Σιμόν Σινιορέ
Ιστορία ενός έρωτα
'Ενα βιβλίο και μία ταινία αφιερώνονται φέτος στη μεγάλη Γαλλίδα ηθοποιό
Nicolas d’Estienne d’Orves, Simone Signoret, histoire d’un amour, Calmann-Lévy, 2025, 400 σελ.
Moi qui t’aimais (2025), Biopic της Diane Kurys
Pascal Louvrier
Causeur - 27 Σεπτ. 2025
Causeur - 27 Σεπτ. 2025
Ήταν Δευτέρα, 30 Σεπτεμβρίου 1985, και οδηγούσα το παλιό μου Peugeot, όταν άκουσα μια έκτακτη είδηση στο ραδιόφωνο: Η Σιμόν Σινιορέ πέθανε. Αυτή η ανάμνηση έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου από τότε. Ήταν όλα γκρίζα και ο άνεμος ταλαιπωρούσε το αυτοκίνητο. Αγαπούσα πολύ τη Σινιορέ, το κατεστραμμένο της πρόσωπο, όπως θα έλεγε η Ντυράς, τις ρυτίδες της ερωτικής της απογοήτευσης, τα άσπρα μαλλιά της, όχι αυτά της σοφίας, αλλά του πόνου που της επέβαλλε ο Υβ Μοντάν, ο μάγος της σκηνής με τη μελαγχολική φωνή, την έκφραση δαρμένου σκύλου, με τον επαγγελματισμό που έκανε τους Αμερικανούς να ζηλεύουν. "Ω, θα ήθελα τόσο πολύ να θυμόσουν..." Και το συναίσθημα είναι εκεί, άμεσο.
Τη Σινιορέ τη βλέπω αμέσως σε δύο ρόλους. Στον πρώτο, στην ταινία μεγάλου μήκους του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, Ο Στρατός των Σκιών, υποδύεται τη Ματίλντ, μια αντιστασιακή γυναίκα που εκτελέστηκε από το ίδιο της το δίκτυο το 1943. Η σκηνή του θανάτου της γυρίστηκε στην Λεωφόρο Hoche, όχι μακριά από το Parc Monceau. Έχω πάει συχνά εκεί σαν να ήταν αυτή η δολοφονία αληθινή. Η Σινιορέ ήταν τόσο "φυσική" που ξεχνούσες ότι ήταν ταινία. Στον δεύτερο ρόλο, στο Police Python 357 του Κορνό, ένα σκοτεινό, αποτελεσματικό θρίλερ με φόντο την καταναλωτική κοινωνία, η Σινιορέ υποδύεται μια αστή γυναίκα σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι αλκοολική, συντετριμμένη από την απάτη του συζύγου της. Θέλει να πεθάνει, καταλήγει να παρακαλάει τον Μοντάν, ο οποίος υποδύεται έναν μπάτσο παγιδευμένο σε μια μακιαβελική σπείρα, να τη σκοτώσει. Η Σινιορέ είναι ολόκληρη σε αυτόν τον ρόλο μιας γυναίκας-ναυάγιο, με τα μάτια θολά από το ουίσκι, χωρίς δάκρυα, ήδη νεκρή. Συνοψίζει την ερωτική της ζωή μπροστά στην κάμερα. Δεν παίζει, είναι η Σινιορέ, η πρώτη Γαλλίδα ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ, ταπεινωμένη από τον τραγουδιστή σύζυγό της, επισκιασμένη, όπως πιστεύει, από την ολέθρια ομορφιά της Μέριλιν Μονρόε, την ερωμένη μιας βραδιάς του άντρα που εκείνη γνώρισε στις 19 Αυγούστου 1949, στο εστιατόριο Colombe d’Or, στην ενδοχώρα της Νίκαιας, και που αγάπησε μέχρι τρέλας.
Η Σινιορέ υπήρξε μια τεράστια ηθοποιός και μια δυστυχισμένη γυναίκα. Όταν όμως πέθανε η Μέριλιν, ο Μοντάν την καλεί, μπερδεύοντας τα λόγια του στο τηλέφωνο, χαμένος. Τον ακούει, δεν κλείνει το τηλέφωνο. Ήταν λυπημένη όσο κι εκείνος. Πεθαίνει στις 30 Σεπτεμβρίου 1985 από καρκίνο του παγκρέατος, στο σπίτι της στο Autheuil-Anthouillet. Ήταν μόλις εξήντα τεσσάρων ετών. Το 1976, είχε γράψει την ωραιότατη αυτοβιογραφία της Η νοσταλγία δεν είναι πια αυτό που ήταν". Ο Πιβό την είχε φιλοξενήσει στην εκπομπή του Apostrophes. Φαινόταν ντροπαλή, σχεδόν αμήχανη που βρισκόταν στο πλατό, αυτή που ήταν φίλη του Σαρτρ και της Σιμόν ντε Μποβουάρ, "συνοδοιπόρος" του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Πολλές βιογραφίες έχουν γραφτεί για αυτήν, για το ζευγάρι της και για την κόρη της, την Κατρίν Αλεγκρέ. Ο Νικολά ντ'Εστιέν ντ'Ορβ, συγγραφέας και μουσικοκριτικός, παρ' όλα αυτά ανταποκρίθηκε στην πρόκληση να προσθέσει μια νέα. Εντάξει, όχι ακριβώς, έβαλε ένα κάπως τρελό στοίχημα με τον εαυτό του: να μπει στη θέση της Σιμόν, γεννημένης Kaminker, στις 5 Μαρτίου 1921, στο Βισμπάντεν, και να της δώσει φωνή. Ένα παρακινδυνευμένο στοίχημα, επειδή ήταν δύσκολο τότε να είναι κανείς αντικειμενικός, ιδιαίτερα όσον αφορά το ταξίδι που έκανε με τον Μοντάν στις Ανατολικές χώρες, από τις 16 Δεκεμβρίου 1956 έως τα τέλη Μαρτίου 1957 - το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν θα ήταν να μποϊκοτάρουν την ΕΣΣΔ, καθώς ήταν γνωστές οι μαζικές σφαγές που οργάνωσε ο Στάλιν, κυρίως από το Μηδέν και το Άπειρο του Άρθουρ Κέσλερ, και ειδικά μετά την συντριβή της ουγγρικής εξέγερσης από τα ρωσικά τανκς στις 4 Νοεμβρίου 1956, στη Βουδαπέστη. Αλλά το στοίχημα κερδήθηκε.
Καταλαβαίνουμε καλύτερα, ωστόσο, γιατί δέχτηκε να υποδυθεί τη Ματίλντ στον Στρατό των Σκιών, εκείνη η ήμι-Εβραία που έκανε παρέα με τον Ζαν Λυσέρ [Γάλλος δημοσιογράφος και πολιτικός συνεργάτης των Γερμανών που εκτελέστηκε το 1946 -σ.σ.] και με άλλους Παριζιάνους συνεργάτες των κατακτητών, μόνο και μόνο για να επανορθώσει νεανικά παραστρατήματα. Εμφανίζεται ολόκληρη, υπερβολική, αυτοκαταστροφική - με μια λέξη, ζωντανή. Και επίσης με μια ανατριχιαστική ψυχρότητα. Μετά την περιπέτεια με τη Μέριλιν, η Σινιορέ - ο συγγραφέας τέλος πάντων - λέει στον Μοντάν: "Με πρόδωσες με μια καλλονή, θα σε κάνω να ζήσεις με μια γριά κυρία..."
Un matin comme les autres. Η μικρού μήκους ταινία του Yannick Bellon ήταν η πρώτη όπου έπαιξαν μαζί η Σιμόν Σινιορέ και ο Υβ Μοντάν.
Moi qui t’aimais (2025). Το Biopic της Diane Kurys που αποδοκίμασε με σφοδρότητα ο Benjamin Castaldi, εγγονός των δύο σταρ.
