Καλό μήνα! Σας καλωσορίζω στην ΟΑΣΗ, το καινούργιο μου μπλογκ στο lifo.gr. Είναι μια δύσκολη χρονιά για όλα μας, το γνωρίζω (τα δικά μου θα σας τα πω προς το τέλος αυτού του ποστ).
Αλλά ήρθε το καλοκαίρι, με τις μέρες και τις νύχτες του -κυρίως τις νύχτες του- τη θάλασσα, τις ωραίες υποσχέσεις και τις αναπόφευκτες μεταμέλειες του, να μας υπενθυμίζει να ζητάμε το τολμηρό και το υπέροχο καθώς τριγύρω ο παλιός κόσμος που ξέραμε δίνει τη θέση του στον νέο, όχι χωρίς πόνο.
There is still pain left όσο κι αν όλα τα γοητευτικά τίποτα σου λένε το αντίθετο. Αλλά όσο είμαστε μαζί σας υπόσχομαι να φωτίζω την υφή της μαγείας, εκείνης της μαγείας που κύλησε σαν τη άμμο από τα χέρια μας, όταν αποφασίσαμε να πειραματίστούμε με την σοσιαλμιντιακή αντανάκλασή μας και χάσαμε τη ικανότητα να διακρίνουμε ανάμεσα στο απείρως θελκτικό και στο θανάσιμα απειλητικό.
Μην ξεχνάς όμως πως η ομορφιά του αληθινού έχει μια δικιά της αιφνίδια λάμψη, τη λάμψη ενός κρυστάλλου που τη συνθέτουν το αίνιγμα και η απάντηση στο αιώνιο ερώτημα: το ερώτημα του Σώματος.
*Anticipatory nostalgia: το vibe μου αυτές τις μέρες/
*Εθνικοί Ύμνοι/
Έχω σκεφτεί πολλές φορές παρακολουθώντας πολλά post pandemic tiktok κουίρια τι είναι αυτό που τα συνδέει τόσο έντονα με την τηλεοπτική pop culture των 90ς και των 00ς. Είναι άραγε νοσταλγία, ταύτιση με το νηπιακό με τα σημερινά δεδομένα αλλά παντού σπαρμένο καλιαρντό queerness είτε μιλάμε για τους λαζοπουλικούς 10 Μικρούς Μήτσους των 2 πρώτων κύκλων στις αρχές των 90ς είτε των άλλων τηλεοπτικών σειρών ( ο closeted Λάκης στη χρυσή περιόδο του πριν τα τσαντίρια και τα κονέ με τους καναλάρχες εισήγαγε gay χαρακτήρες χωρίς το στοιχείο της καρικατούρας -θα το αναιρούσε στα επόμενα ψόφια comeback των Μήτσων του- και με το πρόσχημα της σάτιρας θα συμφιλίωνε τη μεταπολιτευτική μάζα με το drag αφού τι άλλο ήταν οι Μήτσοι και οι γυναικειοί χαρακτήρες που ενσάρκωνε;) Οι Μήτσοι βέβαια δε αγαπήθηκαν ποτέ απο τα millenial και τα genz κουίρια ούτε αναπαράγονται σε αντίθεση με τις σειρές των Αλεξάνδρου - Ρήγα, το Κωνσταντίνου και Ελένης και τη παροξυσμική κουήρ φάρσα του και βέβαια με την κορυφαία ελληνική τηλεοπτική κωμική κουήρ σειρά της ιδιωτικής ελληνικής τηλεόρασης τα Εγκλήματα.
Αλλά αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά. Εγώ βλέπω στους ναρκισσιστικούς (why not, αν δεν είσαι λίγο νάρκισσος στα 20sthing και στα early 30s όταν ο κώλος σου είναι στο θεό και οι καύλες στα ύψη πότε θα είσαι;) queer κατοπτρισμούς αυτών των παιδιών αν βάλεις στην άκρη όοολο το χορηγικό product placemet και την αγχωμένη τους ινφλουενσαρία, τον λώρο που του ενώνει με τους -κατασυκοφαντημένους- προγόνους τους τους οποίους έχουμε ταξινομήσει ως κοινότητα ως trash ενώ ήταν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και τολμηρό μέσα τη ανεκδιήγητη φάση της greek φούσκας και του κωστοπουλικού manual που προωθούσε ένα clean cut muscle queen gayness που τώρα είναι παλιακό και καθόλου συμπεριληπτικό για αυτό βλέπεις όλα τα κωστοπουλικά ορφανά και μερικά από τα μετακωστοπουλικά να δαιμονοποιούν το gender fluidity και να φρίττουν με το woke (το οποίο η queer κουλτούρα το πήρε από την black culture), το femininity και να τους προκαλούν το λιγότερο αμηχανία το πως επιλέγουν να αυπροσδιορίζονται.
Αν με ρωτήσεις εμένα θα σου πω πως ακόμα μας ταλαιπωρεί ως κοινότητα από τα περίφημα sex apps μέχρι την αληθινή ζωή μια ιδιότυπη άρνηση εως χλεύη για όλους αυτούς τους κουήρ προγόνους που δεν τους συμπεριλάβαμε πότέ στ΄αλήθεια στο ιδεολογικό αλλά κυρίως στο συναισθηματικό μας πάνθεον κολλώντας τους την ταμπέλα του trash γιατί μας υπενθυμίζουν μια ορατότητα που κερδήθηκε -στη πρώτη της φάση πριν παγιδευτούν κι αυτ@ από τους ετεροκανονικούς τηλεμαφιόζους- με αυτό που μας είναι τρομερά δύσκολο ακόμα να κάνουμε πράξη: τη μετατροπή του κραξίματος, της χλεύης και της υποτίμησης σε unapologetic in your face εθνικό ύμνο.
Nα, κοίτα τον Εθνικό Σταρ στην αγαπημένη μου demon twank περιόδο του, τότε που είχε δικιά του εκπομπή το (τι ευφύες τίτλος) περίφημο Φτυάρι στο οποίο τι άλλο, έθαβε τους πάντες, δεχόταν τηλεφωνήματα από το θρασύδειλο ετερακανονικό κοινό της εποχής (και ηλίθιο θα προσέθετα εγώ γιατί πλήρωνε στις πανάκριβες 090 τηλεφωνικές γραμμές για να συνομιλήσει μαζί του) και ενώ κάποι@ από σας και ίσως δίκαια θα φρίττετε από τον κακοποιητικό λόγο εγώ παρατηρώ κάτι άλλο.
Μια κουήρ ναρκισσιστική αφενός επιτέλεση αλλά και πολύ θαρραλέα , σε πολύ άγρια χρόνια, από ένα fem boy που κατάφερε να μετατρέψει το κουήρ τραύμα σε μια εξουθενωτικά νικηφόρα-για λίγο καιρό- παρτούζα. Ένα τηλεοπτικό onlyfans για την κομπλεξική γενιά των γονιών σας νεοσσοί αλλά και ένα ενδυναμωτικά αλλοπρόσαλο queer masterclass.
Ποιό απ΄ όλα μας θα μπορούσε να συνομιλήσει με την Ρίτα Σακελλαρίου σε ζωντανή σύνδεση τόσο fierce (γοητευτικοί και οι 2 μέσα σε αυτό λαϊκό ξεμάλλιασμα, η μπαρουτοκαπνισμένη από τη νύχτα θηλυκότητα και τα δικά της τραύματα που τα μετάτρεψε σε εξουσιαστική επίθεση και ο ακόμη χωρίς σκαλέτα και τηλεοπτικό puppet master Εθνικός Σταρ να διεκδικεί μέσω της δικιάς του επίθεσης να λατρευτεί).
*from the r_ver to the s_a/
Αλλά αυτός ήταν ο παλιός κόσμος και όπως έγραψα και στην αρχή there is still pain left και σε αυτόν τον νέο που έχουμε εισέλθει. Από τον αμερικάνικο trump fascism μέχρι την μεγάλη, παραλυτική τερατογένεση του ελληνικού tourist summer και την ανείπωτη αγριότητα της γενοκτονίας στη Γάζα δεν μπορούμε να θυμηθούμε, έχουμε χάσει τη ικανότητα να εισακούσουμε και βυθιζόμαστε στην ατελεύτητη εκλέπτυνση της ματαίωσης. Είδα τις προάλλες αυτά τα stories του εξαιρετικού καλλιτέχνη, Ευά Παπαδάκη ο οποίος αυτό το καιρό συμμετέχει ως fellow στο Οnassis Air της Στέγης και με εκφράζουν απόλυτα καθώς υπόρρητα ένιωσα να με ρωτάνε τι ακριβώς να επινοήσουμε καθώς αδυνατούμε να εννοήσουμε και να ενώσουμε το άγχος, την ευχή και την λύση με αυτό που στ’ αλήθεια μας λέει και η καρδιά και μυαλό.
*Ο χρόνος είναι μάνα, γράφει ο Ocean Vuong. Και διευκρινίζει: «ο χρόνος σου γαμάει την μάνα»/
Η δικιά μου καρδιά και το δικό μου μυαλό δοκιμάστηκαν πάρα πολύ έντονα και τη χρονιά που μας πέρασε και δοκιμάζονται ακόμα. Στα προηγούμενα μπλόγκ μου είναι η αλήθεια δεν σας είχα συνηθίσει σε προσωπικές εξομολογήσεις αλλά έχω σταματήσει εδώ και πολύ καιρό να κρύβω τις αλήθειες μου για να το κάνω τώρα. Άλλωστε το queer βίωμα εμπεριέχει και τη σχέση με τους γονείς μας το γνωρίζετε όλ@ όσο κι αν η πραγματικότητα λειτουργεί ως ένα σωρός αποδιοπομπαίοι τράγοι πριν όλα γίνουν μνήμη.
Η μνήμη και το σώμα της μητέρας μου εδώ και ενάμιση χρόνο που μένω μαζί της και τη φροντίζω με αποχαιρετούν αργά και σταθερά. Ξέρεις, είναι σαν να μένουμε μαζί σε μια πολύ αργή Χιροσίμα. Stay with me in Hiroshima σαν να μου λέει η γλυκιά μου καθώς μικραίνει καθημερινά. Είναι ζόρικα, πολύ και δεν έχω ιδέα πως και που θα είμαι όταν τελειώσει όλο αυτό. Θα κλείσω την ΟΑΣΗ με κάτι που είχα ποστάρει για την μητέρα μου το καλοκαίρι του 2022 στο προφίλ μου στο facebook και θέλω πριν όλα γίνουν μνήμη να υπάρχει εδώ. Θα τα ξαναπούμε σύντομα.
Το γατάκι της ανιψιάς μου πέθανε απόψε. Κοιτάζω αυτό το βίντεο που τράβηξε με τη μητέρα μου τις προάλλες και την γάτα της στην αγκαλιά και σκέφτομαι: Who we where, who we are , who will be?
Ήμουνα κι εγώ καποτε ένα γατάκι στην -πολύ σκληρή - αγκαλιά της μητέρας μου, μιας πολύ βασανισμένης από τη ζωή γάτουλας ως τελευταίο παιδι μιας επταμελους αγροτικής οικογένειας που στα επτά της χρόνια την έστειλαν για ψυχοκόρη στην Αθήνα. Πέρασε παρά πολύ δύσκολα, την κακοποίησαν σε μερικά από τα σπίτια όπου δουλευε στα 50s και στα 60s, στο προτελευταίο σπίτι την βιάσανε δυστυχως πριν βρει τους εργοδότες όπου στέριωσε για μια δεκαετία πολύ πριν παντρευτεί το 1976 με προξενιό έναν εξηντάρη ταξιτζή , τον πατέρα μου, 36 τότε κι αυτή και με γεννήσει.
Who we where, who we are , who will be? Κοιτάζω την ανήψια μου που βιώνει τον πρώτο κυριολεκτικό θάνατο της ζωής της ( είναι 21) κοιτάζω και την μήτερα μου στο βίντεο πως αγκαλιάζει τη γάτα και θυμάμαι πόσο μου ελειψε η δικιά της αγκαλιά όταν ήμουν κι εγώ ένα γατί και με μεγάλωνε. Τώρα έχω καταλάβει γιατί και πως το αγαπητικό της συναίσθημα παράμεινε μέχρι προσφατα κατσιασμένο και ανίκανο να με αγκαλιάσει όπως εγώ ζητούσα, ήθελα και είχα ανάγκη καθώς γλύστραγα από τα τρύπια δίχτυα μου.
Η τέχνη της ζωής θέλει αγάπη, αγκαλιές και νοιάξιμο κι αν επτάχρονο κορίτσι οι γονείς σου σε στέλνουν στη μεγάλη πόλη , my ass και ύστερα από χρόνια σε παντρεύουν με έναν 60χρονο σκυλάκο, τον πάτερα μου παιδι πενταμελούς αγροτικής οικογένειας που αρρωσταίνει δέκα χρόνια μετά τον γάμο αναγκαστικά η ζωή σε απομακρύνει από την περιοχή των παιδιών σου. Η μάνα μου ξαναπιάσε δουλειά στα 45 σαν καθαρίστρια για να μας μεγαλώσει αλλά να φροντίσει πια και το γέρικο πολύ άρρωστο νέο παιδι της οικογένειας, τον πατέρα μας .
Who we where, who we are , who will be? Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έκανε ότι μπορούσε καθως εγώ και η αδερφή μου μια βυθιζόσασταν και μια επιπλέαμε όσο - δεν - μας- μεγάλωνε. Ο άρρωστος σκυλάκος, ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 21 σαν την ανήψια μου απόψε που πέθανε το γατάκι της. Ο δικός μου πρώτος θάνατος της ενήλικης ζωής μου. Θα ακολουθούσαν πολλοι ακόμα ψυχικοί θάνατοι καθως μεγάλωνα, ήδη σπασμένος , ήδη σακατεμένος με ένα πένθος που η τέχνη με βοήθησε χρησιμοποιώντας το ως υλικό να το διαμελίσω για να το αντέξω και να επιβιώσω και να τη βγάλω καθαρή .
Who we where, who we are , who will be? Κοιτάζω πάλι το βίντεο που κοιτάτε κι εσείς, έχοντας συγχωρέσει κι αγκαλιάσει τη μητέρα μου κι αυτή εμένα όπως τον γατούλη της. Κοιτάζω και την ανήψια μου που ακόμη είναι τσακισμένη από αυτό το πρώτο της θάνατο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα το ξεπεράσει γιατί μπορεί να μην υπήρξε δαρμένο αποπαίδι σαν και μας, σπουδάζει ψυχολογία στο ΑΠΘ και μαθαίνει να παλεύει με τα δικά της τραύματα.
Γιατί η πραγματικότητα είναι πως ολοι εχουμε τραύματα μωρά μου και η ζωή είναι το μεγαλύτερο. Εμείς οι μεγαλύτεροι το ξέρουμε πια. Την αντέχουμε και το διαρκές τραύμα της ζωης γίνεται θαύμα όταν μας μαθαίνουν να μας αγαπάμε για να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.
Μάνα μου, αδερφή μου, γλυκιά μου ανηψιά , πεθαμένε εδώ και τριάντα χρόνια πατέρα ως ο γάτος του βίντεο σας κάνω νιαου καθώς το αποτέλεσμα της νέας περιόδου στη τέχνη μου επωάζεται μέσα μου εδώ και καιρό. Εσείς και ο αναλυτής μου ο αγαπημένος μου ο Αντώνης Πούλιος με βοηθήσατε μετά τη κατάρρευση να μάθω να μ' αγαπάω και να μη προθερμαίνω αλλά να ακούω τις καρδιές, να δέχομαι τις αγκαλιές και κοίτα να δεις τώρα .
Να μη μ' ενδιαφέρει άλλο πια who we where, who we are, who will be αλλά το τώρα
γιατί ο χρόνος θα είναι πάντα εναντίον μας και η ζωή και η αγάπη δεν περιμένει.
