Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Προσωπικά μου αρέσει όταν πολύς κόσμος εκφράζει κάτι βαθιά προσωπικό και βλέπει ότι γίνεται αυτομάτως και οικουμενικό. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη 

0

Το πρώτο έργο του Δημήτρη Κόκορη που είδα ήταν ένα ασπρόμαυρο σκίτσο που μου θύμισε Bruegel. Ήταν και ο λόγος που επισκέφτηκα την πρώτη ατομική του έκθεση, η οποία ήταν από τις πιο εντυπωσιακές που έχω δει ποτέ στην Ελλάδα, ειδικά από καλλιτέχνη της γενιάς του. Ο αλλόκοτος κόσμος που δημιουργούσε σε κάθε του πίνακα, είτε ήταν συμπλέγματα σκιτσαρισμένων ανθρώπων, είτε φανταστικά πλάσματα ζωγραφισμένα με έντονα χρώματα, είχαν κάτι από Ιερώνυμο Μπος, με εντελώς σύγχρονο όμως τρόπο. Ο Δημήτρης Κόκορης στις 14/11 παρουσιάζει στην γκαλερί Alma τη δεύτερη ατομική έκθεσή του, με τίτλο «Follies», που είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή, με έργα που δημιούργησε τα τελευταία δύο χρόνια.  

«Στη δεύτερη ατομική του έκθεση ο εικαστικός καλλιτέχνης Δημήτρης Κόκορης μάς εισάγει στο μυστηριώδες περιβάλλον του προσωπικού του ερειπιώνα, όπου αποσαθρωμένοι σκελετοί κτιρίων συμπλέκονται με θραύσματα γλυπτών, περίεργα φυτά, αλλόκοτα πλάσματα και κατακερματισμένα ανθρώπινα μέλη», γράφει η δρ. Μαρία Βάρα, από το Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της ΑΣΚΤ. «Όπως τα follies, οι ιδιόρρυθμες αυτές κατασκευές στους κήπους, κατά τη διάρκεια του περιπάτου παρέσυραν σε περαιτέρω εξερεύνηση και προσέφεραν τη συγκίνηση της ανακάλυψης, έτσι τα έργα του Κόκορη κρύβουν μια σειρά από εκπλήξεις που τραβούν το βλέμμα, οδηγώντας το σε διαφορετικές διαδρομές ανάλογα με τη γωνία θέασης. Στα έργα, αμφίσημες μορφές κατακλύζουν ένα φανταστικό σύμπαν που μπορεί να έρχεται από το παρελθόν ή να απεικονίζει ένα δυστοπικό μέλλον. Η επιβλητικότητα της βλάστησης, που μοιάζει ζωντανή, σχεδόν υπερφυσική, με κρυμμένα μυστικά να καραδοκούν, προκαλεί δέος και ανασφάλεια.

Σχεδιάζω γρήγορα και έτσι εξασκούμαι. Δεν μου αρέσει να ζωγραφίζω από φωτογραφίες, μπορεί τα έργα μου να μοιάζουν ότι προέρχονται από τον κόσμο της φαντασίας, αλλά προσπαθώ να παρατηρήσω πάρα πολύ την πραγματικότητα για να ενημερώσω τη βιβλιοθήκη ερεθισμάτων μου. 

»Ο καλλιτέχνης ζωγραφίζει χωρίς προσχέδιο, κατευθείαν στον καμβά με πινέλο ή στο χαρτί με πενάκι, με τη συμπύκνωση της πληροφορίας να δίνει την αίσθηση ότι τείνει να υπερβεί τα όρια του έργου. Αυτός ο “τρόμος του κενού” (horror vacui), η τάση για πλήρωση ολόκληρης της επιφάνειας, μεταφέρεται και στην αφήγηση. Η καταιγιστική, λαβυρινθώδης πλοκή κόβει την ανάσα, δημιουργώντας κλειστοφοβική ατμόσφαιρα γοτθικού μυθιστορήματος, η οποία εκδηλώνεται οπτικά, συχνά με σκοτεινό χιούμορ, μέσω μιας παράδοξης ανατομίας: τα υβριδικά όντα που ξεπροβάλλουν, καλώντας μας να αναλογιστούμε το υλικό της δικής μας ύπαρξης, μοιάζουν να έχουν κατασκευαστεί στο εργαστήριο του Dr. Frankenstein. Ένα κεφάλι κολλημένο σε ένα πόδι, ένα πρόβατο που φυτρώνει από κλαδί δέντρου, ένα ποντίκι με προβοσκίδα ελέφαντα – η εστίαση του βλέμματος αποκαλύπτει έναν συναρπαστικό κόσμο με αναρίθμητα γκροτέσκα πλάσματα που θα μπορούσαν να έχουν δραπετεύσει από κάποιο μεσαιωνικό εικονογραφημένο Ζωολόγιο (Bestiary). Με την ενσωμάτωση ανθρωπόμορφων όντων που κουβαλούν μια θορυβώδη μετα-πανκ (post-punk) αισθητική, απότοκη της οικειοποίησης του γοτθικού από τη βρετανική μουσική σκηνή του τέλους της δεκαετίας του 1970, ο προσωπικός ερειπιώνας του καλλιτέχνη μεταμορφώνεται σε συλλογικό πεδίο στοχασμού για τη σύγχρονη παραφροσύνη της υπερπληθώρας των πληροφοριών, της βίας, της αστικής παρακμής, της περιβαλλοντικής κατάρρευσης, και, τελικά, για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος».

Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Στη σχολή δεν έμαθα και πολλά πράγματα, έμαθα μετά τη σχολή, όταν πήγα στον Γιώργο Ρόρρη και έκανα μαθήματα ζωγραφικής − μπορώ να πω ότι εκεί έμαθα τα βασικά. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

― Για ποιον λόγο φορτώνεις τις εικόνες με τόσες λεπτομέρειες;
Αυτός ο σχεδιαστικός χαρακτήρας στην αρχή ήταν ένα σχόλιό μου πάνω στον καταιγισμό της πληροφορίας και της εικόνας σε μια δισδιάστατη επιφάνεια, όπως είναι η οθόνη του υπολογιστή, απ’ την οποία δέχεσαι πάρα πολλή πληροφορία. Αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να εξαγάγω πληροφορία, οπότε φόρτωσα τις εικόνες μου με λεπτομέρειες σαν ένα σχόλιο, σαν να είναι μια οθόνη. 

― Παρατηρείς πολύ προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω σου;
Πάντα παρατηρώ και πάντα σχεδιάζω. Έχω ένα sketch book μαζί μου, οπότε ο καφές μου έξω ή οι ώρες αναμονής για το λεωφορείο, στο μετρό ή στο αεροδρόμιο, γίνονται για μένα ώρες παρατήρησης και μελέτης. Σχεδιάζω γρήγορα και έτσι εξασκούμαι. Δεν μου αρέσει να ζωγραφίζω από φωτογραφίες, μπορεί τα έργα μου να μοιάζουν ότι προέρχονται από τον κόσμο της φαντασίας, αλλά προσπαθώ να παρατηρήσω πάρα πολύ την πραγματικότητα για να ενημερώσω τη βιβλιοθήκη ερεθισμάτων μου.   

― Όταν ξεκινάς να σχεδιάζεις ένα έργο, έχεις στο μυαλό σου τι θα φτιάξεις;
Μπορεί να ξεκινήσω θέλοντας να σκηνοθετήσω κάτι, φαντάζομαι δηλαδή πώς θα μπορούσε να βγει ένα έργο, ετοιμάζομαι. Μπορεί να διαβάζω ένα βιβλίο και να μου δημιουργεί την ανάγκη να εκφράσω κάτι, και την ώρα που πάω να σχεδιάσω να βλέπω ότι αυτό που έχει καταλάβει το ενδιαφέρον μου είναι το αυτί μιας κοπέλας σε μια καφετέρια ή η ωμοπλάτη ή οι πτυχώσεις που κάνει το δέρμα της. Εφαρμόζω τη μνήμη, λειτουργώ συνειρμικά και αλυσιδωτά, σαν chain memory, η μία σκέψη φέρνει την άλλη. Όταν ξεκινάω να ζωγραφίσω, δεν χρησιμοποιώ μολύβι, δεν κάνω προπαρασκευαστικά σχέδια, σχεδιάζω κατευθείαν, αυτό με βοηθάει να είμαι συγκεντρωμένος στο να μην κάνω λάθη.

― Τις εικόνες που σχεδιάζεις στο sketch book τις χρησιμοποιείς;
Είναι κάτι σαν προπόνηση, δεν τις αντιγράφω, στην ουσία λύνω προβλήματα όσον αφορά το φως και τη σκιά, τις αναλογίες, την ένταση, και εξασκούμαι.

― Υπάρχουν καλλιτέχνες που θα μπορούσες να πεις ότι έχεις ως αναφορά;
Αυτούς που αγαπώ πολύ προσπαθώ να μην τους βλέπω και πολύ, γιατί μετά γίνομαι πολύ καλός αντιγραφέας. Μου αρέσει, ας πούμε, ο Πιερ Μπονάρ, ο οποίος δεν είναι τόσο σχεδιαστής. Ένα έργο που με εξέπληξε όταν το είδα είναι «Η Μάχη του Σαν Ρομάνο» του Πάολο Ουτσέλο στο Λούβρο, που δείχνει ιππότες πάνω σε άλογα που ετοιμάζονται να πάνε στον πόλεμο. Τις πανοπλίες τους ο Ουτσέλο τις ζωγράφισε με ασήμι, αλλά λόγω του χρόνου έχει οξειδωθεί κι έχει δημιουργήσει ένα επίστρωμα σαν καμένο, το οποίο δεν καταλαβαίνεις αν είναι από τον Μεσαίωνα ή από το μέλλον. Θα μπορούσαν να είναι και διαστημάνθρωποι. Τα μπουφάν που φοράνε, που είναι σαν καμένα, μπορεί να είναι ρούχα της Balenciaga. Μου άρεσε πάρα πολύ που στον πίνακα δεν υπήρχε χρόνος, συν του ότι, ενώ απεικονίζει μια μάχη −οι άνθρωποι πάνε για πόλεμο− αν δεις το έργο σού φαίνεται ότι πάνε για παρέλαση ή καρναβάλι. Δεν εκφράζει τραγικότητα. Από σύγχρονους καλλιτέχνες μού αρέσουν οι Sky Glabush, Laurie Nye, Mu pan, Andrew Cranston, Charlie Roberts, ο Γερμανός Neo Rauch, το πώς βάζει τον σουρεαλισμό σε κάτι που είναι τελείως ορθολογιστικό, ο James Jean. Μου αρέσουν πολύ και Ιάπωνες, o Κουνιγιόσι, ο Χιρόσιγκε, μου αρέσει πάρα πολύ ο τρόπος που χρησιμοποιούν τη γραμμή ή το πινέλο για να γράψουν με μία ανάσα. Σπάνε την προοπτική του ενός σημείου και, όπως λέει και ο Χόκνεϊ που τους έχει μελετήσει, έχει μια χρονικότητα το έργο τους, ο χρόνος δηλαδή εκεί διαστέλλεται. 

Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Πάντα παρατηρώ και πάντα σχεδιάζω. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

― Πώς παρακολουθείς τι συμβαίνει στα εικαστικά παγκοσμίως;
Από διάφορα site, από το Instagram πάρα πολύ. Έχω μια βιβλιοθήκη όπου μπαίνω και βλέπω ποιες γκαλερί μου αρέσουν και τσεκάρω τους καλλιτέχνες που έχουν στην οικογένειά τους. Επίσης παρακολουθώ στο YouTube τα βίντεο του jameskalm, ο οποίος πάει στις εκθέσεις με το κινητό του, τραβάει όλα τα έργα και ανεβάζει βίντεο δύο ωρών με τα πάντα. Κι αυτό το κάνει κάθε εβδομάδα με γκαλερί της Αμερικής. Βλέπεις ότι παίζει μια έκθεση στη Frieze και ξέρεις ότι, αν περιμένεις δυο μέρες, θα την ανεβάσει. 

― Σπούδασες στην Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη. Δεν ήθελες να σπουδάσεις στην Αθήνα;
Όχι, γιατί ήθελα να φύγω απ’ το σπίτι μου. Σίγουρα είναι πιο εύκολο να μπεις σε καλλιτεχνικούς κύκλους στην Αθήνα, αλλά ξεκίνησα να ζωγραφίζω σοβαρά μετά τη σχολή. Στη Θεσσαλονίκη έμεινα οχτώ χρόνια, έξι στη σχολή και δύο για δουλειά, αλλά συνειδητοποίησα ότι εκεί δεν μπορούσα να κάνω κάτι πέρα από το να δουλέψω στην εστίαση, συν του ότι αισθάνεσαι μεγάλος εκεί μετά τα 25. Όταν βλέπεις να έρχονται φουρνιές 18χρονων φοιτητών, στα 25 σου αισθάνεσαι ότι έχεις τελειώσει. Ήταν όμως πολύ ωραία γιατί έμενα στις εστίες και μου άρεσε να κάνω παρέα με άτομα από άλλες σχολές. Κι επειδή είχα στούντιο στις εστίες, μου άρεσε να ακούω σχόλια ανθρώπων άσχετων από τέχνη. Στη σχολή δεν έμαθα και πολλά πράγματα, έμαθα μετά τη σχολή, όταν πήγα στον Γιώργο Ρόρρη και έκανα μαθήματα ζωγραφικής − μπορώ να πω ότι εκεί έμαθα τα βασικά. 

Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

― Στη Θεσσαλονίκη πήγες με σκοπό να γίνεις εικαστικός; 
Ήθελα να γίνω ζογκλέρ, έκανα ζογκλερικά για δυο-τρία χρόνια, μου άρεσε πολύ, αλλά πάντα σχεδίαζα παράλληλα. Το sketch book ήταν πάντα δίπλα μου, απλώς συνειδητοποίησα αργότερα ότι μπορώ να το κάνω πιο σοβαρά. Στη σχολή ήμουν σε ένα εργαστήρι όπου ο δάσκαλος σχεδόν δεν υπήρχε, αλλά, από την άλλη, είχαμε απόλυτη ελευθερία. Δεν πήγαινα στη σχολή, εργαστήριο είχα στις εστίες. Η σχολή είναι τρία λεωφορεία μακριά από το κέντρο, ήθελες μιάμιση ώρα για να πας, οπότε καθόμουν στο εργαστήριο με κόσμο άσχετο δίπλα μου και ζωγράφιζα. Μου άρεσε όμως να βγαίνω από τη φούσκα των καλλιτεχνών.

― Τώρα τι κάνεις στην Καλών Τεχνών;
Είμαι στο μεταπτυχιακό της Καλών Τεχνών της Αθήνας και είναι ωραία εμπειρία. 

― Και πώς βιοπορίζεσαι;
Δουλεύω δύο φορές την εβδομάδα σε γυμνάσιο, κάνω μάθημα καλλιτεχνικών. Για πέντε χρόνια έκανα πάρα πολλές δουλειές, αλλά τώρα, λόγω της ετοιμασίας της έκθεσης και του μεταπτυχιακού, έχω μειώσει τις ώρες που δουλεύω.

Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Follies, 150 x 100cm triptych, acrylic on canvas, 2024

― Αυτή είναι η δεύτερη ατομική έκθεση που κάνεις, θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό; Δεν έχουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες αυτή την ευκαιρία.
Ναι, θεωρώ ότι είμαι τυχερός σε αυτό το κομμάτι. Πολλοί περιμένουν να έρθει να τους πάρει η Manchester United, περιμένουν τηλέφωνο από μια μεγάλη γκαλερί και δεν θέλουν να κάνουν το πρώτο βήμα με κάτι πιο μικρό. Κοιτάζοντας το βιογραφικό όλων των καλλιτεχνών που παρακολουθώ, βλέπω να έχουν εκθέσει σε γκαλερί οι οποίες μπορεί να έχουν κλείσει τώρα, αλλά χρειάζεται να κάνεις το πρώτο βήμα για να μπεις σε αυτήν τη διαδικασία. Πρέπει κάποιος να σε πιέσει, να σου βάλει χρονικό περιθώριο. 

― Πες μου για τη νέα έκθεση, γιατί επέλεξες τον τίτλο «Follies»; 
Είναι από τη γαλλική λέξη που σημαίνει τρέλες, καπρίτσια, αλλά «follies» ονομάζονται και τα τεχνητά ερείπια με τα οποία διακοσμούσαν οι Άγγλοι αριστοκράτες τα κτήματά τους και τα χωράφια τους. Τον 17ο και τον 18ο αιώνα είχε γίνει μια αναβίωση στο γοτθικό, στο μεσαιωνικό στοιχείο, και τα γκρέμια από μεσαιωνικούς ναούς που κάποιοι τύχαινε να έχουν στις αυλές τους έγιναν κάτι σαν τουριστικό θέλγητρο, οπότε άρχισαν να ζητούν κι άλλοι τεχνητά ερείπια. Αυτή η ιδέα συνδέθηκε πάρα πολύ με τις βόλτες που έκανα στη Σαλαμίνα, όπου έμενα δύο χρόνια γιατί δούλευα στο σχολείο εκεί· κοίταζα τις παράγκες και αυτό μου διέγειρε τη φαντασία, το να περιπλανιέμαι στα ερείπια, η αίσθηση ότι κάποτε υπήρχε κάποιος εκεί και τώρα δεν υπάρχει. Όλο αυτό συνδέθηκε και έδωσε περισσότερο νόημα στο γιατί μπορεί να μ’ αρέσουν αυτά τα γκρεμισμένα σπίτια. Το γκόθικ στοιχείο υπάρχει στην τέχνη σήμερα, στον κινηματογράφο, στη λογοτεχνία. Υπάρχει μια γκόθικ αισθητική ακόμα και στη μουσική − στο vaporwave, ακόμα και στο ραπ. Οι γκόθικ γραμματοσειρές έχουν γυρίσει φουλ, ο Childish Gambino έβγαλε μια μπλούζα με γκόθικ γράμματα που τη φοράνε όλα τα 15χρονα, οι ράπερ οικειοποιούνται τα στοιχεία που είχαν οι μεταλάδες και το death metal. 

― Τα έργα σου αναφέρονται σε έναν δυστοπικό κόσμο. Τι αξία έχει η τέχνη σε αυτόν τον κόσμο;
Έχει πολλές αξίες, ανάλογα με το τι ψάχνει κάποιος να βρει εκεί. Προσωπικά μου αρέσει όταν πολύς κόσμος εκφράζει κάτι βαθιά προσωπικό και βλέπει ότι γίνεται αυτομάτως και οικουμενικό. Σίγουρα είναι μια διέξοδος και μας αλλάζει λίγο τον τρόπο σκέψης. Έχει τύχει να βρεθώ σε μια έκθεση και να σκαλώσω με ένα σχέδιο, με ένα έργο τέχνης, και να νιώσω ηλεκτροσόκ, σαν να βλέπω ένα ηλιοβασίλεμα, με κάτι άσχετο, που δεν το περίμενα. Νιώθω ότι το αίμα πάει πιο γρήγορα κι αυτό μου δίνει ζωή, μια ικανοποίηση, γιατί με χτυπάει κάπως στην καρδιά, και καταλαβαίνω κάτι που δεν μπορώ να το πω. Μου χτυπάει ένα αρχέτυπο βαθιά κρυμμένο στο υποσυνείδητό μου, αλλά δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να το εξηγήσω. Δεν ξέρω αν το ηλεκτροσόκ που νιώθεις όταν δημιουργείς μεταφέρεται κάπως, αν μπορείς να νιώσεις αυτόν τον παλμό...

Δείτε σε slide-show περισσότερα έργα του Δημήτρη Κόκορη

Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Fish eye detail II, 220 x 150 cm, acrylic on canvas, 2024
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Carnal, 160 x 130 cm, acrylic on canvas, 2024.
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Environment II, 160 x 130 cm, acrylic on canvas, 2024
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, La Maison de la sorciere, 160 x 120 cm, 2023
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Modern ruins, acrylic on canvas, 160 x 120 cm, 2024
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Modern ruins, ink and watercolor on paper, 30 x 40 cm, 2024
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Vaporscape II, 160 x 130 cm, acrylic on canvas, 2024
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Abandoned shack, 100 x 70 cm, acrylic on canvas, 2023
 
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Laugh Now Cry Later, ink on paper, 50 x 70 cm, 2024
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Αμρι Α Μουγκου, 50 x 70 cm, watercolor and ink on paper, 2024
Ο γκροτέσκ, αλλόκοτος κόσμος του Δημήτρη Κόκορη  Facebook Twitter
Δημήτρης Κόκορης, Souza, ink on paper, 20 x 30 cm, 2023
|article_full|

«Follies» του Δημήτρη Κόκορη, 14/11-7/12, γκαλερί Alma, Σκουφά 24Α. 

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Tependris vs Tependris

Εικαστικά / Tependris vs Tependris

Μια αναδρομική έκθεση με πίνακες και γλυπτά, εικονογραφήσεις και ηχογραφήσεις, έργα του Κωνσταντίνου Κακανιά από το 1996 μέχρι σήμερα, με θεματικές που εκτείνονται από τα βαθιά παιδικά τραύματα μέχρι το χιούμορ που χαρακτηρίζει τον πολυδιάστατο καλλιτέχνη.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΠΕΤΗΣ
Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Εικαστικά / Μέσα στη μεγαλειώδη έκθεση των πορτρέτων του Φράνσις Μπέικον

Η National Portrait Gallery του Λονδίνου φιλοξενεί μια από τις κορυφαίες εικαστικές εκθέσεις της χρονιάς παγκοσμίως, μια ρετροσπεκτίβα στο έργο του Βρετανού καλλιτέχνη που άλλαξε την προσωπογραφία, δημιουργώντας μια ανεπανάληπτη ζωγραφική της φιγούρας με σπαραγμό, απελπισία και ευαισθησία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Anna Boghiguian: Μια ακάματη ταξιδεύτρια επιστρέφει με νέα έκθεση στην Ελλάδα

Εικαστικά / Το εκπληκτικό ταξίδι της Anna Boghiguian καταλήγει στην Αθήνα ― μια συνέντευξη

Με αφορμή τη νέα της έκθεση στον Πειραιά, η σπουδαία καλλιτέχνις, που παρουσιάζει παράλληλα μια εκπληκτική εγκατάσταση στην Tate Modern, μας μίλησε για τις εμπειρίες μιας ζωής και για όσα τη συνδέουν με τον Καβάφη.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σολοικισμός: Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης έρχεται στα Ζαγοροχώρια, σε καφενεία και στάβλους

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ