Άφιξις: Η Ιώ Βουλγαράκη μιλά για τη σύγχρονη ερμηνεία της ομηρικής Οδύσσειας

Άφιξις: Η Ιώ Βουλγαράκη μιλά για τη σύγχρονη ερμηνεία της ομηρικής Οδύσσειας Facebook Twitter
Κάθε ηθοποιός, εκτός από τους ρόλους που παίζει, ταυτόχρονα είναι και αφηγητής, γιατί σε ό,τι συμβαίνει υπάρχουν μικρές στιγμές που ανακόπτεται η σκηνική δράση. Φωτο: Κική Παπαδοπούλου
0

Έπειτα από περιπλάνηση είκοσι ετών στις θάλασσες της Μεσογείου, ο Οδυσσέας επιστρέφει στην Ιθάκη και βρίσκει 108 νέους άντρες να κατοικούν στο παλάτι του, να λυμαίνονται την περιουσία του, να διεκδικούν τη γυναίκα του Πηνελόπη και να σφετερίζονται τον θρόνο του. Τότε, τους τιμωρεί, σκοτώνοντάς τους όλους και ξεκληρίζοντας το νησί. Ξαναδιαβάζοντας τα ομηρικά αποσπάσματα του μακελειού η σκηνοθέτις Ιώ Βουλγαράκη έθεσε μια σειρά από ερωτήματα: σε τι επιστρέφει ο Οδυσσέας; Ποιος θυμάται τον απόντα βασιλιά και ποιος είναι σήμερα αυτός ο άντρας; Τέλος, γιατί χρειάζεται να χυθεί τόσο αίμα;


Η παράσταση Άφιξις που ετοιμάζει για τη Μικρή Επίδαυρο επικεντρώνεται στη στιγμή της επιστροφής και αποπειράται να δώσει απαντήσεις, να μιλήσει ακριβώς για το ανέφικτο του γυρισμού στην πατρίδα της νιότης. Η άποψή της είναι ότι καθώς ο χρόνος κινείται αμείλικτα προς τα εμπρός, τίποτα δεν παραμένει το ίδιο, οπότε δεν μπορούμε να επιστρέψουμε σε καμιά πατρίδα, έτσι όπως την έχει διαφυλάξει η μνήμη μας. Έχοντας συνοδοιπόρους της τους Αργύρη Ξάφη και Δέσποινα Κούρτη, συνιδρυτές της ομάδας ΠΥΡ, εμπνέεται από τη μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη και επενδύει σε μια θεατρική αφήγηση και όχι στον ρεαλισμό, επιχειρώντας να φωτίσει τον τρόπο που μπορούμε να συνδεθούμε σήμερα ψυχικά με μία από τις πιο αιματηρές σκηνές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.

Όταν δουλεύεις με τέτοιο υλικό, καταλαβαίνεις πολύ καλά ότι τα ανθρώπινα θέματα είναι διαχρονικά. Διαβάζεις τον ποιητή και αναγνωρίζεις τον άνθρωπο εσύ που ζεις σήμερα, το 2017. Η απόσταση είναι ελάχιστη.


— Επικεντρωθήκατε στην κορύφωση της Οδύσσειας, όπως ο Όμηρος την καταγράφει στις ραψωδίες φ και χ. Εν μέρει στη φ και σε ολόκληρη τη χ.

Πράγματι, μιλάμε για μία κορύφωση και κρίσιμη καμπή της ιστορίας του Οδυσσέα, σε ένα σημείο όμως που συνήθως προσπερνάμε. Στο συνειδητό και στο ασυνείδητο όλων μας είναι το ταξίδι. Η περιπέτεια του γυρισμού στην Ιθάκη, οι Κύκλωπες, η Σκύλλα και η Χάρυβδη, όλα αυτά που θυμόμαστε από τα σχολικά μας χρόνια. Κι όμως, η Άφιξις, η επιστροφή, είναι το μισό έπος. Από τη ραψωδία ν και μετά βρισκόμαστε στην Ιθάκη και η δράση εκτυλίσσεται εκεί. Για μένα είναι ένα ερώτημα τι είναι αυτή η επιστροφή. Η ιστορία αυτού του βασιλιά που επιστρέφει μετά από 20 χρόνια σε έναν τόπο που τον έχει ξεπεράσει απολύτως, πλην της Πηνελόπης, η οποία προσπαθεί να τον κρατήσει σαν μνήμη. Κατά τα άλλα, επιστρέφει σε ένα νησί που δεν το αναγνωρίζει και δεν τον αναγνωρίζουν.


— Αυτή δεν είναι μια σύγχρονη ανάγνωση και ερμηνεία; Στον αρχαίο κόσμο ένας βασιλιάς δεν παραμένει μια μεγάλη αξία;

Φυσικά. Ωστόσο η απόσταση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε. Η Πηνελόπη έπρεπε οπωσδήποτε να έχει ξαναπαντρευτεί, είναι μια παρέκκλιση αυτό που συμβαίνει.

Άφιξις: Η Ιώ Βουλγαράκη μιλά για τη σύγχρονη ερμηνεία της ομηρικής Οδύσσειας Facebook Twitter
Κάθε ηθοποιός, εκτός από τους ρόλους που παίζει, ταυτόχρονα είναι και αφηγητής, γιατί σε ό,τι συμβαίνει υπάρχουν μικρές στιγμές που ανακόπτεται η σκηνική δράση. Φωτο: Κική Παπαδοπούλου


— Εννοείτε ως κενό εξουσίας;

Απολύτως. Είναι τελείως έξω από την εποχή το ότι παραμένει ακέφαλο το παλάτι όλα αυτά τα χρόνια κι αυτή επιμένει να τον περιμένει. Είναι μια υπέρβαση. Οι μνηστήρες είναι η νέα γενιά με ένα πάρα πολύ ισχυρό αίτημα. Όταν εμφανίζεται ο Οδυσσέας, λοιπόν, υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο Ευρύμαχος του προτείνει να μη χυθεί αίμα. Να τον ξεπληρώσουν και εφόσον κανένας τους δεν έχει αγγίξει τη γυναίκα του, να τους αφήσει να φύγουν. Θα μπορούσε ο Οδυσσέας να δεχτεί τον χαλκό, το μάλαμα και τον χρυσό που του προσφέρουν και να τελειώσει εκεί η ιστορία, να μην ξεκληρίσει τον τόπο. Αυτό είναι το ενδιαφέρον για μένα, το γιατί δεν δέχεται τη συμφωνία. Κάνοντας το βήμα προς το αίμα και προς το φονικό σκοτώνει 108 άντρες, μπαίνει σε μια δίνη αίματος που εμένα με κάνει να αναρωτιέμαι πραγματικά «γιατί;». Και από εκεί ξεκινάει η ανάγνωσή μου, καθώς η δικαιολογία της τιμής δεν είναι αρκετή για μένα, ως σύγχρονο θεατή και αναγνώστη.


— Είναι η τιμή και όχι ο σφετερισμός της εξουσίας;

Είναι και αυτό αλλά και το ότι πρέπει να πληρώσουν οι μνηστήρες και να αποκατασταθεί η τάξη. Αλλά δεν έχει γίνει τίποτα τέτοιο. Και αν υπάρχει ένας κίνδυνος στο πώς μεταφράζουμε αυτό το υλικό σήμερα, ξεκινάει από ένα ερώτημα σχετικά με το τι γίνεται με τον συγκεκριμένο ήρωα στο τέλος. Δηλαδή, ενώ έχουμε μια πολύ πιο καθαρή εικόνα για ό,τι περνάει μέχρι να βρεθεί στον οίκο του, στον θρόνο του, μετά υπάρχει ένας μετεωρισμός στον ήρωα, κάτι που τον κάνει τρομερά ανθρώπινο. Ξαναδιαβάζοντας αυτήν τη στιγμή της ιστορίας, ανακαλύπτεις κάτι τόσο αδιαπραγμάτευτο, που συγχρόνως φτάνει στην υπερβολή και στη διεκδίκηση, ξεφεύγοντας από το μέτρο μιας απάντησης.


— Έχετε πάρει απάντηση;

Αυτή η μάχη είναι για την ταυτότητα του Οδυσσέα και έχει κάτι σχεδόν θρησκευτικό. Δεν διαπραγματεύεται, μπαίνει σαν τανκ και κάνει αυτό που πρέπει, χωρίς να βλέπει μπροστά του. Έχει άμεση σχέση με το ανθρώπινο είδος, που όσο υπάρχει, θα δημιουργούνται τέτοια θέματα. Όταν δουλεύεις με τέτοιο υλικό, καταλαβαίνεις πολύ καλά ότι τα ανθρώπινα θέματα είναι διαχρονικά. Διαβάζεις τον ποιητή και αναγνωρίζεις τον άνθρωπο εσύ που ζεις σήμερα, το 2017. Η απόσταση είναι ελάχιστη.

Άφιξις: Η Ιώ Βουλγαράκη μιλά για τη σύγχρονη ερμηνεία της ομηρικής Οδύσσειας Facebook Twitter
Φωτο: Κική Παπαδοπούλου


— Ο Τηλέμαχος αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο στην παράσταση;

Στην παράστασή μας είναι το υποκειμενικό πλάνο του Οδυσσέα. Τον βλέπουμε μέσα από τα μάτια του. Άρα και η ύπαρξη των υπολοίπων παίρνει τον χρόνο και τον χώρο και τη δυναμική που παίρνει στην πραγματικότητα μέσα από τα μάτια του. Ο Τηλέμαχος έχει πολύ σημαντική θέση μέσα σε όλο αυτό. Φυσικά, εδώ τίθεται και το θέμα «πατέρας». Είναι η μόνη αναγνώριση στην Οδύσσεια που δεν ζητάει σημάδια και είναι πολύ σημαντική. Πρόκειται για ένα άγουρο παιδί, το οποίο ξαφνικά ανδρώνεται μέσα σε ένα βράδυ, αναγκαστικά.

— Η παράστασή σας έχει αφηγηματικό χαρακτήρα, δεν είναι αναπαράσταση.

Είναι ποίηση που μπορεί να την αφηγηθεί κανείς, να την τραγουδήσει, οπότε το πρώτο ερώτημα που προκύπτει αφορά τη σκηνική γλώσσα και τον σκηνικό τρόπο, γιατί μιλάμε πλέον για το πεδίο του αφηγηματικού θεάτρου. Αυτό σημαίνει ότι κάθε ηθοποιός, εκτός από τους ρόλους που παίζει, ταυτόχρονα είναι και αφηγητής, γιατί σε ό,τι συμβαίνει υπάρχουν μικρές στιγμές που ανακόπτεται η σκηνική δράση, μικρά χορικά όπου όλοι περνάμε σε ευθεία σχέση με το κοινό, αφηγούμενοι τη στιγμή με έναν αντικειμενικό τρόπο, αν δεχτούμε ότι όλο το υπόλοιπο είναι υποκειμενικό. Ο Όμηρος έχει καταπληκτικές, ασύλληπτα λεπτομερείς περιγραφές εξουδετέρωσης του ανθρώπινου σώματος.


— Αυτό τον κάνει και τόσο σπουδαίο ραψωδό. Τι ελπίζετε να αποκομίσει το κοινό;

Το θέμα της μη επιστροφής είναι πολύ προσωπικό και με συγκινεί με έναν τρόπο πολύ βαθύ. Πιστεύω ότι σήμερα με κάποιον τρόπο μας αφορά πολύ, τη γενιά μου, δε, πολύ περισσότερο. Τελικά, είναι ένα θέμα υπαρξιακό: δεν μπορείς να πας προς τα πίσω, δεν μπορείς να επιστρέψεις ούτε σε μια χώρα ούτε σε μια εποχή της ζωής σου. Αυτό θέλω να περάσω ως μήνυμα, γιατί όλοι μας έχουμε κάπως μια λαχτάρα για μια Ιθάκη, που όμως δεν μπορούμε ξαναβρούμε. Με αυτό θα ήθελα να συναντηθούν οι άνθρωποι στην παράσταση. Είναι ένα θέμα που έχει κάθε άνθρωπος, είτε πρόκειται για κάτι κυριολεκτικό είτε για κάτι πιο υπαρξιακό και εσωτερικό. Εξίσου σημαντική είναι και η συνάντηση με τον Όμηρο, που ξεχνάμε πόσο πολύ ανθρώπινος ποιητής είναι. Η τρυφερότητα, το χιούμορ, η σκληρότητα, η πολυπλοκότητα, όλα όσα θα βρεις μέσα σε αυτό το ποίημα θα σε κάνουν να πεις «μα, είμαι κι εγώ εδώ μέσα». Έχεις την αίσθηση ότι δεν μπορεί να είναι του 8ου αι. π.Χ.!

Άφιξις: Η Ιώ Βουλγαράκη μιλά για τη σύγχρονη ερμηνεία της ομηρικής Οδύσσειας Facebook Twitter
Ο Όμηρος έχει καταπληκτικές, ασύλληπτα λεπτομερείς περιγραφές εξουδετέρωσης του ανθρώπινου σώματος. Φωτο: Κική Παπαδοπούλου

Info:

Ιω Βουλγαρακη

ΠΥΡ - Άφιξις / Με αφετηρία τη Μνηστηροφονία από την Οδύσσεια

Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου

7-8 Ιουλίου 2017

21:30

Το κοινό θα παρακολουθήσει λίγο πριν από την παράσταση ένα δρώμενο 10' λεπτών στο Λιμάνι της Παλαιάς Επιδαύρου και θα ακολουθήσει τους ηθοποιούς προς το θέατρο με αφηγήσεις από την Οδύσσεια. Στην παράσταση συμμετέχουν οι Γιώργος Δικαίος, Δέσποινα Κούρτη, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Μαίρη Μηνά, Γιώργος Μπινιάρης, Αργύρης Ξάφης, Γιώργος Παπαγεωργίου. Επίσης ο μουσικός Γιάννης Δεσποτάκης.

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ