Δεν αντιλαμβάνομαι την εμπάθεια του Σ. Τσαγκαρουσιάνου στο πρόσωπο της Ε. Αρβελέρ. Το κείμενο του, ξεκινώντας από τον τίτλο, αναβλύζει από θυμό, ειρωνία και μια έντονη διάθεση αποδόμησης, έστω και συγκαλλυμένης, του έργου της. Σαν να της "τα έχει μεζεμένα" και βρίσκει ευκαιρία, με αφορμή την έκδοση αυτού του βιβλίου, να βγάλει χολή. Ως αναγνώστης του Σ. Τσαγκαρουσιάνου που ενδιαφέρεται να διαβάσει την κριτική του για το βιβλίο, βρέθηκα αντιμέτωπος με την με την "επι προσωπικού" διάθεση του προς την ίδια την Αρβελέρ. Τελικά, τι κρίνουμε; Το άτομο ή το βιβλίο;