Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου αξίζει όλα τα βραβεία. Να γιατί

Δήμητρα Βλαγκοπούλου Facebook Twitter
«Θέλει αποδοχή και όχι φόβο το να αποκαλυφθείς και να εκτεθείς. Το έχω καταφέρει επιτρέποντας να υπάρξει ο φόβος μου, όταν αυτός γεννιέται. Δεν βοηθάει να μη βλέπεις τους φόβους σου σε αυτήν τη δουλειά». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

«Κυκλοφορεί η φήμη πως πήρε το βραβείο η Δήμητρα», μου έγραψε σε μήνυμα η Όλγα Παυλάτου, υπεύθυνη επικοινωνίας της παράστασης Ο Γλάρος, στην οποία συμμετέχει η Δήμητρα Βλαγκοπούλου, ενώ βρίσκονταν στις πρόβες της ομάδας στο θέατρο Προσκήνιο την Κυριακή το απόγευμα. Είχε διαβάσει μια ανάρτησή μου στο Facebook την προηγούμενη μέρα, όπου έκανα λόγο για «θηριώδη ερμηνεία» της νεαρής ηθοποιού στην ταινία Animal της Σοφίας Εξάρχου που μόλις είχα δει στην online πλατφόρμα του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. H φήμη επιβεβαιώθηκε λίγα λεπτά αργότερα: η ταινία κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο, την ανώτατη διάκριση του διαγωνιστικού προγράμματος του μακροβιότερου ελληνικού κινηματογραφικού θεσμού, και έγινε η πρώτη ελληνική που το καταφέρνει εδώ και τριάντα χρόνια, ενώ η Δήμητρα τιμήθηκε, δικαίως, με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας.

Πρώτη φορά την είχα προσέξει πέρσι το καλοκαίρι, στην παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι. Εκεί ο Γιώργος Κουτλής ευτύχησε να έχει μια τριάδα καταπληκτικών ηθοποιών (μαζί της ήταν ο Θάνος Λέκκας και ο Βασίλης Μαγουλιώτης) που αλώνιζαν επί σκηνής, μέσα στον παραλογισμό και τη φουτουριστική δυστοπία του Μάριους φον Μάγενμπουργκ.

Όταν διάβασα πριν από λίγο καιρό ότι βραβεύθηκε στο Λοκάρνο, όπου έκανε πρεμιέρα η ταινία της Εξάρχου, και ότι θα συνεργαζόταν για πρώτη φορά με τον Δημήτρη Καραντζά, μπαίνοντας στην ιδιότυπη «σέχτα» που έχει στήσει ο σκηνοθέτης στον δικό του θεατρικό χώρο, σκέφτηκα πως έχει έρθει η μεγάλη στιγμή της.

Η Κάλια έχει ενσωματώσει τόσο πολύ όλα τα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει ως επαγγελματίας, που έχουν γίνει ένα με τη φύση της, την έχουν διαβρώσει τελείως. Ο μηχανισμός που έχει αναπτύξει μεταβολίζει τα πάντα ως χαρά. 

«Χτύπησε το τηλέφωνο και έμαθα τα νέα. Θα ήταν ωραίο να ήμουν στην απονομή, ήμουν νοερά εκεί και πρόλαβα την πρώτη προβολή της ταινίας. Ήταν πολύ όμορφη και ζεστή η ανταπόκριση από την πρώτη συνάντησή της με το ελληνικό κοινό. Είχα πάει στο Λοκάρνο και στο Σεράγιεβο, εισπράξαμε κι εκεί αποδοχή και όμορφα σχόλια. Με βάση τις ερωτήσεις και τις συζητήσεις που έγιναν μετά τις προβολές, το κοινό φάνηκε πως αντιλαμβανόταν απόλυτα τον πυρήνα και τις προθέσεις της ταινίας, που αφορούν τα καπιταλιστικά δυτικά συστήματα στα οποία ζούμε».

Δήμητρα Βλαγκοπούλου Facebook Twitter
Το «Animal» πραγματεύεται την ιστορία μιας ομάδας ατόμων που δουλεύουν σεζόν ως ανιματέρ σε ένα all inclusive resort της Κρήτης.

Το Animal πραγματεύεται την ιστορία μιας ομάδας ατόμων που δουλεύουν σεζόν ως ανιματέρ σε ένα all inclusive resort της Κρήτης. Σε ένα δεύτερο επίπεδο κάνει ένα εκτεταμένο, πολύπλευρο σχόλιο για τον καπιταλισμό, για την εργατική τάξη των «σεζονίστας» και για τον τρόπο που ο τουρισμός έχει αλώσει πλέον τις οικονομίες και τις ισορροπίες στο εργατικό δυναμικό του δυτικού κόσμου, όπως έχει αναφέρει και η σκηνοθέτις.

«Είχε ενδιαφέρον πόσο ανταποκρίθηκαν και κατάλαβαν το θέμα, αν θες και από μια εντελώς δυτική πλευρά που κινεί ισχυρά τους μοχλούς αυτού του συστήματος. Έδειξαν ευαισθησία, τους συγκίνησε και τους προβλημάτισε αναπάντεχα», θυμάται η Δήμητρα για τη συμμετοχή της ταινίας στα πρόσφατα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

Φέρνοντας στον νου παλιούς συμμαθητές και φίλους από τη Ρόδο, όπου μεγάλωσα, πολλοί από τους οποίους ανέκαθεν δούλευαν σεζόν, πάντα αναρωτιόμουν πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι για έξι-οχτώ μήνες καθημερινά στην πρίζα, συχνά χωρίς ρεπό, και έπειτα να ακολουθεί μια περίοδος πλήρους απραξίας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.

«Εγώ η ίδια δεν έχω δουλέψει σεζόν, μικρότερη όμως είχα φίλους και γνωστούς που δούλευαν σε ελληνικά νησιά, κυρίως στο σέρβις. Οι εποχικοί μπαίνουν σε ένα εξοντωτικό πρόγραμμα, που απαιτεί αστείρευτα αποθέματα δυνάμεων, ψυχικών, σωματικών και διανοητικών. Φαντάζομαι ότι μετά, όταν τελειώνουν οι υποχρεώσεις τους, ίσως αντιλαμβάνονται την εξάντληση απ’ όλους αυτούς τους μήνες και τι τους αφήνει. Υπάρχει μια διάλυση και χρειάζεται κάπως να ανασυνθέσεις τα κομμάτια σου για να συνεχίσεις».

Οι ανιματέρ, εν τω μεταξύ, οι εργαζόμενοι δηλαδή που χορεύουν, τραγουδούν και στήνουν ακόμα και αυτοσχέδια θεατρικά στις κιτς θεματικές βραδιές διασκέδασης που διοργανώνουν τα ξενοδοχεία σαν μέλη του θιάσου ενός τσίρκου, όπου ό,τι κι αν τους συμβαίνει the show must go on, είναι μια ομάδα εργαζομένων περίπου αόρατη στα καθ’ ημάς. Εκεί επιλέγει να εστιάσει το σενάριο, σε αυτούς τους ανθρώπους που οφείλουν να είναι πάντα χαρούμενοι και δεκτικοί, και στα παρασκήνια, στη ζωή τους όταν αποσύρονται από τη σκηνή.

«Επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν επιλέγουμε αυτό το είδος διακοπών –αν και υπάρχουν οικονομικές διαβαθμίσεις–, έχουμε ακούσει γι’ αυτούς, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτή η δουλειά. Την έχουμε ως πιο ανάλαφρη στη σκέψη μας, ότι δεν έχει πολλές απαιτήσεις, ότι δεν χρειάζεται να είσαι κορυφαίος χορευτής, τραγουδιστής, καλλιτέχνης, για να αντεπεξέλθεις – που μπορεί όντως να ισχύει. Όμως οι απαιτήσεις είναι πολύ υψηλές και ταυτόχρονα πρέπει όλα να δείχνουν απλά, αβίαστα, ανάλαφρα, χωρίς οι τουρίστες να καταλαβαίνουν τον ψυχικό και σωματικό κόπο. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο βίαιο είναι για εκείνους να φέρουν εις πέρας αυτή την αποστολή».

Η Δήμητρα Βλαγκοπούλου αξίζει όλα τα βραβεία. Να γιατί Facebook Twitter
«Τη στιγμή που γίνεται μια βράβευση, δίνει χαρά, αλλά δεν μπορεί να έχει έναν μεγαλύτερο απόηχο. Μπορεί να φέρει κάτι νέο, όμορφο επαγγελματικά, αλλά στην ουσία την επόμενη μέρα θα πας στην πρόβα και θα γίνει αυτό που είναι να γίνει». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Σαν μέλη μιας αγέλης ζώων, λοιπόν, δρουν οι ανιματέρ, καθώς βλέπουμε τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους και την υποστήριξη που παρέχουν ο ένας στον άλλο. «Όπως έχει αναφέρει και η Σοφία σχετικά με την έμπνευσή της για τον τίτλο της ταινίας, στη λέξη “animal” υπάρχει η λατινική λέξη “anima” - “ψυχή”, απ’ όπου προκύπτει και ο ανιματέρ. Όλοι τους είναι ζώα εγκλωβισμένα που δεν μπορούν να διαφύγουν. Η Σοφία, όμως, επιλέγει να δείξει μέσα σε αυτό το σύστημα συναισθήματα αγάπης, αληθινού δεσίματος. Δεν βλέπουμε ανταγωνισμό, ιεραρχίες, υπάρχει άρρητη κατανόηση, δεν μοιράζονται τα εσώψυχά τους. Ωστόσο, ακόμα κι αυτή η ζεστασιά και η εγγύτητα που νιώθουμε στο πλαίσιο μιας ομάδας μπορεί να αναβάλλει για καιρό μια βαθύτερη συνειδητοποίηση. Χάνεται ο εαυτός μέσα στη φωλιά».

Η Κάλια, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Δήμητρα, είναι η άτυπη «αρχηγός» και εμψυχώτρια της ομάδας και εκείνη που κάνει αυτήν τη δουλειά περισσότερα χρόνια απ’ όλους. Δυναμική και υποστηρικτική φαινομενικά, διαλυμένη στην πραγματικότητα.

«Αν κάποιος ασχοληθεί για λίγο καιρό, μπορεί να μείνει στην αίσθηση της περιπέτειας, της χαράς και της έντασης. Όσο όμως περνάνε τα χρόνια, όπως και σε πολλά άλλα επαγγέλματα, αντιλαμβάνεσαι τη φθορά και τα σημάδια που αφήνει πάνω σου. Η Κάλια έχει ενσωματώσει τόσο πολύ όλα τα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει ως επαγγελματίας, που έχουν γίνει ένα με τη φύση της, την έχουν διαβρώσει τελείως. Ο μηχανισμός που έχει αναπτύξει μεταβολίζει τα πάντα ως χαρά. Δεν συνειδητοποιεί την άλλη πλευρά του νομίσματος, δεν τη συμφέρει κιόλας αυτό, γιατί αν συμβεί, θα κληθεί να αλλάξει κάτι».

Σε μία από τις πιο έντονες και αναπάντεχες σκηνές της ταινίας, η Κάλια προσπαθεί να επουλώσει γρήγορα και αυτοσχέδια έναν τραυματισμό στα πόδια της, αποτέλεσμα της κούρασης και ενός ατυχήματος. Ο παραλληλισμός με την ψυχική πληγή που δεν κλείνει εύκολα γιατί δεν τη φροντίζει, δεν την προσέχει, είναι ξεκάθαρος. Όση ώρα μού μιλά η Δήμητρα για την ηρωίδα που έφερε στη ζωή, βρίσκεται στα όρια της συγκίνησης, σαν να ξαναμπαίνει στον ρόλο.

Σκέφτομαι πως αυτό που έχει πετύχει με αυτή την ερμηνεία είναι τόσο αποστομωτικό και σπουδαίο, επειδή είναι εμφανές το επίπεδο του commitment της σε αυτό τον ρόλο, στα όρια μιας δικής της της Μεθόδου. Δυστυχώς, αυτό το commitment δεν το βλέπουμε συχνά στο ελληνικό σινεμά, όχι γιατί δεν έχουμε ταλαντούχους ηθοποιούς αλλά επειδή οι ηθοποιοί μας δεν έχουν τον χρόνο και τα μέσα να αφοσιωθούν για μεγάλο διάστημα σε έναν μόνο ρόλο, αφού συνήθως καταπιάνονται με ένα σωρό πράγματα ταυτόχρονα για να επιβιώσουν.

Σε κάποια φάση γίνεται μια μικρή παύση στην κουβέντα μας και ακολουθεί ένα γέλιο αμηχανίας. Το γέλιο ως μηχανισμός άμυνας παντού, συνειδητοποιούμε. Τελικά, η Κάλια δεν είναι ούτε συμπαθής ούτε αντιπαθής χαρακτήρας. Είναι απλώς άνθρωπος.

Γλάρος Facebook Twitter
Δήμητρα Βλαγκοπούλου και Μανώλης Μαυροματάκης στον «Γλάρο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

«Με συγκίνησε από την πρώτη ανάγνωση. Γενικά, στη σχέση μου με αυτήν τη δουλειά και αυτή την τέχνη, όταν καταλάβω ότι κάτι με αφορά προσωπικά και με συνδέει με πυρηνικά μου κομμάτια, μπορώ να εμπλακώ και να καταθέσω κι εγώ κάτι δικό μου, που θα συναντηθεί με τον χαρακτήρα. Θέλει αποδοχή και όχι φόβο το να αποκαλυφθείς και να εκτεθείς. Το έχω καταφέρει επιτρέποντας να υπάρξει ο φόβος μου, όταν αυτός γεννιέται. Δεν βοηθάει να μη βλέπεις τους φόβους σου σε αυτήν τη δουλειά. Είναι καλύτερο να τους φέρνεις στην επιφάνεια, να τους καταλάβεις, να τους αγαπήσεις και να πορευτείς με αυτούς. Άρχισα να φαντάζομαι τόσα γι’ αυτή την ηρωίδα υπό την καθοδήγηση της Σοφίας και μέσα από πολλές πρόβες για να βγει αυτό το αποτέλεσμα που φαίνεται ανεπιτήδευτο».

«Σχεδόν αυτοσχεδιαστικό, σε φάσεις», προσθέτω εγώ και μου αντιτείνει: «Όταν φτάσαμε στα γυρίσματα, δεν υπήρχε τίποτα αυτοσχεδιαστικό. Στη διάρκεια της προετοιμασίας υπήρξε χώρος για να αναμοχλεύσω τα υλικά που συνθέτουν τον χαρακτήρα, αλλά πάντοτε οι πρόβες ήταν πολύ στοχευμένες σε σχέση με τον σκοπό της κάθε σκηνής και την πολύ λεπτή μετακίνηση που έχει η Κάλια, ενώ δεν συμβαίνει κάτι καινούργιο στη ζωή της».

Και αν η Νίνα στον Γλάρο του Τσέχοφ, αυτό τον ογκόλιθο της παγκόσμιας δραματουργίας πάνω στον οποίο δουλεύει η Δήμητρα αυτή την περίοδο, φαινομενικά δεν έχει καμία σχέση με την Κάλια του Animal, η ίδια έχει καταφέρει να συνδέσει μέσα της τις δύο ηρωίδες με ένα αδιόρατο νήμα.

«Όταν προσεγγίζουμε βαθιά υπαρξιακά ζητήματα, είτε του σήμερα είτε παλιότερα, στον πυρήνα τους όλα έχουν κάτι κοινό. Δεν χρειάζεται να πετάξω πολλά πράγματα παρά να διεισδύσω περισσότερο μέσα σε μια άλλη γλώσσα και σε έναν άλλο κόσμο, όπου όμως αναγνωρίζω κοινά υλικά. Τις κάνω αυτές τις συνδέσεις, μου φαίνονται ενδιαφέρουσες».

Δήμητρα Βλαγκοπούλου Facebook Twitter
«Παρότι πραγματεύεται την προσπάθεια αναγέννησης της τέχνης, της ανανέωσης προς κάτι καινούργιο, ώστε να υπάρχει συνέχεια, κι ενώ στο έργο μπορεί αυτό να μη συμβαίνει, το γεγονός ότι συνεχίζει να παίζεται αιώνες μετά είναι η απάντηση». Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Σύμφωνα με τη Δήμητρα, ο Γλάρος είναι ένα έργο που συνδέει τη θέληση για ζωή, τον έρωτα και τη βαθιά ανάγκη για δημιουργία που έχουν όλοι οι άνθρωποι. «Βέβαια και τα τρία αυτά στοιχεία καταλήγουν στη ματαίωση και στον θάνατο, που είναι η ύψιστη μορφή ματαίωσης, στο τέλος μιας αγάπης, ενός έρωτα, στην καταστροφή της δημιουργίας, του θεάτρου, της τέχνης. Παρότι πραγματεύεται την προσπάθεια αναγέννησης της τέχνης, της ανανέωσης προς κάτι καινούργιο, ώστε να υπάρχει συνέχεια, κι ενώ στο έργο μπορεί αυτό να μη συμβαίνει, το γεγονός ότι συνεχίζει να παίζεται αιώνες μετά είναι η απάντηση. Καλλιτέχνες έρχονται ξανά και ξανά αντιμέτωποι με αυτά τα ερωτήματα κι έτσι διατηρείται η ελπίδα για την ανανέωση του θεάτρου. Μπορεί να μη συμβαίνει στον Τρέπλιεφ, συμβαίνει όμως σε εμάς που θα ανεβάσουμε αυτή την παράσταση. Για μένα σταματάει ο χρόνος στην πρόβα, έτσι νιώθω γι’ αυτήν τη θεατρική συνάντηση που διαδέχεται την ταινία».

Τελικά, οι βραβεύσεις ανανεώνουν τη δουλειά του ηθοποιού; Η Δήμητρα καταλήγει: «Τη στιγμή που γίνεται μια βράβευση, δίνει χαρά, αλλά δεν μπορεί να έχει έναν μεγαλύτερο απόηχο. Μπορεί να φέρει κάτι νέο, όμορφο επαγγελματικά, αλλά στην ουσία την επόμενη μέρα θα πας στην πρόβα και θα γίνει αυτό που είναι να γίνει. Καλείσαι να υπηρετήσεις την τέχνη σου με ό,τι δυνάμεις έχεις. Μέσα στο τόσο σκοτάδι και τη φρίκη, υπάρχουν άνθρωποι που για κάτι παλεύουν και κάπου πιστεύουν. Οι ανθρώπινες σχέσεις μού δίνουν δύναμη να συνεχίζω. Μικρά πράγματα. Τα ψάχνω κι εγώ. Πολλές φορές μπορεί να μην τα βρίσκω και να μην έχω δύναμη. Δεν θέλω να τα βλέπω σκοτεινά τα πράγματα όμως, αλλιώς δεν έχω λόγο να υπάρχω».

Η ταινία «Animal» της Σοφίας Εξάρχου κυκλοφορεί στους κινηματογράφους από την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου.
Δείτε περισσότερα για την παράσταση «Ο Γλάρος» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά στο θέατρο Προσκήνιο εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Οι γυναίκες του θεάτρου

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας / Οι γυναίκες του ελληνικού θεάτρου

Σπουδάστριες, σκηνοθέτιδες, ηθοποιοί, σκηνογράφοι, θιασάρχες, επιχειρηματίες, δραματουργοί: το ελληνικό θέατρο αλλάζει και οι γυναίκες διεκδικούν επί ίσοις όροις τη θέση τους σε όλες τις παραγωγικές του βαθμίδες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Δήμητρα Βλαγκοπούλου: Η γυναίκα κρίνεται σκληρότερα από τον άντρα για τα πάντα

Θέατρο / Δήμητρα Βλαγκοπούλου: Η γυναίκα κρίνεται σκληρότερα από τον άντρα για τα πάντα

Η βραβευμένη ηθοποιός, πρωταγωνίστρια στο έργο «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» που ανεβαίνει στο Φεστιβάλ Αθηνών, μιλάει για το έργο, τις γυναίκες στο θέατρο και τη διαδρομή της.
THE LIFO TEAM
Βασίλης Μαγουλιώτης

Portraits 2023 / Βασίλης Μαγουλιώτης: «Οι "Παίχτες" ήταν μια απάντηση στον εγκλεισμό και τη δυστοπία»

Χρειάστηκε μόνο μια χρονιά γεμάτη με εξαιρετικές ερμηνείες σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση για να πειστούμε πως ο Βασίλης Μαγουλιώτης είναι ο επόμενος μεγάλος Έλληνας πρωταγωνιστής.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Γιώργος Κουτλής: Αναμένοντας τα καλύτερα

Κριτική Θεάτρου / Η ματιά του Γιώργου Κουτλή στη ρωσική δραματουργία

Δύο κλασικά και ένα σύγχρονο ρωσικό έργο ανεβάζει ο ταλαντούχος νεαρός σκηνοθέτης τη φετινή σεζόν: τους «Παίκτες» του Γκόγκολ, το «Όνειρο ενός γελοίου» του Ντοστογιέφσκι και τον «Άνθρωπο απ' το Παντόλσκ» του Ντανίλοφ.
ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
Λίγα λεπτά με δυο νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς

Βασίλης Μαγουλιώτης - Θάνος Λέκκας / Λίγα λεπτά με δυο νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Θάνος Λέκκας συνεργάζονται για πρώτη φορά στη νέα παράσταση του Γιώργου Κουτλή «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» που θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου «Game of Thrones» συνεχίζεται

Οθόνες / «Dune: Prophecy»: Το κυνήγι του επόμενου Game of Thrones συνεχίζεται

Η σειρά του HBO, που παίρνει τη σκυτάλη από το πραγματικά αξιόλογο «Penguin», προσπαθεί να επικαλεστεί τη συνταγή του μεγάλου hit του καναλιού και ξεστρατίζει από το ατμοσφαιρικό σύμπαν του Ντενί Βιλνέβ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι θρυλικοί boomers του 65ου φεστιβάλ θεσσαλονίκης

Pulp Fiction / Οι θρυλικοί boomers του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ρέιφ Φάινς, Ζιλιέτ Μπινός, Ματ Ντίλον: Oι διάσημοι, σχεδόν συνομήλικοι ηθοποιοί που τιμήθηκαν με Χρυσό Αλέξανδρο και έδειξαν με τις διαφορετικές επιλογές τους ισάριθμα σίκουελ στην καριέρας τους.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Οθόνες / «Μονομάχος II»: Αν και λιγότερο brutal από τον Ράσελ Κρόου, ο Πολ Μέσκαλ υπόσχεται αίμα στην αρένα

Ένα έπος δράσης και χαρακτήρων που κυλά θεαματικά, ουσιαστικά, υπερβολικά, συγκινητικά, χορταστικά και εμφατικά, όπως όλοι οι υποψήφιοι θεατές αναμένουν εδώ και πολύ καιρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η πιο διάσημη υπόθεση «απαγωγής από εξωγήινους» αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Οθόνες / Η απαγωγή του αιώνα αναβιώνει στο Netflix εν μέσω μηνύσεων

Παρότι συμμετείχε στο σενάριο του ντοκιμαντέρ «The Manhattan Alien Abduction», η Λίντα Ναπολιτάνο που ισχυρίζεται ότι απήχθη από εξωγήινους στο κέντρο του Μανχάταν προ 35ετίας μηνύει την πλατφόρμα για αθέτηση της συμφωνίας τους.
THE LIFO TEAM
Ο Άγγελος Φραντζής θέλησε να κάνει μια αστεία ταινία 

Οθόνες / Άγγελος Φραντζής: «Mόνο αν πας στην πηγή των τραυμάτων, μπορείς να απελευθερωθείς»

Μια κουβέντα με τον ακατάτακτο σκηνοθέτη λίγο πριν από την επίσημη πρεμιέρα της νέας του ταινίας «Ο Νόμος του Μέρφυ», μιας σουρεαλιστικής υπαρξιακής κωμωδίας που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες δουλειές του.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

The Review / Γιατί διχάζει τόσο το «The Substance»;

Ο Αλέξανδρος Διακοσάββας και η δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου Ιωσηφίνα Γριβέα συζητούν για την πιο αμφιλεγόμενη ταινία της χρονιάς, που έχει προκαλέσει έντονες διαμάχες στα social media, για τη φεμινιστική της διάσταση και για τις γυναικείες φωνές στο σινεμά, που επιτέλους ακούγονται πιο ηχηρά από ποτέ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Οθόνες / Ματ Ντίλον: Outsider για πάντα

Ξεκίνησε ως εφηβικό είδωλο στα ’80s, πρωταγωνίστησε σε δύο εμβληματικές ταινίες του Κόπολα και έχτισε την καριέρα του επιλέγοντας ταινίες με γνώμονα τα ενδιαφέροντά του. Στα 60 του έχει συνδεθεί με μερικές από τις πιο αγαπημένες καλτ ταινίες διεθνώς, δηλώνει ζωγράφος και διατηρεί σημαντική συλλογή τέχνης. Έρχεται στη Θεσσαλονίκη για να παραλάβει έναν τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οθόνες / Τζέιμς Φράνκο και Σεθ Ρόγκεν: Το πικρό τέλος ενός μεγάλου bromance

Οι κατηγορίες εναντίον του Φράνκο για σεξουαλική κακοποίηση έβαλαν στον γύψο όχι μόνο την καριέρα του στο Χόλιγουντ αλλά και τη στενή φιλία του με τον επί εικοσαετίας κολλητό και συνεργάτη του.
THE LIFO TEAM
15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Οθόνες / 15 highlights του 65ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Πάμελα Άντερσον, Αριάν Λαμπέντ, Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη, σινεφίλ τέρατα και όλη η νέα ελληνική κινηματογραφική παραγωγή της χρονιάς στην 65η διοργάνωση που για δέκα μέρες (31/10-10/11) θα μεταμορφώσει τη Θεσσαλονίκη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Απώλειες / Teri Garr (1944-2024): Το χιούμορ τής έσωσε τη ζωή

Αστεία και ανθρώπινη, η αξιαγάπητη, υπερταλαντούχα Τέρι Γκαρ, που απολαύσαμε στο «Young Frankenstein» και το «Τούτσι» και αγαπήσαμε από τις εμφανίσεις της στο βραδινό talk show του Ντέιβιντ Λέτερμαν, ήταν μια από τις πιο λαμπερές σουμπρέτες του αμερικανικού σινεμά.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ