Αγώνας ανθρώπου και κούκλας: Κριτική για την παράσταση «Απουσία το σώμα»

Αγώνας ανθρώπου και κούκλας Facebook Twitter
Όλες οι σκηνές της περφόρμανς κάτι έχουν να πουν, αγαπητικό και απελπισμένο. Φωτ.: Θανάσης Καρατζάς
0

Είναι ό,τι πιο ποιητικό είδα τον χρόνο που τρέχει η παράσταση Απουσία το σώμα της ομάδας σωματικού θεάτρου Πλεύσις (του Αντώνη Κουτρουμπή και της Όλγας Γερογιαννάκη), του κουκλοθεάτρου Αγιούσαγια (του Στάθη Μαρκόπουλου) και του θεάτρου μαριονέτας Ανταμαπανταχού (του Νίκου Τόμπρου και της Ελένης Παναγιώτου). Εικαστική περφόρμανς σε επτά σκηνές την ονομάζουν οι ίδιοι, προφανώς για να δώσουν με λίγες λέξεις το στίγμα της, που δεν είναι σωματικό θέατρο ούτε κουκλοθέατρο, αλλά μια μεικτή πράξη διαφορετικών (και όμως συγγενικών) τρόπων.

Αυτό που κατορθώνουν αφορά το εξής ερεθιστικό παράδοξο, τη συνάντηση μιας αρχαίας παράδοσης, του θεάτρου της κούκλας, με πρωτοποριακές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης του εικοστού αιώνα, που εξελισσόμενες και μεταλλασσόμενες οδηγούν στις πέρα-από-κατατάξεις περφόρμανς της εποχής μας.

Η σκηνή του θεάτρου Ροές, ένα λευκό παραλληλόγραμμο. Αριστερά και δεξιά του μόλις διακρίνονται οι τέσσερις ερμηνευτές, ντυμένοι στα μαύρα. Κατά τη διάρκεια της παράστασης άλλοτε λειτουργούν σαν σκιές, στρέφοντας την προσοχή μας στο θαύμα που είναι τα (διαφορετικού μεγέθους και χειρισμού) αρθρωτά νευρόσπαστα. Τότε, αν και άμεσα εμπλεκόμενοι ως χειριστές τους, οφείλουν να μείνουν κατά το δυνατό αόρατοι – είναι εντυπωσιακό πόσο πυκνά είναι τα νοήματα που περνά η παράσταση, χωρίς να χρειάζεται λέξεις και σύνθετες λεκτικές διατυπώσεις. Και πώς σώματα, ύλες, ηχητική δραματουργία (ηλεκτροακουστικά τοπία σε άμεση σύνδεση με τη σωματικότητα της κίνησης των περφόρμερ), μιλούν για αρχέγονες αντιφάσεις και σύγχρονες αγωνίες.

Ο σωρός από ροκανίδια της πρώτης σκηνής σε σχέση με το σώμα του πεσμένου άνδρα, για παράδειγμα, με μια νοερή προβολή στο παρελθόν, σε πρότερη φάση, ήταν κορμός δέντρου υπέροχου – κι ο πεσμένος άνδρας, κάθε άνθρωπος, νέος και γεμάτος ορμή για ζωή. 

Ένα ακόμα ερεθιστικό παράδοξο που η παράσταση Απουσία το σώμα μας καλεί να αναλογιστούμε αφορά αυτήν ακριβώς την εμπόλεμη σχέση μεταξύ Λόγου και εκφραστικού σώματος: σκεφτόμαστε/προσλαμβάνουμε με λέξεις κάτι που είναι πέραν του Λόγου και των λέξεων.

Αγώνας ανθρώπου και κούκλας Facebook Twitter
Το ξύλινο πόδι της μαριονέττας τι σχέση μπορεί να έχει με το πόδι από σάρκα και αίμα του ερμηνευτή; Φωτ.: Θανάσης Καρατζάς

Άλλοτε, πάλι, η ριζική αντίθεση λευκού και μαύρου σκηνής και κοστουμιών αντανακλά την οντολογική αντίφαση του έλλογου όντος σε σχέση με την καθόλα παράλογη συνθήκη κόσμου και ύπαρξης. Προσέξτε, π.χ., τη σχέση της γυναίκας με το λευκό ρούχο που μοιάζει τόσο πολύ με αρθρωτή κούκλα (έξοχη η Γιώτα Κοτρώνα) με τον μαυροντυμένο άνδρα που τη «χειρίζεται». Ή την άλλη υπέροχη σκηνή όπου ο Στάθης Μαρκόπουλος κινεί πάνω σε τεμνόμενες ράβδους από νέον τη μικρή αρθρωτή κούκλα – αυτό το άψυχο πλάσμα από ξύλο και σπάγγο κινείται με τόση χάρη που κανένας χορευτής δεν πετυχαίνει.

Μου ήρθε στον νου η διδασκαλία του Ζενέ προς τον νεαρό σχοινοβάτη αλλά και ο πολυεπίπεδος προβληματισμός του Χάινριχ φον Κλάιστ σ’ εκείνο το σύντομο κείμενό του για το κουκλοθέατρο (του 1810, στα ελληνικά με τον τίτλο Οι μαριονέτες, εκδ. Άγρα, 1996). Θυμίζω ότι ο Κλάιστ, με αφορμή μια λαϊκή, υπαίθρια παράσταση κουκλοθεάτρου, δεν μιλά μόνο για το παράδοξο της φυσικής χάρης της κούκλας (που επιτυγχάνεται ακριβώς επειδή δεν εμποδίζεται από τη συνείδηση, τη γνώση και την επίγνωση) αλλά και για τις κινήσεις των δακτύλων του χειριστή, που δεν γίνεται παρά να «συνδέονται καλλιτεχνικά με την κίνηση των ανδρείκελων που κρατεί». 

Κι αν η περφόμανς μιλά κατεξοχήν για την αποξένωση ψυχών και σωμάτων, θίγει θαυμάσια και το οντολογικό παράδοξο της ίδιας της σκηνικής τέχνης: από το ωραίο στη φύση (ό,τι θέλγει και ευχαριστεί τις αισθήσεις μας και την ψυχή μας, το όμορφο αλλά κι αυτό που βρίσκεται στην καλή στιγμή του) λείπει η πρόθεση και η προμελέτη, τη στιγμή που το ωραίο στην τέχνη είναι πάντα προμελετημένο, κατασκευασμένο και τεχνητό. Μπορεί ποτέ το φυσικό και το τεχνητό να συναντηθούν, χωρίς το ένα να βιάζει το άλλο; Το ξύλινο πόδι της μαριονέττας τι σχέση μπορεί να έχει με το πόδι από σάρκα και αίμα του ερμηνευτή;

Αγώνας ανθρώπου και κούκλας Facebook Twitter
Φωτ.: Θανάσης Καρατζάς

Οι προβολές στο παρελθόν, σε ένα καθόλα γοητευτικό μπρος-πίσω στον χρόνο που η παράσταση προκαλεί χωρίς να επιδιώκει, είναι συνεχείς και φωτίζουν τη σκηνική πράξη με πολλαπλά νοήματα. Μια τρομαγμένη γυναίκα μέσα σε έναν χάρτινο κύλινδρο, μια άλλη που βγάζει από το στήθος χάρτινες φιγούρες, ο άνθρωπος-σκιά με τις λευκές παλάμες, η συνάντηση απορίας άνδρα και ξύλινου ανδρείκελου, τα ρούχα στο δάπεδο της σκηνής (ποιοι άνθρωποι τα φορούσαν και πού βρίσκονται τώρα;), οι ξύλινες μικρές φιγούρες, καθεμία με διαφορετική, παγωμένη κίνηση, που κινούν οι περφόρμερ με μακριά ραβδιά σε ποικίλους σχηματισμούς στον χώρο (σε κύκλο ή σε ασύμμετρες συνθέσεις, άλλοτε όλες μαζί άλλοτε σε αντιπαράθεση μονάδων και συνόλων), όλες οι σκηνές της περφόρμανς κάτι έχουν να πουν, αγαπητικό και απελπισμένο.

Ανοίγω ένα ακόμη μικρό βιβλίο, το Χορός και ψυχή του Πολ Βαλερί (του 1923, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Διάττων, σε μετάφραση της Μελισσάνθης, 1988): «Σίγουρα τίποτα πιο νοσηρό, αυτό καθαυτό, τίποτα πιο εχθρικό στη φύση από το να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι. Μια ψυχρή και απόλυτη διαύγεια είναι ένα δηλητήριο που είναι αδύνατο να καταπολεμηθεί. Το πραγματικό στην κατάσταση του ανόθευτου σταματάει την καρδιά αυτοστιγμεί… Μια σταγόνα απ’ αυτή την παγερή λύμφη αρκεί για να χαλαρώσει μέσα σε μια ψυχή τα ελατήρια και τον παλμό της επιθυμίας, να εξοντώσει όλες τις ελπίδες, να γκρεμίσει όλους τους θεούς που υπήρχαν στο αίμα μας», γράφει. Μόνο ένα αντίδοτο υπάρχει στη φρίκη του πραγματικού, η καλλιτεχνική εκδοχή του.

Αγώνας ανθρώπου και κούκλας Facebook Twitter
Φωτ.: Θανάσης Καρατζάς

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι λέξεις που μιλούν για μια καλλιτεχνική πράξη αδυνατούν να μεταφέρουν αυτό που βιώνεται ακαριαία, εν προκειμένω τη στιγμή της παράστασης. Μάλιστα, ένα ακόμα ερεθιστικό παράδοξο που η παράσταση Απουσία το σώμα μας καλεί να αναλογιστούμε αφορά αυτήν ακριβώς την εμπόλεμη σχέση μεταξύ Λόγου και εκφραστικού σώματος: σκεφτόμαστε/προσλαμβάνουμε με λέξεις κάτι που είναι πέραν του Λόγου και των λέξεων.

Στο σημείο αυτό (στο οποίο, μεγαλώνοντας, φτάνω όλο και πιο συχνά, αλλά, πάντως, όχι τόσο συχνά, αφού δεν είναι πολλές οι παραστάσεις τελικά που προκαλούν σκέψεις και αισθήματα που ν’ αξίζει να αναλύσεις) η κριτική σιωπά και αφήνει το πεδίο ελεύθερο στους καλλιτέχνες, που με ελάχιστα μέσα (όπως σ’ αυτήν τη χειροποίητη παράσταση) μπορούν να «μιλήσουν» για τα πιο μεγάλα και σημαντικά. 

Αυτή η άνοιξη δεν είναι τόσο απελπισμένη γιατί υπάρχουν καλλιτέχνες όπως ο Αντώνης Κουτρουμπής, ο Στάθης Μαρκόπουλος, η Όλγα Γερογιαννάκη και η Γιώτα Κοτρώνα που, ακολουθώντας τα παλιά, σκοτεινά μονοπάτια της ιστορίας και της τέχνης των ανθρώπων, μας οδηγούν σε καινούργια ξέφωτα.

Αγώνας ανθρώπου και κούκλας Facebook Twitter
Η υπέροχη σκηνή όπου ο Στάθης Μαρκόπουλος κινεί πάνω σε τεμνόμενες ράβδους από νέον τη μικρή αρθρωτή κούκλα – αυτό το άψυχο πλάσμα από ξύλο και σπάγγο κινείται με τόση χάρη που κανένας χορευτής δεν πετυχαίνει. Φωτ.: Θανάσης Καρατζάς

Ομάδα Πλεύσις - «Απουσία το σώμα»
Δημιουργία-ερμηνεία: Όλγα Γερογιαννάκη, Στάθης Μαρκόπουλος, Γιώτα Κοτρώνα, Αντώνης Κουτρουμπής
Sound art-live electronics: Λουκάς Μεσσηνέζης
Live camera: Παύλος Μαυρικίδης
Σύλληψη-σκηνοθεσία: Αντώνης Κουτρουμπής
Μουσική σύνθεση: Μηνάς Εμμανουήλ
Σχεδιασμός και κατασκευή κουκλών: Στάθης Μαρκόπουλος, Ελένη Παναγιώτου, Νίκος Τόμπρος 
Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου 
Κοστούμια: Όλγα Γερογιαννάκη
Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Στάθης Μαρκόπουλος, Θένια Κουτρουμπή, Αντώνης Κουτρουμπής
Ακούγεται η φωνή του τενόρου Λάμπρου Παπαγεωργίου

Θέατρο Ροές 
Ιάκχου 16, Γκάζι
Σάβ.-Κυρ. 21:00

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ