Λουκάς Μπάκας: «Επιδιώκω να δημιουργώ κάτι που δεν θα φαίνεται σχεδιασμένο»

Λουκάς Μπάκας: «Επιδιώκω να δημιουργώ κάτι που δεν θα φαίνεται σχεδιασμένο» Facebook Twitter
Το πάρκο μετατρέπεται σε σκηνή κατάλληλη όχι για παράσταση αλλά για μια περιπλάνηση. Μια αναγκαία στάση στον χρόνο. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
0

Σε έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα πιο προβλέψιμος και αποστειρωμένος, η ανάγκη για το φαντασιακό, το ανοίκειο και το παράδοξο που ξυπνά τις αισθήσεις μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ. Τα Plāsmata 3, η μεγάλη έκθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στο Πεδίον του Άρεως, σε προσκαλούν σε έναν κόσμο όπου τα όρια πραγματικότητας και ψευδαίσθησης χάνονται και το καθημερινό μεταμορφώνεται σε κάτι μαγικό.

Στο εμβληματικό πάρκο αυτές τις μέρες τα δέντρα φωτίζονται αλλιώς. Αν κοιτάξεις προσεκτικά, μπορεί να δεις ανθρωπόμορφες φιγούρες κοντά στο άγαλμα της Αθηνάς, ένα μάτι αλόγου να ξεπροβάλλει ανάμεσα στις φυλλωσιές ή κοχύλια με νερό που περιστρέφονται αέναα. Τα Plāsmata 3 δεν σου ζητούν να τα καταλάβεις. Επιδιώκουν να γίνεις συμμέτοχος σε «μια γιορτή-εγκώμιο στην τέχνη, να γίνεις μέρος μιας απραξίας», όπως σημειώνει στο εισαγωγικό της κείμενο η καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση, Αφροδίτη Παναγιωτάκου. Να κοιτάξεις τον κόσμο ξανά, χωρίς βεβαιότητες. Συγχρόνως, η τεχνολογία δεν είναι κάτι που ξεχωρίζει από την καθημερινότητα. Δεν είναι θέαμα, δεν είναι gadget. Είναι μια παρουσία που σχεδόν εξαφανίζεται μέσα στο οικείο. Στη σκιά, στο χώμα, στα παρτέρια.  

«Κάποια έργα που θα θέλαμε πολύ να συμπεριληφθούν στην έκθεση δεν μπόρεσαν να βρουν μια σωστή θέση στο πάρκο, ενώ άλλα ρίζωσαν το σημείο τους από την πρώτη στιγμή που προτάθηκαν». 

Στο επίκεντρο της αφήγησης βρίσκεται η προσέγγιση του Λουκά Μπάκα, αρχιτέκτονα και σχεδιαστή της έκθεσης που θα μπορούμε να επισκεπτόμαστε στο Πεδίον του Άρεως έως τις 15 Ιουνίου 2025. Αποτελεί μια υπαίθρια εικαστική εμπειρία με έργα διεθνών και Ελλήνων καλλιτεχνών. Από την αρχή αντιλαμβάνεσαι ότι οι εγκαταστάσεις δεν επιβάλλονται, αντίθετα απλώνονται διακριτικά, σαν να έχουν γεννηθεί μέσα από το ίδιο το φυσικό τοπίο του πάρκου. Ο σχεδιασμός σέβεται τη μοναδικότητα του Πεδίου του Άρεως, χωρίς να το σκηνοθετεί με βαρύγδουπο τρόπο. Το πάρκο μετατρέπεται σε σκηνή κατάλληλη όχι για παράσταση αλλά για μια περιπλάνηση. Μια αναγκαία στάση στον χρόνο.

Λουκάς Μπάκας: «Επιδιώκω να δημιουργώ κάτι που δεν θα φαίνεται σχεδιασμένο» Facebook Twitter
«Στόχος είναι να δει κανείς την έκθεση επειδή πραγματικά θέλει να την ανακαλύψει και όχι επειδή τού επιβάλλεται». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Η ψευδαίσθηση εδώ δεν είναι τέχνασμα αλλά γίνεται ένα εργαλείο κατανόησης. Στη σχεδιαστική του προσέγγιση ο Λουκάς Μπάκας χτίζει τόπους όπου το πραγματικό και το εικονικό συνυπάρχουν, αντανακλώντας τον σύγχρονο κόσμο, αυτόν που βομβαρδίζεται από πληροφορία, ταχύτητα και λογική, αλλά διψά για το μαγικό. Έτσι, δεν σχεδιάζει απλώς σκηνικά ή αρχιτεκτονικές συνθέσεις. Κατασκευάζει κόσμους που μας κάνουν να νιώθουμε ωραία. Στα Plāsmata 3, που απλώνονται σαν μια υπόγεια τελετουργία στο Πεδίον του Άρεως, ο σκηνικός σχεδιασμός δεν είναι φόντο αλλά πρωταγωνιστής, ένας χώρος που μεταμορφώνεται καθώς τον διασχίζεις, που σβήνει τα όρια μεταξύ πραγματικού και παραίσθησης.

Με τον Λουκά Μπάκα συναντηθήκαμε λίγο πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης. Με προέτρεψε να ξεναγηθούμε στην έκθεση με ποδήλατα, για να έχουμε μια διαφορετική και πρωτότυπη εμπειρία περιήγησης. Κατά τη διάρκειά της, μιλήσαμε για την αρχιτεκτονική που αφηγείται, για τη φαντασία που αντιστέκεται στην κανονικότητα και δεν υποτάσσεται στις καθιερωμένες νόρμες, για το σκηνικό που διαρκώς μεταμορφώνεται αλλά και για το δικαίωμα να χαθείς σ’ έναν χώρο χωρίς να ζητάς καμία απάντηση.

Από την αρχή της συνομιλίας μας μου είπε ότι η ατμόσφαιρα της έκθεσης είναι βαθιά επηρεασμένη από το σύμπαν του David Lynch, μια αισθητική που με τη σειρά της είναι επηρεασμένη από τον σουρεαλισμό, το φιλμ νουάρ, τη ζωγραφική του Francis Bacon, τη βιομηχανική παρακμή, ακόμα και τα αμερικανικά diners. «Όπως στο σινεμά του David Lynch, το αλλόκοτο ξεπηδά από το γνώριμο και το ονειρικό μοιάζει με ανάμνηση», υποστηρίζει. «Ο Lynch δεν βλέπει τον κόσμο ως μια σταθερή, απόλυτη πραγματικότητα. Με γοητεύει η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, οι σκοτεινές και παράξενες πλευρές της ανθρώπινης φύσης και του υποσυνείδητου, η αμφισημία και η ομορφιά στο επίκεντρο του μυστηρίου. Όπως και στους πίνακες του Hopper, στον Lynch η ανθρώπινη παρουσία δεν είναι απαραίτητη για τη δράση. Είναι κομβικό να βλέπεις έναν σπινθήρα να ξεπετάγεται από ένα καλώδιο, ένα φως να τρεμοπαίζει ή μια κλειστή κουρτίνα που χωρίς να κάνει καμία κίνηση μπορεί να κρύβει πίσω της το πιο βαθύ, απόκοσμο κενό», συμπληρώνει.   

Πώς είναι, άραγε, να στήνει και να σχεδιάζει κανείς αυτή την έκθεση; «Καταρχάς, πρόκειται για μια έκθεση που έχει παρουσιαστεί ξανά. Προηγήθηκαν τα Plāsmata II στα Ιωάννινα (όπου για πρώτη φορά ανέλαβα τον σχεδιασμό) και πιο πριν στο Πεδίον του Άρεως. Άρα η βάση προϋπήρχε, περισσότερο όμως ως εμπειρία παρά με την έννοια στοιχείων που επαναλαμβάνονται αυτούσια. Έπειτα, τον πρώτο λόγο είχε η επιμελητική ομάδα, καθώς τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν την ατμόσφαιρα της έκθεσης προέρχονται από την προσεκτική επιλογή των έργων και, φυσικά, από την επιμελητική προσέγγιση», επισημαίνει.

Την ίδια στιγμή αναφέρει: «Ακολούθησε η συνεργασία μας για να τοποθετηθούν τα έργα στον χώρο με άξονα την ομοιότητα ή την αντίστιξη μεταξύ τους ή με τα διαφορετικά σημεία του πάρκου. Κάποια έργα που θα θέλαμε πολύ να συμπεριληφθούν στην έκθεση δεν μπόρεσαν να βρουν μια σωστή θέση στο πάρκο, ενώ άλλα ρίζωσαν το σημείο τους από την πρώτη στιγμή που προτάθηκαν». 

Και προσθέτει: «Είναι χρήσιμη μια κριτική προσέγγιση όταν κάνουμε κάτι ξανά, δηλαδή είναι χρήσιμο να διερωτάται κανείς “πώς αλλιώς θα μπορούσα το κάνω αυτήν τη φορά;”, “τι άλλαξε σε σχέση με τα Ιωάννινα;”, “πώς άλλαξε στο μεταξύ το Πεδίον του Άρεως;”. Η βασική διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες εκθέσεις έγκειται στο γεγονός ότι φέτος τα έργα αναπτύσσονται σε ευρύτερη έκταση, ενώ παράλληλα τοποθετούνται με πιο διακριτικό τρόπο. Δεν καταλαμβάνουν μεγάλο όγκο ούτε βρίσκονται σε κεντρικά σημεία του πάρκου, προσφέροντας έτσι μια εμπειρία που περιστρέφεται γύρω από τον κύριο άξονα του πάρκου, χωρίς να τον καταλαμβάνει. Ο σχεδιασμός, πέρα από τη χωροθέτηση των έργων και τη δημιουργία μιας διαδρομής, λειτουργεί σαν ένα πλέγμα –άλλοτε πυκνό και άλλοτε σχεδόν αόρατο– που επιτρέπει στην έκθεση να γίνεται αντιληπτή ως ένα σύνολο». 

Καθώς περπατάμε ανάμεσα στα έργα εξηγεί: «Για παράδειγμα, το Infopoint, το Stegi.Radio και οι κολόνες είναι νέες δημιουργίες που προστέθηκαν ειδικά γι’ αυτήν την έκθεση. Αυτά τα έργα έχουν αναφορές στους σταθμούς της Ομόνοιας και της Βικτώριας, στη μεσοπολεμική αρχιτεκτονική της Αθήνας που συγγενεύει με τη streamline αρχιτεκτονική και αυτή των diners. Τέτοια στοιχεία όμως θα βρει κανείς ακόμα και στις λυόμενες δημόσιες τουαλέτες που θα συναντήσει στο πάρκο Αργεντινής χαμηλά στην Αλεξάνδρας ή έξω από τον σταθμό του μετρό των Αμπελοκήπων. Αυτές οι τουαλέτες-κάψουλες ήταν βασική αναφορά για τον σχεδιασμό του Ιnfopoint της έκθεσης, λειτουργικοί χώροι στους οποίους αποτυπώνονται πτυχές της αστικής ταυτότητας. Μέσα από αυτές τις αναφορές η έκθεση επιχειρεί να δημιουργήσει έναν διάλογο μεταξύ της τέχνης και του δημόσιου χώρου, αναδεικνύοντας τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στη χρήση, την αισθητική, την κοινωνική και πολιτισμική εμπειρία».

Λουκάς Μπάκας: «Επιδιώκω να δημιουργώ κάτι που δεν θα φαίνεται σχεδιασμένο» Facebook Twitter
Λεπτομέρεια από το έργο του Andreas Wannerstedt, Focus! (2024). Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Η τέχνη στον δημόσιο χώρο δημιουργεί αφορμές για διάλογο και προβληματισμό. «Κατά τον σχεδιασμό, επιδιώκω να δημιουργώ κάτι που δεν θα φαίνεται σχεδιασμένο. Να μην είναι εύκολα διακριτό τι είναι ή δεν είναι μέρος της έκθεσης. Στόχος είναι να δει κανείς την έκθεση επειδή πραγματικά θέλει να την ανακαλύψει και όχι επειδή τού επιβάλλεται», εξηγεί απαντώντας στο ερώτημα ποιο είναι το αποτύπωμα της έκθεσης στον δημόσιο χώρο. Την οπτική του έχει επηρεάσει επίσης το γεγονός πως το συγκεκριμένο πάρκο είναι ταυτόχρονα και γειτονιά του. Γνωρίζει πολύ καλά κάθε γωνιά του και αυτή η οικειότητα τού επιτρέπει να ενσωματώνει τα έργα σε αυτό αρμονικά, δημιουργώντας μια γέφυρα μεταξύ του δημόσιου χώρου και της προσωπικής του σχέσης με αυτόν.

cover
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Έχει αγαπημένα έργα; «Κάθε μέρα επιλέγω κάτι διαφορετικό, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις μουσικές επιλογές. Σίγουρα θα ξαπλώσω στις πουφοκολόνες, την «Αναρχαιολογική Αναπαράσταση» του Ανδρέα Αγγελιδάκη που φαντάζεται κίονες που δίπλα τους μπορείς να ξαποστάσεις, σε ένα ξέφωτο που δεν έχεις προσέξει ποτέ πριν, προτείνοντας μια αντι-ιεραρχική queer αρχαιολογία. Θα σταθώ και θα κοιτάξω τα βίντεο της Κομιανού μελαγχολικά, σαν να στέκομαι απέναντι στις δικές μου μνήμες από την περιπλάνηση στην πόλη. Το Ρunkthenon μού αρέσει που έγινε λίγο Stonehenge και είναι σαν να ήταν πάντα εκεί, προσφέροντας μια θέα περιζήτητη, ανάλογη της Ακρόπολης, στον ραδιοφωνικό σταθμό Stegi.Radio. Επίσης, μου αρέσει να βρίσκομαι ανάμεσα στα κοχύλια στο πλάι της σπείρας. Είναι ένα έργο “απλό”, τόσο απλό όσο το να ξαπλώνεις δίπλα στη θάλασσα», υπογραμμίζει. 

Λίγο πριν τον αποχαιρετήσω, τον ρωτώ ποιες λέξεις θα έβαζε δίπλα από τη λέξη «πλάσματα». «Μέχρι σήμερα, που δουλεύουμε εντατικά για την έκθεση, δίπλα σε αυτήν τη λέξη βάζω τους αγαπημένους μου ανθρώπους, τους συνεργάτες μου στην ομάδα σχεδιασμού (Δημήτρη Μοδόπουλο, Βαγγέλη Ξενοδοχίδη και Παναγιώτη Χατζηγρηγορίου), όλους τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύουμε μαζί γι’ αυτή την έκθεση, τους επισκέπτες του πάρκου, τη χλωρίδα και την πανίδα του. Από αύριο που θα βλέπω τα έργα ως επισκέπτης νομίζω ότι θα είναι κάτι άλλο. Μάλλον δίπλα στη λέξη “πλάσματα” θα βάζω την ερώτηση “πώς μπορώ να επαναπροσεγγίσω τον κόσμο, μπαίνοντας για λίγο στο σώμα άλλων πλασμάτων”». 

Αφήνοντας πίσω μου το πάρκο, συνειδητοποιώ ότι η ψευδαίσθηση εδώ δεν λειτουργεί ως οφθαλμαπάτη αλλά ως κλειδί για να περάσουμε από το επιφανειακό στο υπαρξιακό, από την πληροφορία στο συναίσθημα, από τη λογική στο μυστήριο. Η έκθεση αυτή μοιάζει με επεισόδιο του «Twin Peaks» που διαδραματίζεται στο κέντρο της Αθήνας και μας υπενθυμίζει ότι το μαγικό δεν έχει χαθεί. Είναι απλώς καλά κρυμμένο μέσα στο αστικό τοπίο, μέσα στον χώρο, μέσα στο πάρκο, μέσα μας.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

PLASMATA 3 TOPIC

Plāsmata 3 / Plāsmata 3: «Ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων»

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση, επιμελείται μαζί με την ομάδα της Στέγης μια έντυπη «ξενάγηση» στην έκθεση «Plāsmata 3: We’ve met before, haven’t we?», που παρουσιάζεται στο Πεδίον του Άρεως.
THE LIFO TEAM
Το υπερβατικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς διέρρηξε δια παντός την πραγματικότητα

Απώλειες / Το υπερβατικό σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς διέρρηξε διά παντός την πραγματικότητα

Το όνομα του Ντέιβιντ Λιντς (1946-2025) έγινε επιθετικός προσδιορισμός και οι ταινίες του μας προσκάλεσαν να βλέπουμε και να αισθανόμαστε αλλιώς τον κόσμο: με τα μάτια μιας απόκοσμης ψευδαίσθησης και την ψυχή της υπέροχης εμμονής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Εικαστικά / Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Μια σειρά από εκθέσεις σημαντικών καλλιτεχνών χαρακτηρίζουν την έναρξη του καλοκαιριού. Από τα Plásmata 3 της Στεγης έως την αναδρομική έκθεση του Takis κι από τη Marlene Dumas έως την Charline von Heyl.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μαρλέν

Εικαστικά / Marlene Dumas: «Η τέχνη είναι πάντοτε μια πράξη εναντίον της βίας»

Η κορυφαία Νοτιοαφρικανή ζωγράφος παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Ελλάδα, στην οποία τα έργα της διαλέγονται με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πρόδρομος Τσιαβός: «Στην παρουσία μας στον δημόσιο χώρο ο στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση αλλά να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Plāsmata 3 / Πρόδρομος Τσιαβός: «Στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση, αλλά να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Ο επικεφαλής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση μιλά με υπόκρουση τα ασταμάτητα τιτιβίσματα των πουλιών που έρχονται από τα σκιερά δέντρα του Πεδίου του Άρεως.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα σε μια συνάντηση με τη σύγχρονη τέχνη σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά

Εικαστικά / Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα «συνομιλούν» με τη σύγχρονη τέχνη

Οι τρεις Έλληνες πρωτοπόροι καλλιτέχνες που στιγμάτισαν την ελληνική δημιουργία, σε μια απρόσμενη διαγενεακή συνάντηση με τη Sagg Napoli και τον Mungo Thomson, σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
PLASMATA 3 TOPIC

Plāsmata 3 / Plāsmata 3: «Ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων»

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση, επιμελείται μαζί με την ομάδα της Στέγης μια έντυπη «ξενάγηση» στην έκθεση «Plāsmata 3: We’ve met before, haven’t we?», που παρουσιάζεται στο Πεδίον του Άρεως.
THE LIFO TEAM
O Jean Tinguely σατίριζε την εξάρτησή μας από την τεχνολογία πολύ πριν το AI

Εικαστικά / O Jean Tinguely σατίριζε την εξάρτησή μας από την τεχνολογία πολύ πριν το AI

Τα παράξενα μηχανικά γλυπτά του πρωτοποριακού καλλιτέχνη –του οποίου φέτος γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννησή του με εκθέσεις σε όλο τον κόσμο– αποτελούν ένα σαρδόνιο σχόλιο και για τη σύγχρονη κοινωνία.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
2ο κομμάτι Αφροδίτη

Onassis Stegi / Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 2

«Μας αρέσει η παρέκκλιση και η απόκλιση. Στη ζωή, γενικά. Στους ανθρώπους. Και στην τέχνη. Και εδώ. Από τον Ροδώνα στη Γαρδένια, από τις Αριές στο θέατρο Αλίκη. Οι σπείρες έχουν φτιαχτεί για να τις περπατήσεις και τα παρτέρια για να σταθείς».
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ
Αφροδίτη 5.

Onassis Stegi / Ξενάγηση στα Plāsmata: Κεφάλαιο 5

«Και έχεις τόσα να πεις με τα έργα που θα συναντήσεις. Σαν τα ταξίδια. Τα αληθινά ταξίδια, όχι αυτά που κάνεις για δουλειά. Τα άλλα. Εκείνα που κάνεις με παρέα και πιάνετε κουβέντα με αγνώστους χωρίς βιασύνη. Εκείνα που παίρνεις τον χρόνο σου για να χορτάσεις τις λεπτομέρειες».
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΥ
«Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Εικαστικά / «Για μια γυναίκα, το να κοιτάζει είναι από μόνο του μια πολιτική πράξη»

Αμφισβητώντας τις παραδοσιακές απεικονίσεις του ερωτισμού, η Ελένη Μπαγάκη, η Σοφία Μιτσώλα και η Janice Nowinski προσφέρουν τρεις διαφορετικές οπτικές για το τι σημαίνει να βλέπεις –και να σε βλέπουν– με τους δικούς σου όρους.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ