Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich Facebook Twitter
«Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αποδέχομαι όλες τις διαφορετικές μου πτυχές. Τρελαίνομαι να δουλεύω με όρους αρχιτεκτονικής, καθώς διευρύνει τα όριά μου». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich ανθίζουν στο ΕΜΣΤ

0

Μπαίνοντας στο ΕΜΣΤ, δεν μπορεί να μη σου τραβήξει την προσοχή· σηκώνεις το βλέμμα, καθώς μια πολύχρωμη τοιχογραφία σε κατακόκκινο φόντο καλύπτει περιμετρικά το μπαλκόνι τού μεσοπατώματος. Δυνατά και λαμπερά χρώματα, περίπλοκα σχήματα που θυμίζουν εξωτική βλάστηση, φρούτα αλλά και ανθρώπινα μέλη, ένας κρυμμένος ερωτισμός που σου αποκαλύπτεται σταδιακά καθώς παρατηρείς κομμάτι-κομμάτι αυτή την έκρηξη χαράς και αισιοδοξίας, ένα περίτεχνο έργο που έχει τον τίτλο «Επικούρειος Εδέμ».

Η πανδαισία χρωμάτων και σχημάτων συνεχίζεται στον χώρο εκπαίδευσης του ημιώροφου, στις κολόνες και στους τοίχους, προσφέροντας μια αναπάντεχη αίσθηση ευφρόσυνου ηδονισμού, ενώ μελλοντικά θα στρωθούν και χαλιά με ανάλογη θεματική. Όλη αυτή η εικαστική επέμβαση υλοποιείται από τη φιλοξενούμενη Ολλανδή καλλιτέχνιδα Hadassah Emmerich.

Μεγαλωμένη στο νότιο Λίντμπουργκ της Ολλανδίας, περιοχή που κάποτε αποτελούσε προορισμό οικονομικών μεταναστών που αναζητούσαν την τύχη τους στα ορυχεία, στην οικογενειακή της ιστορία είναι σαν να αποτυπώνεται η πορεία της χώρας της, μιας κάποτε παγκόσμιας αποικιοκρατικής δύναμης.

«Ξεκίνησα κι εγώ αναζητώντας περιγραφικές εικόνες, όπως τα κορίτσια των ημερολογίων της Ινδονησίας ή η οικειοποίηση της ζούγκλας, αλλά έχω καταλήξει σε πιο στυλιζαρισμένες και αφηρημένες φόρμες. Εν τέλει, αναμειγνύω τον παλιό με τον πιο πρόσφατο εαυτό μου».

Με πατέρα μισό Ινδονήσιο και μισό Γερμανοκινέζο, ο οποίος χωρίς προφανή λόγο τής έδωσε εβραϊκό όνομα, και μητέρα Γερμανίδα, της οποίας ο πατέρας μετανάστευσε για να εργαστεί στα ορυχεία, μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι χωρισμένων γονιών που βρήκε διέξοδο στη ζωγραφική. Σπούδασε αρχικά στις ακαδημίες καλών τεχνών του Μάαστριχτ και της Γάνδης. Αργότερα έκανε μεταπτυχιακό στο Goldsmiths College του Λονδίνου, και μέσα στα χρόνια ανέπτυξε μια δική της τεχνική που συνδυάζει τη ζωγραφική με τη χαρακτική, και την εφαρμόζει τόσο σε μεγάλες επιφάνειες όσο και σε μικρές φόρμες.

Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich Facebook Twitter
Εξηγεί για την αθηναϊκή της εμπειρία: «Αρχιτεκτονική λωρίδα δεν είχα ξανακάνει και καθώς σχετίζεται με το κλασικισμό χαίρομαι πολύ που δούλεψα έτσι στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι ανάλογο σε αυτό το ύψος». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Σχεδιάζει αρχικά τις εικόνες της στο χαρτί και στη συνέχεια χρησιμοποιεί λωρίδες στένσιλ, τις οποίες κόβει από λινοτάπητα. Επιλέγει διαφορετικά χρώματα-μελάνια με τα οποία καλύπτει κάθε τμήμα της σύνθεσής της και τα αποτυπώνει στον τοίχο. Αφού συμπληρώσει τα «παζλ» της χρησιμοποιεί μια σειρά εργαλείων με τα οποία επεξεργάζεται τα κομμάτια βινυλίου (πριν το αφαιρέσει) και τα χρώματα – η διαδικασία την κάνει να μοιάζει περισσότερο γλύπτρια παρά ζωγράφος. Θέλοντας να κάνει ανακύκλωση τα υλικά που περισσεύουν από μεγάλες αναθέσεις, τα επαναχρησιμοποιεί σε καμβάδες και χαρτιά, δίνοντάς τους νέα μορφή.

Κι αν το αποτέλεσμα της εργασίας της συχνά θυμίζει εικόνες της pop art και της διαφήμισης, παράλληλα σε ταξιδεύει στον κόσμο του ναΐφ ζωγράφου Ανρί Ρουσό, όπως και στο έργο της Τζόρτζια Ο’Κιφ, καθώς πολλές εικόνες της επικεντρώνονται στο γυναικείο σώμα, αντικείμενο έλξης αλλά και απώθησης, αποπλάνησης και κριτικής αποτίμησης.

Συναντηθήκαμε Κυριακή μεσημέρι στον ημιώροφο του μουσείου, όπου οι εργασίες ολοκλήρωσης των τοιχογραφιών της συνεχίζονταν με ταχείς ρυθμούς εν όψει των εγκαινίων τους. «Αγαπούσα τη χαρακτική από τον καιρό που σπούδαζα και αργότερα την εξέλιξα με τη βοήθεια του λινοτάπητα, όπου μπορείς να επαναλάβεις δέκα και είκοσι φορές παρεμφερείς εκδοχές της ίδιας εικόνας. Νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να συνδυάζεις τις δύο τεχνικές, τη ζωγραφική και τη χαρακτική.

Παλιότερα ζωγράφιζα κανονικά, με το πινέλο, αλλά έχω εξελίξει πια σε τέτοιο βαθμό την προσωπική μου τεχνική που αποτελεί τον δικό μου τρόπο ζωγραφικής, μέσα στα χρόνια έχω αποκτήσει μια μηχανική δεξιοτεχνία. Θεωρώ ότι έτσι βγαίνουν υπέροχα λαμπερά χρώματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζωγραφίζω με έναν έμμεσο τρόπο. Το στούντιό μου είχε γεμίσει με τόσο πολλά κομμάτια από τον λινοτάπητα που χρησιμοποιώ, που σκέφτηκα να τα ανακυκλώσω, έτσι άρχισα να τα επαναχρησιμοποιώ δημιουργώντας κολάζ ή ανσαμπλάζ. Όποτε χρειάζεται, όχι συχνά, προσθέτω χρώμα».

Ποιες είναι οι επιρροές της μέσα στα χρόνια; «Οπωσδήποτε υπάρχουν οι προσωπικοί/-ές ήρωες/ηρωίδες σε αυτά που βλέπεις, αλλά νομίζω ότι η μεγαλύτερη μου επιρροή είναι ο Αφροαμερικανός Κέρι Τζέιμς Μάρσαλ, ο οποίος συνδυάζει ζωγραφική με χαρακτική. Ωστόσο, είναι πολύ πιο παραστατικός, κάτι που εγώ δεν είμαι, καθώς το έργο μου σήμερα είναι πολύ πιο αφηρημένο απ’ ό,τι παλιότερα. Ξεκίνησα κι εγώ αναζητώντας περιγραφικές εικόνες, όπως τα κορίτσια των ημερολογίων της Ινδονησίας ή η οικειοποίηση της ζούγκλας, αλλά έχω καταλήξει σε πιο στυλιζαρισμένες και αφηρημένες φόρμες. Εν τέλει, αναμειγνύω τον παλιό με τον πιο πρόσφατο εαυτό μου».

Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich Facebook Twitter
Studio Hadassah Emmerich (2019), Φωτ.: Teri Romkey

Οπότε η Ινδονησία, η κουλτούρα της οποίας αποτελεί μέρος της οικογενειακής παράδοσης και την επηρέασε καθοριστικά, κυριαρχείται από χρώματα, όπως τα σχέδιά της; «Όχι τόσο, αυτό το συναντάς περισσότερο στην Καραϊβική, όπου επίσης έχω ταξιδέψει, η οποία, όπως η Ινδονησία, υπήρξε ολλανδική αποικία.

Όταν δούλευα επάνω σε μια μεγάλη τοιχογραφία για την τράπεζα ING στην περιοχή Μπέλμαν του Άμστερνταμ, την οποία καθημερινά επισκεπτόμουν, ανακάλυψα ένα μέρος που έμοιαζε σαν να είναι άλλη χώρα· ήταν σχεδόν γκετοποιημένο, δεν θύμιζε καθόλου το υπόλοιπο Άμστερνταμ. Εκεί συναντιούνται οι παραδόσεις που έχουν φέρει μαζί τους οι άνθρωποι της Καραϊβικής και της Ινδονησίας».

Η σχέση με την πατρίδα του πατέρα της, ο οποίος μεγάλωσε στην Ιάβα, εκεί όπου βρίσκεται και η πρωτεύουσα, η Τζακάρτα, πέρα από κάποιες επισκέψεις, εμπεδώθηκε όταν το 2006 κλήθηκε να δημιουργήσει μια τοιχογραφία είκοσι μέτρων στην Πρεσβεία της Ολλανδίας. Ακόμα τότε χρησιμοποιούσε πινέλο και αφού πρώτα ψέκασε με διάφορα χρώματα το φόντο, δούλεψε εξοντωτικά με μόλις μία βοηθό.

Όταν, δώδεκα χρόνια αργότερα, το κτίριο ανακαινίστηκε την κάλεσαν εκ νέου να ζωγραφίσει το πίσω μέρος του ίδιου τοίχου. «Καθώς δεν τον έβλεπε ο ήλιος τα χρώματα ήταν ακόμα εκεί, χωρίς να έχουν ιδιαίτερα αλλοιωθεί. Υπάρχουν σημεία όπου η παλιά και η νέα τοιχογραφία συναντιούνται και το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό, πολύ όμορφο».

Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich Facebook Twitter
«Είναι πολύ σπουδαίο για μένα το γεγονός ότι η δουλειά μου μπορεί να είναι είτε μικρών διαστάσεων και πιο προσωπική, οπότε ο κόσμος την αγοράζει και την κρεμάει στο σπίτι του, είτε υπάρχει σε έναν εσωτερικό ή εξωτερικό τοίχο, είτε οπουδήποτε αλλού». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

«Σε ενοχλεί αν κάποιοι χαρακτηρίζουν τη δουλειά σου περισσότερο ως διακοσμητική;» «Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο αποδέχομαι όλες τις διαφορετικές μου πτυχές. Τρελαίνομαι να δουλεύω με όρους αρχιτεκτονικής, καθώς διευρύνει τα όριά μου. Είναι πολύ σπουδαίο για μένα το γεγονός ότι η δουλειά μου μπορεί να είναι είτε μικρών διαστάσεων και πιο προσωπική, οπότε ο κόσμος την αγοράζει και την κρεμάει στο σπίτι του, είτε υπάρχει σε έναν εσωτερικό ή εξωτερικό τοίχο, είτε οπουδήποτε αλλού. Είναι κρίμα να κάνουν διαχωρισμούς στην τέχνη, όλες οι διαφορετικές εκδοχές μπορούν να συνυπάρχουν, να πηγαίνουν χέρι-χέρι.

Εξάλλου, έχει πολιτικές διαστάσεις η δουλειά μου, δεν είναι μόνο χρώματα και λουλούδια, μολονότι ακόμα και τα χρώματα και τα λουλούδια μπορεί να έχουν πολιτική διάσταση – είναι παράλογο να αντιμετωπίζουν κάποιοι τα χρώματα με καχυποψία. Η δουλειά μου διαθέτει περισσότερο ερωτική διάσταση, αν την παρατηρήσεις με προσοχή. Μέσα στις αφηρημένες φόρμες θα βρεις και χείλια και γλώσσες και γυναικεία μέλη, όλα εκείνα που αποκαλούμε σύμβολα γονιμότητας διάσπαρτα σε ένα διεθνές πολιτιστικό κράμα.

Ένα διαρκώς επεκτεινόμενο σύμπαν του οποίου τα στοιχεία αναπαράγουν το ένα το άλλο, υμνώντας το ταυτόχρονα. Μου αρέσει το σημείο στο οποίο έχει οδηγηθεί σήμερα η τέχνη. Να προσθέσω εδώ ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που είναι συγχρόνως κοινωνικοί λειτουργοί».

Υπάρχουν μοτίβα στη δουλειά της που παραπέμπουν ακόμα και στον κονστρουκτιβισμό, της λέω, και παίρνω την απάντηση: «Όπως και στον κυβισμό. Βλέπω μια πολλαπλή προοπτική στα πράγματα κι αυτό συνδέεται απόλυτα με αυτό που προσπαθώ να πετύχω, το όραμα της ανάμειξης των ειδών, έναν κρεολινισμό, μια αντίσταση στην αναβίωση των εθνικών αξιών στην Ευρώπη – οι Κρεολοί της Καραϊβικής έχουν μια ευρύτερη, οικουμενική διάσταση. Η προσωπική μου ιστορία είναι κάτι εντελώς αντίθετο, είμαι ένας συνδυασμός διαφορετικών προελεύσεων και παραδόσεων».

Οι πολύχρωμοι κήποι της Hadassah Emmerich Facebook Twitter
Hadassah Emmerich, Garland of creolized tulips (2018) Ακρυλικό και μελάνι σε τοίχο, 5μ.x220εκ., Ανάθεση για την Πρεσβεία της Ολλανδίας, Τζακάρτα Φωτ.: Teri Romkey

Ωστόσο η δουλειά της μπορεί εύκολα να εμπορευματοποιηθεί, να την καλέσουν λ.χ. για μια βιτρίνα πολυτελούς καταστήματος. Μου λέει γελώντας: «Ανυπομονώ! Ζώντας τα τελευταία χρόνια στις Βρυξέλλες, έχω συνεργαστεί ήδη με έναν βελγικό brand, το οποίο δανείστηκε μοτίβα μου για πουκαμίσες. Η δουλειά μου έχει αναμφίβολα στοιχεία pop. Το 2016 είδα στην Tate Modern μια συγκλονιστική έκθεση με τίτλο “The world goes pop”.

Ήταν καθοριστική για μένα, γιατί έτσι συνδέθηκα ακόμα περισσότερο με το επικοινωνιακό κομμάτι. Συμμετείχαν εκπληκτικές καλλιτέχνιδες, άγνωστες σ’ εμάς, γυναίκες από τη Λατινική Αμερική, την Ισπανία, το πρώην Ανατολικό Μπλοκ, την εποχή του Φράνκο στην Ισπανία. Οι περισσότεροι ξέρουμε μόνο τον Λίχτενσταϊν και τον Γουόρχολ κι όμως, όσοι και όσες συμμετείχαν ήταν απίστευτα ταλαντούχοι/-ες. Μου πήρε τα μυαλά, ήταν μια δυνατή και πλήρης έκθεση».

Στην Αθήνα, χάρη στην ανάθεση του ΕΜΣΤ, ασχολήθηκε με δύο πράγματα που δεν είχε καταπιαστεί ξανά, με κολόνες και μια οριζόντια τοιχογραφία που θυμίζει λίγο τη ζωφόρο των αρχαίων ναών και, βέβαια, του Παρθενώνα. Καθώς το έργο απαιτούσε αντοχή, είχε στη διάθεσή της τρεις βοηθούς, δύο νέους άντρες εξοικειωμένους με τη street art, που ανέβαιναν στη σκαλωσιά, και μια νέα γυναίκα η οποία ήταν πιο κοντά στη χαρακτική, που αναπαρήγαν με ενθουσιασμό τα σχέδιά της.

Εξηγεί για την αθηναϊκή της εμπειρία: «"Αρχιτεκτονική λωρίδα" δεν είχα ξανακάνει και καθώς σχετίζεται με τον κλασικισμό χαίρομαι πολύ που δούλεψα έτσι στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι ανάλογο σε αυτό το ύψος, μου θύμισε μια επίσκεψή μου στην Πομπηία, όπου μπήκα σε ένα ρωμαϊκό πορνείο και είδα μια περιμετρική τοιχογραφία που διαφήμιζε τις υπηρεσίες που παρείχαν οι γυναίκες. Μου έδωσε πολλή έμπνευση, γιατί μου αποκάλυψε τον τρόπο που οι τοιχογραφίες μπορούν να μεταφέρουν μηνύματα από το παρελθόν».

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Παναγοπούλου

Εικαστικά / Ειρήνη Παναγοπούλου: Η μεγάλη Ελληνίδα συλλέκτρια Τέχνης μιλά στη LIFO

Η γνωστή συλλέκτρια μιλά στη LiFO για το ταξίδι της στην τέχνη μέσα από τη συγκρότηση της μεγάλης και σπάνιας συλλογής της, μέρος της οποίας θα δούμε με αφορμή την έκθεση «Fernweh ή νοσταλγία για άγνωστους τόπους».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Εικαστικά / Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Η γεννημένη στο Ελσίνκι καλλιτέχνιδα που κέρδισε το βραβείο Young Artist της φετινής Art Athina μιλάει για το έργο της που βασίζεται στην αίσθηση του κατεπείγοντος, στη χειρωνακτική εργασία και στη σχέση της με τη γλώσσα. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα «χρονικό της αναισθησίας» με έργα υψηλής δόνησης 

Εικαστικά / Κωνσταντίνος Λαδιανός: «Πού πήγε όλη αυτή η επιδεξιότητα των χεριών που είχαν οι παλιότεροι»

Η παράδοση, η αγιολογική γραμματεία και η λαϊκή μυθολογία συνυπάρχουν στον κόσμο του ταλαντούχου καλλιτέχνη, εμπλέκοντας το προσωπικό βίωμα με καθηλωτικές αλληγορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Εικαστικά / Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Με το έργο του στον εξωτερικό χώρο του μουσείου ο Michael Rakowitz συνομιλεί με τα έργα της κλασικής αρχαιότητας και υπενθυμίζει τα μάταια ταξίδια ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών που «ξεσπιτώνονται».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Εικαστικά / Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Με πυρήνα της συλλογής του Λόντερ ένα από τα διασημότερα έργα του Κλιμτ, που εκτιμάται ότι η πώλησή του θα ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια δολάρια, η βραδιά της δημοπρασίας στον οίκο Sotheby’s φιλοδοξεί να προσελκύσει ξανά τους μεγάλους συλλέκτες. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζένη Μαρκέτου

Οι Αθηναίοι / Τζένη Μαρκέτου: «Οι καλλιτέχνες δεν έχουμε ανακαλύψει τον τροχό»

Στην Αμερική έμαθε πως η τέχνη είναι κοινωνική υπόθεση, πως ο κόσμος δεν εξαντλείται στις γκαλερί. Η πρώτη της παρέμβαση σε δημόσιο χώρο, που προκάλεσε αντιδράσεις, της δίδαξε ότι ένα έργο οφείλει να μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Με τη νέα της εγκατάσταση στο Μέγαρο Μουσικής μάς υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της φύσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σεπτέμβρης της Art Athina 2025

Εικαστικά / Art Athina 2025: Το τώρα και το μετά της σύγχρονης τέχνης

Ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, ψηφιακή τέχνη: Το ανάγλυφο του παγκόσμιου εικαστικού χάρτη έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από την ελληνική και ξένη παραγωγή, και αναδεικνύεται στην ετήσια φουάρ που πραγματοποιείται ξανά στο Ζάππειο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ