— Λέτε στην ταινία ότι όταν κάποιος γίνεται διάσημος σε νεαρή ηλικία, δεν περιμένει ποτέ ότι αυτό θα τελειώσει. Υπήρξε κάποιο σημείο που σκεφτήκατε ότι είχε τελειώσει;
Ναι, όταν οι αίθουσες όπου εμφανιζόμουν δεν ήταν γεμάτες πλέον [στη δεκαετία του 1980]. Άρχισα να κατηγορώ όλους τους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα είχα απομακρυνθεί εγώ. Δεν είχα τους μηχανισμούς υποστήριξης γύρω μου, επειδή υπήρξα «αντιεμπορική» για τόσο πολύ καιρό. Μου πήρε λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσω πού βρισκόμουν, δηλαδή πουθενά.
— Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι ξεχνούν ότι εσείς βοηθήσατε τον Μπομπ Ντίλαν στην άνοδό του και όχι το αντίστροφο. Πώς αισθάνεστε γι' αυτόν σήμερα;
Δεν δυσανασχετώ για τίποτα από όλα αυτά τώρα πια. Μια μέρα ζωγράφιζα το πορτρέτο του, όταν ήταν πολύ νέος. Έβαλα τη μουσική του και είχα μια επιφοίτηση. Έκλαιγα για περίπου 48 ώρες. Σκέφτηκα: «Θεέ μου, ήμουν τόσο τυχερή που γνώρισα αυτόν τον τύπο και άκουσα αυτά τα τραγούδια». Ο Μπομπ ήταν πόσο, 22 χρονών; Ήμουν κι εγώ παιδί, αλλά είχα περισσότερη ικανότητα να διαχειριστώ πράγματα και καταστάσεις από ό,τι εκείνος. Νομίζω ότι αυτό είναι δίκαιο να το πω. Αλλά δεν έχω εχθρότητα τώρα πια. Κάποτε σίγουρα είχα. Ήταν απαίσιο. Αλλά αυτά έχουν τελειώσει πια.
Κανείς δεν θα μπορούσε να γράψει το σενάριο αυτού που συμβαίνει τώρα [μετά τον Τραμπ]. Είναι θανατηφόρο, δηλητηριώδες. Είναι σατανικό. Προωθεί το αντίθετο της ενσυναίσθησης και της στοργής. Προωθεί τον θυμό, την υποτίμηση και τον εκφοβισμό.
— Είναι εύκολο στις μέρες μας να εξιδανικεύουμε τη δεκαετία του '60, αναρωτιέμαι όμως πώς πραγματικά συγκρίνεται με το σήμερα;
Τότε υπήρχε μια κόλλα που μας συνέδεε. Αισθανόμασταν ότι ήμασταν με κάποιον, ότι ήμασταν μαζί. Το μόνο πράγμα που μπορώ να σκεφτώ για τους ανθρώπους που δεν το έζησαν αυτό είναι μια αναλογία με την εποχή που ο Ομπάμα διεκδικούσε το ανώτατο αξίωμα. Υπήρχε ένα τόσο θετικό συναίσθημα, οι άνθρωποι αντάλλασσαν high-fives και φιλιόντουσαν στο μετρό, αυτό ήταν η κόλλα.
— Είναι η Αμερική χειρότερη σήμερα;
Κανείς δεν θα μπορούσε να γράψει το σενάριο αυτού που συμβαίνει τώρα [μετά τον Τραμπ]. Είναι θανατηφόρο, δηλητηριώδες. Είναι σατανικό. Προωθεί το αντίθετο της ενσυναίσθησης και της στοργής. Προωθεί τον θυμό, την υποτίμηση και τον εκφοβισμό. Συν τοις άλλοις, υπάρχει και η κλιματική αλλαγή, η οποία για μένα είναι η πιο σπαρακτική εξέλιξη.
— Μια σημαντική πτυχή της ταινίας είναι η έμφαση που δίνει στη φυσικότητα που εκπέμπει το σώμα και το πρόσωπό σας, στη φυσική καθημερινή τους μορφή. Η Αμερική έχει αυτή την τάση να κρύβει τη γήρανση ή να τη θεωρεί ελάττωμα.
Ανήκω στο γκρουπ των ανθρώπων που δεν κάνουν λίφτινγκ. Σίγουρα έχω μπει στον πειρασμό, αλλά εγκατέλειψα την ιδέα. Προτιμώ να είμαι αναγνωρίσιμη ως εγώ.
— Ούτε μπότοξ ή οτιδήποτε άλλο;
Όχι!
— Πολλοί φίλοι και συγγενείς και συνοδοιπόροι σας που εμφανίζονται στην ταινία έχουν πεθάνει. Πώς αισθάνεστε ως μία από τους τελευταίους επιζώντες;
Μου θυμίζει την παλιά τηλεφωνική ατζέντα της μητέρας μου. Από ένα σημείο και μετά υπήρχαν διαγραμμένα με χαρακιές τηλέφωνα, επειδή είχαν χαθεί όλοι πλέον. Απλά πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα. Είμαι υγιής, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Με στοιχεία από Los Angeles Times
