Ο Μάρτιος του 1893 ήταν για το ξενοδοχείο Savoy του Λονδίνου μία περίοδος μεγάλης αναταραχής και κουτσομπολιού. Ο Oscar Wilde είχε νοικιάσει δύο διαδοχικές σουίτες στον τρίτο όροφο για να στεγάσει πλέον ανοιχτά τον έρωτά του με τον νεαρό Sir Alfred Douglas. Εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην κορυφή της καριέρας του και η επιτυχία του τον είχε κάνει απρόσεκτο και υπερόπτη. Δε μπορούσε να φανταστεί ότι η αυθάδειά του θα τιμωρούνταν από τους ανθρώπους που παρακαλούσαν να παρευρεθούν σε ένα από θρυλικά δείπνα που παρέθετε με σκοπό να τους γοητεύσει κι άλλο.
Τα έξοδα που έκανε ήταν θρυλικά και η καθημερινή εμφάνισή του με τον συνοδό του δεν ήταν η μόνη πηγή κουτσομπολιού. Τόλμησε να υπερβάλλει κι άλλο, καλώντας στη σουίτα του νεαρούς κατώτερης κοινωνικής τάξης με τους οποίους δειπνούσε, κερνώντας του κρασιά και σαμπάνιες που σύμφωνα με την κοινωνία της εποχής, ήταν αντάξια μόνο για αριστοκράτες. Το μεγάλο του αμάρτημα δεν ήταν η διπλή του ζωή, αλλά το ότι δεν έμπαινε στον κόπο να την κρύψει.
Μετά από ένα μήνα άστατης ζωής, ο Douglas τον εγκατέλειψε έξαλλος για άλλη μία φορά. Ο Wilde μετακόμισε σε ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου με θέα στον Τάμεση. Από εκεί έστειλε το εξής γράμμα:
March 1893, Savoy Hotel
Dearest of All Boys,
Your letter was delightful, red and yellow wine to me; but I am sad and out of sorts. Bosie, you must not make scenes with me. They kill me, they wreck the loveliness of life. I cannot see you, so Greek and gracious, distorted with passion. I cannot listen to your curved lips saying hideous things to me. I would sooner be blackmailed by every renter (“renter” ήταν η αργκό της εποχής για αρσενικές πόρνες) in London than to have you bitter, unjust, hating. You are the divine thing I want, the thing of grace and beauty; but I don't know how to do it. Shall I come to Salisbury? My bill here is 49 pounds for a week. I have also got a new sitting-room over the Thames. Why are you not here, my dear, my wonderful boy? I fear I must leave; no money, no credit, and a heart of lead.
Your own, Oscar
Δε μπορούσε να φανταστεί πόσο είχε προβλέψει το μέλλον.
Στις 6 Απριλίου 1895 βρισκόταν στο δωμάτιο 118 του Canoby Hotel στην οδό Sloane στο Knightsbridge, πίνοντας κρασί αραιωμένο με ανθρακούχο νερό όταν συνελήφθη για «άσεμνη συμπεριφορά». Μερικές μέρες μετά ζήτησε από τον Douglas να πληρώσει τον λογαριασμό για σαμπάνια που δεν είχε προλάβει να πληρώσει. Η λονδρέζικη κοινωνία δε μπορούσε να του συγχωρήσει ότι δεν κρυβόταν. Στη δίκη που ακολούθησε, οι μαρτυρίες που βάρυναν περισσότερο εναντίον του ήταν αυτές των “renters” που ήταν παραπάνω από πρόθυμοι να συμμετέχουν στην καταδίκη του μαζί με τις καμαριέρες που δήλωσαν ότι αρνούνταν να αλλάξουν τα σεντόνια στο κρεβάτι που είχαν γίνει ακατονόμαστες πράξεις.
Το αποτέλεσμα ήταν ο εξοστρακισμός, η καταδίκη, η φυλακή και ο θάνατός του σε ένα άλλο ξενοδοχείο στο Παρίσι. Ήταν το Hotel d’ Alsace και ήταν γεμάτο κοριούς. Λέγεται ότι οι τελευταίες του λέξεις ήταν: "this wallpaper will be the death of me - one of us will have to go".
Και τα τρία ξενοδοχεία έχουν ωφεληθεί από τον διάσημο επισκέπτη. Το Canoby έχει μετονομάσει το δωμάτιο 118 σε «Oscar Wilde room» χωρίς αναμνηστικές πλακέτες και χωρίς να αναφέρει ότι εκεί έγινε η σύλληψή του, θέλοντας να αποποιηθεί κάθε ευθύνη για το γεγονός.
Μολαταύτα, το συγκεκριμένο δωμάτιο είναι 100 λίρες πιο ακριβό από τα υπόλοιπα. Το Hotel d’Alsace από την άλλη έχει υποστεί καθολική μεταμόρφωση κι έχει μετατραπεί σ’ ένα που θα ικανοποιούσε πλήρως τα γούστα του Oscar, διαφημίζοντας το γεγονός ότι εκεί ήταν η τελευταία του κατοικία. Αυτή η ειρωνεία σίγουρα θα τον διασκέδαζε. Μπορεί να έχασε τη μάχη με την ταπετσαρία αλλά κέρδισε τον πόλεμο.
"We have a warrant here, Mr. Wilde, for your arrest on a charge of committing indecent acts."
"Where shall I be taken?"
"To Bow Street."
Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Morrissey στον Len Brown στο NME, 13 Φεβρουαρίου 1988. Θλιβερή απόπειρα μετάφρασης, δική μου.
Ο Morrissey κι εγώ καθόμαστε στο ξενοδοχείο Cadogan του Chelsea, στο ίδιο δωμάτιο που συνελήφθη ο Oscar Wilde στι 5 Απριλίου του 1895.
«Έχω μείνει άφωνος» δηλώνει ο σπουδαιότερος εν ζωή Άγγλος. «Πρόκειται για ένα πολύ ιστορικό μέρος και σημαίνει πολλά για μένα… το να κάθομαι εδώ κοιτώντας την τηλεόραση του Oscar και το ίδιο βίντεο στο οποίο ο Oscar έβλεπε το «Leather Boys».
Βλέπετε, μετά από εκείνο το βικτωριανό απόγευμα που καταστράφηκε η ζωή του Wilde, τα έργα του και η ποίησή του απαγορεύτηκαν, η γυναίκα του άλλαξε το επώνυμο των παιδιών του και η διοίκηση του ξενοδοχείου απέκρυψε το ρόλο της σ’ αυτή την άθλια υπόθεση. Σήμερα θα παραδεχτούν ότι είναι το δωμάτιό του αλλά δεν υπάρχει αναφορά στη σύλληψη.
Ο Morrissey -ευτυχώς χωρίς τη ρεντιγκότα του Wilde, ούτε με κρίνους στα χέρια, αλλά πολύ σεμνός με κοτλέ σακάκι- είναι εμφανώς απογοητευμένος.
«Νόμιζα ότι η αύρα του δωματίου θα δημιουργούσε κάποιες ενδιαφέρουσες δονήσεις αλλά φαίνεται ότι η ενέργεια έχει χαθεί κάτω από τη μπογιά. Δε νομίζω να έχει μείνει κάτι από τότε που ήταν Αυτός εδώ.»
Εδώ είναι που τον τσίμπησαν;
«Ναι, τον έσυραν στο δρόμο ενώ ούρλιαζε και κλωτσούσε…»
Αλήθεια; Νόμιζα ότι έγινε με αξιοπρέπεια.
«Όντως, και μάλιστα με πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια. Έγραφε μία όπερα εκείνη την περίοδο.»
Μα γιατί δεν έφυγε από τη χώρα πριν τον συλλάβουν; Σίγουρα ήξερε ότι είχε εκδοθεί ένταλμα.
«Δε νομίζω ότι περίμενε τότε ότι όλοι του οι φίλοι θα στρεφόταν εναντίον του ή ότι όσοι κατάφεραν να αποκτήσουν κοινωνική υπόσταση εξαιτίας του θα τον εγκατέλειπαν. Αλλά το έκαναν. Προφανώς είχε υπερεκτιμήσει τους φίλους του.»
To δωμάτιο Oscar Wilde, σήμερα
