Σε αυτού του είδους τις "εξομολογησεις" σχολιάζω πάντα κυρίως γιατί από τη δική μου εμπειρία ως παιδί, που οι γονείς του το απέκτησαν σε μεγάλη ηλικία, μπορώ θεωρώ να γράψω πρακτικές συμβουλές.
Η εξ. αυτή γίνεται από άτομο που προφανώς δεν έχει καμία σχετική εμπειρία για το πόσες δυσκολίες μπορούν να εμφανιστούν όταν η μάνα κοντευει το 70 και το παιδι είναι σχεδόν ενήλικο. Δε θα μιλήσω για τα πρακτικα θέματα που ανακυπτουν καθημερινώς, αλλά για σοβαρά προβλήματα που θέτουν ένα παιδί στο περιθώριο, χωρίς αυτό να φταίει κυριολεκτικά σε τίποτα.
Σου έχω ένα νέο: η αγάπη, όσο μεγάλη κι αν είναι δεν φτάνει. Μετά τα 55 χρόνια ο άνθρωπος φθίνει και εμφανίζονται χίλια δυο προβλήματα, που εσύ επιλέγεις να αγνοήσεις είτε γιατί δεν έχεις ιδέα είτε γιατί το βλέπεις εγωιστικα.
Πολλές γυναίκες αλλά εξίσου και άντρες ( άντρες που όμως δεν αναλαμβάνουν- με εξαιρέσεις εδώ- την ανατροφή των παιδιών) είναι κυριολεκτικά ΤΡΑΛΑΛΑ μέχρι τα 40 τους και συμπεριφέρονται ως 15χρονα, που έχουν όλο το χρόνο του κόσμου μπροστά τους. Στα 45φευγσ του πιάνει η κρίση ηλικίας και θυμούνται ξαφνικά ότι δε θέλουν καριέρα (που εξάλλου δεν έκαναν και πότε στην Ελλαδιτσα), αλλά κουδουνισε το μητρικό/πατρικό φίλτρο μέσα τους, που τόσο καιρό ήταν ανύπαρκτο, αφού το "εγω" τους καταλάμβανε όλους τους χωρους/διαστάσεις. Όταν η μοναξιά χτυπάει λοιπόν σε αυτές τις ηλικίες κόκκινο θυμούνται ότι θέλουν παιδί, από καθαρά εγωιστικούς λόγους και πάλι.
Αν λοιπόν μέχρι τα 45 δεν είχες κανέναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αποκτήσεις παιδί μην το κάνεις στα γεράματα, γιατί θα βασανίσεις μια αθώα ψυχή για καθαρά εγωιστικούς λόγους.
Το παιδί θέλει γονείς που να είναι όχι μόνο θεωρητικά δίπλα του, αλλά τους έχει ανάγκη να του σταθούν έμπρακτα κι όχι το αντίθετο.
Αν εσύ που γράφεις την εξ. πιστεύεις ότι στα 70 σου θα είσαι όπως όταν ήσουν στα 25-30 σου περιμενε να φτάσεις εκεί και έλα να το ξαναπούμε. Έχεις πολύ δρόμο να διανυσεις ακόμη μέχρι την νηφαλιοτητα.