Καραβάν, γιατί βρε χριστιανη μου συνεχίζεις και το λιβανίζεις το θέμα; Έχουμε διαφορετική άποψη, αυτό είναι όλο.
Για να απαντήσω στο ερώτημα σου, ναι, έχω πει πράγματι κατά καιρούς ότι η υγεία είναι υπερεκτιμημενη, και θα εξακολουθησω να το λέω, με την εξής σκέψη: Ακούμε συχνά να λέγεται ότι "η υγεία είναι πάνω απ 'όλα", "πρώτα η υγεία" και άλλα παρόμοια, και εννοείται ότι όσοι τα λένε αυτά αναφέρονται στην σωματική υγεία, η ψυχική υγεία κάνει τζιζ. Όμως αυτοσκοπός δεν είναι για έναν άνθρωπο να είναι υγιής (εν. σωματικά) αλλά να είναι ευτυχισμένος. Η τόση σημασία που αποδίδεται στην υγεία θα ήταν δικαιολογημενη αν αυτή συνδεόταν με την ευτυχία τόσο στενά ώστε να αποτελούσε προϋπόθεση για την ευτυχία ή να αποτελούσε εγγύηση ευτυχίας. Τότε ναι, θα μπορούσα να δεχθώ αυτό το "πάνω απ'όλα η υγεία". Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι που αν και είναι απόλυτα υγιείς σωματικά είναι δυστυχισμένοι γιατί αντιμετωπίζουν ένα σωρό άλλα προβλήματα. Αντίστοιχα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αν και ταλαιπωρούνται από κάποιο πρόβλημα υγείας είναι μια χαρά ευτυχισμένοι.
Τα προβλήματα υγείας του γονιού, ενώ το παιδί είναι μικρό, είναι τελείως διαφορετικό ζήτημα. Ένα παιδί στο δημοτικό λ.χ. είναι εξαιρετικά ευάλωτο ψυχικά. Αφενός η προσωπικότητα του είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, αφετέρου δεν έχει ακόμη εμπειρία ζωής και ψυχικές δυνάμεις ώστε να μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις. Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας του γονιού μπορεί να το ταλαιπωρήσει ή ακόμη και να το σημαδεύσει ψυχολογικά, όσο και αν προσπαθήσουν οι γονείς να το προστατεύσουν. Ακόμη και αν δεν του αποκαλύψουν τίποτα που λέει ο λόγος, το παιδί κάτι θα ακούσει κατά λάθος, κάτι θα δει, θα παρατηρήσει διάφορες στη συμπεριφορά και στην ψυχολογία των γονιών. Τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ'όσα νομίζουμε. Έτσι το παιδί μπορεί να στερηθεί πχ τον γονιό λόγω νοσηλείας για κάποιο χρονικό διάστημα, θα έχει φόβο και ανασφάλεια ότι ο γονιός μπορεί να πεθάνει και να μείνει χωρίς αυτόν, νιώθει ψυχική πίεση βλέποντας τον γονιό να ταλαιπωρείται. Πολύ πιθανόν να χρειαστεί να θυσιάσει ένα κομμάτι της παιδικής ηλικίας, την παιδική ανεμελιά, αν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας χτυπήσει το σπίτι του. Είναι παράλογο κάτι απ'όλα αυτά που λέω;
Αν όλα αυτά συμβούν λόγω μιας μεγάλης ατυχίας, πχ λόγω καρκίνου ή ατυχήματος που ανέφερες, τότε δεν μπορεί να γίνει κάτι. (Αν και ακόμη για τον καρκίνο που ανέφερες, υπάρχουν μορφές καρκίνου, πχ του μαστού, ο πιο συχνός δηλαδή στις γυναίκες, που επίσης ο κίνδυνος εμφάνισής του αυξάνεται με τα χρόνια.).Δεν έχει κάποια ευθύνη ο γονιός, ούτε έχει κάνει κάτι λάθος. Δυστυχώς και η ατυχία είναι μέσα στη ζωή.
Είναι όμως εγωιστικό ένας άνθρωπος να αποφασίζει να κάνει παιδί σε μεγάλη ηλικία, για εμένα όριο είναι τα 40, γνωρίζοντας αφενός μεν ότι οι αντοχές του είναι περιορισμένες, αφετέρου ότι οι πιθανότητες να εμφανίσει προβλήματα υγείας αυξάνονται. Είναι εγωκεντρικο βρε παιδί μου, και δεν έχει καμία σημασία αν το παιδί που γεννιέται μετά τα 40 είναι το πρώτο, το δεύτερο η το τέταρτο. Ούτε έχει σημασία ο λόγος για τον οποίο το παιδί δεν ήρθε νωρίτερα. Μπορεί να υπήρχαν ακόμη και βιολογικοί παράγοντες που δεν επέτρεπαν την απόκτηση παιδιού. Τι να γίνει, υπάρχουν και αυτά στη ζωή; Ατυχία; Ατυχία. Το παιδί όμως έχει σημασία, όχι ο υποψήφιος γονιός.
Σκέψου έναν γονιό που κάνει παιδί στα 42 και στα 52, ενώ δηλαδή το παιδί είναι ακόμη 10 χρονών, παθαίνει έμφραγμα ή εγκεφαλικό ή το οτιδήποτε. Πώς θα νιώσει το παιδί, τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στην ψυχοσύνθεση του; Και εν τέλει μπορεί ο γονιός να μεγαλώσει μια χαρά παιδί, και σωστά να το διαπαιδαγωγησει και τα πάντα. Και μόνο που μπαίνει στη διαδικασία να κάνει παιδί ενώ τα ξέρει όλα αυτά, κατά τη δική μου άποψη η επιλογή και η απόφασή του είναι λανθασμένη και είναι απόρροια εγωισμού και επιπολαιοτητας. Για να είμαι ειλικρινής δεν βλέπω κάποιο ευγενές κίνητρο πίσω από αυτήν την επιλογή. Γιατί αν ήθελε απλώς να διοχετεύσει την αγάπη και την στοργή που έχει μέσα του, κάτι που το σέβομαι απόλυτα, υπήρχαν και άλλες λύσεις. Αλλά όχι, βλέπεις ζευγάρια που προσπαθούν και ξαναπροσπαθουν και ξαναπροσπαθουν να κάνουν παιδί, και για διάφορους λόγους δεν τα καταφέρνουν, και ενώ έχουν περάσει τα 40 συνεχίζουν την προσπάθεια αντί να προσφέρουν αγάπη και θαλπωρή σε ένα παιδί που ζει σε ορφανοτροφειο. Τόσος καημός να διαιωνίσουν το dna τους; Νιώθουν ότι με την υιοθεσία δεν θα θεωρούνται το ίδιο επιτυχημένοι; Τι απ'όλα αυτά συμβαίνει δεν ξέρω.
Πάντως πραγματικά απορώ πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που, σαν Κωστοπουλος στη θέση του Κωστοπουλου, έχει δημιουργήσει ολόκληρη λίστα με πράγματα που πρέπει να έχει κάνει κανείς στη ζωή του σε κάθε ηλικία, αντιδρά τόσο έντονα ως προς το πλαφόν στην ηλικία απόκτησης παιδιού που στην τελική συνδέεται με την ευημερία του ίδιου του παιδιού.

Σχολιάζει ο/η