Καραβαν, το να συμβεί σε κάποιον γονιό ένα σοβαρό ατύχημα ή μια αρρώστια είναι κι αυτό μέσα στη ζωή, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ειναι προσωπικη επιλογη του γονιου ούτε μπορεί να το αποτρέψει.
Στην άλλη περίπτωση μιλάμε για συνειδητή επιλογή και γνώση ότι το παιδί του με τον ένα ή τον άλλο τροπο θα επιβαρυνθεί με προβλήματα που δεν του αναλογούν ή ακόμη θα μεταφέρει ο γονιός το βάρος της φροντίδας του μικρού παιδιού στο μεγάλο αδερφάκι = ο,τι χειρότερο μπορείς να κάνεις σε ένα ανήλικο, να το εξαναγκασεις σε ωριμάσει πριν χαρεί την παιδική και εφηβική του ηλικία. Κι όλα αυτά για ποιον λόγο;

Για το άλλο που γράφεις συμφωνώ απόλυτα. Δεν είναι όλοι τραλαλα. Υπάρχουν επίσης πολλοί αλλοι λόγοι, που μπορεί κάποιος να μην καταφέρει να αποκτήσει παιδί και να συνεχίσει να προσπαθεί, όχι όμως μετά τα 45. Μιλάω κι από δική μου εμπειρία εδώ.
Τα σχόλια μου τα έγραψα έχοντας κατα νου τον συγκεκριμένο, που έκανε αυτή τη συγκεκριμένη εξομολόγηση, η οποία απορρέει από έναν συγκεκριμένο τραλαλα τρόπο σκέψης.
Επειδή έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο μπορώ να σου πω ότι μεγάλο κομμάτι του κοινωνικού συνόλου έτσι ακριβώς σκέφτεται και λυπάμαι που το γράφω αλλά ο παρτακισμος και ο ο,τι-νανισμος έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο.
Τον αδερφο μου τον έχουν πχ. πλησιάσει 3 διαφορετικές γυναίκες άνω των 45, που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι θέλουν παιδί κι ας μην έχει πατέρα.