Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα

Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα Facebook Twitter
Φωτ. Σπύρος Στάβερης/ LIFO
2

«Στο βάθος ο Χρήστος δεν ήταν παρά μουσικός»

Η φιλία με τον Χρήστο Λαμπράκη 


 

Ήμουν πολύ φίλη με τη μητέρα του Χρήστου Λαμπρακη, Έλζα.Ήμουν μέλος του διοικητικού συμβουλίου του ΔΟΛ. Ήμασταν 7 άνθρωποι τότε. Είμαι απ’ αυτούς που ήξεραν τον Χρήστο πολύ πριν απ’ το Μέγαρο. Γιατί; Είμαι συμφοιτήτρια της Λένας, της αδερφής του της μεγάλης, έχω μαθήτρια την Αννούλα Λαμπράκη, τη μικρή δηλαδή, και είμαι πρώτη φίλη της μάνας του. Όταν ήθελε η Έλζα να τον πείσει για κάτι μου έλεγε «Πες στον Χρήστο αυτό κι αυτό». Επειδή ακριβώς του μετέφερα τα της μάνας του, σκοτωνόμασταν. Μας άκουγε όλος ο Πόρος. Και του έλεγα: «Χρήστο, όλοι λένε ότι διευθύνεις την Ελλάδα». «Το πιστεύεις;» Λέω «Όχι». «Καλά, όταν σ’ το λένε τι λες;» «Λέω ότι εσύ δεν ξέρεις σχεδόν να διευθύνεις τον εαυτό σου, πώς θα διευθύνεις την Ελλάδα;» Γελάμε και οι δυο.
 

Περνάγαμε ευχάριστα τα καλοκαίρια πάνω στη «Σελήνη», στο πλοίο του Χρήστου· τότε που ήμουν νέα και ωραία, ανέβαινα στα μεγάλα κατάρτια και με βουτιά, με το κεφάλι, έπεφτα στα νερά. Όταν έκτισε το Μέγαρο μου λέει, «Τώρα πρέπει να βρω λεφτά για το Μέγαρο». «Τι με νοιάζει εμένα, τι μου το λες;». «Πρέπει να με μάθει ο κόομος». Και έγινε όσο μπορούσε κοσμικός. Και θυμάμαι όταν πήγαινα στη Μιχαλακοπούλου όπου είχαμε συνεδρίαση -πήγαινα συχνά στο γραφείο του λίγο πριν φύγω για το Παρίσι- μου τόνιζε, «Ξέρεις γιατί πήρα αυτό το γραφείο; Γιατί από δω βλέπεις το Μέγαρο». Στο βάθος ο Χρήστος δεν ήταν παρά ο μουσικός. Αν ρωτήσεις τον Μικρούτσικο, θα σου πει ότι το παραμικρό μουσικό λάθος όταν παρακολουθούσε τις πρόβες το ένιωθε ο Χρήστος. Καλύτερα κι απ’ τον ίδιο. Η μητέρα του Χρήστου πέθανε 104 ετών και στα 100 της ακόμα έβγαινε πολύ συχνά. Της έλεγα «Δεν ντρέπεσαι, στα χρόνια σου, βγαίνεις και μεσημέρι και βράδυ;» «Γιατί, με κάλεσε κανένας το απόγευμα και δεν πήγα;» Αυτή ήταν η Έλζα. Τρομερή, φοβερή.

 

Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα Facebook Twitter
Γιώργος Σαββίδης, Λένα Σαββίδη, Έλζα και Χρήστος Λαμπράκης, στην κηδεία του Μήτσου Λαμπράκη, Αύγουστος 1957... © Φίλοι του Γ.Π. Σαββίδη

 

«Χρήστο, όλοι λένε ότι διευθύνεις την Ελλάδα... Εσύ δεν ξέρεις σχεδόν να διευθύνεις τον εαυτό σου, πώς θα διευθύνεις την Ελλάδα;»

 

Παραθερίζαμε συχνά ο άντρας μου κι εγώ με την 'Ελζα, τον Χρήστο και τα παιδιά. Μια φορά παραλίγο να σκοτωθούμε. Είχαμε ένα ηλεκτρικό αμαξάκι για να κυκλοφορούμε μέσα στο κτήμα. Μια μέρα, θυμάμαι, πηγαίνοντας να βάλουμε το αμαξάκι κάτω από έναν ίσκιο μας έφυγε και βρεθήκαμε ο Ζακ και εγώ στην πισίνα με τα ρούχα. Ευτυχώς δεν ήμασταν δεμένοι γιατί πέσαμε και στα βαθιά της πισίνας. Βγαίνουμε. Τρέχει η κόρη μου με την κόρη της, μας βλέπει η μικρή και πιάνει τα γέλια. «Ο παππούς και η γιαγιά μέσα στην πισίνα με τα ρούχα». Λέω στην κόρη μου; «Πήγαινε και φώναξε τον Αλμπέρτο», ο οποίος ήταν ο μπάτλερ της Έλζας, «να μας βγάλει από δω μέσα». Έρχεται ο Αλμπέρτος, Αλβανός αυτός, μίλαγε τέλεια ελληνικά, «Α, η κυρία Αρβελέρ μέσα στην πισίνα με ρούχα!». Λέω: «Αλμπέρτο, βγάλε με». «Όχι, θα πάρω πρώτα μια φωτογραφία». Το τι άκουσε δε λέγεται. Κρίμα, δεν υπάρχει αυτή η φωτογραφία γιατί πρόλαβα και βγήκα μόνη μου, οπότε ο Αλμπέρτος δεν την τράβηξε ποτέ, και ίσως δεν μου το συγχώρεσε.

 

Με κάνουν Επίτιμο Διδάκτορα στο Χάρβαρντ, σπάνιο για Γάλλο γιατί ούτε η Σορβόννη κάνει από το Χάρβαρντ ούτε το Χάρβαρντ από μας. Φορώ την τήβεννό μου, φορώ όλα μου τα παράσημα εκεί πέρα και φτάνω στο Χάρβαρντ να πάω στην τελετή. Βλέπω τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τη Μαρίκα, την κυρία Γιαννάκου, τη μάνα της Μαρίκας, την Ντόρα, την Αλεξάνδρα, την Κατερίνα, όλους εκεί.

 

Μου λέει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: «Κυρία Αρβελέρ, τι κάνετε εδώ;». «Αυτό που κάνω εγώ εδώ φαίνεται απ' αυτό που φορώ. Εσείς τι κάνετε εδώ;» Μου λέει: «Τελειώνει ο Κυριάκος, ήρθαμε για την τελετή αποφοίτησής του». 1995. Έγινε η τελετή, όπου επίτιμοι έγιναν ακόμα ο πρώτος Πρόεδρος της Τσεχίας και συγγραφέας Βάτσλαβ Χάβελ και η μυθιστοριογράφος, νομπελίστας αργότερα, Ντόρις Λέσινγκ, οι τρεις μας ήμασταν. Κι όταν έγινε η τελετή, έρχεται ο Μητσοτάκης με τον Κυριάκο και μου λένε «Γιατί δεν είπαν ότι είστε Ελληνίδα;». Λέω:«Εθνικό πράγμα είναι το διδακτορικό; Έχω γράψει τίποτε ελληνικά;». Δεν είχα γράψει απολύτως τίποτα στα ελληνικά μέχρι το 1995, ούτε λέξη.

 

Να πω πώς έγινε κι έγραψα ελληνικά. Το Γιατί το Βυζάντιο το γράφω ελληνικά γιατί μου το ζήτησε ο Χρήστος. Με βρίσκει μια μέρα και μου λέει: «Αγόρασα έναν καινούργιο εκδοτικό οίκο, τα Ελληνικά Γράμματα, Ελένη, γράψε 150 σελίδες, άντε 200 το πολύ, τι είναι το Βυζάντιο. Δεν ξέρουμε εδώ σχεδόν τίποτα γι’ αυτό». «Καλά» του λέω «θα σου κάνω τη χάρη». Γιατί ναι μεν «σκοτωνόμασταν» αλλά και πρώτοι φίλοι ήμασταν. Το γράφω το βιβλίο, μου λέει «Καλό είναι;». Τον πειράζω «Νομίζω ότι θα το αγόραζα κι εγώ». Και έτσι βγήκε το Γιατί το Βυζάντιο, το πρώτο βιβλίο που έγραψα στα ελληνικά.

 

 

«Η Φρειδερίκη ήταν περίεργο ον»

Η Αρβελέρ στην υπηρεσία της πρώην βασίλισας

 

Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα Facebook Twitter
Επίσκεψη της Τζάκυ Κένεντι στην Ελλάδα. Προπορεύεται η Φρειδερίκη, ακολουθεί ο Παύλος.

 

Έρχεται τότε μια κυρία στο Πανεπιστήμιο, στο Αρχαιολογικό Τμήμα, και λέει: «Η βασίλισσα ζητά κάποιον που να ξέρει καλά ελληνικά, ξένες γλώσσες, για μια δουλειά». Κανένας δεν σήκωσε το χέρι, μόνον εγώ.

 

Πηγαίνω που λέτε στην πρώτη συνεδρίαση και βλέπω ένα σωρό κυρίες, αυτές επί των τιμών και άλλες, όπως η Λελούδα, γυναίκα του αυλάρχη, η Αλεξάνδρα Μελά, η Νίτα Σινιόσογλου, και η βασίλισσα να κόβει και να ράβει σχέδια: «θα κάνουμε σπίτι για τα παιδιά στο Κιλκίς, θα κάνουμε εκείνο, θα κάνουμε το άλλο, αργαλειούς, πράγματα, θα προικίσουμε τα παιδιά...».

 

Εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και είχα ένα μπλοκάκι όπου είχα σημειώσει τ’ όνομα κάθε κυρίας σ’ ένα φύλλο. Όταν τελειώσαμε, έδωσα στην καθεμιά τι έπρεπε να κάνει ως την επόμενη συνεδρίαση. Και δίνω και το ίδιο φύλλο στη βασίλισσα, τι έπρεπε να κάνει κι εκείνη. Γύρνά η Φρειδερίκη και μου λέει: «Μπράβο σας». Μετά από λίγες μέρες έρχεται ένα γράμμα στη βασίλισσα -άνοιγα την αλληλογραφία, ήταν η δουλειά μου- υπογεγραμμένο από συμφοιτήτριά μου, δεν θα σας πω τ’ όνομα - ασφαλώς ζει ακόμη.

 

Η συμφοιτήτριά μου -όχι του Αρχαιολογικού αλλά του Φιλολογικού, νομίζω, τέλος πάντων, δεν έχει σημασία, έτσι κι αλλιώς ήμασταν όλες μαζί μέχρι και το δεύτερο έτος και χωρίζαμε στο τρίτο- έγραφε για μένα: «Μεγαλειοτάτη, έχετε στην υπηρεσία σας τη μεγαλύτερη κομμουνίστρια του Πανεπιστημίου των Αθηνών... κτλ. κτλ.». Παίρνω το γράμμα και το πάω στη Φρειδερίκη, η οποία ήξερε τέλεια ελληνικά. Το διαβάζει και μου λέει: «Απαντήστε ότι εγώ ξέρω ποιος είναι κομμουνιστής και ποιος δεν είναι». Λέω: «Μεγαλειοτάτη, θα το απαντήσετε εσείς αυτό». Της αφήνω το γράμμα και φεύγω. Δεν ξέρω τι έγινε, αν έγινε και πότε έγινε.

 

Η Φρειδερίκη ήταν περίεργο ον. Ανεξάρτητη και αεικίνητη. Έπαιρνε ένα κόκκινο αυτοκινητάκι που είχε, οδηγώντας η ίδια, και πήγαινε προς το Σισμανόγλειο, προς το Φάληρο, όπου είχε δουλειές. Οι αστυνόμοι την έψαχναν πανικόβλητοι, έρχονταν σε μένα: «Πού είναι η βασίλισσα;». «Και πού θέλετε να ξέρω; Ψάξτε την». Μια μέρα μάς ανακοινώνει ότι θα πάμε στη Λαμία γιατί ο βασιλεύς Παύλος εγκαινιάζει κάποια σχολεία τα οποία είχαν κτιστεί με πρωτοβουλία του. Παίρνουμε το τρένο, τον περίφημο «μουτζούρη» -γιατί γινόμασταν όλοι μαύροι από τον καπνό που έβγαινε από τη μηχανή του-, και κάπου πριν φτάσουμε στη Λαμία, μπαίνει ένας αστυνομικός και λέει στη Φρειδερίκη: «Ξέρετε, Μεγαλειοτάτη, υπάρχει μια διαδήλωση εναντίον σας στη Λαμία, διαμαρτύρονται επειδή χρησιμοποιείτε στη δουλειά σας κομμουνιστές». «Ωχ» λέω «μέχρι εκεί φτάσαμε».

 

Φτάνουμε στη Λαμία, κατεβαίνει η Φρειδερίκη, κατεβαίνουμε και μεις. Μπροστά μας οι διαδηλωτές. Ένας κουτσός την πλησιάζει και της λέει: «Μεγαλειοτάτη, εγώ έχασα το πόδι μου για να έχετε εσείς τον θρόνο σας, και τώρα δίνετε όλες τις δουλειές σας σε κομμουνιστές». Και γυρνάει η βασίλισσα και του λέει: «Άκου, παιδί μου, εγώ δίνω δουλειά σε έξυπνους ανθρώπους. Αν εσύ έχασες το πόδι σου για να έχω εγώ τον θρόνο μου και όχι για την πατρίδα σου, είσαι βλάκας». Έμειναν όλοι κάγκελο. Η διαδήλωση διαλύθηκε. Αυτά πρέπει για την Ιστορία να καταγραφούν.

 

Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα Facebook Twitter
Η Φρειδερίκη σε κρουαζιέρα στη Ρόδο, 1954... © Νίκος Παπακωνσταντίνου/ The Royal Chronicles
Η Αρβελέρ γράφει για τον Χρήστο Λαμπράκη και την Φρειδερίκη: Ήταν περίεργα όντα Facebook Twitter
Τα τελευταία χρόνια

 

Το πιο ωραίο είναι το πώς έφυγα από τη δούλεψη της βασίλισσας, θυμάμαι κάπνιζα τότε σαν φουγάρο, το είχα αρχίσει στην Κατοχή, υπήρχαν τότε κούτες με τσιγάρα. Η Φρειδερίκη κάπνιζε περισσότερο. Είχαμε πάει στο Κιλκίς για το Σπίτι του Παιδιού που έχτιζε εκεί. Η βασίλισσα έκανε την επίσκεψη φορώντας στολή χωριάτικη. Την επόμενη μέρα, κατεβαίνοντας στην Αθήνα, είδε στα Επίκαιρα τη φωτογραφία της με χωριάτικη στολή και ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν υπήρχε πιο σκανδαλώδες πράγμα για εκείνη την εποχή, η βασίλισσα με χωριάτικη στολή και ένα τσιγάρο στο χέρι. Την επομένη έρχεται η Φρειδερίκη και λέει σε όλες μας: «Κόβω το τσιγάρο και δεν θα καπνίσει κανείς μπροστά μου». Μετά από μια ώρα πάω και της λέω: «Μεγαλειοτάτη, αντίο σας, εγώ δεν μπορώ να κόψω το τσιγάρο».

 

Μια μέρα η Κατερίνα Ξύδη, η οποία ήταν μια από τις κυρίες των τιμών, μου λέει: «Πάμε να δώσουμε κάτι στη βασίλισσα να υπογράψει». Φτάνουμε λοιπόν από το γραφείο της Πρόνοιας -ήταν εκεί που είναι το Μαξίμου σήμερα- στα ανάκτορα και τη βρίσκουμε να κάθεται στον κήπο να πλέκει. Της δίνουμε τα χαρτιά, αρχίζει να υπογράφει όταν ξαφνικά την πλησιάζει ένας μπόμπιρας, τον κοιτάει καλά καλά η Φρειδερίκη και του σκάει ένα δυνατό σκαμπίλι. Φεύγει τρέχοντος ο μπόμπιρας και κρύβεται πίσω από έναν θάμνο φωνάζοντας: «Κάπα - Κάπα -Έψιλον! Κάπα - Κάπα - Ε!». Ο μπόμπιρας ήταν ο μετέπειτα βασιλιάς Κωνσταντίνος, δέκα χρόνων παιδί τότε. Είμαστε στο ’50.

 

___________

Το βιβλίο « Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ: Μια ζωή χωρίς άλλοθι, όπως την αφηγήθηκα στον Γιάννη Ν. Μπασκόζο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Βιβλίο
2

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ