Η Irene Parginos μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο δίσκους της Whitney Houston, του Stevie Wonder και της Mariah Carey. Εκεί, ανάμεσα σε σόουλ τραγούδια και RnB ρυθμούς έγραψε το πρώτο της κομμάτι στα αγγλικά με θέμα τον έρωτα. Ήταν εννιά χρονών και δεν γνώριζε τη γλώσσα, αλλά με σκόρπιες λέξεις και συναισθήματα που ξεσήκωνε από την Diana Ross σκάρωνε τα δικά της τραγούδια.
Στην εφηβεία της ανακάλυψε όλα αυτά τα ονόματα που σημάδεψαν κατά τη διάρκεια των ’90s την RnB σκηνή, που ήταν πολύ δυνατή λίγο πριν κλείσει η δεκαετία, με ονόματα όπως η Aaliyah, η αγαπημένη της Brandy, οι Boyz II Men και ο D’ Angelo.
Στη συνάντησή μας μεσημέρι Κυριακής στην Κυψέλη μού μιλάει για το remix ενός RnB κομματιού από τα ’00s –το «So Sick» του Neyo‒ που έχει γίνει viral στο TikTok και τώρα η πιτσιρικαρία ανακαλύπτει την αρχική βερσιόν του. Το ντεμπούτο άλμπουμ της, που έχει τίτλο «Time 2 Love» και μόλις κυκλοφόρησε, είναι ένας φόρος τιμής στις μουσικές καταβολές της. Σε μεταφέρει με έναν έμμεσο τρόπο στην αντίστοιχη σκηνή των ’00s.
Η μουσική ήταν παρούσα στη ζωή της και στο μυαλό της από πάντα. Είχε συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς ότι αυτό ήθελε να ακολουθήσει.
Ο ήχος του είναι καθαρά RnB, αλλά έχει και διάφορες εκπλήξεις, όπως το χιπ-χοπ, που κυριαρχεί σε κάποια κομμάτια, και feat. γνωστών ονομάτων του είδους στην Ελλάδα. Ο MC Yinka εμφανίζεται στο «Light it up» με τη σχεδόν κάντρι εισαγωγή, οι βετεράνοι του beat box Word of Mouth στο σαγηνευτικό «Whatsa Say».
Υπάρχουν πανέμορφες old-school κινηματογραφικές στιγμές στα περίπου τριάντα δύο λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ, όπως το «Against the old times», μια σύγχρονη ματιά στη σόουλ των ’70s, ή το «I keep calling yοu», που είναι χτισμένο πάνω σε beats and scratches που σε μεταφέρουν σε άλλη εποχή.
IRENE - Whatsa Say ft. Word Of Mouth
Είναι σπάνιο να συναντάς καλλιτέχνες με γούστο που αντικατοπτρίζεται τόσο στη δουλειά τους όσο και στην εμφάνισή τους. Η Ειρήνη μοιάζει με soul diva από τις χρυσές εποχές της μαύρης μουσικής, τα ’60s και τα ’70s.
Στο «Time 2 Love», πίσω από την εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή κρύβεται ο RNS. Στην ανεξάρτητη κυκλοφορία η Ειρήνη δεν ερμηνεύει απλά, συνθέτει κιόλας και γράφει τους στίχους.
Η μουσική ήταν παρούσα στη ζωή της και στο μυαλό της από πάντα. Είχε συνειδητοποιήσει από πολύ νωρίς ότι αυτό ήθελε να ακολουθήσει. «Δεν υπήρχε plan b», όπως μου αναφέρει. Στα επτά της ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο και μετά συνέχισε τις σπουδές της στη μονωδία και στο Εθνικό Ωδείο. Παράλληλα, ήρθαν και οι θεατρικές σπουδές στη σχολή του Αιμίλιου Βεάκη.
Όταν αποφοίτησε, πήγε για δύο χρόνια στη Νέα Υόρκη, όπου παρακολούθησε σεμινάρια για μιούζικαλ. Είχε την τύχη να συμμετάσχει στο Porgy & Bess, την όπερα που έγραψε ο George Gershwin το 1935. «Δεν ήταν βιώσιμη η κατάσταση εκεί όταν τελείωνε η σύμβασή σου. Έπρεπε να πηγαίνεις σε όσο περισσότερες οντισιόν μπορούσες και με κάποιον τρόπο να βγάζεις τα χρήματα για να πληρώνεις λογαριασμούς. Ήταν δύσκολα», αναφέρει.
Τα πράγματα ήταν καλύτερα στο Λονδίνο όπου έμεινε για τρία χρόνια, αμέσως μετά τη Νέα Υόρκη. Βρήκε δουλειά σε ένα στούντιο όπου έκανε backing φωνητικά και έπαιζε πλήκτρα με ανερχόμενους μουσικούς. Έκανε έξι sessions την εβδομάδα και πληρωνόταν μια χαρά. Μέσα από αυτήν τη δουλειά εξελίχθηκε και άρχισε να γράφει δικά της κομμάτια. Ήταν η πρώτη φορά που είχε δικούς της μουσικούς.
«Είναι πολύ σημαντικό να έχεις μια μπάντα που μπορεί να σε στηρίξει και ανά πάσα στιγμή να τους καλέσεις για πρόβα», λέει. Γύρισε στην Αθήνα το 2016. Είχε μια πρόταση για δουλειά με τους Opera Chaotique και παράλληλα ξεκίνησε να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα μουσικής.
«Δεν είχα πει ποτέ ότι έφυγα οριστικά, αλλά μετά από τόσα χρόνια στο εξωτερικό, κάποια στιγμή σε πιάνει κάτι. Επιστρέφοντας εδώ, δεν ήθελα να ξαναφύγω. Μου αρέσει η απλότητα της Αθήνας. Έχει έναν μοναδικό μινιμαλισμό. Έχοντας μεγαλώσει εδώ, αλλά έχοντας ζήσει και στο εξωτερικό, νιώθω πως η απλότητα που έχω σε μικρό ή μεγάλο βαθμό πηγάζει από την αυτήν την πόλη. Βολεύτηκα κιόλας λίγο. Επιπλέον, η επιθυμία για την αναζήτηση της προσωπικής μου μουσικής ταυτότητας είχε γίνει πιο έντονη».
Η πρώτη της δισκογραφική δουλειά στην Αθήνα ήταν ένα EP τριών κομμάτιών με τον Ian Icon για την Minos EMI, αλλά δεν ήταν δική κάτι δικό της. «Συμμετείχα ως ερμηνεύτρια. Ήταν όμορφη δουλειά, αλλά δεν ήταν αυτό που ήθελα 100%», λέει.
Ακούγεται σχεδόν ακατόρθωτο να επιχειρείς να κάνεις καριέρα σε μια χώρα που δεν είναι εξοικειωμένη τόσο με ήχους όπως η soul και το RnB. «Πρέπει να είσαι προετοιμάσμενος ότι δεν θα υπάρξει αναγνώριση», λέει. «Αν κάποιος κάνει μουσική για να γίνει διάσημος, δεν θα κάνει αυτό το είδος μουσικής. Θα επιλέξει να κάνει κάτι άλλο και με ελληνικό στίχο. Νομίζω ότι το σημαντικό είναι να αποδεχτείς αυτό που κάνεις. Τότε θα νιώσεις καλά με τον εαυτό σου και σίγουρος με τη δουλειά σου.
Προσωπικά, αν είχα την δυνατότητα, θα ήθελα να είχα μάθει λίγο νωρίτερα να λέω εύκολα όχι. Επαγγελματικά ήταν κάτι που για κάποια χρόνια με ταλαιπώρησε κάπως. Αν βγάλω μια δουλειά που δεν μπορώ να την ακούσω, αρρωσταίνω. Μπορεί ο άλλος να μου πει ότι θα γίνει χιτ, αλλά δεν θα κοιμάμαι το βράδυ. Μου έχει τύχει και είναι όλο λάθος».
«Υπάρχει, όμως, κοινό γι’ αυτού του είδους μουσική;» αναρωτιέμαι. «Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το κοινό ψάχνει φουλ. Δεν είναι οι Έλληνες που πριν από είκοσι χρόνια που πήγαιναν στα μπουζούκια κάθε Σαββατοκύριακο. Η Ελλάδα αγαπάει την RnB. Μου λένε, όταν ακούνε τον δίσκο, ότι τους θυμίζει καλλιτέχνες όπως η Ciara και ο Chris Brown. Ας μην ξεχνάμε πόσο κοινό είχαν στη χώρα μας από τα μέσα του ’90 και μετά η Mariah Carey και ο Usher π.χ. (σ.σ. και έχουν ‒ πρόσφατα μια αναγνώστρια μού έστειλε ένα μήνυμα για όσα έγραφα για την Carey σε πρόσφατο άρθρο μου που αφορούσε την γενιά των ’90s). Οι λίγο πιο ψαγμένοι DJs στην Αθήνα μια Πέμπτη βράδυ θα βάλουν σίγουρα κάτι από Erykah Badu, Maxwell ή Jazmine Sullivan.
Άρα, λοιπόν, υπάρχει κοινό και το ενθαρρυντικό είναι πως όσοι νέοι καλλιτέχνες ασχολούμαστε με αυτό το είδος δεν κάνουμε κόπιες των παλιών σπουδαίων αλλά προσπαθούμε να αφήσουμε το δικό μας στίγμα και να πάμε αυτό το είδος και λίγο παραπέρα, να το φέρουμε στο σήμερα.
Θεωρώ πως το contemporary RnB ανθεί αυτήν τη στιγμή. Πάει καλύτερα βέβαια, αλλά ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο σημείο να βγάζουμε λεφτά ή να παίζουμε συνέχεια. Δεν έχω σκάλωμα με το να κάνω επιτυχία. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ήταν αυτό το ζητούμενο για μένα. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως στον δικό μας χώρο η επιτυχία, όπως και η αποτυχία, δεν είναι ποτέ προσωπική υπόθεση».
Όσο ακούω την Ειρήνη, σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να ενσωματώσει τον ελληνικό στίχο στη μουσική της και, γιατί όχι, να μιλάμε για αυτούσιο ελληνικό RnB ‒ αυτό έγινε πολύ πετυχημένα στην τραπ μουσική. Τo έχει επιχειρήσει, όπως μου εκμυστηρεύεται, γράφοντας ένα ραπ κομμάτι, αλλά κάπου κολλάει. «Αρκετοί μού λένε “δοκίμασε να πεις αυτό που θες στα ελληνικά” και το τραγουδάω, αλλά με πάει πιο πολύ στη νύχτα και το μπουζούκι. Κάποια φρασαρίσματα και γυρίσματα της φωνής στην RnB εδώ τα έχουμε συνδέσει με άλλο πράγμα.
Πάντως, αυτό είναι κάτι που δεν με αφήνει αδιάφορη, αρκεί να το φέρω στα μέτρα μου. Η τραπ π.χ. δεν μου αρέσει γενικά (σ.σ. προτιμάει ράπερ όπως οι Anser και γκρουπ όπως οι Terror X Crew), αλλά θα συνεργαζόμουν με τον Light. Αν ένας καλλιτέχνης μπορεί να δώσει ένα δικό του προσωπικό του στοιχείο στη δουλειά, αυτό το περνάει και στο κοινό, είτε σου αρέσει ή όχι».
Η συζήτηση κλείνει με το πόσο ανδροκρατούμενος είναι ακόμη ο χώρος εδώ πέρα όσον αφορά το ραπ.
«Παγκοσμίως πια οι γυναίκες κυριαρχούν στη μουσική βιομηχανία. Στην Ελλάδα δεν το βλέπουμε ακόμη αυτό. Υπάρχει μια μικρή προκατάληψη. Γενικά, μια γυναίκα πρέπει να προσπαθήσει πολύ περισσότερο για να κερδίσει το κοινό απ’ ό,τι ένας άνδρας.
Το θετικό είναι όμως πως συνεχώς εμφανίζονται νέες artists και θα ήθελα να δω και περισσότερες female συνεργασίες. Δεν έχουν γίνει πολλές μέχρι τώρα. Θα άλλαζε σημαντικά και το σκηνικό αν υπήρχαν στη χώρα μας και γυναίκες παραγωγοί».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
