ΕΙΧΑ ΑΡΑΙΩΣΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ τα ξενύχτια «ζωντανής» παρακολούθησης προβεβλημένων εκδηλώσεων και γεγονότων πάσης φύσεως (πολιτικά, αθλητικά, καλλιτεχνικά) από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, μέχρι που έκατσα να δω πρόπερσι, μετά από χρόνια αποχής, τα βραβεία Όσκαρ. Ήταν η βραδιά που ο Γουίλ Σμιθ έκανε την τελετή κωλάδικο («για τη γυναίκα τη δική μου το ‘πες αυτό ρε;») μπουκετώνοντας τον εμβρόντητο Κρις Ροκ ζωντανά στον αέρα και ενώπιον εκατομμυρίων θεατών ανά την υφήλιο που σαν κι εμένα δεν μπορούσαν να πιστέψουν την τύχη τους: να γίνουν μάρτυρες ενός τόσο εξωφρενικού περιστατικού την ώρα ακριβώς που συνέβαινε.
Έκτοτε, από φόβο μην συμβεί κάτι εξίσου ακραίο και συνταρακτικό και το χάσω, προσπαθώ, έστω και ψυχαναγκαστικά, να μη χάνω κανένα αμερικανικό event υψηλού βεληνεκούς, όσο προχωρημένη κι αν είναι η ώρα της ζωντανής μετάδοσής του. Στρώθηκα συνεπώς με πολλές ελπίδες να παρακολουθήσω το debate ανάμεσα στην Κάμαλα Χάρις και τον Ντόναλντ Τραμπ (Τραμπ είναι αυτός, ποτέ δεν ξέρεις τι είδους χάος μπορεί να προκαλέσει, οι πιθανότητες «ακραίου περιστατικού» όμως είναι πάντα σημαντικές). Λίγα πράγματα τελικά, και απολύτως προβλέψιμα, στο μεγαλύτερο μέρος. Ο αλλόκοτα αυτιστικός ναρκισσισμός του Τραμπ παραμένει, με ένα διαστρεμμένο τρόπο πάντα, ένα θέαμα στα όρια του avant garde σχεδόν, που προκαλεί με μαγνητικό τρόπο την προσοχή.
Πολλοί οπαδοί του Τραμπ είχαν να παρατηρήσουν ότι όλα τα fact-checking που έκαναν ήταν εις βάρος του αρχηγού τους, αλλά ποιος του έφταιγε όταν παραληρούσε για μετανάστες που κάνουν βουντού τελετές και τρώνε κατοικίδια;
Αλλά σε γενικές γραμμές, η Κάμαλα είχε πιο εύκολη νύχτα απ’ ότι θα περίμενε ίσως κανείς. Πιο πολύ εντύπωση μου έκαναν, σε σημείο να περιμένω πότε θα ξαναπάει η κάμερα πάνω τους, οι δύο moderators της τηλεμαχίας, η Λίνσι Ντέιβις και ο Ντέιβιντ Μούιρ. Τέλειοι – εμφανισιακά, εκφραστικά και δημοσιογραφικά, παρότι μπορούσε να διακρίνει κανείς μια χειρουργικά διακριτική μεροληψία υπέρ της νυν αντιπροέδρου – σε βαθμό που έμοιαζαν να έχουν κατασκευαστεί σε κάποιο εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης. Πολλοί οπαδοί του Τραμπ είχαν να παρατηρήσουν ότι όλα τα fact-checking που έκαναν ήταν εις βάρος του αρχηγού τους, αλλά ποιος του έφταιγε όταν παραληρούσε για μετανάστες που κάνουν βουντού τελετές και τρώνε κατοικίδια;
Σαφώς πιο ψυχαγωγική απεδείχθη η περιπλάνηση στα δημοσιεύματα που αφορούν στην κυκλοφορία, πριν από λίγες μέρες, του νέου (τρίτου μετά το 2021!) φωτογραφικού λευκώματος που κυκλοφόρησε ο πρώην πρόεδρος (ναι, έχει ξαναβγεί, όσο κι αν θέλουμε να το ξεχνάμε) με τίτλο-σλόγκαν “Save America”. Το λεύκωμα, το οποίο περιλαμβάνει δέκα τουλάχιστον σελίδες αφιερωμένες σε ποικίλα “bromance” ενσταντανέ του Τραμπ με τον Κιμ Γιονγκ-ουν εκ των οποίων και ένα άκρως πρωτοποριακό όπου φαίνονται μόνο τα παπούτσια τους, επικεντρώνεται στα γεωπολιτικά επιτεύγματα της προεδρίας του και οι λεζάντες των φωτογραφιών είναι γραμμένες από τον ίδιον. Και για όποιον/α αμφιβάλλει, ιδού το κείμενο που αναφέρεται στον Καναδό πρωθυπουργό Τζάστιν Τριντό, ένα έπος που μόνο ο Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να συλλάβει:
«Η μητέρα του [η Μάργκαρετ Τριντό] ήταν όμορφη και ατίθαση. Στα ‘70s ξενυχτούσε στα κλαμπ παρέα με τους Rolling Stones, με κάποιον τρόπο όμως είχε συνδεθεί το όνομά της και με τον Φιντέλ Κάστρο. Η ίδια είχε πει ότι ήταν ο πιο σέξι άνδρας που είχε γνωρίσει ποτέ και πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Τζάστιν είναι γιος του. Εκείνος ορκίζεται ότι δεν είναι, πώς διάολο όμως θα το γνώριζε! Ο Κάστρο είχε γερά μαλλιά, ο ‘πατέρας’ του όχι, ο Τζάστιν επίσης έχει γερά μαλλιά και έχει γίνει κομμουνιστής σαν τον Κάστρο».
