Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές

Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Ο Τσέχοφ βασανίζεται από το ερώτημα της όρασης: τι βλέπει ένας καλλιτέχνης και τι το κοινό του; Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα
0

Μια αυτοσχέδια σκηνή έχει στηθεί στο αγρόκτημα του Σόριν: οι ήρωες του Γλάρου, μελαγχολικοί, ανήσυχοι, απορροφημένοι στις σκέψεις τους, συγκεντρώνονται σιγά σιγά γύρω της. Τους έχει καλέσει όλους ο Τρέπλιεφ, καθώς απόψε θα παρουσιάσει το πρώτο θεατρικό έργο του. Θα το ερμηνεύσει η Νίνα, με την οποία ο νεαρός συγγραφέας δηλώνει παράφορα ερωτευμένος.

«Όπου να ’ναι θ’ αρχίσει»: η μαυροφορεμένη Μάσα ανυπομονεί για την έναρξη της παράστασης. «Όπου να ’ναι θ’ αρχίσει»: ο Τρέπλιεφ κοιτάζει όλο αγωνία το ρολόι του. Θ’ αρχίσει ή έχει ήδη αρχίσει; Ποιο έργο παρακολουθούμε; Ποιανού συγγραφέα; Ποιοι είναι οι «θεατές» και ποιοι οι «ηθοποιοί»;

Ο Τσέχοφ βασανίζεται από το ερώτημα της όρασης: τι βλέπει ένας καλλιτέχνης και τι το κοινό του; Πώς μεταφέρει αυτό που βλέπει στη σελίδα ή στη σκηνή; Η θεατρική πραγματικότητα της εποχής τον απογοητεύει ξανά και ξανά. Μελοδράματα και φάρσες: «αυτό είναι όλο;» αναρωτιέται. Αληθοφανή σκηνικά, δραματικές εξάρσεις και προσποιητή αφοσίωση στα μεγάλα ιδανικά της τέχνης;

Η αγανάκτηση του νεαρού Τρέπλιεφ αντανακλά εν μέρει εκείνη του δημιουργού του: «Κατά τη γνώμη μου, το σημερινό θέατρο δεν είναι παρά ρουτίνα και σύμβαση. Όταν ανοίγει η αυλαία και βλέπω αυτά τα περίφημα ταλέντα, αυτούς τους αρχιερείς της τέχνης, να προσπαθούν να μας δείξουν πώς τρώνε οι άνθρωποι, πώς πίνουν, πώς περπατάνε, πώς ερωτεύονται, πώς φοράνε τα σακάκια και τις γραβάτες τους... Όταν τους βλέπω, μ’ αυτές τις φτηνές εικόνες και μ’ αυτές τις φτηνές φράσεις, να αγωνίζονται να βγάλουν κάποιο ηθικό δίδαγμα... τότε το βάζω στα πόδια, σαν τον Μοπασάν που έτρεχε μακριά από τον πύργο του Άιφελ, γιατί τον αρρώσταινε η χυδαιότητά του».

Αυτή την πορεία απομάγευσης του Τρέπλιεφ ακολουθεί η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά, η οποία επιχειρεί να αποδώσει όχι μόνο τον ψυχικό κυματισμό αλλά και τον δημιουργικό εγκλωβισμό του τσεχοφικού ήρωα.

Δεν αρκεί, φυσικά, η νεανική οργή, ακόμα και η δικαιολογημένη, για να μετουσιωθεί η ζωή σε τέχνη. Τότε λοιπόν, τι; Τι είδους αρετές πρέπει να διαθέτει κανείς για να γίνει Τολστόι;

Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Τι είδους αρετές πρέπει να διαθέτει κανείς για να γίνει Τολστόι; Όλοι στο έργο ονειρεύονται μια τέτοια υψηλή θέση, όλοι τη θαυμάζουν ή τη ζηλεύουν, κανένας όμως δεν μοιάζει να την έχει κατακτήσει ή, έστω, να γνωρίζει πώς. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Όλοι στο έργο ονειρεύονται μια τέτοια υψηλή θέση, όλοι τη θαυμάζουν ή τη ζηλεύουν, κανένας όμως δεν μοιάζει να την έχει κατακτήσει ή, έστω, να γνωρίζει πώς. Και σίγουρα όχι ο Τρέπλιεφ, όσο κι αν υψώνει τη γροθιά του, όσο κι αν διαισθάνεται την έλλειψη αυθεντικότητας που διαπνέει το κυρίαρχο, «εμπορικό» θέατρο που τον απωθεί, όσο κι αν καταφεύγει –ειδικά στην αρχή– σε μεγαλόσχημες δηλώσεις που μαρτυρούν την άγουρη, αδοκίμαστη ακόμη συνείδησή του.

«Χρειαζόμαστε νέες φόρμες», επιμένει στην πρώτη πράξη, λίγο προτού αποτολμήσει την παρθενική συγγραφική εμφάνισή του ενώπιον κοινού. Θα χρειαστεί να υπομείνει πολλά –το σφυροκόπημα του χρόνου, την οδύνη του ανεκπλήρωτου έρωτα, την αγωνία της γραφής, τη βάσανο της κριτικής– για να φτάσει, λίγα χρόνια αργότερα, στην τέταρτη πράξη του έργου, να καταλάβει ότι οι «νέες φόρμες» δεν σημαίνουν τίποτα από μόνες τους, αποκομμένες από τον παλμό μιας βαθιάς επιθυμίας. Ούτε, όμως, η συνειδητοποίηση αυτή θα σταθεί αρκετή να στηρίξει την εύθραυστη ύπαρξή του.

Αυτή την πορεία απομάγευσης του Τρέπλιεφ ακολουθεί η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά, η οποία επιχειρεί να αποδώσει όχι μόνο τον ψυχικό κυματισμό αλλά και τον δημιουργικό εγκλωβισμό του τσεχοφικού ήρωα. «Πώς θα ήταν η παράστασή μας αν τη σκηνοθετούσε ο Τρέπλιεφ;» είναι σαν να αναρωτιούνται οι συντελεστές. Το αποτέλεσμα του εν λόγω πειράματος παρουσιάζει σίγουρα ενδιαφέρον.

Από την πρώτη στιγμή, από την ώρα που εισερχόμαστε στην αίθουσα, ο Αινείας Τσαμάτης/Τρέπλιεφ βρίσκεται ήδη στη σκηνή, μετακινεί έπιπλα, τακτοποιεί αντικείμενα, κατεβαίνει στην πλατεία, δρασκελίζει τα σκαλιά, στέκεται σε διάφορα σημεία, μας κοιτάζει διερευνητικά, επιδεικνύει όλα τα «συμπτώματα» του σκηνοθέτη που ταλανίζεται από υπερένταση τη βραδιά της πρεμιέρας του έργου του.

Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα
Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα
Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Προσκολλημένος στον μητρικό μαστό, ο ήρωας δεν θα καταφέρει ποτέ να απογαλακτιστεί ψυχικά και να ανοίξει τα φτερά του καλλιτεχνικά. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Και αυτή η συνειδητή ακύρωση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ «θεάτρου» και «ζωής», όπως την υπαγορεύει το κείμενο του Τσέχοφ, θα συνεχιστεί σε όλο το πρώτο μέρος. Οι ηθοποιοί επιβεβαιώνουν διαρκώς την παρουσία μας: κάθε φορά που βγαίνουν από τα παρασκήνια μας κοιτάζουν –πότε με έκπληξη, πότε με ανησυχία–, μοιάζει λες και η σκηνή έχει χάσει τα όριά της, σε λίγο θα μας καταπιεί, όλο και κάποιο μέλος του θιάσου βγαίνει μπροστά μας ή κάθεται δίπλα μας, μας απευθύνεται επιτακτικά, πού θα πάει αυτή η κατάσταση, πάει ο «τέταρτος τοίχος», έπεσε για τα καλά, κι εμείς «ανοχύρωτοι», με τα φώτα διαρκώς αναμμένα και στραμμένα πάνω μας, βιώνουμε έναν υπόκωφο εκνευρισμό από αυτό το αδιάκοπο πάρε-δώσε, πήγαινε-έλα, κοίτα με να σε κοιτώ, ευρήματα γνωστά, που όχι μόνο αποσπούν την προσοχή μας αλλά φαντάζουν και ιδιαιτέρως τετριμμένα ως τέτοια.

Μήπως, αναρωτιέται κανείς αναδρομικά, τα εν λόγω «ευρήματα» έχουν σκοπό να φανερώσουν ακριβώς αυτό; Ότι, δηλαδή, η μοδάτη επιτήδευση, η αυτοαναφορικότητα, η κατάρριψη των ρόλων (ηθοποιοί-θεατές), τα χειλόφωνα, τα παράξενα, «προχωρημένα» (κινηματογραφικά) φώτα, καμία ουσία, καμία πρωτοπορία δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους; Αν αυτές είναι οι «νέες φόρμες» που ονειρεύεται ο Τρέπλιεφ, τότε δεν αρκούν, όπως θα ανακαλύψει και ο ίδιος, αφού σπάσει αμέτρητες φορές το κεφάλι του.

Προσκολλημένος στον μητρικό μαστό, ο ήρωας δεν θα καταφέρει ποτέ να απογαλακτιστεί ψυχικά και να ανοίξει τα φτερά του καλλιτεχνικά. Η τέταρτη πράξη, το τελευταίο μέρος της παράστασης, θα αναπαραστήσει ακριβώς αυτό: την οπισθοδρόμηση του Τρέπλιεφ, την οριστική φυλάκισή του στις «παλιές» φόρμες, στο πλέον συμβατικό θέατρο, με κανονικά δωμάτια, τέσσερις τοίχους, παλιομοδίτικους ανέμους και φώτα «θεατρικά». Αυτός είναι ο ρεαλισμός που μας ανέθρεψε, το «θέατρο της μαμάς» από το οποίο δεν θα ξεφύγουμε ποτέ, όσο κι αν φωνάζουμε ή γκρεμίζουμε επιδεικτικά την αυλαία.  

Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Εξαιρετικός ο Αινείας Τσαμάτης ως αιωνίως ανικανοποίητος και πικραμένος Τρέπλιεφ. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Πόσο συναρπαστικά, πόσο απολαυστικά, πράγματι, ενσαρκώνει η Θεοδώρα Τζήμου αυτήν τη διάσταση της αποπλάνησής μας! Είναι η Αρκάντινα, η ναρκισσίστρια ηθοποιός, η ντίβα, η σαρωτική αυτοθαυμαζόμενη προσωπικότητα που γνωρίζει πολύ καλά πώς να ανεβάζει την πιο μελοδραματική, grande «παράσταση», όλα τα παλιά, δοκιμασμένα «κόλπα», ένα φιλί στα μαλλιά, μια γονυκλισία, μεγάλες χειρονομίες και ενσυνείδητοι θεατρινισμοί που θα σαγηνεύσουν τον γιο της ή τον εραστή της (αλλά κι εμάς), καθηλώνοντάς τους διαπαντός στην ίδια θέση υποταγής, θαυμασμού και παράλυσης. 

Εξαιρετικός ο Αινείας Τσαμάτης ως αιωνίως ανικανοποίητος και πικραμένος Τρέπλιεφ που δεν μπορεί να ησυχάσει λεπτό έτσι όπως τον διαπερνά ολόκορμα η στέρηση της αγάπης, η ερωτική απόρριψη και η αυτοαμφισβήτηση με αποτέλεσμα να περιφέρεται ολοένα πιο νευρικός, αναζητώντας ένα νόημα που δεν θα του χαριστεί ποτέ.

Αφοπλιστικός στην απλότητά του ο Μανώλης Μαυροματάκης ως Τριγκόριν, ευθύβολοι η Νατάσα Εξηνταβελώνη ως Μάσα και ο Φιντέλ Ταλαμπούκας ως γιατρός Ντορν, συμπαθής, με αυτό το υπερεκφραστικό πρόσωπο του «βωβού» σινεμά, ο Δρόσος Σκώτης ως Σόριν. Η Νίνα της Δήμητρας Βλαγκοπούλου αναδύεται ίσως υπερβολικά ηλεκτρισμένη, νευρωτικά υπερχειλίζουσα, προκαλώντας έτσι τον συγκινησιακό μετεωρισμό του θεατή.

Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Πόσο συναρπαστικά, πόσο απολαυστικά, πράγματι, ενσαρκώνει η Θεοδώρα Τζήμου αυτήν τη διάσταση της αποπλάνησής μας! Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Ο Γλάρος του Δημήτρη Καραντζά σφυρηλατεί μερικές κορυφαίες στιγμές σύνδεσης με το έργο, σκηνές υποδειγματικές, λεπτομέρειες λαμπρές: η μπεκετική σιωπή της Αρκάντινα-Τζήμου, που στέκεται για ώρα κοιτάζοντάς μας και καλώντας μας να την κοιτάξουμε κι εμείς, ενεργοποιώντας πληθώρα μεταθεατρικών συνάψεων στον θεατρικό μας εγκέφαλο∙ η πλάτη του Τσαμάτη-Τρέπλιεφ, που κάθεται «έξω» από το παλιό δωμάτιο, περιεργαζόμενος όσα γίνονται «μέσα», δημιουργώντας ένα πολυεπίπεδο καθρέφτισμα μεταξύ ορώντα και ορώμενου (εμείς που κοιτάζουμε αυτόν που κοιτάζει κ.ο.κ.)∙ το μικρό κομμάτι ασπρόμαυρου καρό πατώματος που απλώνεται και καταλαμβάνει συμβολικά όλον τον «χώρο» της σκηνής, όταν αυτή παραδίδεται στις «παλιές» φόρμες (έξοχη η σύλληψη του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη), συνθέτουν μερικά από τα αξέχαστα σημεία του μωσαϊκού της παράστασης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το συνολικό σκηνοθετικό σχέδιο «διαβάζει» το κείμενο του Τσέχοφ δυναμικά, πρωτότυπα, ευρηματικά, ευνοώντας νέες δυνατότητες ανακάλυψής των νοημάτων του. Νομίζω, όμως, ότι ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να σηματοδοτήσει εναργέστερα το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξεδιπλώνονται όλες αυτές οι προθέσεις, έτσι ώστε να μπορεί και ο θεατής να συμμετάσχει γόνιμα στο «παιχνίδι» μεταξύ του «παλιού» και του «νέου», που τόσο γοητευτικό μπορεί να αποδειχθεί και τόσες χαρές να εξασφαλίσει, αν στηθεί σωστά.

Χωρίς αυτή την επεξεργασία, χωρίς αυτήν τη μέριμνα, περνάμε, δυστυχώς, το πρώτο μέρος της παράστασης ελαφρώς χαμένοι, αμήχανοι, νιώθοντας διαρκώς ότι κάποιος μας κλείνει το «μάτι» και μας τραβά απ’ το «χέρι»...  

Όταν ο «Γλάρος» ορμάει στους θεατές Facebook Twitter
Ο Γλάρος του Δημήτρη Καραντζά σφυρηλατεί μερικές κορυφαίες στιγμές σύνδεσης με το έργο, σκηνές υποδειγματικές, λεπτομέρειες λαμπρές. Φωτ.: Γκέλυ Καλαμπάκα

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ