ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.11.2021 | 02:26

Προς αυτους και αυτές που γελανε (!!!!)

στο άκουσμα ότι κάποιοι θέλουν να γίνουν γονείς στα 40 , 45 -50. (!!!) Τους προσγειώνω λέγοντάς τους ότι ζούνε στην τεχνολογική εποχή του 2021 και όχι στην φρικτή δεκαετία 1940 που απο τα 35 και πάνω θεωρούνταν ο άνθρωπος γέρος για δημιουργία οικογένειας διότι τότε πέθαιναν απο τα 60 τους. Για το προαναφερθέν ας ανοίξουν κάνα βιβλιο ( καλό θα τους κάνει ) για του λόγου το αληθές. Ακόμη τους ενημερώνω ότι σαφέστατα παίζει ρόλο η ηλικια για δημιουργία οικογένειας στην περίπτωση όμως που κάνεις παιδιά στα 65 σου, στα 70 σου ή στα 75 σου τότε ναι παίζει αρνητικότατο ρόλο η ηλικία των γονιών. Επίσης τους ενημερώνω ότι η αγαπη των γονιών δεν μετριέται με την ηλικία που έχουν αλλά κυρίως με το να μπορουν να την προσφέρουν στα παιδιά τους . Επιπροσθέτως τους συμβουλεύω να ΑΓΑΠΑΝΕ τους γονείς τους ότι ηλικία και να έχουν.
38
 
 
 
 
σχόλια

Να μιλήσει και κάποιος που έχει την γονεική εμπειρία;

Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Ούτε κάνει κάποιος παιδί μεγάλος επειδή πριν ήταν τραλαρί τραλαρό (δεν έρχεται πάντα όποτε το προγραμματίσεις ή δεν έχεις τρόπο να το μεγαλώσεις), ΟΜΩΣ μιας κι ένα παιδί είναι μια εφ'όρου ζωής δέσμευση καλό είναι να έχεις εξασφαλίσει ένα αναγκαίο μίνιμουμ αντοχών για να το μεγαλώσεις. Δεν έχει να κάνει αυτό ούτε με εμφάνιση, ούτε με αγάπη, αλλά με απλή βιολογία.

Συμπερασματικά θα έλεγα επίσης έχει τεράστια διαφορά αν κάνεις το ΠΡΩΤΟ σου παιδί σε μεγάλη ηλικία, ή το δεύτερο, τρίτο, τέταρτο... Επειδή τότε, στη δεύτερη περίπτωση, το μεγαλύτερό σου παιδί έχει πια μεγαλώσει ώστε να αναλάβει κάποιες ευθύνες που το μικρό ούτε θα μπορούσε, ούτε θα έπρεπε να επιβαρυνθεί.

Τα επιχειρήματα περί ντροπής όταν παίρνουν οι γονείς από το σχολείο μου φαίνονται κάπως αστεία και τα αντιπαρέρχομαι. (αν ήταν ο γονιός με αναπηρία λχ. θα ντρεπόταν το παιδί;)

Και γιατί έχει σημασία ο λόγος για τον οποίο δεν έκανε κάποιος παιδί νωρίτερα; Μπορεί να μην ήθελε, μπορεί να μην μπορούσε λόγω βιολογικών παραγόντων, μπορεί να μην μπορούσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές ανάγκες ενός παιδιού. Χίλια δυο μπορεί να συνέβησαν. Τι να κάνουμε, έτσι είναι η ζωή, δεν έρχονται πάντα όλα ιδανικά. Το θέμα είναι τι συνέπειες μπορεί να έχει για το παιδί ή μεγάλη ηλικία του γίνου και αυτό είναι ανεξάρτητο από τον λόγο για τον οποίο δεν ήρθε το παιδί νωρίτερα.
Κατά την άποψή μου ούτε το αν είναι το παιδί το πρώτο ή το τέταρτο έχει σημασία. Και γιατί το μεγαλύτερο παιδί να αναλάβει τέτοιου είδους ευθύνες όπως αυτές που περιγράφεις;

Περιγράφω πράγματα που συμβαίνουν, καταστάσεις πολύ κοινές. Υπάρχουν παιδιά μεγαλύτερων γονιών που μεγάλωσαν μια χαρά κι είχαν και καλύτερη διαπαιδαγώγηση, επειδή ήταν αντικείμενο πολύ μεγάλης επιθυμίας, όπως αντίστοιχα και παιδιά γονιών που έγιναν γονείς στα 25 ή τα 30, αλλά τους έλαχε των γονιών μια λευχαιμία, ή ένα τρακάρισμα που τους άφησε ανάπηρους, ή ξαφνική πτώχευση και έμειναν στους πέντε δρόμους, ή δολοφονία από σύντροφο, ή τόσα άλλα από τα δυσάρεστα που μπορεί να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Αυτά δεν γνωρίζουν ούτε ηλικία, ούτε κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, ούτε τίποτα.
Το περιορίζεις στην βιολογική φθορά επειδή είναι το δικό σου προσωπικό βίωμα (που δεν είναι και σκληροπυρηνικό), όμως το δικό σου βίωμα δεν είναι μέτρο όλου του κόσμου.
Η σκέψη σου βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ελέγχου: να κάνω παιδί (ή να μην κάνω παιδί) στην κατάλληλη ηλικία, οπότε έτσι κατευθύνω τα πράγματα "ως οφείλουν να είναι τα πράγματα".

Η ζωή η ίδια μας διδάσκει, δια του βιώματος και της παρατήρησης, ότι δεν υπάρχει ένας καθολικός ενιαίος και σωστός τρόπος "να γίνονται τα πράγματα". Και κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του στο μέτρο που υφίστανται επιλογές. Μιλώ για νορμάλ πλαίσια, φυσικά, όχι υπερβολές τύπου Βουτσά, ούτε γραφικότητες τύπου παλίκαρος 45 ετών και μιλφάρα που φυσάει.

Επιπλέον πουθενά δεν είπα πως το μεγαλύτερο παιδί ΟΦΕΙΛΕΙ να διαχειριστεί θέματα των γονιών, είπα ότι θα μπορούσε -αν το ίδιο ένιωθε ότι το επιθυμεί. Αν δεν το νιώθει, ας τους παρατήσει. Κάποια πράγματα στη ζωή είναι δανεικά, κι αυτό ισχύει και προς τους ανιόντες, και προς τους κατιόντες.

Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι ενώ σε γενικές γραμμές έχετε δίκιο ότι καλό είναι να μην καθυστερεί κάποιος να γίνει γονιός, προφανέστατα για λόγους μίνιμουμ λογικής, είναι ταυτόχρονα ανησυχητικό ότι το περίφημο Συνέδριο περί Γονιμότητας, που τόση γυναικεία κατακραυγή ξεσήκωσε, σε κάτι τέτοια επιχειρήματα βασίζεται. Η ελευθερία του αναπαραγωγικού δικαιώματος είναι θεμέλιο της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κι ειδικά για τις γυναίκες και την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή υπάρχει ήδη νόμος που ορίζει το όριο στα 50 έτη. Αν διαφωνείς, αντί να αγανακτείς στις εξομολογήσεις, μπορείς να ενεργοποιηθείς ως πολίτης με στοχευμένες ενέργειες να εισηγηθείς στους βουλευτές της περιφέρειάς σου ώστε να αλλάξει ο νόμος, να τεκνοποιούν πχ. όλες πριν τα 30. Κάτι μου λέει όμως ούτε αυτό θα σε ικανοποιούσε.

Καραβαν, το να συμβεί σε κάποιον γονιό ένα σοβαρό ατύχημα ή μια αρρώστια είναι κι αυτό μέσα στη ζωή, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ειναι προσωπικη επιλογη του γονιου ούτε μπορεί να το αποτρέψει.
Στην άλλη περίπτωση μιλάμε για συνειδητή επιλογή και γνώση ότι το παιδί του με τον ένα ή τον άλλο τροπο θα επιβαρυνθεί με προβλήματα που δεν του αναλογούν ή ακόμη θα μεταφέρει ο γονιός το βάρος της φροντίδας του μικρού παιδιού στο μεγάλο αδερφάκι = ο,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις σε ένα ανήλικο, να το εξαναγκασεις σε ωριμάσει πριν χαρεί την παιδική και εφηβική του ηλικία. Κι όλα αυτά για ποιον λόγο;

Για το άλλο που γράφεις συμφωνώ απόλυτα. Δεν είναι όλοι τραλαλα. Υπάρχουν επίσης πολλοί αλλοι λόγοι, που μπορεί κάποιος να μην καταφέρει να αποκτήσει παιδί και να συνεχίσει να προσπαθεί, όχι όμως μετά τα 45. Μιλάω κι από δική μου εμπειρία εδώ.
Τα σχόλια μου τα έγραψα έχοντας κατα νου τον συγκεκριμένο, που έκανε αυτή τη συγκεκριμένη εξομολόγηση, η οποία απορρέει από έναν συγκεκριμένο τραλαλα τρόπο σκέψης.
Επειδή έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο μπορώ να σου πω ότι μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου έτσι ακριβώς σκέφτεται και λυπάμαι που το γράφω αλλά ο παρτακισμος και ο ο,τι-νανισμος έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο.
Τον αδερφο μου τον έχουν πχ. πλησιάσει 3 διαφορετικές γυναίκες άνω των 45, που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι θέλουν παιδί κι ας μην έχει πατέρα.

Συνειδητοποίησα μόλις ότι δεν είχα συνδεθεί που έγραφα πριν (!!!) Ουφ!! Με συγχωρείς.

Τέλος πάντων, ναι, δεν έχεις άδικο, βάζω κι εγώ πλαφόν, προφανώς καθένας εδώ μέσα παρηγοριέται με σκέψεις "έχω καιρό" (εδώ ο άλλος έλεγε ότι είναι 50 ετών παρθένος, οπότε η 25άρα δεν έχει λόγο να ανησυχεί. Ό,τι να'ναι).

Και μιας και το είδα τώρα καθώς διαβάζω τα σχόλια από το κινητό μου ας συμπληρώσω και το εξής: δεν υπάρχει θεμελιώδες δικαίωμα αναπαραγωγής όπως δεν υπάρχει θεμελιώδες δικαίωμα ελεύθερης διατροφής ( τρώω ελεύθερα ο,τι θελω ασχέτως αν είναι βλαπτικά ή όχι). Υπάρχει το θεμελιώδες δικαίωμα στην υποβοηθουμενη αναπαραγωγή κι εκεί σαφώς και υπάρχουν ηλικιακά όρια. Εδω όμως γίνεται λόγος για ζευγάρια που συνήθως εξάντλησαν όλους τους άλλους τρόπους και δεν αποτελούν τον κανόνα στην τακτοποίηση.
Δε θα επεκταθώ, νομίζω έχω γράψει ήδη πολλά και κάνω κατάχρηση χώρου.
Να είστε καλά.

Πενθεσίλεια, δεν διαφωνούμε σε γενικές γραμμές. Υπάρχει ένας εγωισμός στην προσπάθεια τεκνοποίησης σε πολύ μεγάλες ηλικίες, ίσως πικρία, ή ανευθυνότητα.

Όμως φυσικά και υπάρχει δικαίωμα αναπαραγωγής (ή μη - κι αυτό είναι σημαντικό, η ελεύθερη άρνηση αναπαραγωγής).

"Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορίζει τα αναπαραγωγικά δικαιώματα ως ακολούθως:

Τα αναπαραγωγικά δικαιώματα στηρίζονται στην αναγνώριση του θεμελιώδους δικαιώματος όλων των ζευγαριών και ατόμων να αποφασίζουν ελεύθερα και υπεύθυνα για τον αριθμό, την απόσταση ανάμεσα και την χρονική στιγμή γέννησης των παιδιών τους και να διαθέτουν την πληροφόρηση και τα μέσα να το πράξουν, καθώς και το δικαίωμα να αποκτήσουν το υψηλότερο επίπεδο σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας. Περιλαμβάνουν, επίσης, το δικαίωμα όλων για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με την αναπαραγωγή χωρίς διακρίσεις, εξαναγκασμό και βία."

Επίσης:

https://www.amnesty.gr/news/articles/article/6210/ta-sexoyalika-kai-ana…

ΥΓ. Πολύ γέλασα με την κακή διατροφή. Ποιός θα τους εμποδίσει, βρε κορίτσι, εσύ; Άμα θέλουν να πέσουν στο γκρεμό, δικαίωμά τους.

Προς Caravan

ΦΑΣΚΕΙΣ και ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙΣ μέσα στο μακροσκελές κείμενο σου !!!!!!!!!!!!!!!

Aπο την μία γράφεις :

"Το περιορίζεις στην βιολογική φθορά επειδή είναι το δικό σου προσωπικό βίωμα (που δεν είναι και σκληροπυρηνικό), όμως το δικό σου βίωμα δεν είναι μέτρο όλου του κόσμου. "

"Η σκέψη σου βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ελέγχου: να κάνω παιδί (ή να μην κάνω παιδί) στην κατάλληλη ηλικία, οπότε έτσι κατευθύνω τα πράγματα "ως οφείλουν να είναι τα πράγματα".
Η ζωή η ίδια μας διδάσκει, δια του βιώματος και της παρατήρησης, ότι δεν υπάρχει ένας καθολικός ενιαίος και σωστός τρόπος "να γίνονται τα πράγματα". "

και απο την αλλη

."Μιλώ για νορμάλ πλαίσια,"
"Πάντως έχω να παρατηρήσω ότι ενώ σε γενικές γραμμές έχετε δίκιο ότι καλό είναι να μην καθυστερεί κάποιος να γίνει γονιός, προφανέστατα για λόγους μίνιμουμ λογικής,"

Η' ΤΟ ΕΝΑ ΘΑ ΥΣΧΙΕΙ Ή ΤΟ ΑΛΛΟ

ΕΠΙΣΗΣ

Ο Βουτσάς ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΕΦΕΡΕΣ έκανε παιδι στο 80 φεύγα του ΧΩΡΙΣ να σκεφτεί πως θα μεγαλωσει το παιδι του ΧΩΡΙΣ πατερα ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΕΝΑΝ ΝΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟ 45 ΕΤΩΝ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΑΥΤΟ ;!!!!!!!!!

Οσο για τις γραφικότητες ΕΣΕΙΣ ΠΕΙΤΕ ΤΥΠΟΥΣ ΣΑΝ TOΥΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΟΣ ΧΑΡΗ : Leonardo di Caprio, Jared Leto , Charlize Theron, Sofia Vergara μεγάλους (!!!!!!!) για οικογένεια ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΛΕΩ ΠΑΙΔΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

ΤΕΛΟΣ.

Άμα έχεις λεφτά ΟΛΑ λύνονται.
Κάν'τα πρώτα όπως αυτοί που αναφέρεις, και μετά κάνε ό,τι σε φωτίσει.
Στο μεσοδιάστημα μην "φωνάζεις" στους συνομιλητές σου, διάλογο κάνουμε.

Σωστότατο αυτο που έγραψες:

"Τα επιχειρήματα περί ντροπής όταν παίρνουν οι γονείς από το σχολείο μου φαίνονται κάπως αστεία και τα αντιπαρέρχομαι. (αν ήταν ο γονιός με αναπηρία λχ. θα ντρεπόταν το παιδί;)"

με την μονη προσθηκη ότι ισχύει KAI στην περίπτωση της μεγάλης ηλικίας του γονιού (όταν ο γονιος ειναι πανω απο 55 - 60 ετών)

Εξυπακούεται ότι το συμπεριέλαβα σε θεωρητικό επίπεδο εννοιών (γιατί προσωπικά θεωρώ λάθος να γίνει κάποιος γονιός στα 60 όσο κοτσονάτος κι αν είναι, για τους λόγους που ήδη ανέλυσαν οι κυρίες διεξοδικά, το παιδί δεν είναι αξεσουάρ).
Το επιχείρημα της κοινωνικής ντροπής απλά στηλιτεύω επειδή είναι ανακόλουθο να σκίζουμε τα ιμάτιά μας για αποδοχή της διαφορετικότητας σε ό,τι αφορά body positivity, ρευστότητα φύλου, σεξουαλικό προσανατολισμό κλπ κλπ και να διατηρούμε στίγμα ageism ή ableism. Είναι δύο μέτρα και δύο σταθμά, πώς να το κάνουμε, με φερετζέ το καλό του παιδιού (με την ίδια λογική θα έπρεπε να αποθαρρύνουμε την ελεύθερη έκφραση διαφοροποιημένων ταυτοτήτων γιατί θα ταλαιπωρηθεί το άτομο που θα τις εκφράσει).

Κατά τ'άλλα για να κάνεις εσύ οικογένεια, πρέπει να λύσεις πρώτα το θέμα της πατρικής/μητρικής σου οικογένειας. Και πολύ άργησε, αν μου επιτρέπεις, με όλο το θάρρος και καλή διάθεση. Κι άλλοι είχαν θέματα με γονείς αλλά και παντρεύτηκαν και δικά τους παιδιά έκαναν.

Η διαφωνία μας οφείλεται στο ότι η καθεμία στρέφει αλλού το ενδιαφέρον της. Εσύ το στρέφεις στους υποψήφιους γονείς, φαίνεται άλλωστε και από τη φράση με την οποία ξεκινάς το σχόλιό σου "ας μιλήσει και κάποιος που έχει γονεικη εμπειρία". Λες και κρίσιμη είναι εν προκειμένω η οπτική του γονιού και όχι του παιδιού. Εγώ αντίθετα στρεφω το ενδιαφέρον μου στα παιδιά, γιατί κατά την άποψή μου μόνο αυτά έχουν σημασία.
Μιλάς για παιδιά μεγαλύτερων γονιών που όμως μεγάλωσαν μια χαρά. Το κομμάτι της διαπαιδαγωγησης το αφήνω απ'έξω, γιατί οι ενστάσεις μου δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα των μεγαλύτερων σε ηλικία ανθρώπων να διαπαιδαγωγησουν τα παιδιά τους αλλά με παράγοντες όπως οι αντοχές και τα προβλήματα υγείας που έρχονται με την πάροδο των χρόνων και μπορεί να δυσκολέψουν τη ζωή των παιδιών.
Καταστάσεις όπως ο καρκίνος, ιδίως αν δεν υπάρχει ιστορικό, ή ένα ατύχημα δεν μπορεί κανείς να τα προβλέψει, και ούτε μπορεί να λαμβάνει αποφάσεις με τον φόβο ότι κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως εμφανίσει καρκίνο ή πάθει ατύχημα. Η βιολογική φθορά όμως θα επέλθει με την πάροδο του χρόνου, είναι νομοτελειακο. Το ξέρεις ότι θα συμβεί σίγουρα. Δεν γίνεται να μην το λαμβάνεις υπόψιν σου. Και δυστυχώς η βιολογική φθορά σημαίνει λιγότερες αντοχές και πολύ περισσότερες πιθανότητες εμφάνισης προβλημάτων υγείας. Είναι εγωιστικό να αποφασίζει κανείς να κάνει παιδί σε μεγάλη ηλικία, ενώ τα γνωρίζει όλα αυτά.

Λες ότι το περιορίζω στη βιολογική φθορά. Μα όταν συζητάμε για την απόκτηση παιδιού σε μεγάλη ηλικία, αυτό είναι που μας απασχολεί, η βιολογική φθορά. Τα αυτονόητα θα εξηγούμε;
Σε ορισμένα θέματα μια χαρά υπάρχει καθολικός κανόνας. Όπως πρέπει να βάλεις το μίνι στα 16, να μετακομίσεις μέχρι τα 25 κοκ (δικοί σου κανόνες είναι αυτοί), έτσι πρέπει και να κάνεις παιδί μέχρι τα 40. Έχουμε βγάλει λίστα με το τι πρέπει να έχουμε κάνει σε κάθε ηλικία, και μας πείραξε το πλαφόν στην ηλικία απόκτησης παιδιού, που στην τελική αυτό επηρεάζει την ποιότητα ζωής του ίδιου του παιδιού.
Η αναφορά στο δικαίωμα της αναπαραγωγής και μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα δεν προσφέρει τίποτα στη συζήτηση. Λες και υποστήριξε κανείς εδώ μέσα να τεθούν από την πολιτεία περιορισμοί στο δικαίωμα στην αναπαραγωγή.
Η έννομη τάξη δίνει πολλά δικαιώματα σε όλους μας. Από εκεί και πέρα το αν, πώς, ποτε κοκ, θα τα ασκήσει ο καθένας μας είναι προσωπική του επιλογή. Και ως προς την επιλογή του αυτή μπορεί να κρίνεται

Καραβαν, λίγος ρεαλισμός δεν βλάπτει. Το ότι δεν ειναι ηθικό και αποδεκτό ένα παιδάκι να ντρέπεται για τους γονείς του, δεν σημαίνει ότι είναι κάτι που δεν συμβαίνει. Και ναι ένα μικρό παιδί, ακόμα και ένας έφηβος που δεν έχει αποκτήσει ακόμα ορθή σκέψη, μπορεί να νοιώσει άσχημα ακόμα και για τον ανάπηρο γονιό του, καθώς όπως όλοι γνωρίζουμε, καθετί που διαφέρει από την μάζα στοχοποιειται και χλευαζεται σ αυτές τις ηλικιες. Κακώς βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλη κουβεντα. Εδώ με αφορμή το συμβάν με τον Ξιαρχο, βγήκε μια παρουσιαστρια και δήλωσε πόσο ντρεποταν όταν ήταν μικρή για την μαμά της επειδή ηταν χοντρη και την κορόιδευαν οι συμμαθητές της. Ο κόσμος των παιδιών δεν είναι αγγελικά πλασμένος, εφόσον είσαι μαμά και η ίδια, θα έπρεπε να το γνωρίζεις καλύτερα.

Αναφορικά με την άποψή σας ΄΄οτι για το αν ο άνδρας ειναι στα 45 -50 μεγάλος για να κάνει οικογένεια ΣΑΣ ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ αλλα ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΖΗΛΙΑ ΨΩΡΑ ΘΑ ΓΕΜΙΖΕ ΟΛΗ Η ΧΩΡΑ.

Ανώνυμε που μάλλον εσύ είσαι που έχεις κάνει και την εξομ. κάπου τα έχεις μπλέξει στο μυαλό σου. Το ότι πλέον οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους, την σήμερον ημέρα διατηρούνται καλά και δείχνουν νέοι και ακμαιοι στα 45 και 50,δεν σημαίνει ότι εσωτερικά η φθορά είναι το ίδιο ανεπηρέαστη. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, όσο τσίτα και να είσαι στη μούρη. Αλήθεια έχεις δει την ταινία "η απίστευτη ζωή του Τζερεμι Μπάρτον" με τον Μπραντ Πιτ; Αν όχι σου προτείνω να την δεις και θα ανακαλέσεις αμέσως αυτά που με τόσο σθένος υποστηρίζεις εδώ. Αν πάλι την έχεις δει, επειδή είναι αρκετά παλιά ταινία, προσπάθησε να θυμηθείς το point του έργου και το μηνυμα που περνούσε.. Πιστεύω πως και πάλι θα αλλάξεις γνώμη.

Η άποψή μου είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Η απόκτηση παιδιών μετά τα 40 καλό θα ήταν να αποφεύγεται. Δεν θα σχολιάσω το τι ηλικία θα έχει το παιδί όταν θα πεθάνει ο γονιός, αυτό ίσως είναι δευτερεύον. Όμως αφενός μετά τα 40 οι δυνάμεις δεν είναι οι ίδιες, αφετέρου από κάποια ηλικία και μετά, συνήθως μετά τα 50, αρχίζουν να εμφανίζονται προβλήματα υγείας, τα οποία ταλαιπωρούν το παιδί και πρακτικά αλλά και ψυχολογικά.

Καραβάν, γιατί βρε χριστιανη μου συνεχίζεις και το λιβανίζεις το θέμα; Έχουμε διαφορετική άποψη, αυτό είναι όλο.
Για να απαντήσω στο ερώτημα σου, ναι, έχω πει πράγματι κατά καιρούς ότι η υγεία είναι υπερεκτιμημενη, και θα εξακολουθησω να το λέω, με την εξής σκέψη: Ακούμε συχνά να λέγεται ότι "η υγεία είναι πάνω απ 'όλα", "πρώτα η υγεία" και άλλα παρόμοια, και εννοείται ότι όσοι τα λένε αυτά αναφέρονται στην σωματική υγεία, η ψυχική υγεία κάνει τζιζ. Όμως αυτοσκοπός δεν είναι για έναν άνθρωπο να είναι υγιής (εν. σωματικά) αλλά να είναι ευτυχισμένος. Η τόση σημασία που αποδίδεται στην υγεία θα ήταν δικαιολογημενη αν αυτή συνδεόταν με την ευτυχία τόσο στενά ώστε να αποτελούσε προϋπόθεση για την ευτυχία ή να αποτελούσε εγγύηση ευτυχίας. Τότε ναι, θα μπορούσα να δεχθώ αυτό το "πάνω απ'όλα η υγεία". Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που αν και είναι απόλυτα υγιείς σωματικά είναι δυστυχισμένοι γιατί αντιμετωπίζουν ένα σωρό άλλα προβλήματα. Αντίστοιχα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αν και ταλαιπωρούνται από κάποιο πρόβλημα υγείας είναι μια χαρά ευτυχισμένοι.
Τα προβλήματα υγείας του γονιού, ενώ το παιδί είναι μικρό, είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα. Ένα παιδί στο δημοτικό λ.χ. είναι εξαιρετικά ευάλωτο ψυχικά. Αφενός η προσωπικότητα του είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, αφετέρου δεν έχει ακόμη εμπειρία ζωής και ψυχικές δυνάμεις ώστε να μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του γονιού μπορεί να το ταλαιπωρήσει ή ακόμη και να το σημαδεύσει ψυχολογικά, όσο και αν προσπαθήσουν οι γονείς να το προστατεύσουν. Ακόμη και αν δεν του αποκαλύψουν τίποτα που λέει ο λόγος, το παιδί κάτι θα ακούσει κατά λάθος, κάτι θα δει, θα παρατηρήσει διάφορες στη συμπεριφορά και στην ψυχολογία των γονιών. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ'όσα νομίζουμε. Έτσι το παιδί μπορεί να στερηθεί πχ τον γονιό λόγω νοσηλείας για κάποιο χρονικό διάστημα, θα έχει φόβο και ανασφάλεια ότι ο γονιός μπορεί να πεθάνει και να μείνει χωρίς αυτόν, νιώθει ψυχική πίεση βλέποντας τον γονιό να ταλαιπωρείται. Πολύ πιθανόν να χρειαστεί να θυσιάσει ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας, την παιδική ανεμελιά, αν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας χτυπήσει το σπίτι του. Είναι παράλογο κάτι απ'όλα αυτά που λέω;
Αν όλα αυτά συμβούν λόγω μιας μεγάλης ατυχίας, πχ λόγω καρκίνου ή ατυχήματος που ανέφερες, τότε δεν μπορεί να γίνει κάτι. (Αν και ακόμη για τον καρκίνο που ανέφερες, υπάρχουν μορφές καρκίνου, πχ του μαστού, ο πιο συχνός δηλαδή στις γυναίκες, που επίσης ο κίνδυνος εμφάνισής του αυξάνεται με τα χρόνια.).Δεν έχει κάποια ευθύνη ο γονιός, ούτε έχει κάνει κάτι λάθος. Δυστυχώς και η ατυχία είναι μέσα στη ζωή.
Είναι όμως εγωιστικό ένας άνθρωπος να αποφασίζει να κάνει παιδί σε μεγάλη ηλικία, για εμένα όριο είναι τα 40, γνωρίζοντας αφενός μεν ότι οι αντοχές του είναι περιορισμένες, αφετέρου ότι οι πιθανότητες να εμφανίσει προβλήματα υγείας αυξάνονται. Είναι εγωκεντρικο βρε παιδί μου, και δεν έχει καμία σημασία αν το παιδί που γεννιέται μετά τα 40 είναι το πρώτο, το δεύτερο η το τέταρτο. Ούτε έχει σημασία ο λόγος για τον οποίο το παιδί δεν ήρθε νωρίτερα. Μπορεί να υπήρχαν ακόμη και βιολογικοί παράγοντες που δεν επέτρεπαν την απόκτηση παιδιού. Τι να γίνει, υπάρχουν και αυτά στη ζωή; Ατυχία; Ατυχία. Το παιδί όμως έχει σημασία, όχι ο υποψήφιος γονιός.
Σκέψου έναν γονιό που κάνει παιδί στα 42 και στα 52, ενώ δηλαδή το παιδί είναι ακόμη 10 χρονών, παθαίνει έμφραγμα ή εγκεφαλικό ή το οτιδήποτε. Πώς θα νιώσει το παιδί, τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στην ψυχοσύνθεση του; Και εν τέλει μπορεί ο γονιός να μεγαλώσει μια χαρά παιδί, και σωστά να το διαπαιδαγωγησει και τα πάντα. Και μόνο που μπαίνει στη διαδικασία να κάνει παιδί ενώ τα ξέρει όλα αυτά, κατά τη δική μου άποψη η επιλογή και η απόφασή του είναι λανθασμένη και είναι απόρροια εγωισμού και επιπολαιοτητας. Για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω κάποιο ευγενές κίνητρο πίσω από αυτήν την επιλογή. Γιατί αν ήθελε απλώς να διοχετεύσει την αγάπη και την στοργή που έχει μέσα του, κάτι που το σέβομαι απόλυτα, υπήρχαν και άλλες λύσεις. Αλλά όχι, βλέπεις ζευγάρια που προσπαθούν και ξαναπροσπαθουν και ξαναπροσπαθουν να κάνουν παιδί, και για διάφορους λόγους δεν τα καταφέρνουν, και ενώ έχουν περάσει τα 40 συνεχίζουν την προσπάθεια αντί να προσφέρουν αγάπη και θαλπωρή σε ένα παιδί που ζει σε ορφανοτροφειο. Τόσος καημός να διαιωνίσουν το dna τους; Νιώθουν ότι με την υιοθεσία δεν θα θεωρούνται το ίδιο επιτυχημένοι; Τι απ'όλα αυτά συμβαίνει δεν ξέρω.
Πάντως πραγματικά απορώ πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που, σαν Κωστοπουλος στη θέση του Κωστοπουλου, έχει δημιουργήσει ολόκληρη λίστα με πράγματα που πρέπει να έχει κάνει κανείς στη ζωή του σε κάθε ηλικία, αντιδρά τόσο έντονα ως προς το πλαφόν στην ηλικία απόκτησης παιδιού που στην τελική συνδέεται με την ευημερία του ίδιου του παιδιού.

Αχ βρε Αριάδνη, δεν έχεις χιούμορ, βρε παιδί μου. Σε πείραζα! Κι ούτε διαφωνούμε τόοοοοοσο πολύ.
(Πάντως αυτό με την υιοθεσία στα 45 πάλι το ίδιο δεν είναι; Πάλι το μη βιολογικό παιδί δεν κινδυνεύει να ζοριστεί από την βιολογική φθορά του γονιού; Ή εκεί δεν πειράζει επειδή έτσι κι αλλιώς στερημένο ήταν οπότε "από το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα";)

Σε αυτού του είδους τις "εξομολογησεις" σχολιάζω πάντα κυρίως γιατί από τη δική μου εμπειρία ως παιδί, που οι γονείς του το απέκτησαν σε μεγάλη ηλικία, μπορώ θεωρώ να γράψω πρακτικές συμβουλές.
Η εξ. αυτή γίνεται από άτομο που προφανώς δεν έχει καμία σχετική εμπειρία για το πόσες δυσκολίες μπορούν να εμφανιστούν όταν η μάνα κοντευει το 70 και το παιδι είναι σχεδόν ενήλικο. Δε θα μιλήσω για τα πρακτικα θέματα που ανακυπτουν καθημερινώς, αλλά για σοβαρά προβλήματα που θέτουν ένα παιδί στο περιθώριο, χωρίς αυτό να φταίει κυριολεκτικά σε τίποτα.
Σου έχω ένα νέο: η αγάπη, όσο μεγάλη κι αν είναι δεν φτάνει. Μετά τα 55 χρόνια ο άνθρωπος φθίνει και εμφανίζονται χίλια δυο προβλήματα, που εσύ επιλέγεις να αγνοήσεις είτε γιατί δεν έχεις ιδέα είτε γιατί το βλέπεις εγωιστικα.
Πολλές γυναίκες αλλά εξίσου και άντρες ( άντρες που όμως δεν αναλαμβάνουν- με εξαιρέσεις εδώ- την ανατροφή των παιδιών) είναι κυριολεκτικά ΤΡΑΛΑΛΑ μέχρι τα 40 τους και συμπεριφέρονται ως 15χρονα, που έχουν όλο το χρόνο του κόσμου μπροστά τους. Στα 45φευγσ του πιάνει η κρίση ηλικίας και θυμούνται ξαφνικά ότι δε θέλουν καριέρα (που εξάλλου δεν έκαναν και πότε στην Ελλαδιτσα), αλλά κουδουνισε το μητρικό/πατρικό φίλτρο μέσα τους, που τόσο καιρό ήταν ανύπαρκτο, αφού το "εγω" τους καταλάμβανε όλους τους χωρους/διαστάσεις. Όταν η μοναξιά χτυπάει λοιπόν σε αυτές τις ηλικίες κόκκινο θυμούνται ότι θέλουν παιδί, από καθαρά εγωιστικούς λόγους και πάλι.
Αν λοιπόν μέχρι τα 45 δεν είχες κανέναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αποκτήσεις παιδί μην το κάνεις στα γεράματα, γιατί θα βασανίσεις μια αθώα ψυχή για καθαρά εγωιστικούς λόγους.
Το παιδί θέλει γονείς που να είναι όχι μόνο θεωρητικά δίπλα του, αλλά τους έχει ανάγκη να του σταθούν έμπρακτα κι όχι το αντίθετο.
Αν εσύ που γράφεις την εξ. πιστεύεις ότι στα 70 σου θα είσαι όπως όταν ήσουν στα 25-30 σου περιμενε να φτάσεις εκεί και έλα να το ξαναπούμε. Έχεις πολύ δρόμο να διανυσεις ακόμη μέχρι την νηφαλιοτητα.

Σεβαστη η αποψή σας αλλα εχω να απαντησω με εξης επιχειρηματα:

-Πρωτον δεν ειμαι 25-30 και να σου πω την αμαρτία μου ουτε θα ηθελα να ειμαι σε αυτην την ηλικια .Σημερα 25 με 30 χρονων χωρις σταθερη δουλειά με μισθους των 400 και 500 ευρω να κάνεις οικογένεια ισοδυναμεί με φουντάρισμα απ' τον Λευκό τον Πυργο .Συν το γεγονός οτι ο άνδρας δεν ειναι ωριμος για επωμισθεί το βάρος της οικογένειας και της ανατροφής των παιδιών τοσο μικρός. Διοτι οι δυσκολιες σε ωριμάζουν και αυτο σπανίως σημερα συμβαίνει πριν τα 30.

. Εν ετη 2021 υπαρχουν διαφοροι λόγοι που μπορει κάποις μεχρι τα 45 και τα 50 του να μην εχει δημιουργήσει οικογένεια όπως να αναφέρω δυο παραδειγματα : μικρός μισθός,, μη σταθερη δουλεια,, οικονομική κρίση .

-Υπαρχουν 45αρηδες (αλλά και 45αρες ) εκει έξω που φυσανε και όταν λεω φυσανε περνας και παθαινεις πλακα.
Το προαναφερθέν ονομάζεται πολυ καλά γονίδια. Πεστε εσείς κ Πενθεσίλια σε έναν ΄τετοιο άνδρακλα και σε μια τετοια γυναικαρα οχι δεν κάνεις για οικογενεια (!!!) εγω δεν θα τους το έλεγα διοτι θα με παρουν στο ψιλό.

- Θα μπορουσα να αναφερω παιδια ευτηχισμένων γονειων που απο τον κοινωνικό μου περίγυρο εκαναν πανω απο 50 οικογενεια και ειναι ευτηχισμένα αλλα δεν τους ξερετε κ. Πενθεσίλα

-Eχει εξελιχθεί η κοινωνία μας όταν 60 και πάνω ετών κάνουν παιδια είναι το λιγότερο αστείο να λες σε ένα άνθρωπο οτι ειναι ακατάλληλος για οικογένεια μολις στα 45 του χρόνια. !!!!

-Τελος προσωυπογραφω την απαντηση που έδωσε ο συγχωριανός μου Ρένος Χαραλαμπιδης στον κυριούλη στο 5: 30
https://www.youtube.com/watch?v=I_RQXTQ4xqM

Δεν έχεις καταλάβεις δυστυχώς κάτι πολύ σημαντικό: το παιδί δεν είναι κτήμα σου και δεν το κάνεις οπότε βολεύει εσένα. Είναι μία ψυχή, που εξαιτίας της ανωριμότητας κάποιων, που αρνούνται να μεγαλώσουν, υποφέρει και του στερούνται κατά τα άλλα αναφαιρετα δικαιώματα.
Η κοινωνία έχει εξελιχθεί τεχνολογικά η φυσιολογία του σώματος όχι. Ο καρδιακος μυς, ο μυϊκος ιστός, το νευρικό σύστημα δεν εξελίχθηκαν...Γερνάμε όπως γερνούσε το σώμα των παππούδων μας.
Η ρομαντική οπτική του θέματος (επειδή εσύ "χτύπησες" την κρίσιμη ηλικία) είναι άκρως ουτοπική και τολμώ να πω έντονα εγωιστική.
Όσο για τους μισθούς, κτλ. εγω βλέπω ότι για πολλά άλλα πράγματα δευτερευουσης σημασίας (ποτάκια, τσιγάρα, χίλια δυο άλλα) υπάρχουν χρήματα. Είναι απλώς καθαρά θέμα προτεραιοτητων, που το συγκεκριμένο γκρουπ θέτει. Σου λέει "σιγά μην κάνω παιδί από τα 30, θέλω να κάνω τη ζωή μου". Είναι επιλογή λοιπόν κι όλα τα άλλα που γράφεις δικαιολογίες γνωστές αυτών που μέχρι τα 45 τους ζουν επιπόλαια και τραλαλα η ζωή είναι ωραία σε βάρος μιας ψυχής που θα έρθει αργότερα ως δεκανίκι στην ζωή των ανευθυνων γονιών για να τους καλύψει τις οποίες ανάγκες της τρίτης ηλικίας.
Πάρε καλύτερα ένα σκυλί και φρόντισε την υγεία σου.
Δεν είναι δικαίωμα σου να κάνεις παιδί οπότε θέλεις εσύ, γιατί απλώς προηγούνται τα δικαιώματα των παιδιών, που αυτόματα μετατρέπουν το δικό σου δήθεν δικαίωμα στην υποχρέωση να συμπεριφερθεις όπως επιτάσσει η λογική.

κ. Πενθεσίλεια εξ ιδιων κρίνεται τα αλλοτρια.
Σταματασα να διαβαζω οτι απο εκει που γραφετε παρε
καλυτερα ενα σκυλι. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κυρια μου ούτε 1000 σκυλια δεν ισοδυναμουν με μια ανθρώπινη παιδικη ψυχη.
Είστε για λυπηση, τίποτα άλλο.

Η συνήθης αντίδραση εδώ μέσα είναι αυτή, όταν δεν μας χαϊδεύουν τα αυτιά να μας γράψουν "σιγά ρε χαζούλι και στα 70 άνετα κάνεις παιδί μην κολλάς πουθενά σε παίρνει ακόμη" είναι ο σχολιαστής/ρια για λύπηση.
Θα πρέπει να χειροκροταμε από κάτω και να σας χαϊδεύουμε για την συστηματική ανεπάρκεια σας.
Τι να πει κανείς... Ευτυχώς τουλάχιστον για ορισμένα θέματα έχει φροντίσει η φύση...

Ποιος σου μίλησε για 70αρη ;; !!!!!!!

Μιλαμε για 45αρη και συ μου λες για 70αρη !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Αλλα σου λένε αλλα καταλαιβαίνεις κυρία μου.

Η τελευταία σου φράση συ σχόλιο της Πενθεσιλειας είναι αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεις την απόκτηση παιδιών. Δεν σε νοιάζει τι μπορείς να προσφέρεις εσύ στο παιδί αλλά τι προσφέρει το παιδί σε εσένα.
Και εμένα οι γονείς μου με έκαναν σε μεγάλη ηλικία. Η μαμά μου για την ακρίβεια ήταν 42. Τις μεγαλύτερες αδερφές μου αντίθετα τις είχε κάνει στα 28 τη μια και στα 30 την άλλη. Ε, λοιπόν, ήδη απ'όταν ήμουν στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού η μαμά μου άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία διαταρασσαν τη ζωή μας. Ζηλεύω ελαφρώς τις αδερφές μου που όταν ήρθαν αντιμέτωπες με αυτά ήταν φοιτήτριες και όχι μαθήτριες δημοτικού όπως εγώ.
Μια χαρά σου τα λέει η Πενθεσιλεια για το σκυλί.
Και σχετικά με τους 40αρηδες που φυσάνε, και η μαμά μου φυσούσε σε αυτήν την ηλικία και πολύ αργότερα. Δυστυχώς όμως το ότι φυσάει κάποιος δεν σημαίνει ότι θα παραμείνει υγιής για δεκαετίες ακόμη.

Σεβαστές οι απόψεις σου αλλά σεβαστές και οι απόψεις της άλλης κοπελας/άντρα. Στα παιδιά ανήκουμε,δε μας ανήκουν. Αυτό που πάνω απ' όλα σαν γονείς με ανιδιοτελή αγάπη είναι να έχουμε τα παιδιά μας ελεύθερα.

Το οτι ζουμε σε τεχνολογικη εποχη που μας επιτρεπει , οχι με τη φυσικη μεθοδο αλλα με υποβοηθουμενη παραγωγη , να γινουμε γονεις στα 50 και στα 60 δεν σημαινει οτι ειναι και το σωστο. Σκεψου ενα παιδι 10 χρονων με πατερα εβδομηνταρη , εφηβο με πατερα στα 75 τι κοινο μπορει να εχουν? Αγαπη σαφως και θα υπαρχει αλλα κατανοηση, στηριξη?

Μους γραφεις για 10 χρονο με πατερα 70αρη και εφηβο με πατερα 75αρη
ΑΡΑ μιλάς για άνθρωπο που έκανε παιδι στα 60 του .

Αν και δεν είναι το συνηθές να κάνει κάποιος παιδι πανω απο τα 60 του εγω π.χ. τον Χαλακατεβάκη μια χαρα τον βρίσκω για πατερα στα 62 του.

Υστερόγραφο:

1) Δεν ειμαι υπερ του να κάνει ένας άνθρωπος πάνω απο τα 60 οικογένεια ΑΛΛΑ
η πικρή αλήθεια είναι ότι προσωπικά δεχτηκα στην ζωή μου περισσότερη κατανοηση απο 60αρηδες παρα απο συνομήλικους μου.

2) Αγάπη = Κατανοηση = στηριξη Τα τρια αυτά είναι αλληλένδετα . Ενα απο αυτα να μην υπαρχει δεν υφιστανται τα αλλα 2.

Δεν προσπαθώ να πεισω κανεναν.
Νευριαζω ως άνθρωπος διότι υπαρχουν απαραδεκτες αποψεις (όπως η εξομολογηση με το ονομα "Ασφυξία") βγαλμένες απο την εποχη του 40' και του 1950 σε ένα προχωρημένο site σαν το lifo

Ο άνθρωπος πρέπει να τεκνοποιει μέχρι τα 35 το αργότερο μετά ΤΕΛΟΣ. Τα πράγματα με τα παιδιά δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται, όντως όπως έγραψε κάποιος παραπάνω η αγάπη μόνο δεν φτάνει. Ρωτήστε παιδάκια που οι γονείς τους σε ηλικία που κανονικά θα είχαν οι παππούδες τους πάνε να τα πάρουν από το σχολείο, πόσο άσχημα νοιώθουν και τι κομπλεξ τους δημιουργούνται. Και αυτό είναι το λιγότερο βέβαια. Το να τεκνοποιεις σε αφύσικα μεγάλη ηλικία δεν έχει τίποτα θετικό, παρά μόνο αρνητικά. Το κάθε πράγμα στον καιρό του δεν έχει βγει τυχαία νομίζω.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ