Πώς ο Πούτιν κατάφερε να θέσει υπό έλεγχο τον ρωσικό κινηματογράφο

ΤΕΤΑΡΤΗ Putin vs. Cinema: Πως ο Ρώσος πρόεδρος επιχείρησε και κατάφερε να θέσει υπό έλεγχο τον ρωσικό κινηματογράφο Facebook Twitter
To 2014 ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, από τους ελάχιστους Ρώσους σκηνοθέτες που διατηρούσαν ψηλά τη σημαία της χώρας στο εξωτερικό και γι’ αυτό ευρισκόμενος στο απυρόβλητο μέχρι τότε, γύρισε το «Λεβιάθαν» (2014). Η ταινία παρουσίαζε μια εικόνα έντονης σήψης, παρακμής και διαφθοράς, με σαφείς αναγωγές στις πρακτικές του καθεστώτος Πούτιν. Εικονογράφηση: Ατελιέ/LIFO
0

ΚAΘΩΣ Ο ΠΟΥΤΙΝ εδραιώνει την κυριαρχία του στη ρωσική επικράτεια μέσα στα χρόνια, ιδρύοντας μια καθεστωτικού τύπου Διοίκηση με άξονα το πρόσωπό του, στράφηκε, όπως ήταν επόμενο, και στον κινηματογράφο, επιθυμώντας να «συμμορφώσει» τους κινηματογραφιστές.

Οι κινήσεις του δεν υπήρξαν τόσο δραστικές και οι πολιτικές του δεν στάθηκαν πάντα τόσο περιοριστικές, όσο σε άλλους τομείς της ρωσικής κοινωνίας και οικονομίας και υπάρχει εξήγηση για αυτό. Τα έσοδα από το σινεμά στη Ρωσία σπάνια ξεπερνούν το ένα δισεκατομμύριο δολάρια ανά έτος, συνεισφέροντας ελάχιστα στο ρωσικό ΑΕΠ, με τις χολιγουντιανές ταινίες να αποτελούν τον βασικό τροφοδότη της συγκεκριμένης αγοράς. 

Ακόμα και έτσι, το σινεμά μπορεί να επηρεάσει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό μέσω των διεθνών φεστιβάλ. Οι φωνές διαμαρτυρίας τόσο εντός, όσο κι εκτός συνόρων δεν είναι αρεστές, μπορούν να διασπάσουν την εθνική συνοχή, όπως την εννοεί το επιτελείο του Πούτιν.

Οι διαμαρτυρόμενοι Ρώσοι σκηνοθέτες αποτελούσαν κι εξακολουθούν να αποτελούν μια διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα του εγχώριου κινηματογραφικού δυναμικού. Αυτό ο Πούτιν δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Υπήρξαν αρκετές επιπτώσεις που το επιτελείο του Ρώσου Προέδρου όχι μόνο παρενέβη, αλλά προέβη και στη δίωξη Ρώσων σκηνοθετών. 

Σε συνάντησή του με κινηματογραφιστές το 2009 ο Πούτιν είχε ανακοινώσει ότι είναι απογοητευμένος που το σινεμά της χώρας του ωχριά μπρος στην πλούσια κληρονομιά του παρελθόντος και έχει χάσει την απήχηση που είχε παλιότερα στον υπόλοιπο κόσμο, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την πρόθεση του Κρεμλίνου να ενισχύσει τον κινηματογράφο, διπλασιάζοντας το κονδύλι της κρατικής χρηματοδότησης για τις εγχώριες παραγωγές.

To 2008 o Πούτιν αναδιαμόρφωσε το Roskino, το Ρωσικό Κέντρο Κινηματογράφου, και εκχώρησε στο υπουργείο Πολιτισμού αρμοδιότητες εξαγωγών και εκπροσώπησης των ρωσικών παραγωγών στο εξωτερικό.

Σε συνάντησή του με κινηματογραφιστές το 2009 ο Πούτιν είχε ανακοινώσει ότι είναι απογοητευμένος που το σινεμά της χώρας του ωχριά μπρος στην πλούσια κληρονομιά του παρελθόντος και έχει χάσει την απήχηση που είχε παλιότερα στον υπόλοιπο κόσμο, ανακοινώνοντας ταυτόχρονα την πρόθεση του Κρεμλίνου να ενισχύσει τον κινηματογράφο, διπλασιάζοντας το κονδύλι της κρατικής χρηματοδότησης για τις εγχώριες παραγωγές.

Putin vs. Cinema: Πως ο Ρώσος πρόεδρος επιχείρησε και κατάφερε να θέσει υπό έλεγχο τον ρωσικό κινηματογράφο Facebook Twitter
Προέκυψαν και παραγωγές που στόχο είχαν να τονώσουν το εθνικό φρόνημα, με τις ευλογίες του Προέδρου, όπως το «Στάλινγκραντ» (2013) του Φίοντορ Μπονταρτσούκ.

Στην πραγματικότητα δεν ήταν ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός αυτό που είχε στον νου του, αλλά ο έλεγχος του περιεχομένου των εγχώριων παραγωγών. Έτσι η επένδυση σε ρωσικά, δυτικότροπα μπλοκμπάστερ τονώθηκε, ενώ προέκυψαν και παραγωγές που στόχο είχαν να τονώσουν το εθνικό φρόνημα, με τις ευλογίες του Προέδρου, όπως το Στάλινγκραντ (2013) του Φίοντορ Μπονταρτσούκ, υιού του θρυλικού Ρώσου σκηνοθέτη Σεργκέι Μπονταρτσούκ.

Ταυτόχρονα, ήδη από τα τέλη του 2011 ο Πούτιν έκανε λόγο για την ανάγκη θέσπισης ενός κώδικα ηθικής στο ρωσικό σινεμά, στα πρότυπα του αμερικανικού κώδικα Χέιζ, ώστε να περιοριστεί η βία και η πρόκληση των χρηστών ηθών στην οθόνη. Στο πλευρό του είχε και τον τότε πρόεδρο του σωματείου κινηματογραφιστών και φίλο του Νικίτα Μιχάλκοφ (Ψεύτης Ήλιος).

Το 2014 θεσπίστηκε τελικά ένας σχετικός κώδικας που στόχευε στον περιορισμό της υβριστικής γλώσσας στο σινεμά. Το πρώτο φιλμ που θα υποστεί λογοκρισία είναι το Yes & Yes (2014) της Βαλέρια Γκέι Γκερμάνικα, το οποίο κυκλοφόρησε στις αίθουσες μετά από δραστικές αλλαγές στους διαλόγους του, ώστε να περιοριστεί η ελευθεροστομία των μποέμ χαρακτήρων. 

Την ίδια χρονιά ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, από τους ελάχιστους Ρώσους σκηνοθέτες που διατηρούσαν ψηλά τη σημαία της χώρας στο εξωτερικό και γι’ αυτό ευρισκόμενος στο απυρόβλητο μέχρι τότε, γύρισε το Λεβιάθαν (2014). Η ταινία παρουσίαζε μια εικόνα έντονης σήψης, παρακμής και διαφθοράς, με σαφείς αναγωγές στις πρακτικές του καθεστώτος Πούτιν. Έλαβε το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ των Καννών εκείνο τον Μάιο, ξεκινώντας μια θριαμβική πορεία στα φεστιβάλ του υπόλοιπου κόσμου, που την οδήγησε σε μια νίκη στις Χρυσές Σφαίρες, αλλά και σε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Στην πατρίδα της, πάλι, η αντιμετώπισή της ήταν διαφορετική. Μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ η ταινία είχε προβληθεί μόνο για μια εβδομάδα σε κινηματογράφο της Αγίας Πετρούπολης. Ταυτόχρονα, όλος ο μηχανισμός είχε εξαπολύσει επίθεση εναντίον της, με μέλη του Tύπου, του κλήρου αλλά και του καλλιτεχνικού κόσμου να την κατακεραυνώνουν για την «ανηθικότητά» της και την «στρεβλή αποτύπωση» της ρωσικής πραγματικότητας, αλλά και για την κατασκευή της με στόχο «να αρέσει στη δυτική ελίτ». 

Λεβιάθαν (2014) Facebook Twitter
Λεβιάθαν (2014)

Για τα τηλεοπτικά κανάλια η ταινία δεν υπήρχε, με τα περισσότερα να μην αναφέρουν καν τη νίκη της στις Χρυσές Σφαίρες. Σε μια από τις περιπτώσεις που η πειρατεία έσωσε το σινεμά, η διαρροή της ταινίας στα σχετικά sites την έκανε γνωστή στους Ρώσους σινεφίλ, ξεσηκώνοντας νέο κύκλο συζητήσεων γύρω από αυτή.

Ο δημοφιλής πολιτικός επιστήμονας Σεργκέι Μάρκοφ –από τα «παπαγαλάκια» του Πούτιν– εξαπέλυσε μια επαίσχυντη επίθεση με σχετικό κείμενό του, που κατέληγε ότι ο Ζβιάγκιντσεφ θα έπρεπε να γονατίσει στην Κόκκινη Πλατεία και να ζητήσει συγγνώμη από τον ρωσικό λαό. O υπουργός Πολιτισμού Βλάντιμιρ Μεντίνσκι ισχυρίστηκε πως δεν του αρέσει η ταινία όχι για την «αντιρωσική» της στάση, αλλά για τη γλώσσα της.

Αυτό το νέο κύμα δημοσιότητας, σε συνδυασμό με την οσκαρική της υποψηφιότητα, θα έδινε το πράσινο φως για την ευρύτερη (πλην σύντομη, φυσικά) διανομή της στις αίθουσες, αλλά με ακόμα περισσότερες περικοπές υβριστικού περιεχομένου, βάσει του προαναφερθέντος νόμου.

Ο εκπρόσωπος τύπου του Πούτιν θα δήλωνε ότι ο Πρόεδρος είναι υπέρ της ταινίας και ότι ήθελε να κερδίσει στην οσκαρική απονομή, τα γεγονότα λένε ότι ο Ζβιάγκιντσεφ θα στρεφόταν στον ιδιωτικό τομέα για την επόμενη ταινία του, το Loveless (2017), συνεχίζοντας την κριτική του στην κυβέρνηση μεν, αλλά με προσεκτικό λόγο δε και υποβαθμίζοντας σε κάθε ευκαιρία το πολιτικό περιεχόμενο των ταινιών του.

Φταίει και που, στο μεταξύ, είχε σκληρύνει η στάση του υπουργείου Πολιτισμού και των οργάνων που τελούν υπό την εποπτεία του. Για να χρηματοδοτηθεί μια ταινία από το κράτος πλέον, θα έπρεπε το σενάριό της να είναι σύμφωνο με το καθεστώς και τις αρχές που πρεσβεύει και να προάγει την εθνική ενότητα. Όπως χαρακτηριστικά ξεκαθάρισε ο Μεντίνσκι, «όλα τα άνθη πρέπει να μεγαλώνουν, αλλά εμείς θα ποτίζουμε μόνο εκείνα που μας αρέσουν».

Loveless (2017) Facebook Twitter
Loveless (2017)

Αυτό διαπίστωσε ο σκηνοθέτης Γιούρι Μπίκοφ, που άσκησε έντονη κριτική μέσα από ταινίες όπως ο Ηλίθιος (2014), που προβλήθηκε και στη χώρα μας, αλλά σχεδόν καθόλου στις αίθουσες της χώρας του, όπου έγινε γνωστός κυρίως μέσω του διαδικτύου. Τα social media έβραζαν σε βάρος του Μπίκοφ και, όπως στην περίπτωση του Ζβιάγκιντσεφ, ο παρακρατικός μηχανισμός στράφηκε εναντίον του, εξαπολύοντας επιθέσεις σε βάρος του ίδιου και του σινεμά του.

Ευρισκόμενος σε δυσμενή οικονομική κατάσταση, ο Μπίκοφ γύρισε τη σειρά Sleepless για λογαριασμό της ρωσικής τηλεόρασης, η οποία χρηματοδοτήθηκε από κρατικά κεφάλαια. Ήταν, όπως λέγεται, μια θαυμάσια απολογία της κυβέρνησης Πούτιν, γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις από φιλελεύθερους οπαδούς του τριανταεξάχρονου τότε σκηνοθέτη, ο οποίος ζήτησε δημοσίως συγγνώμη από αυτούς, διέγραψε τον λογαριασμό του στα social media και ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από το σινεμά – μια απόφαση που δεν κράτησε πολύ.

Ο Μπίκοφ είχε δηλώσει στο παρελθόν ότι θα γυρίσει μια ταινία για την ουκρανική κρίση, ένα project που αποσύρθηκε στο μεταξύ. Διευκρίνισε πάντως ότι, αν προχωρούσε η ταινία, θα ήταν υπέρ της ρωσικής πλευράς, μια δήλωση που μπορεί να έγινε και για να επικυρώσει την πολιτική συμμόρφωσή του. Ίσως να είδε και τι ενέργειες μπορεί να ακολουθήσει το καθεστώς σε περιπτώσεις μεγαλύτερης αυθάδειας, όπως σε εκείνη του συναδέλφου του, Κιρίλ Σερεμπρένικοφ. 

Καλλιτεχνικός διευθυντής του Gogol Center στη Ρωσία και κινηματογραφικός σκηνοθέτης, ο Σερεμπρένικοφ μπήκε στο στόχαστρο νωρίς, ανεβάζοντας στο θέατρο έργα που κορόιδευαν τις Αρχές ή είχαν θεματικές όπως η ομοφυλοφιλία, που καθιστούν κάποιον αυτομάτως υπό διωγμό στη Ρωσία του Πούτιν.

Η αντικαθεστωτική του στάση με ανοιχτές δηλώσεις υπέρ της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και η άσκηση δημόσιας κριτικής κατά της δράσης της κυβέρνησης στην Κριμαία, οδήγησαν στη δίωξή του το 2017 για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος. Οι κατηγορίες έμοιαζαν να μην ευσταθούν, ενώ οι καταθέσεις των μαρτύρων φαίνονταν να ελήθφησαν υπό καθεστώς έντονης πίεσης. 

Κιρίλ Σερεμπρένικοφ Facebook Twitter
Κιρίλ Σερεμπρένικοφ

Μερίδα του καλλιτεχνικού κόσμου εξεγέρθηκε, κάνοντας λόγο για μια δίωξη με πολιτικά κίνητρα, που στόχο είχε να περιορίσει έναν αντιφρονούντα καλλιτέχνη. Ο εισαγγελέας ζήτησε τον κατ’οίκον περιορισμό του σκηνοθέτη και την απαγόρευση χρήσης του διαδικτύου και πέτυχε το πρώτο, με τον Σερεμπρένικοφ να παραμένει εσώκλειστος στην οικεία του για δεκαοκτώ μήνες.

Ο Σερεμπρένικοφ δήλωνε άγνοια για λογιστικές ατασθαλίες που υποτίθεται πως έλαβαν χώρα υπό τη διεύθυνσή του, επισημαίνοντας πως έπαιρνε αποφάσεις μόνο καλλιτεχνικού χαρακτήρα. Συνέχισε να σκηνοθετεί παραστάσεις έξω από την χώρα του μέσα από το σπίτι του, κάνοντας χρήση της τεχνολογίας, ενώ μέσα στο διάστημα αυτό γύρισε με τον ίδιο τρόπο και το Leto, μια ταινία που συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών. 

Έπειτα από μια δίκη-παρωδία που κράτησε έξι μήνες, ο Σερεμπρένικοφ καταδικάστηκε τον Ιούνιο του 2020 σε τριετή κάθειρξη με αναστολή, ένα υψηλότατο πρόστιμο και τριετή απαγόρευση εξόδου από τη χώρα δίχως έγγραφη άδεια – μια ετυμηγορία που επικρίθηκε έντονα από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Οι προτάσεις για τη σκηνοθεσία παραστάσεων και κινηματογραφικών ταινιών στο εξωτερικό έπεφταν βροχή, μα, παρά τις προ δεκαετίας εξαγγελίες του Πούτιν για την ανάγκη διείσδυσης της ρωσικής τέχνης στον υπόλοιπο κόσμο, οι Αρχές επέμεναν να απορρίπτουν τα αιτήματά του να μεταβεί στο εξωτερικό, μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, όταν και του επέτρεψαν να ταξιδέψει στο Αμβούργο για να σκηνοθετήσει μια θεατρική παράσταση. «Μάλλον ήμουν καλό παιδί, η διαγωγή μου ήταν άριστη και για αυτό μου το επέτρεψαν», θα δήλωνε ο σκηνοθέτης, ελαφρώς ανακουφισμένος που η περιπέτειά του έληξε – προς το παρόν. 

House Arrest (2021) Facebook Twitter
House Arrest (2021)

Ο σκηνοθέτης Αλεξέι Γκέρμαν Jr., γύρισε πέρυσι μια ταινία με τίτλο House Arrest (2021). Στην ταινία ένας καθηγητής πανεπιστημίου κριτικάρει μέσω του λογαριασμού του στα social media τη διοίκηση της πόλης όπου διαμένει και τον διεφθαρμένο δήμαρχο. Σύντομα βρίσκεται κατηγορούμενος για οικονομική απάτη και τίθεται υπό κατ’ οίκον περιορισμό.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν μοιάζει καθόλου συμπτωματική, μα ο Γκέρμαν Jr. δηλώνει ότι είχε γράψει το σενάριο χρόνια πριν κι ότι ήθελε περισσότερο να σχολιάσει τον εγκλεισμό μας κατά την περίοδο της πανδημίας. Με δεδομένο ότι, πέραν του βασικού της concept, η ταινία του σατιρίζει ανελέητα το ρωσικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης, έχουμε κάθε λόγο να υποθέτουμε ότι, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί του, ο Ρώσος σκηνοθέτης μετράει τα λόγια του. Προσέχει για να έχει, όπως λέμε.

Αντιλαμβανόμαστε ότι, ενόψει των πρόσφατων εξελίξεων, αλλά και σε σύγκριση με φυλακίσεις, βιαιοπραγίες και συμπτωματικούς θανάτους που έχουν παρατηρηθεί σε άλλους κλάδους και τομείς της κοινωνίας μέσα στα χρόνια της θητείας του Πούτιν, γεγονότα και πρακτικές, όπως αυτά, φαντάζουν πταίσματα. Είναι, όμως, ενδεικτικές του τρόπου λειτουργίας ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Το οποίο, όταν εξασθενήσει (ή και εξαλείψει) τους εσωτερικούς του αντιπάλους, μοιραία θα αναζητήσει τέτοιους στο εξωτερικό.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Νετρέμπκο – Γκεργκίεφ

Μουσική / Άννα Νετρέμπκο – Βαλέρι Γκεργκίεφ: Οι καλλιτέχνες δεν γίνεται να μην παίρνουν θέση σε έναν πόλεμο

Η σούπερ σταρ της όπερας και ο κορυφαίος μαέστρος είναι οι δύο πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις Ρώσων καλλιτεχνών, των οποίων η προσωπική σχέση και ο θαυμασμός τους για τον Πούτιν τους απομακρύνει από τους διεθνείς πολιτιστικούς οργανισμούς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βλαντιμίρ Πούτιν, ένας κακοήθης τύραννος που απομονώνεται διεθνώς

Διεθνή / Βλαντιμίρ Πούτιν, ένας κακοήθης τύραννος απομονώνεται διεθνώς

Ο Πούτιν, ένας δεσποτικός καταπατητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό της Ρωσίας και μια κακοήθης παρουσία στην παγκόσμια σκηνή, θεωρείται εδώ και καιρό - δικαίως - ένας κακός παίκτης. Τώρα όμως θεωρείται και αξιοπερηφρόνητος παρίας. Ένας απομονωμένος τύραννος.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Οθόνες / «Made in Vain»: Γιατί ένας άνθρωπος θέλει να γίνει bodybuilder;

Ένα αποκαλυπτικό ελληνικό ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την ωμή αλήθεια για το άθλημα του bodybuilding –έναν κόσμο όπου δοκιμάζονται τα όρια σώματος και πνεύματος– έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη 29 Μαΐου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Είναι η «Κιούκα» η «ελληνική ταινία της χρονιάς»;

The Review / Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία «Κιούκα» να συζητιέται τόσο;

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την ταινία «Κιούκα: Πριν το τέλος του καλοκαιριού» του 31χρονου Κωστή Χαραμουντάνη. Πώς καταφέρνει το όραμα ενός millennial σκηνοθέτη να ξεχωρίζει στο σύγχρονο ελληνικό σινεμά — και γιατί αξίζει την προσοχή μας;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Οθόνες / Ρίτσαρντ Γκιρ: Η αβάσταχτη γοητεία της σεμνότητας 

Με αφορμή την έξοδο του «Oh, Canada» στις εγχώριες αίθουσες, ανατρέχουμε στο σύνολο της καριέρας ενός σταρ που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένο, ίσως επειδή όσα κάνει στην οθόνη φαντάζουν τόσο ανεπιτήδευτα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ανταπόκριση από τις Κάννες / Κάν’ το όπως ο Γκοντάρ

Ως άλλος Αμερικανός στο Παρίσι του ’60, ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ με τη φετινή του συμμετοχή, το ασπρόμαυρο «Nouvelle Vague», αποτίνει φόρο τιμής στον θρυλικό auteur του γαλλικού Νέου Κύματος, υπενθυμίζοντάς μας την τέχνη (και το θράσος) της νεότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Οθόνες / Στις σχολικές γιορτές ο Θοδωρής Σελέκος ζήλευε τα φτερά αγγέλου που είχε ο φίλος του ο Παναγιώτης

Ο Θοδωρής Σελέκος μεγάλωσε στο Νέο Ηράκλειο και ασχολείται με τον κινηματογράφο . Στα πρώτα του βήματα ήταν μέρος της κολεκτίβας ATH KIDS. Έχει σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ για καλλιτέχνες όπως ο Ethismos, ο Saske, οι Sworr και διαφημιστικά για brands όπως η Muerte Inc. Παλιότερα άκουγε περισσότερη hip-hop μουσική. Τώρα ακούει jazz και soul. Η πρώτη ταινία μικρού μήκους του ονομάζεται «Can you water a garden with tears?». Του αρέσει η ησυχία και οι αργές ταινίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Κάννες 2025 / Χολιγουντιανή απόβαση στην Κρουαζέτ, μια πολιτική διαμαρτυρία αλλά και «ψαλίδι» στο γυμνό

Στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Καννών, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εξαπέλυσε για ακόμη μία φορά σφοδρή κριτική κατά της αμερικανικής πολιτικής, μια μικρή γαλλική ταινία εγκαινίασε το φεστιβάλ, ενώ οι λαμπερές σταρ υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις ημίγυμνες εμφανίσεις τους στο κόκκινο χαλί.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ποιος είναι τελοσπάντων αυτός ο Λεός Καράξ;

Οθόνες / Λεός Καράξ: Ποιος είναι ο σκηνοθέτης του Holy Motors;

«Δεν είμαι εγώ», δηλώνει ο ασυμβίβαστος Γάλλος δημιουργός στον τίτλο της φιλμικής του αυτοβιογραφίας, εντείνοντας το μυστήριο γύρω από το πρόσωπό του και προσθέτοντας ακόμη μία ψηφίδα σε ένα συναρπαστικό καλλιτεχνικό work in progress.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Μυθολογίες / «Όποτε θέλω να κλάψω, βλέπω το The Hours»: Οι 10 αγαπημένες ταινίες του Ένκε Φεζολλάρι

Το πρώτο ερωτικό σκίρτημα ήρθε με το Persona του Μπέργκμαν. Όταν είδε το Happy Together του Wong Kar-Wai, ήθελε να ουρλιάξει. Τα παθιασμένα συναισθήματα έχουν τον πρώτο λόγο στην κινηματογραφική λίστα του ηθοποιού και σκηνοθέτη.
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
movies

Οθόνες / Η Σταχτοπούτα αλλιώς και 5 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Το διάσημο παραμύθι γίνεται ταινία τρόμου, εφηβικά δράματα και η καινούργια σκηνοθετική δουλειά του διεθνούς φήμης Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας Φαίδωνα Παπαμιχαήλ – Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Φαίδων Παπαμιχαήλ: «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Pulp Fiction / «Παντού με περνούν για ξένο, δεν έχω πλέον μητρική γλώσσα»

Με αφορμή τη νέα του ταινία, ο σημαντικός διευθυντής φωτογραφίας και σκηνοθέτης Φαίδων Παπαμιχαήλ αφηγείται στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο τη συναρπαστική διαδρομή της ζωής του από τα πρώτα του βήματα μέχρι τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ