ΤΟ Α TRIBUTE TO LEONARD COHEN ξεκίνησε σαν ένα γυναικείο πρότζεκτ πριν από τρία χρόνια. Τρεις νεαρές δημιουργοί, η Nalyssa Green, η Sugahspank! και η Lou is, ερμηνεύουν τραγούδια του σπουδαίου τραγουδοποιού και δίνουν μια γυναικεία διάσταση στο έργο του, που θα ευχαριστούσε και τον ίδιο, αν βρίσκοταν στη ζωή. Στη σκηνή τις πλαισιώνουν οι Σεραφείμ Μπέλλος στα ντραμς, Γιώργος Δελλής στα πλήκτρα και Άδωνις Γουλιέλμος στην κιθάρα (Swing Shoes). Είναι μία από τις πρώτες συναυλίες που θα ανοίξουν την Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων την Παρασκευή 17 Ιουλίου.
Βρήκαμε την ευκαιρία να τις ρωτήσουμε αν έχει αλλάξει κάτι στον τρόπο που αντιμετωπίζουν σήμερα το έργο του Cohen, μετά από τρία χρόνια άμεσης επαφής μαζί του.
Έπειτα από μια χρονιά ταραχώδη και αγχωμένη και αρκετά σιωπηρή, τι καλύτερο από το να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, με αυτά τα τραγούδια, για να μας αγκαλιάσουν και να μας πουν «Δεν πειράζει, όλα για καλό, ζήτω η ομορφιά!».
Nalyssa Green
Έρχεται και με βρίσκει. Όποτε και όπου. Με άλλους τρόπους. Σε μαγικό νησί των Κυκλάδων. Μπαίνει το «Μoving on», σκέφτομαι τα χρόνια του στην Ύδρα. Να κάθεται στον βράχο, να κοιτάει το άσπρο και το μπλε που κοιτάω κι εγώ, να το βάζει μέσα του και να το βγάζει ίδιο, αλλά άλλο. Βουτηγμένο στη ματιά του και σ' αυτή την ουσία που έρχεται από κάπου άλλου. Με τη βαθιά φωνή του μετά να το θυμάται και να το αφηγείται. Και να έρχεται να με βρει. Να με καθησυχάσει. Να μου τα πει όλα όπως είναι. Αυτά που σε ακουμπάνε κάπου βαθιά. Αλλά έτσι ειπωμένα από αυτόν, έτσι τραγουδισμένα είναι σαν να σου λένε: «Δεν πειράζει, όλα για καλό, ζήτω η ομορφιά!».
Προσωπικά, δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση με το έργο του Cohen. Προφανώς. Είχα μεγάλο σεβασμό για τον ίδιο και κάποια λατρεμένα τραγούδια, αλλά ως εκεί. Όταν μου πρότειναν να συμμετάσχω σε αυτό το tribute, πήγα σε μια πρόβα απλώς από περιέργεια. Βγήκα από αυτή την πρόβα μαγεμένη, χάρη στο ότι τραγουδούσα τα λόγια του. Κάθε φορά που τα τραγουδάω η συγκίνηση παραμένει ίδια, αλλά όσο περνάει ο χρόνος αλλάζει η σημασία κάθε στίχου, ανάλογα με το πώς με βρίσκει εκείνη τη χρονική στιγμή. Μου μιλάει για τη ζωή μου, για το τι μου φέρνει ο χρόνος όσο κυλάει, κάθε φορά με μια αίσθηση απολύτως επίκαιρου και προσωπικού. Έρχεται και με βρίσκει. Ή μπορεί και να καταφεύγω εγώ σ' αυτόν.
Έτσι κι αλλιώς, έχω δεσμευτεί με τα τραγούδια του φτιάχνοντας αυτή την μπάντα με τις φίλες και τους φίλους μου για να λέμε τα τραγούδια του. Μας έχει ταξιδέψει σε υπέροχες στιγμές και τόπους. Και συνεχίζουμε και φέτος το καλοκαίρι να ταξιδεύουμε με αυτά τα τραγούδια ως οδηγούς και φύλακες-αγγέλους. Έπειτα από μια χρονιά ταραχώδη και αγχωμένη και αρκετά σιωπηρή, τι καλύτερο από το να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί, με αυτά τα τραγούδια, για να μας αγκαλιάσουν και να μας πουν «Δεν πειράζει, όλα για καλό, ζήτω η ομορφιά!».
Moving On
Sugahspank!
Είναι εύκολο να μπερδέψει κανείς τον Cohen με μυθικό πρόσωπο, ιεροκήρυκα, πνευματικό δάσκαλο, γκουρού κ.λπ. Όποιος έχει διαβάσει παλιότερες συνεντεύξεις μου, αλλά και άλλες, σημαντικές αναλύσεις για το έργο του, θα το διαπιστώσει εύκολα. Όντως οι στίχοι του κάνουν το ακροατήριο γρήγορα να πει «πώς τα γράφει έτσι ο άτιμος, να ένα παράδειγμα σοφού ανθρώπου» ‒ το κοινό το ίδιο είναι που τον αναγνωρίζει ως αυθεντία.
Έχω περάσει μάλλον στο επόμενο στάδιο της σχέσης μου με τον Leonard. Άρχισα να ξεπερνώ τον υποβόσκοντα θυμό που έτρεφα για την απαισιόδοξη πλευρά του, αυτή που δεν με έσωσε. Έλεγα λίγο πριν: «Αυτά τα αρνητικά μηνύματα που περνάς στο "You want it darker" δεν ταιριάζουν σε έναν πνευματικό πατέρα, κι εσύ ήρθες να με σώσεις απ' όλα τα κακά του κόσμου. Αφού ο μαθητής βρίσκει τον δάσκαλο μόνο όταν είναι έτοιμος, κι εγώ σε βρήκα, τι είναι όλα αυτά τα πεσιμιστικά που τσαμπουνάς; Και γιατί τα πιο σκοτεινά τραγούδια σου είναι τα τελευταία; Με τόση σοφία, εσύ, ο Cohen, εκεί καταλήγεις; Στο να σνομπάρεις τον Θεό, να χάνεις την ελπίδα σου για την ανθρωπότητα και να συμπεραίνεις πως η ζωή είναι κάτι λιγότερο από ένα κακοστημένο αστείο;».
Κι εκεί κάπου ένα μέρος μου αποδέχεται τη σοφία που πρόλαβε να αγγίξει σαν άνθρωπος τρωτός, κάπου ανάμεσα στα τραγούδια, τις γυναίκες και την κατάθλιψη, κι αφήνω επιτέλους στον εαυτό το ενδεχόμενο να αποδεχτεί το ότι η ζωή δεν πρέπει σώνει και ντε να βγάζει ένα θετικό αποτέλεσμα. Κι ένα άλλο κομμάτι μου λέει: «Δεν είναι ο σωτήρας σου ο Cohen, Γεωργία, φίλος σου είναι και παίζετε μαζί μουσική». Και κάπως έτσι ο άτιμος μας κάνει όλους αγγέλους. Ως γυναίκα νιώθω ότι δεν με κατάλαβε ποτέ, ότι με αντικειμενοποιεί, κι αυτό είναι θετικό, γιατί επαληθεύει την ανθρώπινη υπόστασή του.
You want it darker
Lou is
Με τον Leonard Cohen είχα ήδη πολύχρονη σχέση. Ήταν από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς και με συγκινούσε πάντα η ομορφιά της μελωδίας και του λόγου του. Σίγουρα μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας αποκτούσα βαθύτερη κατανόηση των στίχων και μου αποκαλύπτονταν νέες πτυχές του έργου του. Μέσα από το αφιέρωμα μπήκα ακόμα βαθύτερα στον κόσμο του και αυτομάτως στον δικό μου. Αυτό καταφέρνει ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης, να σε φέρει αντιμέτωπο μ' εσένα τον ίδιο, τις αδυναμίες σου, τον πόνο σου, τα χαρίσματα και τις δυνατότητές σου. Απογυμνώνονται τα ασήμαντα και φωτίζοντας ό,τι έχει ουσία. Νιώθω πως έγινε πνευματικός μου πατέρας με την έννοια ότι μέσα στα τραγούδια/ποιήματά του αναζητώ καθοδήγηση, παρηγοριά και εν τέλει την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μελετώντας τα τραγούδια για το αφιέρωμα, χρειάστηκα χρόνο για να αποκωδικοποιήσω το νόημα του στίχου, να το νιώσω ώστε να μπορέσω να το μεταδώσω στον ακροατή με ειλικρίνεια και γενναιοδωρία. Έδωσα σημασία σε παραμελημένα τραγούδια που θεωρούσα πως δεν με αφορούν και σε άλλα που είχαν διαφύγει την προσοχή μου, ενώ για πρώτη ένιωσα το αίμα μου να βράζει με τον κοφτερό και θυμωμένο πολιτικό του λόγο. Για παράδειγμα, δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα βούρκωνα τραγουδώντας το «The Future». Ως γυναίκα, διαβάζοντας τους στίχους του, νιώθεις πως κρατάς μέσα σου το μυστικό της ζωής. Σαν να έχεις τα κλειδιά της ευτυχίας, της απόλαυσης, της αγάπης κι αυτός στέκεται μπροστά σου ζητώντας ένα ταξίδι στον παράδεισο για όσο κρατήσει.
Μου δίνει συχνά την αίσθηση μιας ανεκπλήρωτης επιθυμίας που τον έκανε να πέφτει με λαχτάρα στην αγκαλιά μιας γυναίκας και μετά να φεύγει χορτάτος και πεινασμένος συνάμα, αναζητώντας κάτι καινούργιο. Με άλλα λόγια, θαυμάζω και συγκινούμαι από τον τρόπο που μίλησε και τραγούδησε τις γυναίκες και θα ήθελα πολύ να τον είχα συνοδεύσει στη σκηνή, όχι όμως και στη ζωή.
The Future
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2020
Τεχνόπολης Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100, Γκάζι)
Ώρα έναρξης: 21:00
Εισιτήρια από 10 ευρώ
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.
σχόλια