Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
© Most Mechanics are Crooks

Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων

0

Η «σχιζοφρενική συνθήκη» του μεταψηφιακού εαυτού μας, η δυστοπική πλευρά της επικοινωνίας αλλά και το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι την εποχή των κοινωνικών δικτύων απασχολούν την καλλιτεχνική κολεκτίβα Most Mechanics Are Crooks (Κωστής Σταφυλάκης, Πάνος Σκλαβενίτης, Εύα Γιαννακοπούλου, Αλέξης Φιδετζής) που μας καλεί να επανεκτιμήσουμε την αξία της απατεωνιάς και της ανειλικρίνειας κόντρα στον καθωσπρεπισμό και την ουμανιστική σοβαροφάνεια που κυριαρχούν, καθώς λένε, στη σύγχρονη τέχνη, ακυρώνοντας έτσι τη δυνατότητά της «να αξιοποιεί το μιμητικό, το προσποιητό, ώστε να αναστατώνει τη πραγματικότητα».


Το πεδίο της μίμησης, από τα ψηφιακά μας alter ego μέχρι τα memes και τα παιχνίδια ρόλων, μπορεί, κατά τη γνώμη τους, υπό προϋποθέσεις να συμβάλει επίσης στην αποσυναρμολόγηση των καταπιεστικών ταυτοτήτων.

Γι' αυτό, άλλωστε, εν μέσω κρίσης ανέπτυξαν ατομικά και συλλογικά καλλιτεχνικές πρακτικές που βασίζονταν στην προσποίηση, στην αντιποίηση ταυτοτήτων και στην κατασκευή ψεμάτων, κάποια από τα οποία είναι τουλάχιστον εξαιρετικά απολαυστικά.

Γνωρίζουμε πια ότι κανένα μέσο δεν είναι αθώο. Η φαντασίωση ότι το Διαδίκτυο θα αποτελέσει χώρο έμπρακτης αναρχίας και απεριόριστης έκφρασης κατέρρευσε. Η εποχή της ψηφιακής αθωότητας, που στην τέχνη εκφράστηκε με τα πειράματα της net art και του διαδικτυακού ακτιβισμού, έχει παρέλθει.

Δεν πιστεύουν καν ότι η λεγόμενη πολιτική τέχνη είναι ο ασφαλέστερος οδηγός για την κοινωνική χειραφέτηση. «Λέμε "ούτε τέχνη ως αποστασιοποιημένη κριτική της κοινωνίας ούτε τέχνη ως κοινωνική υπηρεσία. Ούτε ασφαλής κριτική που φοβάται μη μολυνθεί από αυτό που κριτικάρει ούτε τέχνη ως επίδειξη καλοσύνης και ανθρωπιστικής προσφοράς στα επισφαλή κοινωνικά στρώματα» καταλήγουν, κλείνοντας το Μανιφέστο τους με πρόσκληση για πάρτι μέσα σε εγκαταλελειμμένα μουσεία!

Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
Στην πραγματικότητα εικονογραφήσαμε κάτι που ήδη υποψιάζονταν τουλάχιστον όσοι αναγνωρίζουν ότι μάλλον κάτι συνδέει αυτά τα αγάλματα. Ίσως κάποια παρόμοια εικόνα να υπήρχε στο διαβολικό μυαλό της υπουργού, αν πράγματι έγινε η συζήτηση περί ανταλλαγής. © Most Mechanics are Crooks

 

— Τι θα «χορέψει» η νυφίτσα στο Γκαίτε, τι ακριβώς θα δούμε εκεί;

Ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψουμε τη θεματική της βραδιάς είναι να την παρομοιάσουμε με τον διάσημο «χορό της νυφίτσας», μια παράδοξη χορογραφία που εκτελεί το ζώο αυτό όταν κυνηγά.

Πηδάει ψηλά, τινάζεται, τεντώνεται και στριφογυρίζει σε μια τρελή περφόρμανς, σαγηνεύοντας τόσο το θήραμά της, που παραλύει και στέκει αποσβολωμένο, ανίκανο να αντιδράσει. Τότε ακριβώς, με εξαιρετική δεξιοτεχνία, επιχειρεί την ύστατη κίνησή της.


Παρομοιάζουμε τη συνθήκη της νυφίτσας και του θηράματος με τον μετα-ψηφιακό μας εαυτό που παραμένει σαγηνευμένος, αποσβολωμένος μπροστά στις μορφές ψηφιακής δικτύωσης, στις εφαρμογές, στην ποσοστικοποίηση της δραστηριότητάς του από έξυπνες τεχνολογίες, υποθέτοντας ότι διατηρεί κάποιον αυτοέλεγχο, ότι βρίσκεται στο επίκεντρο της πραγματικότητας που τον περιβάλλει.

Στην πραγματικότητα, είμαστε αναγκασμένοι να ανακατασκευάζουμε τη ταυτότητά μας μέσα από τις μετρήσεις, τις αλγοριθμικές προτάσεις που εμφανίζονται στο echo chamber μας ως φυσικές επιλογές.


Στο Γκαίτε, επομένως, θα δείτε καλλιτέχνες που ζουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό και ασχολούνται αρκετό καιρό με τη σχιζοφρενική συνθήκη του μετα-ψηφιακού εαυτού. Που έχουν επινοήσει ψηφιακά ή αναλογικά άβαταρ, έχουν δοκιμάσει τις απολαύσεις και τα τραύματα της διαδικτυακής ταυτότητας και επικοινωνίας, τις διαπροσωπικές σχέσεις κ.ο.κ. Που τολμούν, κυρίως, να μιλήσουν για την πιο δυστοπική, σκοτεινή, γλιτσαρισμένη πλευρά του μετα-ψηφιακού εαυτού αλλά και την κοινωνικοπολιτική ζωή στην εποχή της ψηφιακής επικοινωνίας.

— Είναι πράγματι «οι περισσότεροι μηχανικοί απατεώνες» ή πρόκειται για κάποιον «αφορισμό»;

Έτσι φαίνεται να πιστεύουν πολλοί κι αυτό προτείνει η γνωστή μηχανή αναζήτησης. Επιλέξαμε με κλειστά μάτια δύο λέξεις μέσα από ένα λεξικό, «most» και «mechanics». Τις γκουγκλάραμε και η πρώτη αυτόματη συμπλήρωση ήταν most mechanics are crooks.

Το αποτέλεσμα αυτό καθορίζει έκτοτε το στυλ της εμφάνισής μας, εμπλουτίζοντας διάφορα φετίχ και φαντασιώσεις μας.

Αν γκουγκλάρετε ολόκληρη την πρόταση, θα διαπιστώσετε την ύπαρξη εκατοντάδων ηλεκτρονικών άρθρων που είτε υποστηρίζουν ότι οι μηχανικοί είναι απατεώνες, είτε εξηγούν γιατί πιστεύουμε ότι οι μηχανικοί είναι απατεώνες, είτε προτείνουν τρόπους να διαπιστώσουμε αν ο μηχανικός μας είναι απατεώνας.

Για μας, το ψηφιακό αυτό εύρημα είναι ένας ύμνος στην απατεωνιά και στην ανειλικρίνεια, στάσεις που βρίσκονται στο κέντρο της αισθητικοπολιτικής μας ατζέντας.

Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
Antigoni Tsagkaropoulou, Fishwife and Hairy Fairy, 2019. Φωτο: Stella Mouzi
Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
Lykourgos Porfyris, The Golden Dawn, The Thirteen Prophets and The Joyful Revelation, 2017.

— Διαβάζοντας όσα γράφετε για τη «μεταψηφιακή δυσχέρεια», το «μεταψηφιακό τραύμα», τις «online μάσκες» κ.λπ., σκεφτόμουν πόσο απέχουμε από τον όχι και τόσο μακρινό καιρό μιας γενικευμένης υπεραισιοδοξίας για την επικοινωνιακή, γνωστική, κοινωνική κ.λπ. απελευθέρωση που θα έφερνε η ψηφιακή εποχή, για τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο των κοινωνικών δικτύων. Εξακολουθούμε, εντούτοις, να κάνουμε πολιτική, τέχνη, να αναζητούμε συνεργάτες, φίλους και ερωτικούς συντρόφους στο «Matrix». Μήπως, τελικά, ισχύει κι εδώ ότι το μέσο είναι το μήνυμα;

Γνωρίζουμε πια ότι κανένα μέσο δεν είναι αθώο. Η φαντασίωση ότι το Διαδίκτυο θα αποτελέσει χώρο έμπρακτης αναρχίας και απεριόριστης έκφρασης κατέρρευσε.

Η εποχή της ψηφιακής αθωότητας, που στην τέχνη εκφράστηκε με τα πειράματα της Νet Αrt και του διαδικτυακού ακτιβισμού, έχει παρέλθει. Η ατομική, κοινωνική και πολιτική συνθήκη που γεννήθηκε μετά από κάποιες δεκαετίες Διαδικτύου δεν είναι ρόδινη, αλλά αυτή είναι, είναι μια χαρά και δεν νοσταλγούμε τίποτα.

Την τελευταία δεκαετία συντελέστηκε στην τέχνη μια στροφή από την αντιμετώπιση της ψηφιακής τεχνολογίας ως μέσου προς μια συνθήκη εξερεύνησης των ανατροπών των ταυτοτήτων, των υποκειμένων, των επιστημονικών διακρίσεων (όπως το φυσικό/εικονικό), των κοινωνικών σχέσεων που επέφερε η ψηφιακή επανάσταση.

Φοράμε αυτές τις ζωόμορφες λαστιχένιες μάσκες, κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα από τους ψηφιακούς εαυτούς μας, οι οποίοι μας έχουν αναστατώσει αρκετά, όπως και πολύ κόσμο.

Στην Ελλάδα, άλλωστε, η εξάπλωση των social media συνέπεσε χρονικά με μια φάση έντονης κοινωνικής και ιδεολογικής σύγκρουσης.

Στην εκδήλωση στο Γκαίτε π.χ. θα δείτε πως ο Βασίλης Βλασταράς και η Μαρία Γλύκα επεξεργάζονται τον online λόγο του μίσους που ο Βλασταράς συλλέγει ήδη από την μπλογκόσφαιρα του 2007, ξανασερβίροντάς τον ως εκπομπή μαγειρικής.

— Προτείνετε το Μανιφέστο της Νέας Ανειλικρίνειας ως εργαλείο προοδευτικού λόγου. Αλλά υπάρχει ήδη μπόλικη ανειλικρίνεια γύρω μας, η γλώσσα των πολιτικών, ο ορυμαγδός των fake news, οι πολλαπλές μας ψηφιακές περσόνες... Πώς θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ανατρεπτικά; Εστιάζετε, ακόμα, στην αξία της μίμησης και της ειρωνείας, στην «τυραννία της κυριολεξίας». Χρειάζεται, πιστεύετε, η σύγχρονη τέχνη ένα σκωτσέζικο ντους σαν αυτά που έκαναν παλιότερα οι ντανταϊστές ή οι καταστασιακοί;

Ως καλλιτέχνες που δρούμε κυρίως σε αυτήν τη γωνιά του κόσμου δεν είχαμε ποτέ το προνόμιο να είμαστε ειλικρινείς. Ζούμε σε εποχές που διάφορες πατριωτικές ιδεολογικές τοποθετήσεις μετατρέπονται αίφνης σε κανονικότητες.

Σε τέτοιες φάσεις, η τέχνη δεν μπορεί να είναι ειλικρινής. Δεν μας ενδιαφέρει, ωστόσο, η ειρωνεία.

Στον χώρο της τέχνης υπάρχουν αρκετοί που λένε πως για να αντιμετωπίσουμε τον κυνισμό της εποχής της μετα-αλήθειας πρέπει να επιστρέψουμε στην ειλικρίνεια, στην ευθύτητα, στην ενσυναίσθηση και στον ανθρωπισμό, οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό.

Προτείνουν πως, μετά την εμφάνιση της εναλλακτικής δεξιάς στην Αμερική και τη χρήση μετα-ειρωνικών εργαλείων από πλατφόρμες όπως το 4chan και το reddit, οφείλουμε όλοι να αποκηρύξουμε την «ειρωνεία» και τον «μεταμοντέρνο» κυνισμό.

Το κάλεσμα αυτό ακυρώνει τη δυνατότητα της τέχνης να αξιοποιεί το μιμητικό, το προσποιητό, για να αναστατώνει τη πραγματικότητα.

Στο Μανιφέστο της Νέας Ανειλικρίνειας εξηγούμε ότι υπάρχουν μιμητικές επεξεργασίες της πραγματικότητας, όπου η ειρωνεία δεν αποτελεί βασικό συστατικό.

Το πεδίο της μίμησης, από τα ψηφιακά μας alter ego μέχρι τα memes και τα παιχνίδια ρόλων, μπορεί υπό προϋποθέσεις να συμβάλει στην αποσυναρμολόγηση των καταπιεστικών ταυτοτήτων.

Υπάρχουν, για παράδειγμα, μορφές δυσλειτουργικού χιούμορ που μπορούν να αποσυντονίσουν τα μοτίβα του στερεοτυπικού καθημερινού χιούμορ. 

Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
In the post anthropocene, we demand full consensus, 2019, video still. © Most Mechanics are Crooks


— Έχετε, βέβαια, κι ένα παρελθόν πειραματισμού με στρατηγικές υπερταύτισης και παραμυθοπλασίας...

Την περίοδο της κρίσης αναπτύξαμε, πράγματι, είτε ατομικά είτε συλλογικά, καλλιτεχνικές πρακτικές που βασίζονταν στην προσποίηση, στην αντιποίηση ταυτοτήτων και στην κατασκευή ψεμάτων. Κάποιες πιο πρόσφατες συλλογικές απόπειρες δοκίμασαν μια μεγαλύτερη κλίμακα συμμετοχής.

Εγκαινιάσαμε ψεύτικα μουσεία, όπως το Μουσείο του Νικία Φωκά (Nick Boricua), αφιερωμένο σε μια παραϊστορική προσωπικότητα που συμμετείχε τόσο στην Επανάσταση του '21 όσο και στον αντιαποικιακό ξεσηκωμό των γηγενών του Πουέρτο Ρίκο.

Δύο από εμάς συμμετείχαν το 2017 στην οργάνωση ενός ψευδοπρακτορείου αστικών διαδρομών που απήγε τους τουρίστες που είχαν έρθει για την Documenta14 και τους οδηγούσε με πούλμαν σε ένα χωριό ιθαγενών που στήσαμε με μια διεθνή ομάδα καλλιτεχνών σε ένα χωράφι στην Κάντζα.

Τα εγχειρήματα αυτά θα παρουσιαστούν στον «Χορό της νυφίτσας» ανάμεσα σε πολλά άλλα, όπως τα ψηφιακά και αναλογικά άβαταρ του Θεόκλητου Τριανταφυλλίδη και των Hypercomf, τα φυτικά φαγητά για ζώα των Flower Girls, το ψηφιακό-ζωικό βασίλειο των προβολών της Εύας Παπαμαργαρίτη κ.λπ.

— Η εμπλοκή σας στη φημολογούμενη ανταλλαγή του «Δρομέα» του Βαρώτσου με τον «Μεγαλέξανδρο» των Σκοπίων, προτείνοντας στο υπουργείο Πολιτισμού «τεχνικές παρεμβάσεις που θα παραγάγουν δύο αλληλοσυμπληρωνόμενα έργα, ένα για κάθε τόπο, ένα για κάθε λαό» προκάλεσε αντιδράσεις.

Στην πραγματικότητα, εικονογραφήσαμε κάτι που ήδη υποψιάζονταν τουλάχιστον όσοι αναγνωρίζουν ότι μάλλον κάτι συνδέει αυτά τα αγάλματα. Ίσως κάποια παρόμοια εικόνα να υπήρχε στο διαβολικό μυαλό της υπουργού, αν πράγματι συνέβη η συζήτηση περί ανταλλαγής.

Ο «Δρομέας» έγινε ξανά πεδίο συμβολικού και ιδεολογικού ανταγωνισμού, οπότε είπαμε να συμβάλουμε με μια κατευναστική λύση που δεν μας βγήκε σε καλό.

Στην ανάρτηση που κάναμε μας βρίζουν πατόκορφα από το πρωί ως το βράδυ. Αμφιβάλλουμε αν έγινε κατανοητή η χειρονομία μας, αλλά σίγουρα δεν αποσκοπεί στη χειραφέτηση του θεατή από τη γοητεία που ασκεί η αισθητική των εν λόγω γλυπτών. Τα likes και τα βρισίδια είναι πάντα αντιφατικά, όπως και η προέλευσή τους.

Έχουμε εκπροσώπους της ντόπιας διαδικτυακής εναλλακτικής δεξιάς να μας απειλούν ότι «έρχονται φαλληφόρια» (δηλαδή θα μας γαμ...) και γνωστούς εκπροσώπους της παλιάς εναλλακτικής ακροδεξιάς που γέλασαν με την πρόταση.

Άλλοι, πάλι, είπαν ότι είμαστε «του ΣΥΡΙΖΑ» ‒ φαίνεται ότι στο φαντασιακό κάποιων ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάτι ζωώδες. Κόμβος της ιδεολογικοπολιτικής συνθήκης που ζούμε είναι ότι καμιά κατάφαση ή απαρέσκεια δεν έρχεται δίχως προβληματικές ή επικίνδυνες ουρές.

Όπως, εξάλλου, θα καταλάβατε διαβάζοντας το τελευταίο κομμάτι του μανιφέστου μας, η σχέση της τέχνης με το «πολιτικό» δεν αποκτά αναγκαστικά τη μορφή κοινωνικής χειραφέτησης. Πάντως, όλα αυτά μας έκαναν να σκεφτόμαστε να υποβάλουμε την πρόταση στο υπουργείο ή έστω στην ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων).

Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
Aysenur Babuna, Aysenur Babuna's Hits, 2016-2018.

— Αναφέρεστε περισσότερο στο τι δεν είστε ως ομάδα παρά στο τι είστε. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι προσεγγίζετε αποφατικά το στίγμα σας; Επικρίνετε, ακόμα, τον διεθνή «καλλιτεχνικό ανθρωπισμό», του οποίου πεδίο άσκησης έγινε, όπως λέτε, και η Ελλάδα τελευταία. Υπάρχει, πράγματι, καλλιτεχνική υπερπροσφορά (πολλοί νέοι χώροι, μεγάλες διεθνείς εκθέσεις, όπως η... αγαπημένη σας Documenta14, το σλόγκαν «Athens is the New Berlin» κ.λπ.), δεν μπορεί όμως, έστω κι έτσι, να δώσει αφορμές, να προβληματίσει, να παρακινήσει;

Έχετε απόλυτο δίκιο. Μια ορισμένη αποφατικότητα μας φαίνεται απαραίτητη, καθώς δεν έχουμε κάποια πολύ συγκεκριμένη ατζέντα τεχνολογικής επιτάχυνσης να προτείνουμε, και σίγουρα καμιά ατζέντα επιβράδυνσης, αυτονομίας, αποεπένδυσης κ.λπ.

Για παράδειγμα, η Documenta14 που αναφέρετε επιχείρησε να μας πείσει ότι ζούμε στο πλαίσιο ενός εξεγερμένου Νότου που ολημερίς και ολονυχτίς αντιμάχεται το νεοφιλελευθερισμό, ανακαλύπτοντας τη σημασία της χειρωνακτικής εργασίας.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που η συγκεκριμένη έκθεση αγνόησε επιδεικτικά τα πάντα γύρω από την ψηφιακή κουλτούρα.

Κατά τα λοιπά, είναι καταπληκτικό που έγινε και άφησε μια αίσθηση κινητικότητας που μας χαροποιεί. Ούτε το Νέο Βερολίνο είναι τόσο κακό. Γιατί, ήταν πιο ωραίο το Παγκράτι πριν; Χρησιμοποιούμε, τέλος πάντων, ένα «ούτε-ούτε» το οποίο αφήνει ελεύθερο ένα διευρυμένο πεδίο δράσης.

— Κλείνετε το Μανιφέστο προσκαλώντας μας σε «πάρτι μέσα σε εγκαταλελειμμένα μουσεία». Ποιο αθηναϊκό μουσείο θεωρείτε, αλήθεια, ιδανικότερο για ένα τέτοιο event;

Α, πολλά! Της Ακρόπολης, το Αρχαιολογικό, το Νομισματικό... Για το ΕΜΣΤ δεν ξέρουμε, μάλλον ανέλαβαν άλλοι να το σώσουν με γερές ενέσεις πατριωτικής ρητορικής.

Το πρόσφατο βίντεο με τίτλο «Στη μετα-ανθρωπόκαινο απαιτούμε απόλυτη συναίνεση» («In the post-anthropocene we demand full consensus») είναι γυρισμένο μέσα σε ένα μουσείο φυσικής ιστορίας.

Σε δοκιμάζει αρκετά αυτό το περιβάλλον των ανίσχυρων ταριχευμένων εκθεμάτων. Βρίσκεσαι μέσα σε ένα πείραμα κυβερνητικής, όπου κάθε σου χειρονομία μπαίνει στο μικροσκόπιο. Κάπως έτσι έχει το κλίμα.

Ο Δρομέας του Βαρώτσου συγχωνεύεται με τον Μεγαλέξανδρο των Σκοπίων Facebook Twitter
In the post anthropocene, we demand full consensus, 2019, video still. © Most Mechanics are Crooks

 

Info:

26/3 "Weasel Dance-The mimetic in the post-digital predicament" στο Ινστιτούτο Γκαίτε, Ομήρου 14-16, έναρξη 19:30

Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα mostmechanicsarecrooks.com

 

 

 

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Κέιτ Μπλάνσετ υποδύεται την Μαρίνα Αμπράμοβιτς - και την κατεδαφίζει

TV Series / Η Κέιτ Μπλάνσετ υποδύεται την Μαρίνα Αμπράμοβιτς - και την κατεδαφίζει

Ενώ στην Πολωνία η διάσημη καλλιτέχνις δεχόταν πυρά ως «σατανίστρια» και φριχτό αφεντικό που δίνει μισθούς πείνας, το πρόσφατο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς “Documentary Now!” την διακωμωδούσε με τον πιο εμπνευσμένο τρόπο
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Η Κιμώνα τα μεσάνυχτα γίνεται γάτα

Εικαστικά / Όταν η Κιμώνα ήταν μικρή έκλεβε τους μαγνήτες του παππού της, του γλύπτη Takis

Η τοσοδούλα γκαλερί Red Carpet, με το τέλειο γκράφιτι στον τοίχο, ξεχωρίζει από μακριά στην οδό Σολωμού. Κόρη της εικαστικού Λυδίας Βενιέρη και εγγονή του γλύπτη Takis, η ιδιοκτήτριά της, η Κιμώνα, φιλοξενεί 7 καλλιτέχνες σε 15 τετραγωνικά. Όταν της μιλούν για τα Eξάρχεια τα μάτια της βγάζουν καρδούλες.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Άγγελος Μεργές: Οff season παραθεριστές με χρώματα που εκπέμπουν ηλεκτρισμένη ενέργεια

Εικαστικά / Παραθεριστές ή πρόσφυγες; Οι αινιγματικές φιγούρες του Άγγελου Μεργέ

Ο 36χρονος Έλληνας ζωγράφος, με έδρα τη Ζυρίχη, εκθέτει στην γκαλερί Καλφαγιάν έργα του με διφορούμενες –έντονα χρωματισμένες και ηλεκτρισμένες– ανθρώπινες φιγούρες σε off season παραλίες, που θυμίζουν ήρωες του Αντονιόνι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Leigh Bowery: ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Nothing Days / Leigh Bowery: Ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης που ο Boy George είχε χαρακτηρίσει ως «μοντέρνα τέχνη με πόδια» έζησε μια περιπετειώδη ζωή με εκατοντάδες συνευρέσεις στις τουαλέτες του Λονδίνου, δημιουργώντας ταυτόχρονα τέχνη με τα μοναδικά καλτ κοστούμια του που σημάδεψαν μια γενιά σχεδιαστών και εξακολουθούν να εμπνέουν.
M. HULOT