδιαγεγραμμένα, κάθε βήμα και κάθε περιστροφή.

Ως αντίστιξη, σε αυτή την επιτηδευμένη αυστηρότητα εισβάλλει συχνά-πυκνά στο παίξιμό τους μια διάθεση παιχνιδιάρικη.

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Στον σκοτεινό οίκο της οικογένειας Άλβινγκ Facebook Twitter
Ο Μιχάλης Σαράντης βάζει τα δυνατά του και στέκεται με την πρέπουσα ευαισθησία απέναντι στον ρόλο του Όσβαλντ, αδυνατεί όμως τελικά να μεταδώσει τη σπαρακτική τραγικότητα του καταδικασμένου ήρωα. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

Τα «κακά» γαλλικά της μωροφιλόδοξης υπηρέτριας (Ιωάννα Κολλιοπούλου), που ονειρεύεται τη μεγάλη ζωή στο Παρίσι, καθώς και ο τρόπος που περπατάει, σαν πάκμαν, ή φλερτάρει με τον πάστορα προσδίδουν εξαρχής μια κωμική νότα στο εγχείρημα. Μια νότα η οποία θα ξανακουστεί αρκετές φορές ακόμα, ειδικότερα στο τέλος της πρώτης πράξης, όταν θα διεξαχθεί ενώπιόν μας «η φάρσα της τραπεζαρίας», όπως θα χαρακτήριζα τη σκηνή όπου η Έλεν Άλβινγκ και ο πάστορας Μάντερς βλέπουν τους «βρικόλακες» να ζωντανεύουν ενώπιόν τους.

Έχοντας χάσει την ισορροπία τους από το σοκ, οι δυο τους αρχίζουν τότε έναν χορό στραβοπατημάτων και στροβιλισμών που θα τους οδηγήσει σε άτακτη φυγή στο διπλανό δωμάτιο, όπου καταλήγουν στο πάτωμα να μιλούν ψιθυριστά, κρυμμένοι πίσω από την πολυθρόνα.

Ο ελαφρώς νευρωτικός πάστορας του Ακύλλα Καραζήση μοιάζει να ενσαρκώνει έναν διασκεδαστικό, συμπαθή αναχρονισμό: έναν άνθρωπο που κουνάει το δάχτυλο, φιλάει τα πατώματα, λιποθυμά όταν σοκάρεται ή μυξοκλαίει στα γόνατα της Έλεν Άλβινγκ, επαναλαμβάνοντας θλιβερά το όνομα της καταπιεσμένης αγάπης του.


Η Έλεν της Ρένης Πιττακή, από την άλλη, είναι μια απόμακρη, εκλεπτυσμένη γυναίκα, σαγηνευτική και επιβλητική μέσα στο μακρύ σμαραγδί φόρεμά της, σίγουρη για τον εαυτό της, απρόσιτη στον θρόνο της. Η μονότονη εκφορά του λόγου της, όμως, δεν μας ανοίγει σχεδόν καμία πόρτα.

Λόγος πεζός, χωρίς υπόστρωμα εντάσεων, δεν καταφέρνει να μεταδώσει βιώματα ή συναισθήματα, παρά μόνον πληροφορίες στεγνές. Ο περίφημος μονόλογος για τους βρικόλακες δεν αγγίζει καμία χορδή, λες και η ηρωίδα μένει ασυγκίνητη από την οδυνηρή ανασκαφή του παρελθόντος.


Στην Τρίτη Πράξη η φωνή της σπάει, όταν έρχεται αντιμέτωπη με το αδιανόητο. Γενικότερα, στο τελευταίο μέρος της παράστασης ο τόνος πλέον σοβαρεύει· δεν υπάρχει πια περιθώριο γι' αστεία.

Ο Μιχάλης Σαράντης βάζει τα δυνατά του και στέκεται με την πρέπουσα ευαισθησία απέναντι στον ρόλο του Όσβαλντ, αδυνατεί όμως τελικά να μεταδώσει τη σπαρακτική τραγικότητα του καταδικασμένου ήρωα.

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Στον σκοτεινό οίκο της οικογένειας Άλβινγκ Facebook Twitter
Η Έλεν της Ρένης Πιττακή, από την άλλη, είναι μια απόμακρη, εκλεπτυσμένη γυναίκα, σαγηνευτική και επιβλητική μέσα στο μακρύ σμαραγδί φόρεμά της, σίγουρη για τον εαυτό της, απρόσιτη στον θρόνο της. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα


Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, μένουμε μετέωροι. Οι Βρικόλακες του Δημήτρη Καραντζά ερεθίζουν αισθητικά τον θεατή: τα όμορφα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη, τα υπαινικτικά σκηνικά της Κλειώς Μπομπότη, η μέριμνα για την υφολογική ενότητα και συνέπεια της κίνησης (Τάσος Καραχάλιος), τα γοητευτικά ευρήματα, ο Όσβαλντ που κοιμάται στην «κάσα» του, το κάψιμο της κάτοψης και η συνεπακόλουθη μυρωδιά που ηλεκτρίζει την αίθουσα, ο «ήλιος» που ανατέλλει κάνοντας τα ποτήρια ν' αστράφτουν (φωτισμοί Λευτέρης Παυλόπουλος), το τρεμάμενο περπάτημα της Ρένης Πιττακή προς τον προβολέα που την περιμένει πίσω από τη σκηνή, στο φουαγέ, οδηγώντας το κλείσιμο «έξω» από το θέατρο, σε έναν χώρο άχρονο και διαχρονικό, στην ίδια τη ζωή, όλα αυτά προσφέρουν πραγματική αισθητική απόλαυση στον θεατή.


Δυστυχώς, όμως, ο παλμός των ιδεολογικών, κοινωνικών και ψυχολογικών συγκρούσεων δεν μεταδίδεται. Ο πάστορας παραείναι αμελητέος ως εκπρόσωπος των παντοδύναμων «παλαιών αντιλήψεων που κυβερνούν τον κόσμο» και η Έλεν Άλβινγκ παραείναι ξύλινη ως συνειδητοποιημένη γυναίκα που υπέφερε πολύ στο παρελθόν, αλλά τώρα αντικρίζει πεφωτισμένη την αλήθεια. Ο πόνος της μάχης, τα σημάδια των τύψεων, δεν φανερώνονται.

Οι δυνάμεις που καθορίζουν τη μοίρα των ηρώων, ο αναπόδραστος κλοιός κοινωνικής ασφυξίας, όλη αυτή η σκοτεινιά που μας αποδεκατίζει δεν γίνεται αισθητή στον θεατή σε συγκινησιακό επίπεδο, παρά μόνον σε εγκεφαλικό. Το στυλ, το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του εγχειρήματος δηλαδή, είναι σημαντικό, αλλά δεν αρκεί...

Συνεπώς, φεύγουμε υποψιασμένοι από τη μία, διψασμένοι από την άλλη. Βρικόλακες κι εμείς που μένουμε στεγνοί από συναίσθημα.

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Στον σκοτεινό οίκο της οικογένειας Άλβινγκ Facebook Twitter
Ιωάννα Κολλιοπούλου και Κώστας Μπερικόπουλος. Φωτο: Γκέλυ Καλαμπάκα

Info

Χένρικ Ίψεν - Βρικόλακες

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς

Πρωταγωνιστούν: Ρένη Πιττακή, Ακύλλας Καραζήσης, Μιχάλης Σαράντης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Κώστας Μπερικόπουλος

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Πλάκα), Φρυνίχου 14, Πλάκα, 210 3222464

Πέμ.-Σάβ. 21:15, Τετ. 19:00, Κυρ. 20:45

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ