Η μισή Ελλάδα σπουδάζει σε σχολές ΙΕΚ, ΤΕΙ και ΑΕΙ αντικείμενα που δεν θέλει καν να μάθει, απλά επειδή είναι πολύ υποσχόμενα (που είναι μεν αρκεί να είσαι στο 10% των καλύτερων και να έχεις έναν x κύκλο γνωριμιών και να σκέφτεσαι σοβαρά να μετακομήσεις σε άλλη χώρα του εξωτερικού ώστε να κάνεις καριέρα με αξιοπρεπή μισθό και χωρίς εξοντωτικές ώρες ή παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών όπως π.χ. υπερωρίες που δεν στις πληρώνουν ή "δώρα" που ξεχνούν να καταβάλλουν) και η μισή Ελλάδα είναι άνεργη (που εξ ορισμού δεν σημαίνει "δεν θέλω να εργαστώ" αλλά "δεν βρήκα κάτι στο αντικείμενό μου οπότε βιοπορίζομαι με δουλειά-ες την οποία δεν επέλεξα να κάνω απλά για λόγους επιβίωσης") οπότε δεν είναι τόσο κακό αυτό το ότι είσαι άνεργος (εφόσον είσαι σε αναζήτηση εργασίας και δεν είσαι άεργος (anti-work) ή για άλλους ιδεολογικούς λόγους δεν θέλεις να εργαστείς) . Κακό θεωρώ είναι το να κάνεις σύγκριση με αυτόν τον παλιό συμμαθητή σου και να συγκρίνεις τι κατάφερε αυτός και τι εσύ, επειδή θα μπορούσε ούτε αυτός να ήταν εκεί που είναι και θα μπορούσες και εσύ να έβρισκες δουλειά σε ό,τι σπούδασες. Δεν αρκεί μόνο το πάθος και τα όνειρα, παίζουν τεράστιο ρόλο οι συγκυρίες (π.χ. να έψαχνε για εργασία αυτός την στιγμή που υπήρχε ζήτηση σε αυτό το οποίο πρόσφερε) , οι γνωριμίες (χιλιάδες τελειώνουν ΤΕΦΑΑ κάθε χρόνο, δεν απορροφούνται όλοι ως personal trainers ή οτιδήποτε, ίσως να είχε και αυτός κάποιες γνωριμίες, μην το αποκλείεις αυτό) και φυσικά η υπομονή (εργάστηκε 2 χρόνια ως personal trainer άρα επί 2 χρόνια έκανε υπομονή και συμβιβάστηκε σε ό,τι βρήκε, δεν είναι να πεις δηλαδή ότι με το που τελείωσε την σχολή πήγε κατευθείαν ως προπονητής στην αθλητική ακαδημία μπάσκετ). Μη τα βάφεις όλα μαύρα, να ακέφτεσαι θετικά. Κάθε μέρα να στέλνεις βιογραφικά σε όποια θέση μπορείς να ανταπεξέλθεις (σωματικά-ψυχολογικά) και έχεις τα απαιτούμενα προσόντα. Η μισή Ελλάδα σε αναζήτηση του "κάτι καλύτερο" είναι, πίστεψέ με, ελάχιστοι είναι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι με όσα βγάζουν (και με ό,τι κάνουν σε καθημερινή βάση) χωρίς να σκέφτονται καν να βρουν άλλη εργασία. Επίσης δεν μιλήσατε αρκετά για να σου μιλήσει για την δουλειά αυτή. Έχω φίλο προπονητή σε αθλητική ομάδα, έχουν γεμάτο πρόγραμμα γενικά ακόμα και όταν δεν προπονούν άλλους, γυμνάζονται, συμπληρώνουν χαρτιά-τρέχουν σε λογιστές κτλπ, είναι ένας τρόπος ζωής που ή το έχεις ή όχι, δεν μπορείς να το κάνεις καριέρα αν δεν ήσουν όλη σου την ζωή πορωμένος με την άθληση, όπως δεν μπορεί π.χ. κάποιος που ποτέ δεν παρακολουθούσε σε συχνή βάση κάποιο άθλημα π.χ. ποδόσφαιρο, να τα βροντήξει όλα και να πάει να σπουδάσει αθλητική δημοσιογραφία όταν δεν θα έχει ιδέα για την ιστορία και την πορεία μίας ομάδας επειδή μετά θα πρέπει να καλύψει μία ύλη μεταξύ μισού και ενός αιώνα και σίγουρα θα ξενερώσει με όλο αυτό. Στο λύκειο που πήγαινα ήταν ένα παιδί που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ έφερνε αθλητικές εφημερίδες και στο διάλειμμα τις σχολίαζε με τα άλλα παιδιά τα οποία τον βαριόταν επειδή μόνο για ομάδες μιλούσε και υπερβολική πληροφορία. Τότε το έβλεπε προφανώς σαν χόμπυ αλλά μετά έγινε όντως αθλητικός δημοσιογράφος-ανταποκριτής και τώρα κάνει και σχολιασμό σε γνωστό ραδιόφωνο και ενίοτε κάνει και διαδικτυακά podcasts (θα τον έχεις πετύχει έστω κατά λάθος, δεν θα πω όνομα αλλά πολύ γνωστός, σε παρόμοιο επίπεδο με τον Ραπτόπουλο για να δώσω μία εικόνα). Αυτός όχι απλά το γούσταρε από μικρός, το καραγούσταρε, το κυνήγησε και κατάφερε να το κάνει επάγγελμα, όπως και ο πρώην συμμαθητής σου, όμως εγώ το έμαθα μετά από 5+ χρόνια που δεν μίλησα μαζί του, οπότε σε αυτά τα 5+ χρόνια δεν έχω ιδέα τι δυσκολίες θα πέρασε (χωρίς "μπορεί" , είναι σίγουρο το ότι πέρασε από διάφορες δυσκολίες) και δεν μπορώ να το ξέρω αυτό από την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ως επιτυχημένος και καταξιωμένος αθλητικός δημοσιογράφος-σχολιαστής. Και αν ο πρώην συμμαθητής σου μαλώνει καθημερινά με την γυναίκα του ενώ εσύ νομίζεις πως τα πηγαίνουν τέλεια μεταξύ τους; Και αν την BMW δεν την αγόρασε αλλά πληρώνει δόσεις κάθε μήνα; Και πόσα άλλα "και αν". Δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν πέρα απ' όσα επέλεξε να σου πει στα λίγα λεπτά που μιλήσατε μετά από τόσα χρόνια. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το γιατί το βλέπεις έτσι μονόπλευρα: τελευταία φορά που τον είδες ήταν ένα παιδί που αδιαφορούσε για τα μαθήματα και απλά έπαιζε μπάσκετ και τώρα ένας επαγγελματίας προπονητής. Εσύ τελευταία φορά που σε είδε ήσουν ένας μαθητής και τώρα ενώ δεν το ξέρει αλλά το ξέρεις εσύ, άνεργος-σε αναζήτηση εργασίας. Σε 10 χρόνια έγιναν τόσες αλλαγές στην δική του ζωή που λογικό να σου φαίνονται τεράστιο επίτευγμα ενώ δεν είναι απαραίτητα επειδή και εσύ σπούδασες, άλλο αν δεν βρήκες δουλειά σε αυτό που σπούδασες. Και εσύ κατάφερες κάποια πράματα, έκανες πρόοδο στη ζωή σου (ασχέτως αν δεν οδήγησε κάπου μετέπειτα). Να είσαι περήφανος για όσα καταφέρνεις, ακόμα και λίγα να είναι αυτά συγκριτικά με άλλων. Δες το έτσι: εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν να περάσουν (τόσο μάλλον να αποφοιτήσουν) σε πανεπιστήμιο, εκατομμύρια άνθρωποι έφτασαν να ολοκληρώσουν μόνο δημοτικό, άντε και κανένα γυμνάσιο (η μισή Ελλάδα μέχρι και πριν 50-60 χρόνια νομίζεις είχαν καταφέρει έστω να περάσουν το λύκειο; ρώτα καμιά γιαγιά κανέναν παππού σου να σου πει για το μορφωτικό επίπεδο εκείνης της εποχής). Κατάφερες ήδη αυτό που μόλις ένα 10-15% των νέων μίας χώρας έχει καταφέρει. Μην τα βάφεις μαύρα, θα βρεις κάποια δουλίτσα και εσύ και την επόμενη φορά που θα δεις τον πρώην συμμαθητή σου, θα μείνεια περισσότερη ώρα, χωρίς υπεκφυγές και ντροπές και θα ξεκινήσεις λέγονταα για το πανεπιστήμιο και όλα όσα κατάφερες από τότε.
Η μισή Ελλάδα σπουδάζει σε σχολές ΙΕΚ, ΤΕΙ και ΑΕΙ αντικείμενα που δεν θέλει καν να μάθει, απλά επειδή είναι πολύ υποσχόμενα (που είναι μεν αρκεί να είσαι στο 10% των καλύτερων και να έχεις έναν x κύκλο γνωριμιών και να σκέφτεσαι σοβαρά να μετακομήσεις σε άλλη χώρα του εξωτερικού ώστε να κάνεις καριέρα με αξιοπρεπή μισθό και χωρίς εξοντωτικές ώρες ή παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών όπως π.χ. υπερωρίες που δεν στις πληρώνουν ή "δώρα" που ξεχνούν να καταβάλλουν) και η μισή Ελλάδα είναι άνεργη (που εξ ορισμού δεν σημαίνει "δεν θέλω να εργαστώ" αλλά "δεν βρήκα κάτι στο αντικείμενό μου οπότε βιοπορίζομαι με δουλειά-ες την οποία δεν επέλεξα να κάνω απλά για λόγους επιβίωσης") οπότε δεν είναι τόσο κακό αυτό το ότι είσαι άνεργος (εφόσον είσαι σε αναζήτηση εργασίας και δεν είσαι άεργος (anti-work) ή για άλλους ιδεολογικούς λόγους δεν θέλεις να εργαστείς) . Κακό θεωρώ είναι το να κάνεις σύγκριση με αυτόν τον παλιό συμμαθητή σου και να συγκρίνεις τι κατάφερε αυτός και τι εσύ, επειδή θα μπορούσε ούτε αυτός να ήταν εκεί που είναι και θα μπορούσες και εσύ να έβρισκες δουλειά σε ό,τι σπούδασες. Δεν αρκεί μόνο το πάθος και τα όνειρα, παίζουν τεράστιο ρόλο οι συγκυρίες (π.χ. να έψαχνε για εργασία αυτός την στιγμή που υπήρχε ζήτηση σε αυτό το οποίο πρόσφερε) , οι γνωριμίες (χιλιάδες τελειώνουν ΤΕΦΑΑ κάθε χρόνο, δεν απορροφούνται όλοι ως personal trainers ή οτιδήποτε, ίσως να είχε και αυτός κάποιες γνωριμίες, μην το αποκλείεις αυτό) και φυσικά η υπομονή (εργάστηκε 2 χρόνια ως personal trainer άρα επί 2 χρόνια έκανε υπομονή και συμβιβάστηκε σε ό,τι βρήκε, δεν είναι να πεις δηλαδή ότι με το που τελείωσε την σχολή πήγε κατευθείαν ως προπονητής στην αθλητική ακαδημία μπάσκετ). Μη τα βάφεις όλα μαύρα, να ακέφτεσαι θετικά. Κάθε μέρα να στέλνεις βιογραφικά σε όποια θέση μπορείς να ανταπεξέλθεις (σωματικά-ψυχολογικά) και έχεις τα απαιτούμενα προσόντα. Η μισή Ελλάδα σε αναζήτηση του "κάτι καλύτερο" είναι, πίστεψέ με, ελάχιστοι είναι ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι με όσα βγάζουν (και με ό,τι κάνουν σε καθημερινή βάση) χωρίς να σκέφτονται καν να βρουν άλλη εργασία. Επίσης δεν μιλήσατε αρκετά για να σου μιλήσει για την δουλειά αυτή. Έχω φίλο προπονητή σε αθλητική ομάδα, έχουν γεμάτο πρόγραμμα γενικά ακόμα και όταν δεν προπονούν άλλους, γυμνάζονται, συμπληρώνουν χαρτιά-τρέχουν σε λογιστές κτλπ, είναι ένας τρόπος ζωής που ή το έχεις ή όχι, δεν μπορείς να το κάνεις καριέρα αν δεν ήσουν όλη σου την ζωή πορωμένος με την άθληση, όπως δεν μπορεί π.χ. κάποιος που ποτέ δεν παρακολουθούσε σε συχνή βάση κάποιο άθλημα π.χ. ποδόσφαιρο, να τα βροντήξει όλα και να πάει να σπουδάσει αθλητική δημοσιογραφία όταν δεν θα έχει ιδέα για την ιστορία και την πορεία μίας ομάδας επειδή μετά θα πρέπει να καλύψει μία ύλη μεταξύ μισού και ενός αιώνα και σίγουρα θα ξενερώσει με όλο αυτό. Στο λύκειο που πήγαινα ήταν ένα παιδί που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ έφερνε αθλητικές εφημερίδες και στο διάλειμμα τις σχολίαζε με τα άλλα παιδιά τα οποία τον βαριόταν επειδή μόνο για ομάδες μιλούσε και υπερβολική πληροφορία. Τότε το έβλεπε προφανώς σαν χόμπυ αλλά μετά έγινε όντως αθλητικός δημοσιογράφος-ανταποκριτής και τώρα κάνει και σχολιασμό σε γνωστό ραδιόφωνο και ενίοτε κάνει και διαδικτυακά podcasts (θα τον έχεις πετύχει έστω κατά λάθος, δεν θα πω όνομα αλλά πολύ γνωστός, σε παρόμοιο επίπεδο με τον Ραπτόπουλο για να δώσω μία εικόνα). Αυτός όχι απλά το γούσταρε από μικρός, το καραγούσταρε, το κυνήγησε και κατάφερε να το κάνει επάγγελμα, όπως και ο πρώην συμμαθητής σου, όμως εγώ το έμαθα μετά από 5+ χρόνια που δεν μίλησα μαζί του, οπότε σε αυτά τα 5+ χρόνια δεν έχω ιδέα τι δυσκολίες θα πέρασε (χωρίς "μπορεί" , είναι σίγουρο το ότι πέρασε από διάφορες δυσκολίες) και δεν μπορώ να το ξέρω αυτό από την εικόνα που βγάζει προς τα έξω ως επιτυχημένος και καταξιωμένος αθλητικός δημοσιογράφος-σχολιαστής. Και αν ο πρώην συμμαθητής σου μαλώνει καθημερινά με την γυναίκα του ενώ εσύ νομίζεις πως τα πηγαίνουν τέλεια μεταξύ τους; Και αν την BMW δεν την αγόρασε αλλά πληρώνει δόσεις κάθε μήνα; Και πόσα άλλα "και αν". Δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν πέρα απ' όσα επέλεξε να σου πει στα λίγα λεπτά που μιλήσατε μετά από τόσα χρόνια. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το γιατί το βλέπεις έτσι μονόπλευρα: τελευταία φορά που τον είδες ήταν ένα παιδί που αδιαφορούσε για τα μαθήματα και απλά έπαιζε μπάσκετ και τώρα ένας επαγγελματίας προπονητής. Εσύ τελευταία φορά που σε είδε ήσουν ένας μαθητής και τώρα ενώ δεν το ξέρει αλλά το ξέρεις εσύ, άνεργος-σε αναζήτηση εργασίας. Σε 10 χρόνια έγιναν τόσες αλλαγές στην δική του ζωή που λογικό να σου φαίνονται τεράστιο επίτευγμα ενώ δεν είναι απαραίτητα επειδή και εσύ σπούδασες, άλλο αν δεν βρήκες δουλειά σε αυτό που σπούδασες. Και εσύ κατάφερες κάποια πράματα, έκανες πρόοδο στη ζωή σου (ασχέτως αν δεν οδήγησε κάπου μετέπειτα). Να είσαι περήφανος για όσα καταφέρνεις, ακόμα και λίγα να είναι αυτά συγκριτικά με άλλων. Δες το έτσι: εκατομμύρια άνθρωποι δεν κατάφεραν να περάσουν (τόσο μάλλον να αποφοιτήσουν) σε πανεπιστήμιο, εκατομμύρια άνθρωποι έφτασαν να ολοκληρώσουν μόνο δημοτικό, άντε και κανένα γυμνάσιο (η μισή Ελλάδα μέχρι και πριν 50-60 χρόνια νομίζεις είχαν καταφέρει έστω να περάσουν το λύκειο; ρώτα καμιά γιαγιά κανέναν παππού σου να σου πει για το μορφωτικό επίπεδο εκείνης της εποχής). Κατάφερες ήδη αυτό που μόλις ένα 10-15% των νέων μίας χώρας έχει καταφέρει. Μην τα βάφεις μαύρα, θα βρεις κάποια δουλίτσα και εσύ και την επόμενη φορά που θα δεις τον πρώην συμμαθητή σου, θα μείνεια περισσότερη ώρα, χωρίς υπεκφυγές και ντροπές και θα ξεκινήσεις λέγονταα για το πανεπιστήμιο και όλα όσα κατάφερες από τότε.