Οι κοσμικές αναμνήσεις μιας βυζαντινολόγου

Οι κοσμικές αναμνήσεις μιας βυζαντινολόγου Facebook Twitter
H Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (K), βυζαντινολόγος ιστορικός και Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, κατά τη διάρκεια της τελετής αναγόρευσής της σε επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ), Αθήνα Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΕΣΙΔΗΣ
22

Δεν καταλαβαίνω το νόημα του «αυτοβιογραφικού» βιβλίου της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ «Μιά ζωή χωρίς άλλοθι, όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο». 

 

Πρώτα από όλα, δεν είναι αφήγηση μιας ζωής, αλλά 30 σκόρπια επεισόδια, ατέχνως συγκολλημμένα. Μέσος όρος επεισοδίου: μιάμιση αραιογραμμένη σελίδα με οφθαλμό γράμματος 14. Αυτό δεν είναι αφήγηση ζωής μιας 91χρονης, αλλά τρέιλερ επιλεκτικής αμνησίας.

 

Δεύτερον, δεν έχει ίχνος πνευματικότητας, αν και παραδίδεται από έναν πνευματικό άνθρωπο (δύο, αν βάλουμε και τον κ. Μπασκόζο).

 

Τρίτον, βρίθει από name dropping, ολίγον κουτσομπολίστικο και αρκετά γλειψιματίστικο, κυρίως για τους πλούσιους και ισχυρούς της Ελλάδας. 

Το όλον θα ήταν ένα πρώτης τάξεως ανάγνωσμα σε μια κυριακάτικη εφημερίδα (ιδίως με τον πακτωλό αναμνηστικών φωτογραφιών της αφηγήτριας που θυμίζει φωτορομάντσο) -σίγουρα πάντως δεν είναι βιβλίο αντάξιο της πρώτης γυναίκας που διετέλεσε Πρόεδρος του Μπομπούρ και καγκελλάριος όλων των πανεπιστημίων του Παρισιού.

 

Η κυρία Αρβελέρ ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι άνθρωπος που της αρέσει πολύ η δημοσιότητα. Είμαι ένας από τους εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) δημοσιογράφους που την έχουν συναντήσει. Το 1985 στον Πόρο, για το περιοδικό Τέταρτο. 

 

Το βλέμμα της έχει κάτι από γεράκι, αλλά η φωνή της είναι ζεστή και καταδεκτική - έχει μεγάλο χάρισμα επικοινωνίας. Αυτό της επιτρέπει να λέει τις «σοφές» γενικότητες που όλοι θέλουν ν' ακούσουν. Ακόμα κι όταν δείχνει να νουθετεί, κατά βάθος δεν ενοχλεί κανέναν και τίποτα. 

 

Για τον μόνο που ευθέως εκφράζεται αρνητικά στο βιβλίο είναι ο Βαρουφάκης. Ίσως επειδή δεν είναι πλέον υπουργός. Διότι ένα απλό search στη φωτοθήκη του ΑΠΕ την εμφανίζει αγκαλιά με όλους τους εκάστοτε υπουργούς - ακόμη κι εκείνους που αργότερα οδηγήθηκαν στη φυλακή.

 

Τότε νόμιζα ότι ξεκλειδώνω ένα ιερό τέρας. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, σοκαρίστηκα με το πόσες φορές επανέλαβε την ίδια κασέτα με όσα μού είχε πει, περί ελληνισμού, γηρατειών, εξουσίας, έρωτα κλπ.  Συνεντεύξεις να φαν κι οι κότες— από την Τράπεζα της Ελλάδας μέχρι τα μπλογκ κοσμικών κυριών που νομίζουν ότι η σοφία της κυρίας Αρβελέρ πάει σετ με τα Van Cleef & Arpels τους.

 

Οι κοσμικές αναμνήσεις μιας βυζαντινολόγου Facebook Twitter
Ο Γιώργος Νταλάρας (Α) χαιρετάει την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Δ) σε συνάντηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Βενιζέλου με ανθρώπους της Επιστήμης και του Πολιτισμού στο Μουσείο Μπενάκη, την Τετάρτη 04 Απριλίου 2012. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ

 

Η διολίσθηση της κυρίας Αρβελέρ προς μια υπεράνω κοσμικότητα δεν είναι καινούρια. Ανέκαθεν την είλκυαν οι ισχυροί. Και δεν το κρύβει.Το πιο αποκαλυπτικό «κεφάλαιο» του βιβλίου της αφορά, στο  ότι εθελοντικά, έγινε βοηθός και γραμματέας της Φρειδερίκης, την οποία περιγράφει σχεδόν με συμπάθεια, ως ένα δυναμικό «περίεργο ον», κάπως παρεξηγημένο. 

 

Στη λίστα του απολίτικου εικονοστασίου της, με θερμότατα λόγια, παρελαύνουν ο Σπύρος Λάτσης, ο Νίκος Κούρκουλος, η Μαριάννα Λάτση (και η μητέρα της), η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, ο Χρήστος Λαμπράκης και όλο του το σόι, η Ρόδη Κράτσα (!), η Ειρηνούλα Νταϊφά και δεκάδες άλλες καλά παιδιά, παρεξηγημένα, που κάνουν αγαθοεργίες, χορηγίες, λεύκανση οδόντων κ.λπ. και προσγειώθηκαν στον πλανήτη Ελλάδα, χωρίς παρελθόν.

 

Με τόση στρεψοδικία, με τόσο βιογραφικό μπότοξ, η αγαπητή Βυζαντινολόγος θα ήταν ιδανική και για πρόεδρος του Ekali Club, μετά τη Σορβόνη. «Όλες μου οι φίλες μένουν στην Εκάλη… Κι εγω είμαι 91 χρονών, μπορώ να λέω ό,τι θέλω», λέει κάποια στιγμή.

 

Πάντα έλεγε αυτό που ήθελε η κ. Αρβελέρ. Και σιωπούσε όταν την συνέφερε. Και πάντα οι ισχυροί την είλκυαν. Διότι δρα πολιτικά, όχι επιστημονικά, πλέον.

Αναρρωτιέμαι όμως, τι ανάγκη τους έχει; Είναι φτασμένη, έχει καλό όνομα, είναι έξω από τα βάσανα της καριέρας. Όλοι οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για να πει και να δείξει κάτι σοβαρό και ειλικρινές.

 

Όσοι εντρυφούν στην Ιστορία, υποτίθεται κάτι διδάσκονται από τα παιχνίδια της μοίρας και το ανθρώπινο σφαγείο- βλέπουν βαθύτερα τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή. Κι αυτό διαποτίζει τα λόγια τους.Τον τόνο της φωνής τους.

 

Στην «αφήγηση της ζωής της», η κυρία Αρβελέρ κατάφερε να γίνει πιο επιδερμική κι απ’ την Ελένη Βλάχου στα «Στιγμιότυπα». Ακόμα και το αναρριχητικόν έπος της Γιάννας Αγγελοπούλου έχει στιγμές πνευματικότερες.

 

Tελευταίο, αλλά όχι έσχατο πρόβλημα: Η απομαγνητοφώνηση του λόγου της, προκειμένου να κρατήσει την προφορικότητα (;), είναι στεγνή και άχαρη παρουσιάζοντας συχνά χάσματα, επαναλήψεις και ασυνταξίες. 

 

Διαβάζεται βέβαια μονορούφι, αλλά από ένα μάλλον κίτρινο ενδιαφέρον.

 

___________________

 

Μια ζωή χωρίς άλλοθι
Όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο
Συγγραφέας: Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
Επιμέλεια: Γιάννης Ν. Μπασκόζος
ISBN: 978-618-03-1333-8
Σελίδες: 168
Ημερομηνία Έκδοσης: 07/12/2017

22

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντον Ντελίλο: «Άνθρωπος σε πτώση»

Το πίσω ράφι / «Άνθρωπος σε πτώση»: Το ρεαλιστικό έργο ενός από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής

Ο πολυβραβευμένος Ντον Ντελίλο γράφει για την ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Αντώνης Καραμπατζός: Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση

The Book Lovers / Αντώνης Καραμπατζός: «Με έλκει ο μυθιστορηματικός κόσμος του Καραγάτση»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον καθηγητή Αστικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνη Καραμπατζό για το πώς το έργο του Τζότζεφ Κόνραντ, του Φίλιπ Ρόθ ή η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη ανοίγουν δρόμους στο συναίσθημα, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ιστορία.
THE LIFO TEAM
Ο θάνατος τής πήγαινε πολύ

Βιβλίο / Κάντι Ντάρλινγκ: Η συγκινητική ιστορία του τρανς ειδώλου και μούσας του Άντι Γουόρχολ

Η Κάντι Ντάρλινγκ προκαλούσε ανέκαθεν συμπάθεια και θαυμασμό, όχι τόσο για τα επιτεύγματά της στη σκηνή και τη μεγάλη οθόνη, όσο για την ομορφιά και την εύθραυστη αύρα της.
THE LIFO TEAM
Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

The Happy Reader / Η Gen Z αγαπάει τη γιαγιά που πλέκει στο πανηγύρι του χωριού

Η Γενιά Ζ γράφει και διαβάζει, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα. Βιογραφίες, ταξιδιωτικοί οδηγοί και υγεία οδηγούν τους Ευρωπαίους στα βιβλιοπωλεία. Οι γιοι του Μάρκες, Ροδρίγκο και Γκονζάλες, απολογούνται για το δικαίωμά τους στο έργο του πατέρα τους. Εκδοτικό γεγονός, η μετάφραση του πρώτου μυθιστορήματος του Τζέιμς Μπόλντουιν.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
«Teatro Grottesco»: Η γοτθική σκηνή της ζοφερής απελπισίας

Βιβλίο / «Teatro Grottesco»: Mια συλλογή σκοτεινών διηγημάτων από έναν μετρ του τρόμου

Κάποιοι ίσως τον γνωρίζουν από την πρώτη (και καλύτερη) σεζόν του «True Detective». Η βουτιά στις πλέον σκοτεινές πτυχές της υπαρξιακής φιλοσοφίας, η άκρως ζοφερή ατμόσφαιρα, η εικονοποιία που φλερτάρει με τη γοτθική αισθητική είναι χαρακτηριστικά του έργου του Τόμας Λιγκότι, η απουσία του οποίου από την ελληνική αγορά είναι τρανταχτή.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΤΣΑΠΡΑΪ́ΛΗΣ
Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

The Book Lovers / Ακύλλας Καραζήσης: «Μου αρέσει η λογοτεχνία του Θανάση Βαλτινού γιατί δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι ψέμα»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Ακύλλα Καραζήση για την αναγνωστική διαδρομή του, που ξεκινάει από τον «Τομ Σόγερ» και τη Θεσσαλονίκη, περνάει από τον ρομαντικό κόσμο της Χαϊδελβέργης και φτάνει στην Αθήνα του θεάτρου και των κειμένων.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Βιβλίο / Ιωάννα Τσιβάκου: «Δεν έχει χρόνο ο σημερινός άνθρωπος να γνωρίσει τον άλλον κι εδώ βρίσκεται η δυστυχία του»

Η συγγραφέας και ομότιμη καθηγήτρια Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου μιλά για την εποχή μας, τον χώρο της εκπαίδευσης και την ταυτότητα του νεοέλληνα.   
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Βιβλίο / «Η άνοδος της δεξιάς συνδέεται με τις αποτυχίες της αριστεράς»

Ο Ντόναλντ Σασούν, ομότιμος καθηγητής Συγκριτικής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου και άλλοτε στενός φίλος, συνεργάτης και επιμελητής των βιβλίων του Έρικ Χoμπσμπάουμ, μιλά στη LiFO.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Βιβλίο / Η Κάλλας δεν ήταν τραγική φιγούρα και δεν εγκατέλειψε την καριέρα της για τον Ωνάση

Η συγγραφέας του βιβλίου “Diva”, Ντέζι Γκούντγουιν, τονίζει με άρθρο της στον Guardian ότι το να χαρακτηρίζει κανείς τη ζωή της κορυφαίας τραγουδίστριας τραγική, σημαίνει ότι την αδικεί κατάφωρα.
THE LIFO TEAM
Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Βιβλίο / Η Θήβα που δεν ξέρουμε

Ο Βρετανός ιστορικός Πολ Κάρτλετζ αποκαθιστά την ιστορική πόλη της αρχαιότητας που αντιμετώπιζαν υπεροπτικά οι Αθηναίοι. Δείχνει πώς τα θηβαϊκά θέματα επιβιώνουν στη σύγχρονη τέχνη, γράφει για τον Επαμεινώνδα που είχε έναν μόνο τραχύ μανδύα, παρουσιάζει την κοινωνία που δημιουργεί τον Ιερό Λόχο, ένα στρατιωτικό σώμα που αποτελείται αποκλειστικά από εραστές και ερώμενους.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ

σχόλια

13 σχόλια
Το βιβλίο το έχω διαβάσει και σίγουρα είναι μιά καταγραφή μιάς διήγησης με "σαμπανιζέ" διάθεση και κέφι γιά ζωή, από έναν άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη από "άλλοθι".Και βέβαια μου έκαναν εντύπωση οι αναφορές στην Βασίλισσα Φρειδερίκη και στον Δ.Λαμπράκη, αν μη τι άλλο από πρώτο χέρι και πάντως ποστ μόρτεμ, όσον αφορά την φυσική τους παρουσία όσο και την επιρροή τους.Αυτό που αποσιωπάται εδώ είναι οι πολλές αναφορές της διήγησης, στον Μάη του ΄68 και οι ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις της παλιάς Επονίτισσας και φρέσκιας (1967) καθηγήτριας της Σορβόννης.Επιτέλους ας αφήσομε τον καθένα (στα 91 του ή αλλιώς ) να "λέει ότι θέλει".Και ναι, διαβάζεται μονορούφι.
Κύριε Τσαγκαρουσιάνε,Πολύ ωραία όσα λέτε, αλλά θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω σε ένα σημείο. Γράφετε:"...λέει τις «σοφές» γενικότητες που όλοι θέλουν ν' ακούσουν. Ακόμα κι όταν δείχνει να νουθετεί, κατά βάθος δεν ενοχλεί κανέναν και τίποτα".Εσείς ενοχληθήκατε, έτσι δεν είναι;Μία γυναίκα με αυτές τις λαϊκες, αριστερές καταβολές που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, τις σπάνιες πλέον για ζώντες εμπειρίες από τον πόλεμο και την αντιστασιακή δράση με κίνδυνο ζωής αφηγείται τη ζωή της περιγράφοντας τον συγχρωτισμό της με τους πλούσιους και ισχυρούς, ακόμη και την Φρειδερική "σχεδόν με συμπάθεια" καθώς λέτε. Και πιστεύετε πραγματικά πως δεν γνωρίζει, ως πονηρή αλεπού με γερακίσιο βλέμμα, το μέγεθος του σκανδάλου και το υπαρξιακό άγχος που θα προκαλέσει σε όσους στέριωσαν εφ´όρου ζωής τον αυτοσεβασμό τους σε μια ταυτότητα "αριστερού" καθαρά περιχαρακωμένη; (ορισμένοι μάλιστα από αυτούς νομίζω πως ζουν και διπλή ζωή, καθώς τρώνε στα καλά εστιατόρια, αλλά μιλούν με όρους πάλης των τάξεων, παραπέμπουν στον Φουκώ και ειρωνεύονται τον "κοκό"...)
Μα την απάντηση στο ύφος της κριτικής τη δίνει ο ίδιος ο κος Τσαγκαρουσιανος: "διότι δρα πολιτικά κι όχι επιστημονικά πλέον".Η πολιτική της στάση είναι που πρέπει να τιμωρηθεί. Της ενωτικής, τόσο με την Ευρώπη όσο και με το παρελθόν μας.Οι Λουκάδες Νοταράδες δεν λείψανε ποτέ στο ρωμαίηκο: "κρειττότερόν εστιν ιδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν". Απλά και το τέλος τους είναι γνωστό.Γι αυτό και τα τόσα θετικά σχόλια από ανθρώπους που δεν διαβάζουν Αρβελέρ. Η εμφύλια σύρραξη πάντα έχει οπαδούς.
Ενώ θα έπρεπε να είναι στην ουρά του συσσιτίου του δήμου Αθηναίων;Αριστοτέλης, Ντα Βίντσι, Κόντογλου, Πλάτωνας, Μιχαήλ Άγγελος, Μοτσαρτ, Σοφοκλής όλοι σιτιστηκαν "στις αυλές της εξουσίας".Οι διάφορα αυτών από εσένα κι εμένα είναι ότι αυτοί, ως πραγματικά μεγάλοι, θα μείνουν στην ιστορία ενώ εγώ κι εσύ απλά θα τρώμε στις αυλές της εξουσίας και θα κάνουμε μπάκα.
Είμεθα άξιοι της μοίρας μας.Όταν ακυρώνουμε την Αρβελέρ διότι είναι πιο δημοσιοσχετιστρια από τα γούστα μας και όταν θεωρούμε ότι προσφορά στον ελληνισμό είναι το τι θα πει σε ένα τηλεοπτικό πάνελ και όχι το ακαδημαϊκό της έργο τότε είναι σα να λέμε τον Μιχαήλ Ψελλό αυλοκόλακα και να τον πετάμε στη θάλασσα.Μόνο αριστεροτροπη εμπάθεια και μάλιστα σε προσωπικό επίπεδο μπορώ να δω σε μια τόσο κοντόφθαλμη κριτική.Είναι μυστικό ότι για να γίνεις πρόεδρος των πανεπιστημίων πρέπει να τα έχεις καλά με όλες τις αρχές; Είναι μυστικό ότι για να ξεχωρίσεις οι δημόσιες σχέσεις είναι σημαντικές;Ας κατηγορήσουμε και τον Πλήθωνα τον Γεμιστό ότι τα πήγαινα πιο καλά από αυτό που θέλαν οι παλαμιστες με την αυλή. Ημαρτον με την ελλαδίτικη μικρονοϊκοτητα.Κάποιο σχόλιο προς υπεράσπιση της μεγάλης αυτής Ελληνίδας πρέπει να δημοσιευθεί. Δεν μπορεί να γκρεμίζουμε άκριτα κι αβίαστα.Η Αρβελέρ χρόνια τώρα μιλά για το ρωμαίηκο. Αυτό είναι που ενοχλεί κατά βάθος. Η μνήμη.
Μήπως ξέρει κανείς να μας πει ειλικρινά και με αποδείξεις, τι έχει προσφέρει η Αρβελέρ στην Ελλάδα;Εγώ ξέρω σίγουρα ότι η Ελλάδα πρόσφερε περισσότερα στην Αρβελέρ.
Η Αρβελέρ έχει κάνει τους νεοέλληνες να καταλάβουν ότι το Βυζάντιο είναι πιο κοντινό παρελθόν τους από ότι η Σπάρτη κι η Αθήνα.Δεν ξέρω τι περιμένει ο κόσμος. Να πηδήξει μέσα από αναμμένα στεφάνια;Απλά πληρώνει το ναι της...Άλλο κριτική άλλο ισοπέδωση.
Από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Ελληνισμού ήταν το Βυζάντιο. Αυτό ακριβώς έκανε. Να καταστρέψει κάθε τι που θύμιζε την Αρχαία Ελλάδα καταστρεφοντας ή δίνοντας το δικαίωμα σε άλλους να καταστρέψουν όλους τους αρχαιοελληνικούς ναούς χτίζοντας από πάνω τους εκκλησίες. Ούτε οι Τούρκοι τέτοια μανία. Σήμερα οι εκατομμύρια τουρίστες όμως έρχονται στην Ελλάδα για τον αρχαία μας κτίσματα (ότι απέμεινε) και όχι για το Βυζάντιο που βρίσκεται σε άλλη πλέον χώρα. Προτιμούσα λοιπόν να είμαι πιο κοντά στην Αρχαία Ελλάδα παρά στο τυραννικό Βυζάντιο. Για αυτό προσωπικά επιμένω ότι το έργο της Αρβελέρ εμένα με αφήνει αδιάφορο, και για την ακρίβεια με θυμώνει κιόλας.
Α. Το τι προτιμάμε από τι τι ισχύει ανάγεται στη σφαίρα του φαντασιακού, όχι του πραγματικού.Β. Η βυζαντινή μας κοιτίδα είναι η Πόλη. Αν θεωρούμε ομως ότι το Άγιον Όρος, η Μορφοκκλησια στο Γαλάτσι, ο Άγιος Δημήτριος στη Θεσσαλονίκη είναι ανάξια επίσκεψης ειναι δικο μας πρόβλημα διαχείρισης της πνευματικής μας ιδιοκτησίας.Έχουμε πρόβλημα αυτοεκτίμησης..Γ. Το ότι σας αφήνει το έργο της αδιάφορο είναι σαφές καθώς είναι σαφές ότι δεν το γνωρίζετε πόσω δε μάλλον κατανοείτε.Δ. Η μεταστροφή που συνέβη επί Μ. Κωνσταντίνου έφερε κοσμοϊστορικές αλλαγές. Δημιούργησε μια χιλιόχρονη αυτοκρατορία που μιλούσε και έγραφε ελληνικά, που από τους Κομνηνους και μετά είχε απόλυτη επίγνωση της ελληνικότητας της, που στα μοναστήρια της διέσωσε τα κείμενα των αρχαίων, που αντιστάθηκε στις ασιατικές ορδές για αιώνες φυλαττοντας Θερμοπύλες μέσα στους αιώνες.Αν ο ελληνισμός για εσάς είναι απο το 500 πΧ μέχρι το 300μΧ τον έχετε μικρύνει επικίνδυνα.Ε. Η αρχαιοελληνική ταυτότητα του νεοελληνικού κράτους ήταν μια επιλογή των Βαβαρων: αυτό ξέρανε οι άνθρωποι, για αυτούς ο πολιτισμός της Πόλης ήταν πολιτισμός αιρετικων. Είμαι σίγουρος ότι εσάς σας έχουν μουτζωσει ή έχετε μουτζωσει, έχετε κάποιο φίλο ή συγγενή με όνομα Κωνσταντίνος, κάνετε -μέρες που είναι- δώρο κάποιο ματοχαντρο για γούρι.Μην μισείτε αυτό που είστε. Αγαπήστε το κι όλα θα πάνε καλύτερα. Χρόνια πολλά.
Τελικά στο χώρο του Διαδικτύου μπορείς να αποδομήσεις ακόμα και την κυρία Αρβελέρ. Διαφωνώ κάθετα με τη συγκεκριμένη κριτική. Και το βιβλίο το έχω διαβάσει, όπως και άλλα της βιβλία. Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι ένας άνθρωπος που όλη του τη ζωή διδάσκει και συγγράφει συγγράμματα και εκπονεί διατριβές, ενώ διοικεί και Πανεπιστήμια (με κεφάλαιο "Π", όχι τις ελληνικές χαβούζες), ήθελε να καταθέσει και κάποιες εμπειρίες από και τόσο σχετικές με την ακαδημαϊκή πορεία, αλλά με την προσωπική; Εξού και ο τίτλος "Χωρίς άλλοθι".
Από τη μία, η κ. Αρβελέρ αντιπροσωπεύει τον τύπο του ταλαντούχου επιστήμονα που από ένα εντυπωσιακά μεστό ξεκίνημα καταλήγει να "χάνεται" στη δίψα του για δημοσιότητα και την παρεπόμενη φλυαρία. Από την άλλη, ο κ. Τσαγκαρουσιάνος αντιπροσωπεύει τον τύπο του ταλαντούχου δημοσιογράφου, του γοητευτικού χειριστή της γλώσσας, που κατέχει τη Μόνη Αλήθεια και την παρουσιάζει ως θέσφατο που πρέπει να ακολουθούν όλοι.Ανάμεσά τους, νικά ο δεύτερος. Η αντίληψη για ιστορικά πρόσωπα και πράγματα καθορίζεται εδώ και πολλά χρόνια από τη δημοσιογραφία. Ίσως γι' αυτό η Αρβελέρ κατήντησε τόσο φλύαρη. Τα επιστημονικά έργα τα διαβάζουν ελάχιστοι. ΥΓ. Γιατί ενόχλησε τόσο πολύ η (αυθεντική) μαρτυρία της (αριστερής) Αρβελέρ για τη Φρειδερική; Μήπως επειδή χαλά το δημοσιογραφικό στερεότυπο της δαιμονοποιημένης βασίλισσας;
Πολυ σωστο αρθρο που δειχνει με τον πιο καθαρο τροπο πως συμπεριφερονται οι λεγομενοι πνευματικοι ανθρωποι οταν διαπλεκονται με τις εκαστοτε ελιτ .Μπορουν πραγματι ακομα να γινουν ουσιαστικα και Κυριες επι των Τιμων (πολυ κομψα η κυρια Αρβελερ λεει οτι ηταν γραμματεας ... )Μενοντας στη Γαλλια προσωπικα , και ιδιαιτερα τη περιοδο της εντονης κρισης(2010-2013) η κυρια Αρβελερ δεν ελειψε ποτε απο το Γαλλικο τηλεοπτικο και μιντιακο γενικοτερα κυνηγι μαγισσων κατα των τεμπεληδων Ελληνων (οπου ολα τα απαραδεκτα κλισε για εναν λαο εκαναν παρελαση με πολυ ασχημο και αδικο τροπο σε ολη την Ευρωπη).... Την ιδια σταση τηρησαν τοτε ολοι οι λεγομενοι Ελληνες ανθρωποι του πνευματος που ζουσαν η ζουν ακομα στη Γαλλια .Η κυρια Αρβερελ δεν ειναι Ελληνιδα παντα , ειναι Ελληνιδα μονο οταν συναλλασεται με την εντοπια ελιτ .Οσο για την εδω Γαλλικη ελιτ εχει η ιδια φροντισει ωστε το γεγονος οτι εχει σχεση με την Ελλαδα να περναει απαρατηρητο απο ολους τους Γαλλους .Δεν το γνωριζει σχεδον κανεις γιατι η ιδια επελεξε να μην το προβαλει καθολου και βεβαια αυτο ειναι δικαιωμα της ...Αλλα ας αναλογιστει η ιδια εαν ειχε και εχει την ικανοτητα να κρινει αυτη τη χωρα και τους κατοικους της και την ιστορια της ενω η ιδια δεν θελει να αποτελει μερος ολων των παραπανω ...Η Ελλαδα ηταν και ειναι για τη κυρια Αρβελερ χωρος διακοπων τιποτα αλλο . Το λεει και η ιδια στο βιβλιο της οτι δεν εγραψε ποτε τιποτα στα Ελληνικα μεχρι το 1995...Μεχρι τοτε δεν υπηρξε ουτε ενας Ελληνας που να αξιζε να διαβασει στα Ελληνικα ενα βιβλιο της .Τελος θα ηθελα να αναλογιστουμε οτι ο Κ. Καστοριαδης τον καιρο που η κυρια Αρβελερ ηταν στις αυλες της Φρειδερικης αγωνιζοταν στη Γαλλια για εναν καλυτερο κοσμο(προσπαθουσε τουλαχιστον,,,) και ελεγε με υπερηφανεια οτι ειναι Ελληνας οπου και αν βρισκοταν .Εναν τετοιο Ελληνα στοχαστη ξεχναμε οτι εβγαλε η Ελληνικη Διασπορα και ασχολουμαστε σημερα με την Φρειδερικη ....
Δεν έχει δικαίωμα η Αρβελέρ να κρίνει την ιστορία αυτής της χώρας, που πέρα από Ελληνίδα είναι και ιστορικός, κι έχουν δικαίωμα τα καφενεία κι οι καταλήψεις που τώρα ακόμη αποδίδουν τη χρεωκοπία μας σε παγκόσμιες συνωμοσίες. Μάλιστα...Όσο για το θέμα της γλώσσας, κι αφού σας αρέσει ο Καστοριάδης όπως λέτε, φαντάζομαι θα ξέρετε πως η γλώσσα στην οποία έγραψε τα έργα του ήταν τα γαλλικά. Αν τον διαβάσατε στα ελληνικά, είναι μετάφραση.
Δεν αντιλαμβάνομαι την εμπάθεια του Σ. Τσαγκαρουσιάνου στο πρόσωπο της Ε. Αρβελέρ. Το κείμενο του, ξεκινώντας από τον τίτλο, αναβλύζει από θυμό, ειρωνία και μια έντονη διάθεση αποδόμησης, έστω και συγκαλλυμένης, του έργου της. Σαν να της "τα έχει μεζεμένα" και βρίσκει ευκαιρία, με αφορμή την έκδοση αυτού του βιβλίου, να βγάλει χολή. Ως αναγνώστης του Σ. Τσαγκαρουσιάνου που ενδιαφέρεται να διαβάσει την κριτική του για το βιβλίο, βρέθηκα αντιμέτωπος με την με την "επι προσωπικού" διάθεση του προς την ίδια την Αρβελέρ. Τελικά, τι κρίνουμε; Το άτομο ή το βιβλίο;
Δεν βλεπω εμπαθεια στο αρθρο , βλεπω απογοητευση του αρθρογραφου για το γεγονος οτι περιμενε κατι πολυ ανωτερο σε συγκριση με το τελευταιο εργο της Κας Αρβελερ . Το ατομο δεν μπορουμε να το κρινουμε αλλα τη συμπεριφορα βεβαιως και ναι ... Οταν αυτη η συμπεριφορα εκδιδεται σε βιβλιο απο τη δημιουργο δεν βλεπω τον λογο γιατι να μην βγαλουμε συμπερασματα και να μην κανουμε κρισεις . Δεν πολυσκοτιστηκε η κυρια Αρβελερ για τα της Ελλαδας μας το εχει πει και το εχει γραψει απειρες φορες εμεις δεν ακουγαμε δεν φταιει αυτη . Απλα με αυτη την εκδοση αποκαλυπτει ορισμενες καταστασεις που θεωρητικα (για οσους δεν την ξερουν βεβαια)εκπλησουν .
Συγχαρητήρια για το άρθρο. Την κυρία την ξέρανε καλά στο Ελληνικό πολιτιστικό κέντρο στο Παρίσι οι άνθρωποι που το δημιουργούσαν. Δεν σεβόταν τους απλους ανθρώπους που προσφέρανε , μόνο τα ονόματα από τα οποία είχε προσωπικό συμφέρον.
Ομολογώ, ότι η κριτική σας στο πρόσωπο της Αρβελερ, με αφορμή το βιβλίο της, ειναι to the point! Δε θα έπρεπε, να επιτρέψει την έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου.
Αρχικά νόμιζα πως θα διαβάσω μια κριτική για το βιβλίο, αλλά καταλήξατε να κρίνετε το πρόσωπο. Οπότε το βιβλίο, φαντάζομαι, υπήρξε απλώς η αφορμή. Η κυρία Αρβελέρ είναι προφανώς φιλόδοξη, αυτό φαίνεται, αλλά δεν ξέρω και κανέναν που να έγινε κάποιος χωρίς φιλοδοξία. Είμαι βέβαιος πως και για τον Βαρουφάκη θα ήθελε να πει κάτι καλό, απλώς δεν βρήκε.