Το «Black Panther» θεωρείται ήδη μια ταινία-σταθμός στην ποπ κουλτούρα.
Είναι η πρώτη φορά που βγαίνει ένα τόσο φαντασμαγορικό all-star μαύρο blockbuster. Είναι μια καθαρά αφροαμερικανική υπόθεση, από τη σκηνοθεσία μέχρι το σενάριο και το καστ (με δύο εξαιρέσεις).
Δεν έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο, ακόμη κι αν διαφωνούν ορισμένοι, ανατρέχοντας στο παρελθόν. Μπορείς να διακρίνεις πόσο σημαντική είναι από τον ενθουσιασμό και τις συζητήσεις που προκαλεί και τα ρεκόρ που σπάει στα ταμεία.
Έπαιξε ακόμα και σε αμερικανικά δελτία ειδήσεων, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά με φιλμ.
Ο Μαύρος Πάνθηρας δεν είναι ο πρώτος μαύρος σούπερ ήρωας που βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη. Προϋπήρχαν ο Spawn και η τριλογία του Blade του Wesley Snipes.
Έρχεται όμως σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία για τις ΗΠΑ και το Χόλιγουντ, που τον κάνει ακόμη περισσότερο καίριο. Αρκετοί τη συγκρίνουν με την έκρηξη του blaxploitation τη δεκαετία του '70 ή την άνοδο των μαύρων σκηνοθετών, όπως ο Spike Lee, τη δεκαετία του '90.
Ας μην πάμε τόσο μακριά όμως. Υπάρχει μια ανάγκη για περισσότερες τέτοιες ταινίες, τουλάχιστον αυτό δείχνει η καλλιτεχνική επιτυχία ταινιών-αουτσάιντερ, όπως το «Get Out» και το «Moonlight».
Ευκαιρία να φανεί μια παρόμοια δυναμική και στο box office, κάτι που καταφέρνει στο έπακρο ο «Πάνθηρας» στην Αμερική, που, ας μη γελιόμαστε, είναι το βασικό κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Ο Lamar ραπάρει στο επιβλητικό ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι σαν βασιλιάς, υποδυόμενος τον πρωταγωνιστή T'Challa, αλλά στην ουσία μπορείς άνετα να το θεωρήσεις αναφορά στο χιπ χοπ.
Δεν είναι περίεργο που ο σκηνοθέτης του φιλμ Ryan Coogler (που έχει σκηνοθετήσει επίσης το «Creed» - τον μαύρο Ρόκυ) ανέθεσε το σάουντρακ στον πιο πολιτικοποιημένο ίσως ράπερ της γενιάς του.
Ο Kendrick Lamar δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Είναι μάλλον ο πιο περιζήτητος καλλιτέχνης στον πλανήτη αυτήν τη στιγμή.
Μόλις πρόσφατα έσκασαν τα νέα ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι ο βασικός headliner του Reading και του Leeds, δύο από τα πιο παραδοσιακά ροκ φεστιβάλ της Αγγλίας.
Ήδη το line-up έχει προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις στο indie κοινό της χώρας, αλλά είναι σίγουρο ότι θα γίνει χαμός από κόσμο και στα δύο φεστιβάλ. Εξίσου σίγουρο είναι ότι οι ράπερ είναι οι σύγχρονοι ροκ σταρ.
Για να επιστρέψουμε στον «Μαύρο Πάνθηρα», ο Lamar υποτίθεται ότι εκτελεί χρέη curator. Δεν επιβλέπει απλώς, όμως, ούτε μαζεύει κομμάτια για να κάνει μια συλλογή.
Το άλμπουμ μοιάζει με ένα ακόμα πρότζεκτ της προσωπικής του δισκογραφίας. Υπογράφει και τα 14 κομμάτια.
Και ενώ ραπάρει επίσημα στα πέντε, η φωνή του ακούγεται συνέχεια ανάμεσα στα τραγούδια τα 50 λεπτά που διαρκεί το σάουντρακ.
Από το άλμπουμ περνάει μια πλειάδα συνεργατών του.
Κάποιοι είναι πιο γνωστοί, όπως οι Travis Scott, Future, James Blake, 2 Chainz, Vince Staples, The Weeknd και Anderson.Paak, αλλά περιλαμβάνει και την παρέα του από την Top Dawg Entertainment (SZA, Ab-Soul, ScHoolboy Q κ.ά.).
Βέβαια, υπάρχουν και πιο απρόβλεπτες επιλογές.
Γενικά, το άλμπουμ έχει έναν παναφρικανικό και πανατλαντικό χαρακτήρα, αφού ενώνει καλλιτέχνες όπως η σούπερ σταρ του gqom Babes Wodumo, που συνεργάζεται με τον Zacari στο απίθανο «Redemption», ή βάζει την επίσης, Νοτιοαφρικάνα, Svanja να τραγουδήσει στα ζουλού.
Zacari & Babes Wodumo - Redemption
Οι μουσικοκριτικοί γράφουν ότι το σάουντρακ του «Μαύρου Πάνθηρα» είναι η «Super Fly» στιγμή του Lamar. Δεν ξέρω αν είναι υπερβολή κάτι τέτοιο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Curtis Mayfield είχε γράψει ένα αριστούργημα που όχι απλώς ξεπέρασε το φιλμ για το οποίο φτιάχτηκε αλλά το έστειλε στην κυριολεξία στα αζήτητα.
Το «Black Panther: The album» έχει φτιαχτεί από έναν καλλιτέχνη που κυριαρχεί στο είδος που υπηρετεί και το ξέρει.
Ο Lamar ραπάρει στο επιβλητικό ομώνυμο εναρκτήριο κομμάτι σαν βασιλιάς, υποδυόμενος τον πρωταγωνιστή T'Challa, αλλά στην ουσία μπορείς άνετα να το θεωρήσεις αναφορά στο χιπ χοπ.
Είναι φιλόδοξο σίγουρα. Ήδη έχει βγάλει δύο χιτάκια, το «All the Stars», που ερμηνεύει με τη SZA, και το «Pray for me» με τον Weeknd.
The Weeknd, Kendrick Lamar - Pray For Me
Σε αυτό το τελευταίο ο Lamar θυμίζει την εσωτερική του πάλη όπως την εξέφραζε στο «To pimp a butterfly». «I fight the world, I fight you, I fight myself/ I fight God, just tell me how many burdens left» τραγουδάει, εξηγώντας πώς είναι να είσαι μαύρος άνδρας στην Αμερική σήμερα, και αντιπαραβάλλει τους στίχους με το πώς είναι να είσαι ένας μαύρος ήρωας. To κορυφαίο κομμάτι του δίσκου είναι με διαφορά το πιο αφαιρετικό 'Bloody Waters' που ερμηνεύει μαζί με τον James Blake και τον Anderson.Paak.
Με λίγα λόγια, το σάουντρακ είναι τόσο καλή δουλειά, που μπορεί να σταθεί μόνη της ανεξάρτητα από την ταινία.
Δεν χρειάζεται να τη δεις καν για να το απολαύσεις ολόκληρο, κάτι που είναι σπάνιο.
Το ίδιο ισχύει όμως και για την ταινία.
Μπορεί να ανήκει στο σύμπαν της Marvel, οπότε υπάρχει αρκετή επιφυλακτικότητα για την ποιότητά της, αλλά είναι τόσο σφιχτοδεμένη, που στέκεται άνετα μόνη της, χωρίς να έχεις δει τα πάντα από το συγκεκριμένο franchise.
Για το αν είναι καλή ή όχι ας αποφανθούν οι κριτικοί, αλλά νομίζω ότι μέχρι στιγμής οι αντίχειρες, στην πλειονότητά τους, δείχνουν προς τα πάνω.
Aκούστε ολόκληρο το soundtrack στο Spotify:
