Η μισή Ελλάδα σπουδάζει σε σχολές ΙΕΚ, ΤΕΙ και ΑΕΙ αντικείμενα που δεν θέλει καν να μάθει, απλά επειδή είναι πολύ υποσχόμενα (που είναι μεν αρκεί να είσαι στο 10% των καλύτερων και να έχεις έναν x κύκλο γνωριμιών και να σκέφτεσαι σοβαρά να μετακομήσεις σε άλλη χώρα του εξωτερικού ώστε να κάνεις καριέρα με αξιοπρεπή μισθό και χωρίς εξοντωτικές ώρες ή παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών όπως π.χ. υπερωρίες που δεν στις πληρώνουν ή "δώρα" που ξεχνούν να καταβάλλουν) και η μισή Ελλάδα είναι άνεργη (που εξ ορισμού δεν σημαίνει "δεν θέλω να εργαστώ" αλλά "δεν βρήκα κάτι στο αντικείμενό μου οπότε βιοπορίζομαι με δουλειά-ες την οποία δεν επέλεξα να κάνω απλά για λόγους επιβίωσης") οπότε δεν είναι τόσο κακό αυτό το ότι είσαι άνεργος (εφόσον είσαι σε αναζήτηση εργασίας και δεν είσαι άεργος (anti-work) ή για άλλους ιδεολογικούς λόγους δεν θέλεις να εργαστείς) . Κακό θεωρώ είναι το να κάνεις σύγκριση με αυτόν τον παλιό συμμαθητή σου και να συγκρίνεις τι κατάφερε αυτός και τι εσύ, επειδή θα μπορούσε ούτε αυτός να ήταν εκεί που είναι και θα μπορούσες και εσύ να έβρισκες δουλειά σε ό,τι σπούδασες. Δεν αρκεί μόνο το πάθος και τα όνειρα, παίζουν τεράστιο ρόλο οι συγκυρίες (π.χ. να έψαχνε για εργασία αυτός την στιγμή που υπήρχε ζήτηση σε αυτό το οποίο πρόσφερε) , οι γνωριμίες (χιλιάδες τελειώνουν ΤΕΦΑΑ κάθε χρόνο, δεν απορροφούνται όλοι ως personal trainers ή οτιδήποτε, ίσως να είχε και αυτός κάποιες γνωριμίες, μην το αποκλείεις αυτό) και φυσικά η υπομονή (εργάστηκε 2 χρόνια ως personal trainer άρα επί 2 χρόνια έκανε υπομονή και συμβιβάστηκε σε ό,τι βρήκε, δεν είναι να πεις δηλαδή ότι με το που τελείωσε την σχολή πήγε κατευθείαν ως προπονητής στην αθλητική ακαδημία μπάσκετ). Μη τα βάφεις όλα μαύρα, να ακέφτεσαι θετικά. Κάθε μέρα να στέλνεις βιογραφικά σε όποια θέση μπορείς να ανταπεξέλθεις (σωματικά-ψυχολογικά) και έχεις τα απαιτούμενα προσόντα. Η μισή Ελλάδα σε αναζήτηση του "κάτι καλύτερο" είναι, πίστεψέ με, ελάχιστοι είναι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι με όσα βγάζουν (και με ό,τι κάνουν σε καθημερινή βάση) χωρίς να σκέφτονται καν να βρουν άλλη εργασία. Επίσης δεν μιλήσατε αρκετά για να σου μιλήσει για την δουλειά αυτή. Έχω φίλο προπονητή σε αθλητική ομάδα, έχουν γεμάτο πρόγραμμα γενικά ακόμα και όταν δεν προπονούν άλλους, γυμνάζονται, συμπληρώνουν χαρτιά-τρέχουν σε λογιστές κτλπ, είναι ένας τρόπος ζωής που ή το έχεις ή όχι, δεν μπορείς να το κάνεις καριέρα αν δεν ήσουν όλη σου την ζωή πορωμένος με την άθληση, όπως δεν μπορεί π.χ. κάποιος που ποτέ δεν παρακολουθούσε σε συχνή βάση κάποιο άθλημα π.χ. ποδόσφαιρο, να τα βροντήξει όλα και να πάει να σπουδάσει αθλητική δημοσιογραφία όταν δεν θα έχει ιδέα για την ιστορία και την πορεία μίας ομάδας επειδή μετά θα πρέπει να καλύψει μία ύλη μεταξύ μισού και ενός αιώνα και σίγουρα θα ξενερώσει με όλο αυτό. Στο λύκειο που πήγαινα ήταν ένα παιδί που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ έφερνε αθλητικές εφημερίδες και στο διάλειμμα τις σχολίαζε με τα άλλα παιδιά τα οποία τον βαριόταν επειδή μόνο για ομάδες μιλούσε και υπερβολική πληροφορία. Τότε το έβλεπε προφανώς σαν χόμπυ αλλά μετά έγινε όντως αθλητικός δημοσιογράφος-ανταποκριτής και τώρα κάνει και σχολιασμό σε γνωστό ραδιόφωνο και ενίοτε κάνει και διαδικτυακά podcasts (θα τον έχεις πετύχει έστω κατά λάθος, δεν θα πω όνομα αλλά πολύ γνωστός, σε παρόμοιο επίπεδο με τον Ραπτόπουλο για να δώσω μία εικόνα). Αυτός όχι απλά το γούσταρε από μικρός, το καραγούσταρε, το κυνήγησε και κατάφερε να το κάνει επάγγελμα, όπως και ο πρώην συμμαθητής σου, όμως εγώ το έμαθα μετά από 5+ χρόνια που δεν μίλησα μαζί του, οπότε σε αυτά τα 5+ χρόνια δεν έχω ιδέα τι δυσκολίες θα πέρασε (χωρίς "μπορεί" , είναι σίγουρο το ότι πέρασε από διάφορες δυσκολίες) και δεν μπορώ να το ξέρω αυτό από την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ως επιτυχημένος και καταξιωμένος αθλητικός δημοσιογράφος-σχολιαστής. Και αν ο πρώην συμμαθητής σου μαλώνει καθημερινά με την γυναίκα του ενώ εσύ νομίζεις πως τα πηγαίνουν τέλεια μεταξύ τους; Και αν την BMW δεν την αγόρασε αλλά πληρώνει δόσεις κάθε μήνα; Και πόσα άλλα "και αν". Δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν πέρα απ' όσα επέλεξε να σου πει στα λίγα λεπτά που μιλήσατε μετά από τόσα χρόνια. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το γιατί το βλέπεις έτσι μονόπλευρα: τελευταία φορά που τον είδες ήταν ένα παιδί που αδιαφορούσε για τα μαθήματα και απλά έπαιζε μπάσκετ και τώρα ένας επαγγελματίας προπονητής. Εσύ τελευταία φορά που σε είδε ήσουν ένας μαθητής και τώρα ενώ δεν το ξέρει αλλά το ξέρεις εσύ, άνεργος-σε αναζήτηση εργασίας. Σε 10 χρόνια έγιναν τόσες αλλαγές στην δική του ζωή που λογικό να σου φαίνονται τεράστιο επίτευγμα ενώ δεν είναι απαραίτητα επειδή και εσύ σπούδασες, άλλο αν δεν βρήκες δουλειά σε αυτό που σπούδασες. Και εσύ κατάφερες κάποια πράματα, έκανες πρόοδο στη ζωή σου (ασχέτως αν δεν οδήγησε κάπου μετέπειτα). Να είσαι περήφανος για όσα καταφέρνεις, ακόμα και λίγα να είναι αυτά συγκριτικά με άλλων. Δες το έτσι: εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν να περάσουν (τόσο μάλλον να αποφοιτήσουν) σε πανεπιστήμιο, εκατομμύρια άνθρωποι έφτασαν να ολοκληρώσουν μόνο δημοτικό, άντε και κανένα γυμνάσιο (η μισή Ελλάδα μέχρι και πριν 50-60 χρόνια νομίζεις είχαν καταφέρει έστω να περάσουν το λύκειο; ρώτα καμιά γιαγιά κανέναν παππού σου να σου πει για το μορφωτικό επίπεδο εκείνης της εποχής). Κατάφερες ήδη αυτό που μόλις ένα 10-15% των νέων μίας χώρας έχει καταφέρει. Μην τα βάφεις μαύρα, θα βρεις κάποια δουλίτσα και εσύ και την επόμενη φορά που θα δεις τον πρώην συμμαθητή σου, θα μείνεια περισσότερη ώρα, χωρίς υπεκφυγές και ντροπές και θα ξεκινήσεις λέγονταα για το πανεπιστήμιο και όλα όσα κατάφερες από τότε.
10.10.2025 | 02:33
Πως τα φέρνει η ζωή
Όταν πήγαινα στο λύκειο (σε ΕΠΑ.Λ πήγα) πριν 10 χρόνια, ήμουν συμμαθητής με ένα παιδί ο οποίος για να το γράψω ευγενικά, τα έγραφε όλα, δεν άνοιγε βιβλίο και μόνο σε 1 μάθημα ήταν καλός: στην γυμναστική. Δηλαδή σε όλους μας έβαζε τον ίδιο βαθμό (20, άριστα δηλαδή) όμως αυτός ήταν ίσως ο μόνος που δεν βαριόταν και προθυμοποιούνταν πάντα να κάνει κάτι ενώ τα άλλα παιδιά στην τότε ηλικία μας (16-17) ή πήγαιναν σε κάποια γωνία στο προαύλιο να καπνίσουν ή ασχολούνταν με τα κινητά τους. Με αυτό το παιδί είχαμε την απολύτως τυπική σχέση του να χαιρετιόμαστε και αυτό καθώς ούτε αθλητής ήμουν τότε αλλά ούτε μέναμε και κοντά ή είχαμε κάποιο κοινό ενδιαφέρον. Μέχρι πριν μερικές μέρες, δεν τον είχα δει για πάνω από μία δεκαετία και τον είχα σχεδόν ξεχάσει. Είχα πάει στην τράπεζα που λέτε να δω αν μου μπήκε κάποιο επίδομα ανεργίας στο λογαριασμό μου και εκείνος ήταν πίσω μου στην ουρά του ΑΤΜ. Ίδιο γυμνασμένο σώμα-κορμοστασιά όπως και τότε απλά πιο ψηλός απ' όσο τον θυμόμουν και με γενάκια. Εγώ πιο βαρύς από τότε αλλά δεν άργησε να με καταλάβει, ίσως είδε από μακριά το επίθετό μου στην οθόνη του μηχανήματος, δεν ξέρω, πάντως όταν τον προσπερνούσα μου είπε "εσύ δεν είσαι ο .... που πήγαινες στο τάδε ΕΠΑ.Λ; Με θυμάσαι; Ο ... είμαι" και μέσα σε 1 λεπτό γύρισα πίσω τον χρόνο σε πράματα που προτιμούσα να μην σκέφτομαι με την ελπίδα κάποτε να σβηστούν τελείως από την μνήμη μου (δέχτηκα έντονο μπούλινγκ σε εκείνα τα χρόνια επειδή δεν είχα φίλους και παρέα γενικά αλλά αυτό είναι θέμα για μία άλλη εξομολόγηση). Τα είπαμε, θυμηθήκαμε λίγο και τους παλιούς μας δασκάλους (που ελπίζω να είναι καλά στην υγεία τους και να διδάσκουν ακόμα αν δεν βγήκαν στην σύνταξη) και τον ρώτησα με τι ασχολείται τώρα. Μετά το λύκειο, σπούδασε φυσική αγωγή (δεν είχα ιδέα από γυμναστήρια και παρεμφερή οπότε σοκαρίστηκα όταν μου είπε πως ήταν 4 χρόνια σπουδές στο ΤΕΦΑΑ) και τελικά, μετά από 2 χρόνια ως personal trainer, βρήκε δουλειά ως προπονητής σε μία αθλητική ακαδημία μπάσκετ (το άθλημα που σχεδόν πάντα έπαιζε στην ώρα της γυμναστικής) και όχι μόνο τα πηγαίνει καλά αλλά σκέφτεται και να ανοίξει δικό του κατάστημα με αθλητικά είδη. Είχε και μία καινούρια BMW παρκαρισμένη στην γωνία της τράπεζας που έχει δημοτικό πάρκινγκ και μου πρότεινε να πάω να την δω, αν θέλω να την οδηγήσω λίγο να δω πως είναι (με τελείως μη αλαζονικό ύφος, πολύ ταπεινή προσωπικότητα ήταν και είναι ακόμα) αλλά του είπα ότι είχα δήθεν μία δουλειά και δεν είχα χρόνο για αυτό, κάποια άλλη φορά ίσως. Μου είπε πως είναι και παντρεμένος και περιμένουν παιδί στον επόμενο μήνα. Εγώ ντράπηκα πολύ πάνω εκεί και ένιωσα απίστευτη ανασφάλεια: αυτός τόσο ευκατάστατος με δουλειά γεμάτη προοπτικές, μελλοντικός οικογενειάρχης και παντρεμένος, και εγώ στην ίδια ηλικία άνεργος και μένω ακόμα με την μητέρα μου (φυσικά single καθώς το να είσαι άνεργος και να μένεις με τους γονείς σου δεν είναι και ιδανικό δέλεαρ για τις ελεύθερες κοπέλες και δεν τις αδικώ). Προφασίστηκα μία δικαιολογία, του έσφιξα με θέρμη το χέρι και έφυγα βιαστικά ξέροντας πως κάτα πάσα πιθανότητα δεν θα τον ξαναδώ (μένει σε άλλη πόλη απλά είχε έρθει μερικές μέρες εδώ να δει τους γονείς του και το έφερε έτσι η τύχη που επισκέφτηκε αυτό το συγκεκριμένο ΑΤΜ την ίδια μέρα και ώρα που το επισκέφτηκα και εγώ) επειδή είναι κάπως αμήχανο να συναντάς παλιούς - σχεδόν ξεχασμένους- γνωστούς/παλιούς συμμαθητές σου στον δρόμο, δεν μιλούσατε τόσο καιρό και πριν δεν είχατε κάτι να πεις "έλα ρε συ, ας μη χαθούνε πάλι, ας ανταλλάξουμε email, τηλέφωνα, κάτι". Αλλά με σύγχυσε όλη αυτή η αναπάντεχη στιγμή. Κάποιος που τα έγραφε κανονικά όλα και αφιερώθηκε σε ένα μόνο πράμα (σε αντίδραση όλων που έκαναν αμάν να πάρουν καλούς βαθμούς μπας και περάσουν σε καλές σχολές) και πρόκοψε τόσο στην ζωή του, σε πλήρη αντίθεση με κάποιον (εμένα) που σπούδασε μεν αλλά κατέληξε να είναι άνεργος. Ήταν αυτή η στιγμή αυτό που έχω διαβάσει κάποτε που έλεγε ότι "αν αγαπάς/έχεις πάθος για αυτό που κάνεις, δεν είναι πλέον αγγαρεία αλλά απόλαυση" κάτι τέτοιο. Αυτός έπεσε με τα μούτρα σε αυτό που αγαπούσε (και πάω στοίχημα ότι σπούδασε απλά για να μπορέσει να το κάνει το συγκεκρινένο επαγγελματικά, άρα το σχεδίαζε για τόσο πολύ καιρό) και αδιαφόρησε για όλα τα άλλα (εκτός από τα απολύτως απαραίτητα για να περάσει, έστω επιλαχόντας) και ακόμα έχει τόση ενέργεια και όρεξη και ενθουσιασμό, καριέρα σε αυτό που αγαπάει, οικογένεια, κτλπ. Και εγώ σπούδασα απλά για να σπουδάσω, απλά για να λύσω το βιοποριστικό μου χωρίς να με νοιάζει ιδιαίτερα τι θα κάνω όσο το πόσο θα αμείβομαι ή που θα βρω δουλειά, και τελικά αυτός προχώρησε στη ζωή του και ανέβηκε πόσα σκαλοπάτια ενώ εγώ όχι. Δεν τον ζηλεύω για όσα κατόρθωσε, τον θαυμάζω. Απλά εύχομαι να είχα κεγώ την εξυπνάδα; Ωριμότητα; Αποφασιστικότητα; Δεν ξέρω τι είναι αυτό, πως λέγεται αυτή η αρετή, πάντως θα ήθελα να το είχα κεγώ τότε στο λύκειο, να πατούσα έναν διακόπτη να μην αγχωνόμουν για τίποτα απολύτως (αν και τότε ήταν η καρδιά της οικονομικής κρίσης το 2012 αλλά τέλος πάντων) και απλά να πέσω με τα μούτρα σε ό,τι αγαπούσα και όπου βγει. Αυτό που αγαπούσα (και ακόμα αγαπώ) είναι οι ταινίες/κινηματογράφος, έβλεπα από τότε (και ακόμα απλά όχι τόσο συχνά) τουλάχιστον 2 ταινίες την ημέρα και είχα και ένα μικρό blog που κατέγραφα τις σκέψεις μου και τυχόν σχόλια για κάθε ταινία ή σειρά που έβλεπα. Με τα χρόνια σιγά σιγά σταμάτησα να το επισκέπτομαι (πλέον δεν θυμάμαι καν πως το είχα αλλά ίσως να είναι ακόμα ενεργό) και σταμάτησα να νοιάζομαι για την αισθητική, τις ερμηνείες, το σενάριο και την ιδέα πίσω από καθετί που έβλεπα και το έβλεπα κυρίως ως μηχανισμό escapism, να ξεχνιέμαι από την ζοφερή και μουντή πραγματικότητα, ενώ θα μπορούσα να κατοικήσω σε αυτόν τον ονειρικό κόσμο της τέχνης και να σπουδάσω κάτι σχετικό με κινηματογράφο, μιας που το αγαπούσα όσο τίποτα. Τα όνειρα μόνο δεν αρκούν, χρειάζεται και η πράξη. Εκατό όνειρα είχα και τίποτα από αυτά δεν έγιναν τελικά ενώ αυτός ο άξιος άνθρωπος είχε ένα μόνο όνειρο και το κυνήγησε με νύχια και με δόντια μέχρι που το υλοποίησε. Ξέρω ότι θα μου γράψετε ίσως πως δεν είναι αργά να σπουδάσω κάτι τέτοιο αλλά δεν είναι το ίδιο το να σπουδάζεις στα 18 σου με το να σπουδάζεις στα 30, όπως και αν το κάνουμε έχει χαθεί λίγο από αυτό το ενθουσιώδες της ηλικίας να πεις "πάω με τα χίλια και όπου βγει, ό,τι γίνει, εγώ θα το προσπαθήσω επειδή έχω ένα όνειρο, ένα στόχο". Ελπίζω τουλάχιστον στην επόμενη τυχαία μας συνάντηση (που αν και δεν πιστεύω στη μοίρα, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει κάποτε, αργά ή γρήγορα) να έχουν αλλάξει μερικά πράματα στην ζωή μου, να έχω βρει μία εργασία (ακόμα και αν δεν είναι στο αντικείμενο των σπουδών μου) , να έχω κάτι να του πω χωρίς να νιώθω πως οι κρόταφοί μου καίγονται από ηττοπάθεια και αυτολύπηση. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο σε αυτή την ζωή από το να αντικρύζεις έναν άλλο άνθρωπο και να του σφίγγεις το χέρι ενώ τον κοιτάς περήφανα στα μάτια, χωρίς να νιώθεις πως υστερείς κάπου. Ο σεβασμός στον εαυτό μας πηγάζει μέσα από την πραγματική έννοια της ευτυχίας, αυτό που λένε "τα έχω καλά με τον εαυτό μου". Ελπίζω την επόμενη φορά που θα τον συναντήσω ξανά να έχω κάτι να του πω για εμένα, να μην είμαι στα μάτια του (και στα δικά νου δηλαδή) ένας 16χρονος μαθητής που δεν έχει ιδέα τι θα κάνει στην ζωή του και όλα είναι αβέβαια. Ακόμα και λάθος μονοπάτι να πάρεις στην ζωή σου είναι προτιμότερο από το να μένεις στάσιμος.
4
