Μύκονος: Συνελήφθη αεροπειρατής πτήσης της ΤWA μετά από 34 χρόνια

Μύκονος: Συνελήφθη αεροπειρατής πτήσης της ΤWA μετά από 34 χρόνια Facebook Twitter
9

Στα χέρια των αρχών έπεσε μετά από δεκαετίες αεροπειρατής. Ο άντρας που συνελήφθη στη Μύκονο πρωταγωνίστησε στην αεροπειρατεία της πτήσης 847 της TWA που εκτελούσε το Αθήνα – Ρώμη, το 1985.

Μετά από 34 χρόνια, εντοπίστηκε και συνελήφθη στη Μύκονο ένας 65χρονος που φέρεται να εμπλέκεται στην υπόθεση αεροπειρατείας της πτήσης 847 της TWA, το 1985.

Σύμφωνα με σημερινή ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. ο 65χρονος εντοπίσθηκε το απόγευμα της Πέμπτης (19 Σεπτεμβρίου) στη Μύκονο.

«Τα στοιχεία του οποίου αναφέρονται σε εκκρεμές ευρωπαϊκό διωκτικό έγγραφο των γερμανικών Αρχών για αδικήματα περί τρομοκρατίας και συγκεκριμένα για υπόθεση αεροπειρατείας και απαγωγής τα έτη 1985 και 1987», αναφέρει η ΕΛ.ΑΣ.

Ο άνδρας οδηγήθηκε την Παρασκευή στον Εισαγγελέα Εφετών Αιγαίου, ο οποίος παρήγγειλε την προσωρινή σύλληψη και κράτησή του.

Σύμφωνα με το protothema.gr πρόκειται για 65χρονο Λιβανέζο που είχε εμπλακεί στην υπόθεση αεροπειρατείας της TWA, το 1985.

Η αεροπειρατεία του 1985

Στις 14 Ιουνίου 1985, Λιβανέζοι που πιθανότατα είχαν σχέση με τη Χεζμπλάχ, έκαναν αεροπειρατεία στην πτήση 847 της TWA που πετούσε από την Αθήνα στη Ρώμη, Ιταλία. Οι αεροπειρατές πρώτα κατηύθυναν το αεροσκάφος στη Βηρυτό όπου μερικοί επιβάτες ελευθερώθηκαν σαν ανταλλαγή για τον εφοδιασμό του αεροσκάφους με καύσιμα.

Ακόλουθα το αεροσκάφος απογειώθηκε με προορισμό την Αλγερία όπου περισσότεροι επιβάτες απελευθερώθηκαν πριν το αεροσκάφος επιστρέψει στη Βηρυτό.

Στη Βηρυτό, οι τρομοκράτες εντόπισαν έναν δύτη του Αμερικανικού Ναυτικού, τον Ρόμπερτ Στέθεμ. Οι τρομοκράτες ξυλοκόπησαν και πυροβόλησαν τον Στέθεμ πετώντας το πτώμα του στον αεροδιάδρομο. 12 ακόμη ένοπλοι επιβιβάστηκαν στο αεροσκάφος πριν επιστρέψει στην Αλγερία όπου απελευθερώθηκαν 65 ακόμη επιβάτες.

Τελικά το αεροσκάφος επέστρεψε πάλι στη Βηρυτό όπου παρέμεινε μέχρι τις 30 Ιουνίου οπότε οι υπόλοιποι όμηροι μεταφέρθηκαν με οχήματα στη Συρία. Στη Συρία επιβιβάστηκαν σε αεροσκάφος της Αεροπορίας των ΗΠΑ και μεταφέρθηκαν στη Δυτική Γερμανία. Μεταξύ των τρομοκρατών αυτής της επίθεσης περιλαμβάνονται ο Αλί Άτγουα, ο Χασάν Ιζ-αλ-Ντίν, ο Μωχάμετ Αλί Χαμαντέϊ και αρκετοί άλλοι.

Στο αεροπλάνο υπήρχαν 145 επιβάτες και 8 μέλη του πληρώματος. Οι περισσότεροι ήταν Αμερικάνοι, αλλά και 15 Έλληνες. Ανάμεσα τους βρισκόταν και ο τραγουδιστής Ντέμης Ρούσσος.

 
Ελλάδα
9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια
Πάντως αυτή η υπόθεση στοίχισε στην Ελλάδα άνευ λόγου και αιτίας (πέραν από τις φαντασιώσεις αριστερών και Πασοκτζήδων) πάρα πολλά: μετά την ταξιδιωτική οδηγία του Ρέηγκαν κάναμε να ξανδούμε Αμερικανό τουρίστα πάνω από 10 χρόνια. Άρχισαν ξανά να μας επισκέπτονται μαζικά στα τέλη του ‘90.
Μπορεί κανείς να με πληροφορήσει εάν η αεροπειρατεία ανήκει στα ελάχιστα εγκλήματα που εξαιρούνται από την 20ετή παραγραφή (π.χ. εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εθνοκάθαρση, κλπ);Γιατί, ειδάλλως, ακόμα κι αν είναι αυτός ο διαπράξας τον φόνο κατά την αεροπειρατεία, δεν μπορεί να διωχθεί :"για αδικήματα περί τρομοκρατίας και συγκεκριμένα για υπόθεση αεροπειρατείας και απαγωγής τα έτη 1985 και 1987 Πηγή: www.lifo.gr"δηλαδή 32 χρόνια μετά
Έχεις δίκιο, προέκυψε ως πρόβλημα στην δίκη της 17Ν. Απαράδεκτο. (Δεν έχεις παρά να δεις τι ισχύει διεθνώς, ακόμα και σε κάποιες προοδευτικές σκανδιναβικές χώρες όπως η Νορβηγία δεν παραγράφεται. Στην πολύ προοδευτική Γερμανία είναι 30 χρόνια—πάλι πολύ μικρό διάστημα κατά την γνώμη μου).
Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε βίαιες συμμορίες ανηλίκων, επίσης η αστυνομία έχει καλές επιδόσεις στην εξιχνίαση φόνων. Πάντως θα έπρεπε να εξαιρούνται από την παραγραφή οι δολοφονίες που δίνονται από τρομοκρατικές οργανώσεις—όπου ο ίδιος ο σκοπός της οργάνωσης στην ουσία είναι η διάπραξη φόνων που να μην εξιχνιάζονται εύκολα.
Προς Aston Heston IIIΟταν ήμασταν νέοι φοιτητές νομικές η θεσμός της παραγραφής μας είχε ξενίσει και εμάς ιδιαίτερα. Ομως, οι καθηγητές μας εξήγησαν ότι, στις σύγχρονες κοινωνίες, ο σκοπός του νόμου και του σωφρονιστικού συστήματος δεν είναι τόσο η εκδίκηση, οσο ο σωφρονισμός. Ετσι, ακόμα και ένας φονιάς που δεν διαπράττει αλλη αξιόποινη πράξη (άρα συμμορφώνεται πλέον με τους νόμους, πράγμα όχι πολύ συχνό βέβαια)θα μείνει ατιμώρητος εάν δεν έχει συλληφθεί επί εικοσαετία. Αυτή η στάση του νόμου υπαγορεύεται και από πρακτικούς λόγους επίσης: μετά από 20 χρόνια, τι πειστήρια έχουν διατηρηθεί ; και τι αξιοπιστία έχει μια μαρτυρική κατάθεση ; (δεν είναι καν αυτονόητο ότι οι μάρτυρες θα ζουν ή ότι δεν θα έχει εξασθενίσει η μνήμη τους λόγω προχωρημένης ηλικίας)
Ευχαριστώ για την απάντησή σου Μαύρε Γάτε. Συμφωνώ απόλυτα πως ο σωφρονισμός είναι το ζητούμενο, και όχι η εκδίκηση. Το θέμα είναι πως αν δεν συλληφθεί ο δολοφόνος, δεν θα μάθουμε ποτέ κατά πόσο έχει προβεί και σε άλλες αξιόποινες πράξεις ή όχι, και αν έχει συμμορφωθεί με τον νόμο, έστω και κατόπιν εορτής, όπως περιγράφεις. Επίσης μέρος της απονομής δικαιοσύνης είναι και η δυνατότητα να μάθουν οι συγγενείς και οι αγαπημένοι του θύματος τι τού συνέβη, και ποιός ευθύνεται για τον θάνατο του. Η αλήθεια είναι πολύ σημαντική όταν έχεις χάσει βίαια κάποιον δικό σου. Η ιατροδικαστική επιστήμη συνεχώς εξελίσσεται τεχνικά (παράλληλα με τους επιμέρους επιστημονικούς κλάδους που την συναποτελούν). Στην Αμερική κάθε τόσο μαθαίνουμε πως εξιχνιάστηκαν υποθέσεις ακόμα και 40-50 χρόνια μετά, χάρη σε νέες τεχνολογίες της γενετικής και της μοριακής βιολογίας πχ. Εάν είχε παραγραφεί το έγκλημα κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί μετά την πάροδο της εικοσαετίας. Επίσης πολύ συχνά, σε υποθέσεις βιασμών μετά φόνου, έχει βρεθεί πως ο δράστης έχει κάνει σωρεία τέτοιων εγκλημάτων, όποτε το να μπορεί να τιμωρηθεί έστω και για ένα τέτοιο έγκλημα (δεδομένου πόσο δύσκολο είναι συχνά να δέσει μια τέτοια υπόθεση), όσο παλιά και να έγινε, έχει μεγάλη αξία. Είχαμε και στην Ελλάδα πρόσφατα τέτοιου τύπου εγκλήματα, καλό θα ήταν να υπάρχουν πολύ πιο σοβαρές τιμωρίες για τον φόνο ειδικά, καθώς και μη δυνατότητα παραγραφής.
Απο εκεί και πέρα, οι πρακτικές παράμετροι στις οποίες αναφέρεσαι (εξασθένιση μνήμης κλπ), θα πρέπει σίγουρα να ληφθούν υπόψιν στην δίκη. Η δίκη όμως θα πρέπει πρώτα να γίνει. Δεν μπορεί ο νομοθέτης να αποφασίζει a priori λέγοντας «έλα μωρέ, και ποιος θυμάται μετά 20 χρόνια, δε βαριέσαι, ας παραγραφεί». Υπάρχουν και περιπτώσεις που τα αποδεικτικά στοιχεία δεν έχουν να κάνουν με μαρτυρίες πχ.