Kneecap: Το πιο περίεργο success story της χιπ χοπ σκηνής τα τελευταία 15 χρόνια

Kneecap: Η διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας ενάντια στη διατήρηση της ραπ «ταυτότητας» Facebook Twitter
Η παράδοξη ιστορία των Kneecap αποτελεί φαινόμενο στη φθίνουσα κουλτούρα του χιπ χοπ.
0

«Underneath all the thundering there's magic
And if there's a better way to live, I've gotta have it
Because I think all day, but when I drink I'm okay
It gets further away, every time I try and grab it
Underneath all the chattering there’s heaven
I got a little peak one day, made me feel like I was 7
I know it exists, but I can't stop getting pissed
One more thing I'll be adding to the list».

Kneecap – «Better Way to Live»

Kneecap = επιγονατίδα, ουσιαστικό, θηλυκό

Kneecap = πυροβολισμός στο γόνατο που προκαλεί μόνιμη βλάβη στο θύμα και το αφήνει να κουτσαίνει για την υπόλοιπη ζωή του

ΑΥΤΗ Η ΜΟΡΦΗ «βλάβης» έγινε ιδιαίτερα γνωστή τη δεκαετία του ’70 στη Βόρεια Ιρλανδία, την περίοδο των Ταραχών (The Troubles), την περίοδο δηλαδή που ιρλανδικές παραστρατιωτικές πολιτικές οργανώσεις ήταν κλειδωμένες μεταξύ τους σε έναν συνεχή πόλεμο χαμηλής έντασης. Από τη μία οι προτεστάντες υπέρμαχοι της βρετανικής κυριαρχίας στο νησί (Ulsters) και από την άλλη οι ρεπουμπλικανοί καθολικοί που ζητούσαν την αποχώρηση των Βρετανών και την ένωση της Βόρειας με τη Νότια Ιρλανδία, μια ενωμένη Ιρλανδική Δημοκρατία (IRA).

Το kneecap/kneecaping ήταν συνήθως η τιμωρία που επέλεγαν οι ρεπουμπλικανοί για τους συνεργάτες των Βρετανών και για εμπόρους ναρκωτικών. Η φύση αυτής της «τιμωρίας» ήταν διττή. Άφηνε το θύμα με ένα πρόβλημα που το ακολουθούσε για την υπόλοιπη ζωή του και ταυτόχρονα το στιγμάτιζε κοινωνικά, καθώς όλος ο περίγυρός του πλέον γνώριζε για ποιον λόγο κούτσαινε.

Kneecap είναι και το όνομα ενός συγκροτήματος χιπ χοπ από το Μπέλφαστ, που εμφανίστηκε το 2017 και του οποίου η παράδοξη ιστορία αποτελεί φαινόμενο στη φθίνουσα κουλτούρα του χιπ χοπ.

Οι Kneecap έχουν ήδη κάνει περισσότερα για τη διατήρηση της αρχικής ταυτότητας της ραπ από σχεδόν τους περισσότερους αγαπημένους μου ράπερ, που ιδιαίτερα αυτό το καλοκαίρι, εν μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, προτίμησαν να ασχοληθούν με ένα − checks notes− rap beef για το… αν ο Drake είναι groomer.

Οι Kneecap είναι το πιο περίεργο success story της χιπ χοπ σκηνής τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς η δημιουργία τους και η συνεχόμενη επιτυχία τους κάνει τικ σε πολλά διαφορετικά κουτάκια μέσα στο ευρύτερο μωσαϊκό που καμιά φορά καταχρηστικά ονομάζουμε ραπ μουσική. Ραπάρουν σχεδόν αυστηρά στα Gaielge, δηλαδή στην κυνηγημένη ιρλανδική γλώσσα (τουλάχιστον στη Βόρεια Ιρλανδία που τελεί ακόμη υπό κατοχή).

KNEECAP - FINE ART (OFFICIAL VISUALIZER)

Η σχέση τους με τη ραπ, σε επίπεδο καταγωγής, είναι σχεδόν μηδενική. Όταν ρωτήθηκαν πώς μια παρέα από το Μπέλφαστ κατέληξε να κάνει ραπ, αυτό που απάντησαν ήταν: «Ο στόχος μας ήταν να καταφέρουμε να βρούμε έναν τρόπο να μπαίνουμε σε φεστιβάλ μουσικής τσάμπα. Είδαμε ότι το πιο εύκολο ήταν να ξεκινήσουμε να βάζουμε ρίμες στη σειρά, αφού κανείς από εμάς δεν είχε μουσική παιδεία, δεν ξέραμε κανένα μουσικό όργανο».

Αυτή είναι κατά πάσα πιθανότητα η πιο ραπ απάντηση που θα μπορούσε να δώσει κανείς, σε σχέση και με την ίδια την καταγωγή της ραπ μουσικής και της χιπ χοπ κουλτούρας συνολικότερα.

Ένας ακόμη σημαντικός άξονας της παγκόσμιας χιπ χοπ γλώσσας, που ισχύει σχεδόν από το ’74 μέχρι και σήμερα, είναι το μίσος για την αστυνομία (για διαφορετικούς λόγους σε κάθε πλαίσιο). Το μίσος για την αστυνομία μπορεί να αφορά τη συστημική ρατσιστική βία ενάντια στους Μαύρους Αμερικανούς και έχει εκφραστεί πολλάκις με διαφορετικούς τρόπους.

Μπορεί να αφορά την αντιπαράθεση με την αστυνομία στο πλαίσιο παράνομων δραστηριοτήτων, κάτι που επίσης έχει εκφραστεί πολλάκις. Μπορεί να έχει και μια ακόμη πιο πολιτική χροιά (σπανίως) όπου ο/η/οι ράπερ αντιλαμβάνονται πως η αστυνομία αποτελεί την εμπροσθοφυλακή ενός δομικά καταπιεστικού τρόπου κοινωνικής οργάνωσης και γι’ αυτό είναι ένα δομικά εχθρικό σώμα.

Κοινώς, μισείς την αστυνομία λόγω του χρώματος του δέρματός σου, λόγω του ότι σου χαλάει το παράνομο χαρτζιλίκι ή επειδή αντιλαμβάνεσαι πως είναι προδότες της τάξης τους. Οι Kneecap ενσωματώνουν και τις 3 προοπτικές, μέσα από τους παράδοξους και πολλές φορές σουρεαλιστικούς στίχους τους. Αντιλαμβάνονται την αστυνομία ως προέκταση της βρετανικής μπότας στη Βόρεια Ιρλανδία, τη μισούν επειδή τρώνε ψαχτήρια και τη μισούν επειδή δεν τους αφήνει να μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα (τα Gaielge).

Kneecap: Η διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας ενάντια στη διατήρηση της ραπ «ταυτότητας» Facebook Twitter
Όταν ρωτήθηκαν πώς μια παρέα από το Μπέλφαστ κατέληξε να κάνει ραπ, αυτό που απάντησαν ήταν: «Ο στόχος μας ήταν να καταφέρουμε να βρούμε έναν τρόπο να μπαίνουμε σε φεστιβάλ μουσικής τσάμπα.

Μια παρέα λούμπεν προλετάριων από το Μπέλφαστ, που οι στίχοι τους είναι ένα μείγμα κατανάλωσης ναρκωτικών και μπίρας (craic, δηλαδή χαβαλές στα ιρλανδικά), ξέφρενου μίσους για τους Βρετανούς αποικιοκράτες και αγάπης για τους Ιρλανδούς ρεπουμπλικανούς.

Να σημειωθεί πως σε σχεδόν όλες τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης, όταν διαβάζουμε για ρεπουμπλικανισμό σκεφτόμαστε τον Τραμπ, τον Μπους, τον Τζόνσον και γενικώς μεσήλικες/υπερήλικες λευκούς ημιπαρανοϊκούς εκατομυριούχους, εγκληματίες πολέμου, αλλά ο ιρλανδικός ρεπουμπλικανισμός είναι κάτι αρκετά διαφορετικό, που δυστυχώς τυχαίνει να μοιράζεται το ίδιο όνομα με κάτι κατά τα άλλα απεχθές. Ο ιρλανδικός ρεπουμπλικανισμός είναι ρεύμα περισσότερο συγγενικό με εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα επηρεασμένα από τον μαρξισμό ή από παραλλαγές του σοσιαλισμού, παρά με οτιδήποτε άλλο.

Ονομάζεται ρεπουμπλικανισμός επειδή απλώς ονειρεύεται μια ιρλανδική Republic (Δημοκρατία) και όχι κάποιου είδους επιστροφή σε συντηρητικούς και «παλιά ήταν καλύτερα» τρόπους ζωής. Και βασικά είναι αρκετά πιθανό τα πράγματα στον πλανήτη να ήταν πολύ καλύτερα αν ο ρεπουμπλικανισμός ήταν σαν τον ιρλανδικό και όχι σαν, τέλος πάντων, αυτό το πράγμα που φανταζόμαστε τώρα όταν ακούμε αυτές τις λέξεις.

Πίσω στους Kneecap. Η ανάδυσή τους αφορά την ανάδυση μιας ευρύτερης μουσικής σκηνής, με επιρροές από διάφορα είδη, με έναν αρκετά ριζοσπαστικό λόγο, μια αρκετά έντονη κριτική προς τον καταναλωτισμό και τον καθωσπρεπισμό της mainstream μουσικής σκηνής, που θέλει να είναι αποστειρωμένη από κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα επειδή οι καλλιτέχνες φοβούνται μην τους τραβήξουν οι δισκογραφικές το αυτάκι ή επειδή προσπαθούν να κρατήσουν το κοινό τους συντηρητικά απολίτικο.

Ενδεικτικά, σε αυτήν τη σκηνή θα μπορούσαμε να εντάξουμε τους Idles, τους Viagra Boys, τους Fontaines ή τους Amyl and the Sniffers (δεν είναι τυχαίο πως οι Kneecap θα παίξουν στο Λονδίνο του χρόνου το καλοκαίρι με τους τελευταίους δύο, ίσως, fingers crossed, δούμε και μια περιοδεία). Ταυτόχρονα, οι Kneecap είναι από τα ραπ συγκροτήματα που ήδη από την αρχή τους ήταν χωρίς αναστολές υπέρ της Παλαιστίνης.

KNEECAP feat . GRIAN CHATTEN - BETTER WAY TO LIVE

Σημαίες της Παλαιστίνης πλάι πλάι με σημαίες της Ιρλανδίας ανέμιζαν στην τελευταία συναυλία τους στο Glastonburry, ενώ το καλοκαίρι, που η Αγγλία (και κομμάτια της Ιρλανδίας) βρισκόταν στη μέση μιας ακροδεξιάς εξέγερσης (ή αντι-εξέργεσης) οι Kneecap αποφάσισαν με δική τους πρωτοβουλία να διοργανώσουν μια ημέρα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο Μπέλφαστ (την ίδια μέρα με ανακοινωμένο ακροδεξιό συλλαλητήριο), λέγοντας πως  «οι μετανάστες και οι μειονότητες είναι ευπρόδεκτοι στο Μπέλφαστ και έχουν βοηθήσει αυτή την πόλη να γίνει αυτό που είναι».

Οπότε, ναι, οι Kneecap έχουν ήδη κάνει περισσότερα για τη διατήρηση της αρχικής ταυτότητας της ραπ από σχεδόν τους περισσότερους αγαπημένους μου ράπερ, που ιδιαίτερα αυτό το καλοκαίρι, εν μέσω της συνεχιζόμενης γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, προτίμησαν να ασχοληθούν με ένα − checks notes− rap beef για το… αν ο Drake είναι groomer. Εντάξει, ok. Ίσως εγώ να μεγάλωσα και ταυτόχρονα να έχω λίγο λιγότερη πλάκα απ’ ό,τι παλιότερα.

Kneecap: Η διατήρηση της πολιτισμικής ταυτότητας ενάντια στη διατήρηση της ραπ «ταυτότητας» Facebook Twitter
Η ανάδυσή τους αφορά την ανάδυση μιας ευρύτερης μουσικής σκηνής, με επιρροές από διάφορα είδη, με έναν αρκετά ριζοσπαστικό λόγο.

Ή μπορεί, για κάποιον περίεργο λόγο, που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί (γκουχ, γκουχ, δισκογραφικές, γκουχ, κέρδη) η ραπ σκηνή να κρατά σιγή ιχθύος για τη μεγαλύτερη γενοκτονία που γίνεται σε live μετάδοση, από τον Β΄ Π.Π. και έπειτα. Δηλαδή, είναι και λίγο ντροπή όταν οι Duran Duran (dude what?) αποφασίζουν να μιλήσουν για την Παλαιστίνη στην Πλατεία Νερού και εσύ στα live σου «δεν ασχολείσαι με τα πολιτικά επειδή δεν είσαι πρόβατο».

Τέλος πάντων, για τους Kneecap πάλι −καταληκτικά αυτήν τη φορά, το υπόσχομαι− μπορούμε να πούμε το εξής: είναι ίσως το πιο πολλά υποσχόμενο rap act που έχω δει εδώ και αρκετά χρόνια. Είναι αρκετά παράδοξο πως η ραπ ταυτότητά τους εμπεριέχει και έντονα αντι-ραπ στοιχεία, καθώς δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά, δεν υπερασπίζονται κάποιου είδους μουσική κουλτούρα, δεν ακολουθούν τη mainstream πεπατημένη γύρω από παραγωγές ή συνεργασίες και γι’ αυτούς η ραπ είναι αυστηρά ένα προπαγανδιστικό όργανο και ένας τρόπος για να μπαίνουν πλέον τζάμπα στα μεγάλα φεστιβάλ. Μια χαρά.

Ποιος να το περίμενε πως το πιο ενθουσιώδες πράγμα για τη ραπ σκηνή το 2024 (πέρα από τον Macklemore) θα ήταν μια παρέα αληταράδων από το Μπέλφαστ. Go hiontach.

KNEECAP - AMACH ANOCHT

Η ταινία «Kneecap» κυκλοφορεί τον Οκτώβριο στους κινηματογράφους.

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM