Γεννήθηκα και μεγάλωσα εκατό μέτρα από την Ομόνοια, γωνία 3ης Σεπτεμβρίου και Στουρνάρα. Είμαι ο μικρότερος ανάμεσα σε τρία αδέλφια – ο Αλέξανδρος είναι ο μεσαίος και ο Γιώργος που είναι ο πρεσβύτερος. Ως παιδί κατέβαινα από το σπίτι και παίζαμε στον δρόμο μπάλα ή με κάτι ελικοπτεράκια με λάστιχο, πριν αρχίσει να φεύγει ο κόσμος, να υποβαθμίζεται η περιοχή και να μένουν μόνο τα γραφεία.
• Ο πατέρας μου Χρήστος ξεκίνησε ως πιλότος στην πολεμική αεροπορία και με την Κατοχή μεταφέρθηκε μαζί με τους υπόλοιπους πιλότους στο Κάιρο, όπου υπηρέτησε στη RAF, για λογαριασμό της οποίας συνόδευε νηοπομπές και συμμετείχε σε αερομαχίες με τα γερμανικά αεροπλάνα. Εκεί γνώρισε τη μητέρα μου, Μάνια, γόνο καλής οικογενείας Ελλήνων της Αιγύπτου, με γαλλικά, πιάνο και τένις. Ο πατέρας μου ήταν ένας φτωχός, πλην τίμιος Αθηναίος με καταγωγή από τη Ρούμελη, απόγονος του Αθανασίου Διάκου. Η μητέρα μου δεν τον ήθελε, αλλά τα πήγαινε καλά με την πεθερά του κι εκείνες τις εποχές οι κόρες άκουγαν τις μητέρες τους, έτσι τελικά δέχτηκε να τον παντρευτεί. Ήρθαν στην Αθήνα, αλλά ο πεθερός του τού έθεσε ως όρο να σταματήσει να πετάει για να μη χηρέψει το κορίτσι του. Λίγα χρόνια μετά, και αφού είχε τελειώσει ο πόλεμος, ξεκίνησε με την προίκα της μαμάς την κινηματογραφική εταιρεία Σπέντζος Φιλμ.
Η αίθουσα θα επανέλθει γιατί αυτή είναι η κοινωνική διάσταση του κινηματογράφου. Θα βγεις έξω, θα περπατήσεις μέχρι εκεί, θα δεις την ταινία σε μια μεγάλη οθόνη με καλό ήχο μαζί με τους φίλους σου, δεν θα αποσπαστεί η προσοχή σου, όπως στο σπίτι, μετά θα μιλήσετε για την ταινία.
Έβαλε για σύμβολο έναν αετό λόγω της σχέσης του με την αεροπορία. Αρχικά ήταν παραγωγός και νοίκιαζε τα στούντιο του Φίνου. Κάποια στιγμή τού ανέβασε πολύ το ενοίκιο και μεταφέρθηκε σε κάποια στούντιο κάτω από τις κερκίδες του γηπέδου του Απόλλωνα στη Ριζούπολη. Όλη τη δεκαετία του ’50 έκανε κωμωδίες με τον Ρίζο και τον Ηλιόπουλο, όπως ο Θανασάκης ο πολιτευόμενος και το Στραβόξυλο, η μοναδική κωμωδία που έκανε ο Αργυρόπουλος, αλλά και δράματα, όπως ο Κόκκινος Βράχος του Ξενόπουλου και η μεγάλη επιτυχία Αμάρτησα για το παιδί μου με την Ελένη Χατζηαργύρη, όπου πρωταγωνιστούσε και ο αδελφός μου, μωράκι ακόμα, υποδυόμενος το παιδί για το οποίο αμάρτησε η μαμά του. Γύρισε και μια ταινία στο Κάιρο με τον Χατζηχρήστο, τις Νύχτες της Αθήνας, αλλά τελικά προσαρμόστηκε, φέρνοντας ταινίες από το εξωτερικό. Οι αμερικανικές εταιρείες εκείνα τα χρόνια διάλεγαν ως επί το πλείστον ένα γραφείο διανομής, του έδιναν τις ταινίες τους και αυτό απέδιδε τα έσοδα, κρατώντας ένα μικρό ποσοστό.
• Όπως και σήμερα, ένας διανομέας είχε τις δικές του αίθουσες, αλλά έκλεινε και κάποιες στο υπόλοιπο των Αθηνών και σε άλλες πόλεις. Άρχισε να επεκτείνεται και κάποια στιγμή ήταν ένα από τα 3-4 μεγάλα γραφεία που υπήρχαν μαζί με τη Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης, την Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, που έκανε πάρα πολλές ελληνικές ταινίες, και τη Φίνος Φιλμ.
• Μεγάλωνα σε ένα σπίτι με κινηματογραφικά ερεθίσματα. Πήγαινα και έβλεπα τις ταινίες από την καμπίνα: μικρός ανέβαινα σε ένα σκαμνάκι για να δω τις ακατάλληλες σκηνές όπως ο Τοτό στο Σινεμά ο Παράδεισος. Ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός, ίσως λόγω του ότι ήταν στρατιωτικός και τον αποφεύγαμε και οι τρεις μας, μόλις ακούγαμε το κλειδί στην πόρτα εξαφανιζόμασταν. Αυτό με στενοχώρησε αργότερα γιατί θα ήθελα να ήμουν περισσότερο κοντά του, καθώς τον χάσαμε νωρίς, το 1976, στα 59 του, από καρδιακή προσβολή, και δεν πρόλαβα να μάθω πολλά, ιστορίες από τον πόλεμο και τέτοια.
Η μητέρα μου ήταν καλόβολη και προσπαθούσε, σε ρόλο πυροσβέστη, να μας καλύπτει στον μπαμπά. Εννοείται ότι έπρεπε να σπουδάσουμε. Ο Γιώργος πήγε στην ΑΣΟΕΕ, ο Αλέξανδρος σπούδασε Αρχιτεκτονική κι εγώ Νομική στη Θεσσαλονίκη. Ήμουν τυχερός γιατί ήμουν μαζί με τους φίλους μου, μακριά από το σπίτι, και έχω να θυμάμαι πολύ ωραία χρόνια. Τελείωσα ακριβώς όταν πέθανε ο πατέρας μου. Βρέθηκα σε ένα δίλημμα αν θα συνέχιζα στον δρόμο της δικηγορίας ή αν θα βοηθούσα τα αδέλφια μου, που είχαν μπει στην εταιρεία. Γύρισα και δεν μπήκα αμέσως στη δουλειά. Είναι στιγμές που σου αλλάζουν μια ολόκληρη καριέρα. Αν ζούσε ο πατέρας μου, μπορεί και να μην είχα ασχοληθεί με τον κινηματογράφο, παρόλο που μου άρεσε. Δεν το μετανιώνω, όμως, είναι ωραία δουλειά.
• Ο Γιώργος, ο «πρόεδρος», ήταν πολύ καλός στις δημόσιες σχέσεις, γι’ αυτό και πήγαινε σε όλα τα φεστιβάλ, και στην Αμερική, ο Αλέξανδρος ήταν στο μάρκετινγκ κι εγώ αναλάμβανα ό,τι είχε να κάνει με συμβόλαια και τα παρόμοια. Έχω μια κόρη και έναν γιο που και οι δυο τέλειωσαν Νομική, χωρίς να τους πιέσω. Η κόρη μου εργάζεται στην Ευρωβουλή και ο γιος μου ετοιμάζεται για μεταπτυχιακά στο Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
• Μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’70 ο κινηματογράφος πεθαίνει με τον ερχομό της τηλεόρασης και τα σινεμά της Ομόνοιας, ο Ορφέας, το Πάνθεον, το Κοτοπούλη, το ΡΕΞ, που λειτουργούσε τότε ως κινηματογράφος, παραδίπλα το Τιτάνια, κάποια στιγμή ξέπεσαν. Το Ιντεάλ το ανοίγαμε από τις 10 το πρωί με ταινίες δράσης, καράτε και σεξ. Τις καλές ταινίες τις παίζαμε στις άλλες μας αίθουσες και σε εκείνες με τις οποίες συνεργαζόμασταν λ.χ. στο Παγκράτι και στον Πειραιά, το Σπλέντιτ, το Παλλάς, το Χάιλαϊτ, οι οποίες δυστυχώς έκλεισαν όλες. Υπήρχε και το Σινεάκ, που το έχουμε ακόμη, και τότε έπαιζε παιδικές ταινίες.
• Είχαμε ένα μεγάλο θερινό χιλίων θέσεων με εξώστη επί της Πατησίων, το Μετροπόλ, το Άντζελα, τέρμα Πατησίων, και, φυσικά, το Ιντεάλ, που ήταν η ναυαρχίδα μας. Το είχε πάρει ο πατέρας μου το 1958 από την κυρία Κατερίνα, που το εκμεταλλευόταν ως θέατρο. Επί της λεωφόρου Βουλιαγμένης είχαμε το ABC, κάτω από το οποίο πέρασε μετροπόντικας και χάλασε τα θεμέλια, οπότε έπρεπε να κλείσει, και στην Καλλιθέα ένα μικρό Cineplex, το Μαργαρίτα 1, 2, 3. Παλιότερα εκμεταλλευόμασταν και τα θέατρα ΑΛΦΑ, Αμιράλ και το Βεάκη, που ο πατέρας μου είχε μετατρέψει σε σινεμά. Μέχρι το 1988 -99 πήραμε αρκετούς θερινούς, αλλά υπήρξε μια κάμψη και αρχίσαμε να δίνουμε ταινίες στα multiplex, που τότε ανέβαιναν. Δίναμε και σε μονές αίθουσες, ανάμεσά τους και το Αττικόν, ο Απόλλωνας και το Παλλάς, στο οποίο είχαμε κάνει αρκετές πρεμιέρες όπως το Πέρασμα στην Ινδία του Ντέιβιντ Λιν ‒ τελικά έγινε θέατρο.
• Πουλούσαμε και στην τηλεόραση ταινίες, αν και καθυστερήσαμε. Αρχικά λέγαμε γιατί να δώσουμε άλλα 500 δολάρια για τηλεοπτικά δικαιώματα; Μετά μας ρωτούσαν αν θέλαμε και βίντεο. Απαντούσαμε «τι είναι αυτό το βίντεο; Άσε μας, βρε άνθρωπε, εμείς μια χαρά είμαστε». Μέχρι το 1978 νοικιάζαμε γραφεία στη στοά του Χόλιγουντ, στην πλατεία Κάνιγγος, μέχρι που μεταφερθήκαμε σε ιδιόκτητα. Είχαμε φέρει τον Ελαφοκυνηγό ο οποίος έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία που μας βοήθησε να αποκτήσουμε τα δικά μας γραφεία και να είμαστε ανεξάρτητοι.
• Κατά τη δεκαετία του ’80 άρχισε να ανανεώνεται ο ελληνικός κινηματογράφος με κάποιες έγχρωμες κωμωδίες. Κάναμε την παραγωγή σε ορισμένες, όχι βιντεοταινίες, με τον Βουτσά και με τον Ψάλτη. Ακολούθησαν τα βίντεο ‒ εμείς αργήσαμε να μπούμε σε αυτό το κομμάτι γιατί, ενώ παίρναμε τα δικαιώματα και για βίντεο, τα πουλούσαμε σε άλλους, μέχρι που είδαμε ότι ήταν λάθος και μπήκαμε στο παιχνίδι. Έκανε κι αυτό τον κύκλο του. Θυμάμαι, ένας Αμερικανός μάς έλεγε να μην ανησυχούμε, ότι είναι σαν την κλεψύδρα, «τώρα είστε στο λαιμομπούκαλο που αρχίζει να κλείνει, αλλά δεν θα κλείσει τελείως, θα φτάσει σε ένα σημείο και θα ξανανοίξει». Έλεγα, «τι μας λες τώρα εσύ, εδώ πέφτουν τα εισιτήρια», αλλά όντως, μετά από δύο χρόνια, άρχισαν να κλείνουν τα βιντεοκλάμπ και ο κόσμος ξαναβγήκε στις αίθουσες.
• Είχαμε την αντιπροσωπεία της 20th Century Fox, της ORION, της Disney και της Sovereign και συχνά έπρεπε να βγάζουμε ταινίες δράσης σαν τον Εξολοθρευτή αλλά και κάποιες κωμωδίες που δεν είχαν ενδιαφέρον. Αγαπώ ιδιαίτερα τις κλασικές ταινίες, ο πατέρας μου ήταν εκείνος που έφερε στην Ελλάδα τη μεγαλύτερη επιτυχία του αμερικανικού κινηματογράφου, τον Πολίτη Κέιν του Όρσον Γουέλς, και το Μαγαζάκι της Κεντρικής Οδού των Έλμαρ Κλος και Γιαν Καντάρ. Εγώ είμαι υπερήφανος για τρεις ταινίες που φέραμε, το Σινεμά ο Παράδεισος, το Μπέτυ Μπλου και το Απέραντο γαλάζιο.
• Το 1988 αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε μια μεγάλη ανακαίνιση του Ιντεάλ, ενός χώρου ιστορικού με μια πολύ μεγάλη αίθουσα. Βλέπαμε ότι ο Απόλλωνας και το Αττικόν έκαναν εισιτήρια και είπαμε «γιατί να μην επενδύσουμε κι εμείς σε αυτό;». Ήταν και το κτίριο μεγαλοπρεπές και άξιζε τον κόπο να κάνουμε ένα πείραμα. Το κάναμε και πέτυχε. Η πρώτη ταινία που παίχτηκε ήταν η Γυναίκα του γκάνγκστερ με τη Μισέλ Φάιφερ. Επειδή ήταν η πρώτη μας ταινία στο νέο Ιντεάλ την είχαμε δώσει να την παίξει και ο Απόλλωνας ή το Αττικόν, δεν θυμάμαι. Τελικά κάναμε περισσότερα εισιτήρια, κάτι που μας εξέπληξε, αλλά μας γέμισε αισιοδοξία. Εμείς ξεκινήσαμε και τις Μεταμεσονύχτιες Προβολές, που είχαν πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία. Παίζαμε πολύ καλές ταινίες όπως το Πλατούν του Όλιβερ Στόουν και γεμίζαμε.
• Το 1992 μια πυρκαγιά ξεκίνησε στον καυστήρα και, ενώ η Πυροσβεστική την έσβησε, μέσα στη μέρα αναζωπυρώθηκε. Τι είχε συμβεί; Στους αεραγωγούς είχαν μαζευτεί από την πολυκαιρία χνούδια με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την αναζωπύρωση και την επέκταση της φωτιάς στην οθόνη, που ήταν από πλαστικό ‒ δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα, καταστράφηκε ολοσχερώς. Έμεινε οικόπεδο, ούτε σκεπή ούτε τίποτα. Αυτό στάθηκε αφορμή, ξαναφτιάχνοντάς το, να ανεβάσουμε 3-4 μέτρα την οροφή και να βάλουμε μεγάλη οθόνη. Μέχρι που άνοιξαν τα mall ήταν η μεγαλύτερη οθόνη στην Ελλάδα, 150 τετραγωνικά, 9,5x14,5. Ανταγωνιστές μας τα επόμενα χρόνια ήταν τα multiplex και η πειρατεία στο ίντερνετ.
• Έκανα αρκετά ταξίδια. Κάθε χρόνο πήγαινα σταθερά στο Φεστιβάλ των Καννών, κάθε Οκτώβριο σε ένα μάρκετ που γινόταν στο πλαίσιο της Fiera di Milano στην Ιταλία και πήγα πολλές φορές και στο Λος Άντζελες για ένα επίσης σημαντικό μάρκετ στο Μπέβερλι Χιλς, όπου έρχονταν απ’ όλες τις ηπείρους για να ψωνίσουν και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Με τα χρόνια γνωρίσαμε διανομείς, παραγωγούς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είχε έρθει για την πρεμιέρα της ταινίας του Το αριστερό μου πόδι που έγινε για φιλανθρωπικό σκοπό, λίγες μέρες πριν από την απονομή των Όσκαρ, στα οποία ήταν υποψήφιος για την ερμηνεία του. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση πόσο απλός ήταν, δεν ήθελε γκλαμουριές, αντιθέτως μας ζήτησε να πάμε σε μια ψαροταβέρνα δίπλα στη θάλασσα. Το ταξίδι στην Ελλάδα, τελικά, αποδείχτηκε γουρλίδικο, γιατί λίγο μετά πήρε το Όσκαρ. Γίναμε φίλοι και μια φορά στο Λονδίνο ήθελε, μαζί με τον αδελφό μου, τον Αλέξανδρο να τρέξουμε στο Χάιντ Παρκ. Επειδή εκείνα τα χρόνια κάναμε αθλητισμό, συμμετείχαμε με μηχανές σε Motocross και αργότερα κάναμε windsurfing, ο Αλέξανδρος τον ακολούθησε, εγώ όχι ‒ του βγήκε η γλώσσα, ήταν πολύ δυνατός ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις.
Επίσης, όταν είχε έρθει ο Κουστουρίτσα με το Underground, καθώς είχε ψώνιο με την μπάλα, μας ζήτησε να του βρούμε γήπεδο 5x5 να παίξει με τους φίλους του. Παρέα κάναμε και με τον σκηνοθέτη του Ο ταχυδρόμος χτυπάει δυο φορές, τον υπέροχο Μπομπ Ράφελσον, που τον αφήσαμε στη «Μεγάλη Βρετανία» και την επομένη είχε εξαφανιστεί. Λίγες μέρες μετά βρέθηκε σε ένα χωριό στην Εύβοια όπου είχε πάει να δει πώς ζούνε στην ελληνική ύπαιθρο. Πήγαμε να τον παραλάβουμε και τον βρήκαμε να ζυμώνει ψωμί σε έναν φούρνο. Ο Λικ Μπεσόν είχε ερωτευτεί μια κοπέλα και του δώσαμε ένα εξοχικό στο Χαλκούτσι να μείνει για μία εβδομάδα. Έκλεισε τα πάντα, δεν απαντούσε σε τηλέφωνα, πουθενά. Πολλοί διάσημοι είναι πιο απλοί απ’ ό,τι δείχνουν και δεν είναι απρόσιτοι. Όταν ο Γιώργος είπε στον Γούντι Άλεν ότι έχουμε φέρει τις περισσότερες ταινίες του στην Ελλάδα, η απάντησή του ήταν «πρέπει να είσαι ήρωας». Ένας σπουδαίος ηθοποιός που συναντήσαμε σε έναν πεζόδρομο του Λος Άντζελες με τη γυναίκα του και το παιδί του, και όποτε τον θυμάμαι στενοχωριέμαι, είναι ο Ρόμπι Γουίλιαμς. Ήταν πολύ ευγενικός και μας είπε πόσο ήθελε να έρθει στην Ελλάδα, αλλά δεν ήρθε ποτέ. Με θλίβει το ότι, ενώ είχε τα πάντα, ξαφνικά έδωσε τέλος στη ζωή του. Άλλες συναντήσεις που θυμάμαι είναι με την Μπελούτσι και τον Μπενίνι στις Κάννες, τον Χόπκινς την εποχή της Σιωπής των αμνών.
• Ως παραγωγοί κάναμε με τον Νίκο Περάκη το Άρπα Κόλλα, τη Λούφα και Παραλλαγή και το Βίος και πολιτεία, το Άντε γεια και τον Ξαφνικός Έρωτας του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, τη Μανία του Γιώργου Πανουσόπουλου. Μετά συνεργαστήκαμε με τον Τάσο Παπανδρέου, που ήταν κουμπάρος του πατέρα μου, και με τον συνέταιρό μας μέχρι σήμερα Αντώνη Μανιάτη, συμμετέχοντας στο Safe Sex των Ρέππα - Παπαθανασίου που έκανε ρεκόρ εισιτηρίων, κοντά ένα εκατομμύριο, και στο Ριζότο της Όλγας Μαλέα.
• Δεν υπάρχει πια η μεσαία ταινία. Ή θα είναι μια ταινία που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου και κάτι θα κάνει ‒όχι πολλά‒ ή τα blockbusters, που εξακολουθούν να αρέσουν. Από κει και πέρα είναι το χάος. Το John Wick, που ήταν δικό μας, και ενώ πανελλαδικά έκανε 50.000 το πρώτο Σαββατοκύριακο, το παίξαμε και έκανε ελάχιστα εισιτήρια. Ήταν μεγάλη η απογοήτευσή μου. Γενικά, υπάρχουν περίοδοι που το Ιντεάλ γεμίζει με μεγάλα events, όπως οι Νύχτες Πρεμιέρας. Δεν είναι ότι σήμερα το Ιντεάλ έχει μετατοπιστεί αλλά ότι οι ταινίες δράσης δεν τραβούν το κοινό κι ο κόσμος του κέντρου σιγά σιγά άρχισε να βλέπει πιο σινεφίλ ταινίες ‒ αρχικά ταινίες πιο κοινωνικές, οι οποίες εξελίχθηκαν σε πιο καλλιτεχνικές. Προσωπικά δεν είμαι λάτρης του πολύ σινεφίλ. Μου αρέσουν οι κοινωνικές ταινίες, αλλά όχι οι πολύ βαθυστόχαστες, όπως οι ιρανικές.
• Με τον Covid για δύο χρόνια ήμασταν κλειστοί ‒ μεγάλο διάστημα. Μετά ο κόσμος φοβόταν, ακόμα και τώρα πολλοί μπαίνουν με μάσκα. Κάποια πράγματα με τον χρόνο θα επανέλθουν, ο κινηματογράφος επιβίωσε από πολλά, θα το ξεπεράσει κι αυτό. Θα περάσει δύσκολα, αλλά θα επανακάμψει. Η αίθουσα θα επανέλθει γιατί αυτή είναι η κοινωνική διάσταση του κινηματογράφου. Θα βγεις έξω, θα περπατήσεις μέχρι εκεί, θα δεις την ταινία σε μια μεγάλη οθόνη με καλό ήχο μαζί με τους φίλους σου, δεν θα αποσπαστεί η προσοχή σου, όπως στο σπίτι, μετά θα μιλήσετε για την ταινία. Ειδικά ο Έλληνας θέλει να βγαίνει.
• Αρχικά, το Ιντεάλ ανήκε στα ταμεία σύνταξης των υπαλλήλων της Εθνικής και της Κτηματικής Τραπέζης, αλλά αργότερα μεταβιβάστηκε στο ΙΚΑ, το οποίο διαδέχθηκε ο ΕΦΚΑ. Μου είχε περάσει από το μυαλό, καθώς αξιοποιούσαν πολλά κτίρια γύρω μας, ότι θα ερχόταν και η σειρά μας. Είχαμε κάνει κινήσεις ώστε να κηρυχθεί διατηρητέα η χρήση του αλλά αντέδρασαν οι ιδιοκτήτες και καθώς χρειαζόταν η συναίνεσή τους, δεν μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Τόσα χρόνια έπρεπε να είχαμε κάνει ακόμα μία προσπάθεια. Βέβαια, πάλι θα βρίσκαμε αντίδραση από τον ΕΦΚΑ, γιατί εδώ και χρόνια είχαν αρχίσει να αδειάζουν τα γραφεία γύρω μας και δεν ξανανοικιάζονταν, γιατί ακριβώς είχε στον νου του να αξιοποιήσει ολόκληρο το κτίριο, οπότε θα ήταν πάντα αντίθετος, εκτός κι αν το επιβάλλαμε με κάποιο τρόπο. Εδώ δεν ήθελαν καν να χωρίσουμε το χώρο σε δύο αίθουσες.
• Τα μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν το περασμένο καλοκαίρι που βγήκε ανακοίνωση για την αξιοποίηση του κτιρίου ως ξενοδοχείου, όπου, ενώ αναφέρονταν ένα προς ένα τα μίσθια, και ο χώρος του κινηματογράφου, πουθενά δεν αναφερόταν ότι έπρεπε να παραμείνει κινηματογράφος, οπότε κάθε επενδυτής μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Από εκείνη τη στιγμή αρχίσαμε έναν αγώνα ξεκινώντας από το ΥΠ.ΠΟ., το οποίο μας έστειλε στο υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος, ενώ τελικά είναι και δική του αρμοδιότητα. Υπάρχει νόμος που λέει ότι μπορεί να κηρυχθεί διατηρητέος ένας χώρος που έχει ιστορική και καλλιτεχνική αξία. Οπότε μπορούσε κάλλιστα το ΥΠ.ΠΟ. να πει ότι, καθώς το Ιντεάλ έχει καλλιτεχνική και ιστορική αξία, πρέπει να κηρυχθεί διατηρητέο. Είναι διατηρητέα η είσοδός του, όπως άλλωστε και όλο το κτίριο που έχτισε ο Τσίλερ μεταξύ 1880-1890. Τώρα πιέζουμε. Κάθε δύο εβδομάδες συγκαλείται το Κεντρικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής, από το οποίο περιμένουμε να βγει μια απόφαση βασισμένη στον φάκελο που έχει συντάξει το υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Καθώς είναι αρχιτέκτονες και έχουν μια ορθή αντίληψη περί ιστορικών θεμάτων, υπάρχει και η θετική εισήγηση, θα το κηρύξουν διατηρητέο. Το υπουργείο, βέβαια, δεν το φέρνει στα θέματα ημερήσιας διάταξης, πιθανόν για να μην παρθεί μια απόφαση. Πιθανολογώ ότι περιμένει να κλείσει η Βουλή και να έρθει η νέα κυβέρνηση. Με τον επενδυτή ακόμα δεν έχουμε συναντηθεί, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. Έχουν στη διάθεσή τους 8.000 τ.μ., εκ των οποίων ο κινηματογράφος καταλαμβάνει μόλις οχτακόσια.
• Με στενοχωρεί η κατάντια της περιοχής, η ανασφάλεια που νιώθεις όταν περπατάς το βράδυ αντικρίζοντας το εγκαταλελειμμένο τοπίο. Όταν γίνουν τα ξενοδοχεία θα υπάρξει κίνηση, αυτό είναι γεγονός, δεν θα είναι αυτό που βλέπεις τώρα, αλλά παράλληλα πρέπει να διατηρηθεί και η κίνση της πόλης. Δεν μπορεί να σταματήσουν να υπάρχουν λ.χ. τα παραδοσιακά μαγαζιά της Ευριπίδου και της Αθηνάς. Είναι κάποια τοπόσημα που πρέπει να παραμείνουν. Όταν γίνει η ανάπλαση όλα αυτά θα αποκτήσουν ξανά ζωή. Ευελπιστώ ότι το ίδιο θα συμβεί και στο Ιντεάλ.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
